Σάλεμα

Θέλω να σκάσω σαν παραφουσκωμένο μπαλόνι και τα κομμάτια μου να βάψουν με το μαύρο της ψυχής μου τα πάντα γύρω μου.

Θέλω να κλάψω για να πάψω να σκέφτομαι όλα αυτά που μου τρώνε τα σωθικά.

Θέλω να χαθώ από όλους και από όλα, μα όλο εδώ γυρίζω πάλι...

Τυφλή να γίνω και κουφή και τίποτα να μην νιώθω πια.

Σαν να κάνω για πάντα μια βουτιά στα αιώνια νερά.

Σαν να πετώ πολύ ψηλα.

Σαν να μην σας δω ποτέ ξανά.

Σαν να θέλω να κάνω ένα ταξίδι σε χώρα άγνωστη για με. Ίσως Ασία... Να μιλώ κινέζικα με τα μάτια μου μισόκλειστα, ίσως Αφρική λευκή ανάμεσα στους μελαμψούς.

Τι να σου πω... Κάπου που να μην ξέρω και που να μην ξέρουν. Κάπου να είμαστε όλοι ίδιοι. Κάπου να ηρεμήσει το μέσα μου θεριό.

Ψέματα σας λέω... Δεν θα ηρεμήσει έτσι το μέσα μου θερίο. Αλλιώς θα ηρεμήσει, το ξέρω μου το'πε θαρρώ πριν από πέντε μέρες. Δεν πρέπει να φύγω εγώ, άλλοι πρέπει να φύγουν από εδώ. Να πάνε αλλού, μακρία από εδώ. Να μην τους ακούω...

Και τότε ίσως μπορεί να ηρεμήσω, αλλά αξίζει τον κόπο?

Τι είνα αυτό που μας προστάζει να πάμε μπρός; Και πίσω να κοιτάμε και γλυκόπικρα δάκρυα στα μάτια; Άλλες πάλι φορέ; κοιτάμε πίσω και βλέπουμε την ζωή μας, δική μας μα τόσο ξένη συνάμα.

Βαρέθηκα πια. Πάω να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα να κάνω. Πάω να κλείσω τις πόρτες και τα παράθυρα και εκει μέσα στην υγρασία του καπνού να βρω εμένα και να μείνω με εμένα.