B.D. Foxmoor - Μήνυμα στο Μπουκάλι

Τους στίχους δεν θα τους γράψω αυτή τη φορά. Είναι εκεί... στο βίντεο.

Με βρήκαν και οι στίχοι και το τραγούδι και μία όμορφη, πρωινή (ναι, για μένα πρωινή ήταν), γλυκιά "σφαλιάρα".

Αιτία ήταν ένας στίχος, σαλεμένος στίχος. Αυτός ο στίχος "Τυφλή να γίνω και κουφή και τίποτα να μην νιώθω πια."

Θα μπορούσα να τον αλλάξω τώρα. Δεν θα το κάνω όμως. Τα λάθη πρέπει να τα θυμόμαστε. Και ήταν λάθος. Και δίκιο είχες όταν μου τα είπες...

Γειά χαρά, σε βρήκα τυχαία ψάχνοντας κάτι άλλο. Ξέρεις, είναι λίγο επιπόλαιο να κάνεις ευχές τύπου "να ήμουν τυφλή και κουφή" κλπ. Ο,τι και να σε πληγώνει, τέτοιες ευχές να μην τις κάνεις ούτε γι' αστείο!"Να μην τους ακούω" λες τώρα εκ του ασφαλούς - μα έχεις ποτέ αναρωτηθεί πως θα ήταν πραγματικά η ζωή αν δεν άκουγες; Πέρνα μια βόλτα από το μπλογκ μου αν εξακολουθείς να έχεις την περιέργεια.Νομίζω πως, την επόμενη φορά που θα σου τύχει κάτι, θα το σκεφτείς διπλά και τριπλά πριν πεις ξανά κάτι τόσο επιπόλαιο.Η ακοή σου, όπως και η όρασή σου και όλες σου οι αισθήσεις δεν είναι δεδομένες - καλύτερα να αισθάνεσαι τυχερή που τις έχεις. Γιατί εμείς πχ που δεν ακούμε, θα θέλαμε πολύ να ακούμε, ακόμα και τα άσχημα πράγματα.Σε χαιρετώ και σου εύχομαι καλό Πάσχα...

Μου αρέσει όταν τα ακούω έτσι. Ίσως πάλι εγώ στην θέση σου να μου έριχνα ένα μπινελικάκι ζεστό ζεστό, έτσι για να στρώσω βρε αδερφέ!

Ξέρετε, θα σας πω μια ιστορία, νομίζω ότι θα σας αρέσει.

Πάνε χρόνια από τότε... Βράδυ ήταν, κοντά 12 το βράδυ. Περίμενα στην στάση το τελευταίο λεωφορείο για το σπίτι μου. Στην στάση περίμενε και μια κοπέλα με ένα μπαστουνάκι στο χέρι πτυσόμμενο.

Το μπαστουνάκι με έβαλε σε σκέψεις (μόνο το μπαστουνάκι, τίποτα άλλο, ούτε μαύρα γυαλιά ούτε τίποτα άλλο). Της έπιασα κουβέντα. Στην ηλικία μου ήταν (λίγο πιο μεγάλη αλλα της γενιάς μου). Τι είχαμε να χάσουμε; Δυο κοπέλες μόνες σε μια στάση που περιμένουν λεωφορείο. Το ίδιο λεωφρείο περιμέναμε και οι δυο.

Κουβέντα στην κουβέτα μου είπε ότι δεν έχει την αίσθηση της όρασης. Αλλά κινούνταν κανονικά στον δρόμο και με τα λεωφορεία και στο Πανεπιστήμιο ήταν και πήγαινε παντού με τα λεωφορεία.

Το ίδιο όνομα είχα με αυτή την κοπέλα. (Είναι αρκετά σπάνιο το όνομά μου... το όνομά μας)

Ξέρετε τι θυμάμαι; Θυμάμαι που γύρισα στο σπίτι και δεν σταματούσα να μιλάω για αυτή την κοπέλα που την θαύμασα τόσο. Για μέρες μιλούσα για αυτή την κοπέλα.

Αν λυπάσαι τέτοιους ανθρώπους είσαι καμμένο χαρτί. Να τους ΘΑΥΜΑΖΟΥΜΕ πρέπει. Ναι, τέτοια άτομα καταφέρνουν πράγματα που δεν τα χωράει ο νους. Που σε εμάς μοιάζουν το τέλος του κόσμου. Σε εμάς που τα έχουμε όλα δεδομένα και που στην πρώτη δυσκολία ντυνόμαστε χήρες και αρχίζουμέ τις μεμψιμοιρίες.

ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!