Τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει...

Φυσάει κόντρα
Active Member

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ'άγρια πετούμενα δεν βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής τη σιγή.
Και εδώ απ'τον τόπο που έζησα τη φυγή,
ρίχνω αλάτι στην βαθία τους πληγή,
τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει.

Γυρνάω τον κόσμο πουθενά δε βλέπω ξένο όπου μένω.
Γυρνάω πίσω κι απ'όποιον συναντήσω μαθαίνω.
Δίνω, παίρνω, ανασαίνω απ'τα χρώματα πληθαίνω,
απ΄τα αρώματα μαγεύομαι και ταξιδεύω.
Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο,
φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο.

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη,
γκρεμίζω ουρανούς.
Λυτρώνω μάνες και γιούς.
Κάνω την γλώσσα μου την πορφυρένια
ατόφιο μολύβι.
και την ψυχή μου ένα απέραντο από στίχους καλύβι.

Ρίχνω το κάστρο σας,
φτύνω του άστρου σας την κόγχη.
Γίνομαι άυρα αλμυρή και στερνοβρόχι.
Πάρε τα όχι και ξεκούρνιασε από αυτή τη γωνία,
που στο κοφάρι πετάξαν τα κλεμμένα με αφθονία,
η άρνησή μου στομωμένη (πυρωμένη), λύσου καημένη.

Γίνε κλωστή στην ανέμη τυλιγμένη,
να σου δώσω μια να γυρίζεις για πάντα,
και πάντα κράτα μου αγάντα,
μέχρι να βρουν απάγκιο όσι ζουν σε φυγή.
Καινούργια αρχή και σε καλό να τους βγεί.

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ'άργια πετούμενα δεν βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής την σιγή.
Και εδώ απ΄τον τόπο που έζησα την φυγή,
ρίχνω αλάτη στην βαθιά τους πληγή.
Τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει.

Σε καλό θα μου βγεί κι ας τρίξουν οι σκαρμοί μου,
έχω μαζί μου, σ'αυτό το σάλεμα που κάνεις ψυχή μου
την αυταπάρνησή μου, το μαγικό ραβδί μου,
κάνω τα αδύνατα να ξεπερνάνε τη φωνή μου.


Τιμή μου λίγα μου βήματα σκίζουν τη λάσπη.
Πάρε τα χνάρια μου αντί για χάρτη.
Και στα μπαγκάζια σου μην στριμώξεις ντροπή,
ούτε σιωπή.

Υστερόγραφο: Δεν πιστεύω στην τύχη,
όταν τα ψέματα πεθαίνουν,γεννιούνται ωραίοι στίχοι
και γλυκαίνουν το μίσος στους ιχνανθρώπους,
ή τους πετάνε για πάντα στους πανέρημους τόπους.

Λόγια κρυμμένα μου, θρυμματισμένα μου,
κάνατε απόσβεση σε όσα είχα μέσα μου.
Σύξυλη μπέσα μου μπροστάστην βρώμικη ιστορία,
μύθος απέθαντος και ωμή αλλήγορία.

Περιγελάστε με, δειλοί ξεχάστε με
πετάξτε με φυτίλι και ανάψτε με
μέσα στην πλάνη σας ένα όνειρο ατόφιο θα εκραγεί,
ζωής κραυγή και σε καλό να μου βγεί.

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ'άγρια πετούμενα δεν βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής την σιγή.
Κι εδω απ'τον τόπο που έζησα την φυγή,
ρίχνω αλάτι στην βαθιά τους πληγή,
Τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγεί.

ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΟ ΝΑ ΜΑΣ ΒΓΕΙ...