Άτιτλο

Ήθελα να ξυπνήσω λίγο, αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Βρήκα παλιά γραπτά μου όμως! Κάπου μεταξύ 2005 και 2006.

Βαριά τα μάτια κλειστά
κι η καρδιά απ'τα πόδια
δεμένη σφιχτά
θέλεις να τρέξεις μπροστά
κι η ζωή όλο πίσω γυρνά
Κλεισ'τις πόρτες και φύγε μακριά
κι αν πιστέψεις θα γυρίσεις ξανά
πέρνα τις πύλες του φόβου
και θα δεις τις κοιλάδες του κόσμου
μην φοβάσαι να πέσεις ξανά
το μυαλό σε κρατάει γερά
η ψυχή σου φωλιάζει ζεστά
μεσ της αγάπης την μεγάλη αγκαλία.

Να τα εκατοστήσεις μάνα!

5 Δεκέμβρίου 2008.

Πάνε χρόνια από τότε, αλλά σαν σήμερα ήταν. Δεν τα θυμάμαι αυτά, απλά δεν ζούσα τοτε. Εκείνη την ημέρα γεννήθηκε μια πιτσιρίκα που όμως δεν θα γινόταν μια συνηθισμένη πιτσιρίκα...

Μεγάλωσε και ήρθε η στιγμή να δει τι θα κάνει με την ζωή της. Πέρασε κάποιες "φουρτούνες" και τελικά κατάφερε να ακολουθήσει τα ονειρά της.

Με την θάλασσα, είπε, με την θάλασσα θέλω να ασχοληθώ. Και το έκανε.

Ο Θεός, όπως λένε, γελά όταν οι ανθρώποι κάνουν σχεδια. Και έτσι και έγινε, οι καταστάσεις και οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε την ανάγκασαν να ασχοληθεί με κάτι άλλο.

Δεν πούλησε όμως τα όνειρά της ποτέ. Την θάλασσα ακόμα την αγαπά, ακόμα την νοσταλγεί και ακόμα κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε, ακόμα μυρίζει θάλασσα κι αλμύρα.

Την γνώρισα τυχαία. Μου άνοιξε την πόρτα της παλαιότερης γενιάς. Ίδιες κοπέλες με εμένα. Άλλοι θα μας έλεγαν τρελές. (ποιός ξέρει, ίσως και να είμαστε)

Οι καταστάσεις και τα βιώματά μας μοιάζουν αρκετά, ακόμα κι αν είμαι στο μισό (σχεδόν) της ηλικίας της. Την έβγαλα μάνα και αυτή με φωνάζει κόρη της.

Όχι πως δεν έχω μάνα. Αλλά έχουμε σε σημαντικό ποσοστό κοινά βήματα.

Τέλως πάντων, σήμερα έχει γενέθλια η μάνα μου.

Τι δώρο να της κάνω δεν ήξερα. Είμαι και μακριά της.

Έφτιαξα ένα βίντεο σήμερα (μετά το μάθημα), έτσι να μυρίζει λίγο θάλασσα να ταιριάζει με της μυρωδιά της. θέλω να ελπίζω ότι θα της αρέσει.

Χρόνια πολλά μάνα! Να έχεις πάντα υγεία και να σε χαίρονται αυτοί που σε αγαπούν.

H πύλη της άμμου...

Μου αρέσει η βροχή. Αλήθεια μου αρέσει πολύ η βροχή... Νιώθω ότι ξεβγάζει την καρδιά και την ψυχή μου η βροχή. Και όταν αστράφτει και βροντά ότι φωτίζει την ζωή. Βίαιη μα από την άλλη κρύβει τόση ζωή μέσα της και τόση ενέργεια.

Όπως αστράφτει και βροντά

και της βροχής οι στάλες πέφτουν

ετσά φωνάζω μπλιό και εγώ

όταν καρδιά που αγαπώ τηνε τσαλαπατούν.

..Η αλήθεια του καθένα είναι η μόνη διαδρομή...



Μάλαμας-Αλεξίου.



Η πύλη της άμμου. Μόνη και έρημη στέκει μέσα στο σούρουπο. Περίφανη μα πάντα τόσο όμορφη και μόνη. Μυρίζει άλλα χρόνια και άλλες εποχές.



Και για τέλος η καλύτερη (κατά την γνώμη μου φωτογραφία που τράβηξα σήμερα) Κουμ
Καπί με φυσικό μωσαικό...

Kύκλος

Πως η Γή γίνεται υλικό, το υλικό καινό και το κενό λιώνει πάλι αργά και σταθερά μέχρι να κάνει πάλι τον κύκλο του και να γίνει πάλι Γη...





Αχ, και αυτές οι χειμωνιάτικες μέρες... Που ο ήλιος παίζει με τα σύννεφα και δεν σταματά να τους δείχνει την δυναμή του. Παιχνίδι δύναμης... Ερωτοτροπήματα του ήλιου με τα σύννεφα. Κρυφτό του έρωτα.



Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τους παλιούς και τους νέους (με πολύ χαρά) φίλους του "σπιτιού" μου για τις "επισκέψεις" σας! Χαίρομαι να έχω νέα καλά από όλους σας! Καλή δύναμη παιδία!

coin

Coin=κέρμα, νόμισμα, λεφτά (που λέγαμε σαν παιδιά)

Κάθε αγώνας ποδοσφαίρου ξεκινάει με ένα κέρμα. Διαλέγει η κάθε ομάδα γράμματα ή κορώνα και το πετάνε στον αέρα... Ό,τι κάτσει... Κι αν σου κάτσει?

Από την στιγμή που θα φύγει από το χέρι σου γυρνάει και γυρνάει... μέχρι να φτάσει στην κορυφή του ύψους που μπορεί να πάρει. Μετά αρχίζει η πτώση. Ο νόμος την βαρύτητας επενεργεί και το νόμισμα πέφτει με δύναμη ίση με την ελκτική δύναμη της Γης.

Συνεχίζει να γυρίζει και κατά την πτώση του. Γυρνάει και γυρνάει... μέχρι να αγγίξει το σκληρό έφαδος. Και τότε αρχίζει να χοροπηδά εξτασιασμένο μέχρι τελικά να ξαπλώσει αποκαμωμένο στο παγωμένο και σκληρό δάπεδο.

Τότε κάθεται στην θέση του ακίνητο κι αγέλαστο, σαν νεκρό. Άλλοι θα το κλωτσήσουν, άλλοι θα το αγνοήσουν, άλλοι δεν θα το δουν καν. Αυτό όμως θα είναι εκεί.

Και ξέρετε είναι πολύ δύσκολο να πέσει το κέρμα μας από την τρίτη του πλευρά. Δηλαδή να μην είναι ούτε κορώνα ούτε γράμματα, αλλά να σταθεί (όπως λέμε) όρθιο.

Σχεδόν απίθανο, αγγίζει τα όρια του εξωπραγματικού.

ΚΙ ΑΝ ΣΟΥ ΚΑΤΣΕΙ ΟΜΩΣ?? ΤΟΤΕ ΤΙ??

Γι'αυτό σου λέω... Μόνο με χαμόγελο και καλή διάθεση μπορεί και να καταφερεις να βγεις σε ένα κομμάτι από το μέταλλο. Και ίσως τελικά να είσαι πάλι εσύ και μόνο για σένα...

Do you wanna... The kooks

Μου έχει κολλήσει στο κεφάλι αυτό το τραγούδι!

DO YOU WANNA MAKE LOVE TO ME?????

I KNOW YOU WANNA MAKE LOVE TO ME!!!!

Αναμνήσεις άλλων εποχών.

Τι ιστορίες μου λες τώρα και τι ταξίδια… Του μυαλού και του ζωντανού… Αχ, και να ήξερα τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είμαι εδώ… Είμαι πολύ πιο μακριά από όλους σας. Δεν λέω ότι δεν σας σκέφτομαι, αλλά δεν είμαι. Το τι δεν είμαι είναι άλλο παραμύθι. Παραμύθι που αρρωσταίνει και τα πιο γερά νεύρα, και τα πιο δυνατά μυαλά. Μου αρκεί. Και ανάθεμα αν βγάζεις άκρη.

Όλα είναι στο μυαλό. Όλα είναι στο μυαλό σου λέω. Στο δικό μου, στο δικό σου, στο μυαλό των άλλων. Λίγη διαφορά έχει. Όλα όμως είναι στο μυαλό.

Έχω κουραστεί πολύ. Όχι σωματικά, κάθε άλλο. Αυτά όμως πάνε πακέτο. Έχω κουραστεί. Κουράστηκα να προσπαθώ να είμαι δίκαιη. Κουράστηκα να λέω δεν πειράζει. Κουράστηκα να βλέπω και από την μεριά του απέναντι. Κουράστηκα να λέω υπομονή. Κουράστηκα να είμαι χαρούμενη ακόμα και στις πιο μαύρες μου. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ.


Τι κι αν κουράστηκα, αφού το ξέρω ότι δεν θα το αλλάξω αυτό. Δεν θα πάψω να προσπαθώ να είμαι δίκαιη. Δεν θα πάψω να λέω δεν πειράζει. Δεν θα πάψω να βλέπω από την μεριά του απέναντι. Δεν θα πάψω να λέω υπομονή. Δεν θα πάψω να φοράω την χαρούμενη μάσκα μου πάντα.


Όταν χάνομαι βρίσκομαι. Οι φίλοι μου το ξέρουν πια αυτό. Οι γνωστοί μου δεν το καταλαβαίνουν. Δεν τους κακολογώ. Που να ξέραν κι αυτοί. Καλά κάνουν.

Ο κακός ο λύκος είμαι, εξόκειλα θαρρώ…

Πόσες φορές έχω φτάσει μια ανάσα μακριά, αλλά πάντα νικάω. Αυτή η φορά φαίνεται πιο δυνατή από όλες, το νιώθω. Δεν σου κρύβω ότι τρομάζω πολλές φορές. Δεν βαριέσαι λέω μετά. Μια η άλλη.

Μια η άλλη. Δύο ζευγάρια μάτια σκέφτομαι μόνο και τρομάζω. Μόνο αυτά τα δύο ζευγάρια μάτια… Δεν τους αξίζει, ό,τι κι αν έχουν κάνει. Λες και ξέραν κι αυτοί;

Λέω πολλά… Δεν πρέπει.

Ποίημα το κάτοθεν:


Μοιάζει χαζό μα είναι το πραγματικό
Τι σου λέω να καταλάβεις δεν μπορείς
Ούτε τον πόνο του απλού
Ούτε τον φόβο που ριζώνει μέσα βαθιά
Και με τα χέρια του σφίγγει την καρδιά μου
Φόβος, ναι αλήθεια φόβος είναι
Φόβος για το άγνωστο.
Γιατί; Τόσο φυσιολογικό άγνωστο…
Και το αύριο φαντάζει τόσο μακρινό
Κάθε πρωί μια καινούρια χαρά
Το νέο ξύπνημα
Φοβάμαι ακόμα και τον ύπνο
Μέσα μου το άπειρο
Μύλος στο κεφάλι μου
Δεν ξέρω πως θα γυρίσω
Δεν ξέρω αν θα γυρίσω
Μπορεί στην θάλασσα να κοιμηθώ για πάντα
Ειν’το σαράκι στην καρδιά μου βαθιά φωλιασμένο
Και τρώει κάθε μέρα και πιο πολύ
Όλο και πιο πολύ
Και εγώ κοιτάω αλλού και λέω ότι δεν υπάρχει
Μέχρι που δεν μπορώ να αναπνεύσω από τον φόβο μου
Μου κόβεται η ανάσα
Δεν σκέφτομαι πια
Απλά υπάρχω
Υπάρχω. Ποιος να μου πει για πόσο ακόμα;
Μου αρκεί που υπάρχω.
Μα είναι τόσος ο φόβος μου.
Διέξοδος καμία μονάχα μια φαινομενική ηρεμία
Έτσι κυλάν οι μέρες
Με ρωτάνε τα παιδιά τι κάνεις και εγώ τους λέω ΖΩ
Θα με περνάνε για καμιά ψωνισμένη
Μα εγώ αλήθεια το πιστεύω
Αυτό κάνω ακόμα
Ζω
Και φοβάμαι πως σύντομα θα τελειώσει και αυτό
Σαν ένα σκουλήκι στο μυαλό μου
Κάθε μέρα τρώει και πιο πολύ και μεγαλώνει
Και μου πιέζει το κρανίο μου.
Να πεταχτεί έξω θέλει
Να βγει από τα μάτια και από την μύτη και από τα αφτιά μου και απ΄το στόμα μου
Ναι, αυτό θέλει
Και μου πιέζει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ το κεφάλι μου
ΘΑ ΣΠΑΣΕΙ ΣΟΥ ΛΕΩ
Κάνε κάτι.
Κάνε αυτό που φοβάμαι να κάνω εγώ
Τελείωσε για μένα το παραμύθι
Και να θυμάσαι να αγαπάς
Όσο μπορείς και αντέχεις να αγαπάς
Και να δίνεις ακόμα και χωρίς αντάλλαγμα
Ακόμα και αν ξέρεις ότι θα σε πουν και μαλάκα να δίνεις και να αγαπάς
Άσε την ψυχή σου ελεύθερη μες τους αγρούς να τρέξει
Λύσε το κόμπο από τον λαιμό σου
Πέτα ψηλά και αγάπα
Και να πας και στους γονείς μου και τους πεις ότι τους αγαπώ
Πάντα τους αγαπούσα, ακόμα και τότε
Δεν τους το δείχνω
Τους αγαπώ διαφορετικά από το συνηθισμένο
Αλλά τους αγαπώ
Και να προσέχεις κι εσύ.




Δεν ξέρω αν πρέπει να το διαβάσεις. Θα σε τρομάξω και δεν το θέλω.

Δεν έχει σχέση με τίποτα πραγματικό ή εικονικό. Απλά μερικά πράγματα που θέλω να υπάρχουν κάπου, αλλά όχι εδώ. Βασικά δεν υπάρχει νόημα, κανένα νόημα. Απλά ήθελα να μου πω κάποια πράγματα και να τα θυμάμαι. Το γιατί δεν θέλω να το έχω εδώ είναι άλλο παραμύθι. Συνέχεια του γνωστού παραμυθιού…

Η Χιονάτη και οι εφτά νάνοι! Ή η Χιονάτη και οι χάνοι; Χαζά αστειάκια…

Ήθελα...

Ήθελα να πάω για... "καφέ" σήμερα. Τζίφος... Δεν είχα βενζινη και δεν έβρισκα και ανοιχτό βενζινάδικο...

Τζίφος στο τετράγωνο το λοιπόν! Ήπια 1 λίτρο εσπρέσσο σκέτο και βαρύ και ασήκωτο!

ΚΡΟΣΙΑ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ ΣΑΣ ΛΕΩ!

Πήγα τουλάχιστον χθές... "εκδρομή"!!



Έβρεχε χθες, και είχε και όμορφο γλυκό φθινοπωρινό κρύο...

Αχ, και όπως και να το δούμε σου... "ανοίγουν" την... "όρεξη" τέτοιες εικόνες!

Anyway!

Σήμερα κατάλαβα ότι:



Anouk - Nobody's wife

Και είναι απόλυτα κατανοητό γιατί:



meredith brooks bitch

ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ???



Tina Turner - Private Dancer

Να γιατί! Και η αγάπη?? Τι έχεις να πεις για την αγάπη θα με ρωτήσετε τώρα!!



Tina Turner - Whats Love Got to do with it

Πρόστυχο πολύ?

Δε ξέρω τι λέτε εσείς το χαίρομαι αφάνταστα να ακούω τέτοια τραγούδια και με αυτή τη σειρά!

Άντε γειά!

Περσικός 2008

πάνε μέρες που έφυγα από την Αθήνα μας! Σήμερα βρίσκομαι σε μια παραλία στην Fujairah, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι αυτό! Πάτησα στεριά μετά από ένα μήνα και...

Δεν είναι πολύς καιρός...

Anyway, δείτε που είμαι και απολαμβάνω την μαύρη μπυρίτσα μου! (ελπίζω να αννέβει η καταραμένη η φωτογραφία!)




Σήμερα βγήκα για ψώνια! Πήρα αποξηραμένους χουρμάδες, σαμπουάν και κρέμα μαλλιών... Χαζά πράγματα, αλλά το χάρηκα αφάνταστα μετά από τόσο καιρό να έρχεσαι σε επαφή με τόσο κοσμο! Πήρα και μια γυναικεία μαύρη κελεμπία με μαντήλα! Αυτό κι αν το έχω καταχαρεί!

Από ζέστη δεν.... λέω τίποτα! ΚΟΛΑΣΗ! Και η υγρασία είναι άλλ πράγμα!

Σας φιλώ πουλάκια μου!!!

Ραντεβού 15 Σεπτέμβρη στον Μάλαμα, θέατρο Μελίνα Μερκούρη!



Εδώ μένω (η καμ΄πινα μου )



Και εδώ δουλεύω!

Σας φιλώ να περνάτε υπέροχα!!!

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Σήμερα ήταν η μέρα της κρίσεως για μένα...

Πήγα να διεκδικήσω το απίθανο! Τελικά βρέθηκα αντιμέτωπη με μια απρόσμενα ευχάριστη εξέλιξη!

Λίγες μέρες μου μένουν ακόμα! Σε λίγες μέρες φεύγω! Πετάω για τον απόλυτο καύσωνα!! Για εκεί που χτυπάει το θερμόμετρο υπό σκιά άνετα τους 50 βαθμούς κελσίου!

Και όπως λέει και άτυπη διασκευή:"12 ακριβώς, παίζει Περσικός..."!!

ΦΕΥΓΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το βαλιτσάκι μου και στο Ελ. Βενιζέλος!

Παιδάκια μου όμορφα το σπίτι θα μείνει... "ξέφραγκο αμπέλι"! Να περνάτε που και που να ρίχνετε κανένα ξεσκόνισμα, κανένα σκούπισμα, καμια μάπα... Μην αφήσετε να αραχνιάσει το ταλαίπωρο!

Δεν ξέρω αν θα βρώ τον χρόνο μέχρι να φύγω να σας γραψω τίποτα ακόμα...

Να είστε καλά και να προσέχετε τους εαυτούς σας! Σας γλυκοφιλώ καλά μου πουλάκια! ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ να έχετε! Από Σεπτέμβρη σας δίνω σίγουρο ραντεβού!!



Να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς - Μελίνα Μερκούρη

Έτσι για να το κάνουμε και λίγο μελό...



Κρουαζιέρα - Βαγγέλης Γερμανός

Άντε καλέ!!! Καλοκαίρι έχουμε!!! Να ανέβουμε λιγάκι!!!



Κατσιμίχα, Φατμέ, Γιοκαρίνης, Τσιαμούλης - Το καλοκαιράκι

Πουλάκια να περάσετε ΥΠΕΡΟΧΑ! Να περάσετε υπέροχα και για μένα!!



Εβριδίκη - Φθινόπωρο γυναίκας

Τα λέμε τότε στα σίγουρα! (Να χαρώ και εγώ με λίγη μουσική των παιδικών μου χρόνων!!)

ΑΝΤΙΟ!!

10+1 ΑΧΡΗΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ...

Στο μέσο της εξεταστικής μου δέχτηκα μια πρόταση για παιχίδι από την καλή μου Christina Noe!!

Το διάβασμα με κράτησε πίσω, αλλά τώρα τελειώσαν όλα και έβαλα τα ρούχα του παιχνιδιού και... ΠΑΜΕ!!!!

1. Σιχαίνομαι τις κατσαρίδες, όταν ήμουν μικρή είχα πατήσει (κατά λάθος) μια με γυμνό πόδι...
2. Δεν αντεχω να μου πειράζουν τα πράγματά μου (π.χ. ήθελα να μαζέψω λιγάκι), ακόμα και αν είναι αχούρι υπάρχει κάποια τάξη (η δική μου τάξη!) και ξέρω που είναι το κάθετι!
3. Πίνω πάντα καφέ σκέτο και πάντα με συνοδεία τσιγάρου! Στον πρωινό καφέ δεν αντέχω να μου μιλάει κανένας! Στους υπόλοιπους πολύ ευχαρίστως δέχομαι παρέα!!
4. Αυτούς που αγαπάω δεν σταματάω λεπτό να τους πειράζω, αν και μερικές φορές όσοι δεν με ξέρουν νομίζουν ότι πρέπει να τους μισώ θανάσιμα.
5. Περνάω υπεροχα όταν είμαι μόνη μου με τον αδερφό μου, λέμε τις ίδιες βλακείες και τελικά κλαίμε από τα γέλια!
6. Έχω όνειρο να αποκτήσω ένα μικρό σπιτάκι (κάπου στο πουθενά π.χ. Γαύδο) με τον κήπο μου, τις κοτούλες μου, τα σκυλάκια, τα προβατάκια, τα μαρούλια και τις ντομάτες μου και να μην βλέπω άνθρωπο και βαβούρα! (Κάτι σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι)
7. Δεν έτρωγα μέχρι τον φετινό Φλεβάρη ντομάτες, ψάρια, χόρτα, λεμονι, φάβα, μανιτάρια, αγκινάρες και τώρα παθαίνω πλάκα μόλις τα δω και τα εξαφανίζω!
8. Από παιδάκι είχα φίλους αγόρια και έπαιζα μαζί τους ποδόσφαιρο και μπάσκετ (την πρώτη φορά που έπαιξα μάσκετ έσπασα το δάχτυλό μου, αλλά συνέχισα για άλλα 9 χρόνια να παίζω!)
9. Έχω κάθε καλή διάθεση να κάνω χίλια πράγματα, αλλά τελικά είναι τόσα πολλά που καταλήγω να τα ξεχνάω και τελικά κάνω μόνο ελάχιστα!
10. Ο Σωκράτης Μάλαμας είναι αγαπημένος μου τραγουδιστής και έχει τυχει έτσι που όσες φορές τον έχω δει ζωντανά να είναι μετά από μεγάλες "λαχτάρες" μου και πάντα καταφέρνει να με ηρεμήσει (αθελά του).
10+1. Μου αρέσει να δουλεύω στην θάλασσα και δεν θέλω να το αλλάξω για καμία στεριανή δουλειά. Και επίσης μου αρέσει που με την δουλειά μου κάνω πραγματικότητα τα παιδικά μου όνειρα!

Αυτά είχα να πω και να δηλώσω, όπως επίσης ότι τελείωσα την εξεταστική μου!!
Τώρα με την σειρά μου πρέπει να καλέσω κι εγώ κόσμο εεεε? Εδώ κολλάω λίγο... Σίγουρα κάνω πάσα στην thalassa anemos, την αδέσποτη, την σορολόπ... Παιδιά, δεν ξέρω ποιόν άλλο να καλέσω... Σας παρακαλώ όμως όποιος άλλος το δεί και θέλει να παίξει να το κάνει χωρίς δισταγμό!!!!

Φιλάκια Πουλάκια!

*EXTRA ΠΡΟΣΘΕΣΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΩΝ: Το σκέφτηκα και καλύτερα και είχα ξεχάσει κόσμο...
Προσκαλώ επίσης την ΔΑΝΑΗ, τον ZORBA, όπως επίσης και την "Αγάπη-Πάρος-ήό,τιάλλο" την κολλητή μου που δεν έχει μπλόγκ και την ΠΡΟΣΤΑΖΩ να ΠΑΙΞΕΙ στα "Ρίχτο μάστορα"!

Το έπος του παιδιού!

Φίλε που θα μπείς στον κόπο να διαβάσεις αυτή την ανάρτηση σήμερα, πρέπει να σου πω με κάθε ειλικρίνεια ότι έχει στόχο τον παλιμπεδισμό! Τις εποχές που ήσουν και ήμουν πιτσιρικάκι! Τις εποχές που τις τελευταίες μέρες (δεν ξέρω το γιατί, ίσως μεγάλος μου φόρτος) σκέφτομαι αρκετά συχνά!

Μου αρέσει πολύ η μουσική, θα το έχετε καταλάβει όσοι είστε συχνοί "πελάτες" εδώ! Γιατί τέτοια εμμονή με την μουσική δεν ξέρω. Μου αρέσει όμως. Τα πάντα τα κάνω με μουσική. Τον σκύλο τον παω βόλτα με μουσική, στο αμαξι δεν πάω πουθενά αν δεν βάλω πρώτα μουσική, στο σπίτι δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς μουσική, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ χωρίς μουσική. Την μουσική την λαμβάνω σαν μια αρμονία συναισθημάτων. Μερικές φορές χαλαρώνω απίστευτα, άλλες τσιτώνω και άλλες φεύγω ταξίδια. Ταξίδια με μυρωδιές, αγγίγματα, μάτια, αισθήματα...

Όσο για τον έρωτα, τον βιώνω πιο βαθιά όταν υπάρχει μουσική. Αμφίδρομη μουσική.

Σήμερα θα σας ΖΑΛΙΣΩ - μουσικά πάντα - ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ!



There are worse things I could do - Grease

Υπάρχουν και χειρότερα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω από το να άω με ένα αγόρι ή και δύο... Αλλά τον να κλάψω μπροστά σου είναι το χειρότερο που θα μπορούσα να κάνω...



Barbra Streisand - Woman in Love

Γιατί είμαι μια γυναίκα ερωτευμένη και θα κάνω ο,τιδήποτε για να σε βάλω στον κόσμο μου και να σε κρατήσω εκεί...



GREASE - You're the one that I want

Είσαι αυτός που θέλω, αυτός που χρειάζομαι! Ωωω, ναι πραγματικά!



The Bangels - Eternal Flame

Κλείσε τα μάτια σου. Δώς μου το χέρι σου, αγάπη μου. Νιώθεις την καρδιά μου να χτυπάει; Καταλαβαίνεις; Νιώθεις το ίδιο ή απλά ονειρεύομαι;



Dirty Dancing - She's Like the Wind

Νιώθω την ανάσα της στο πρόσωπό μου, το σώμα της στο δικό μου, δεν μπορώ να την δω στα μάτια, δεν είναι του κύκλου μου, ήμουν απλά αφελής να πιστέυω ότι είχα ότι χρειάζεται... Είναι σαν τον άνεμο.

Τραγούδια που σε οδηγούν στο έρωτα. Ίσως να είμαι η ρομαντική της παρέας... Αλλά αν ούτε για αστείο δεν σας δημιουργούν ένα αίσθημα έρωτα στην καρδιά και στα αφτία να μου το πείτε. Ξένες μουσικές, γι'αυτό και μια μικρή αποσπασματική μετάφραση αντί για λεζάντα.

Έρωτας και στα ελληνικά, κάποιες δεκαετίες πίσω υπάρχει επίσης σε αυτή την ανάρτηση (το έπος του τίτλου...)



Ριφιφί - Φίλα με

Τι πιο όμορφο και πιο μαγικό απ'το πάθος των δικών σου φιλιών. Την ανάσα σου όταν νιώθω καυτή στην φωτιά της μαθαίνω να ζώ. Φίλα με πάλι φίλα με, αγκάλιασέ με, μες στο κορμί σου να κρυφτώ.



Νόμιζα - Ανδρέας Τσουκαλάς

Σ'αγαπώ, πως να ζω ζωρις εσένα πες μου πως. Πως περνάει κι ετούτη η μέρα πως;



Σοφία Αρβανίτη - Μη μου μιλάς για Καλοκαίρια

Θυμάμαι ακόμα εκείνο το νησί που ο έρωτας για πάντα ζεί κι εμείς οι δυο τον ζήσαμε μαζί...



Θάνος Καλλίρης - Αγάπη Καλοκαιρινή

Έπιασε βροχή, αγάπη καλοκαιρίνη. Φθινόπωρο ξανά ακ η ζωή μου αδειανή, δεν φφτιάχτηκε για εμάς ετούτη η εποχή...



Μιχάλης Ρακιντζής - Κάνε μια ευχή

Κράτα με και κάνε τώρα μια ευχή, του χρόνου να'μαστε μαζί!

Τα θυμάστε; Εγώ με αυτά μεγάλωσα. Αυτά τραγουδούσα. Με αυτά χαίρομαι. Η ανάρτηση αυτή έγινε γιατί έχω βαρεθεί να ακούω τα τραγούδια που μας πλασάρουν στα ράδια. Συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Μου έχουν λείψει αυτά τα τραγούδια. Να βάλεις το δίσκο στο πικάπ και να τα ακούς. Άλλοι ήχοι, πιο ζεστοί... Να πηδάει και ο δίσκος... Ακόμα και σε αυτό βρίσκω ομορφιά, ακόμα κι αν είναι λίγο σπαστικό.

Ταξιδεύω με την μουσική, σας το είπε και πιο πάνω κάπου. Έτσι μάζεψα μερικά αγαπημένα μου ερωτευμένα τραγουδάκια για να χαίρομαι!

Ελπίζω να τα απολαύσατε κι εσείς!

Tο λάθος

Πήγα για καφέ με μια παρέα χθες. Δεν ήμουν μαζί τους παρά μόνο στα διαλείμματά μου.

Τρόμαξα μια - δυό φορές όταν μου μιλούσαν. Με βγάζαν από εκεί που ήμουν βίαια. Τρομακτικό μέχρι ενός σημείου. Μια ζωντανή παρέα από 3 άτομα και ένα ακόμα που ξυπνάγε κατά διαστήματα.

Στον γυρισμό πήρα έναν φίλο να τον αφήσω παρακάτω. Μιλούσαμε. Δυσαρέσκεια στο κάθε παρόν μας και αίσθηση νοσταλγίας στο κάθε παρελθόν μας. Γιατί; Γιατί το παρόν δεν είναι αρκετό αλλά το παρελθόν μοιάζει τόσο ονειρικό και συνάμα αψεγάδιαστο; Ή τουλάχιστον τα ψεγάδια του παρελθόντος φαντάζουν τρομερά αστεία.

Είπαμε καληνύχτα και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.

Μου κίνησε το ενδιαφέρον η κουβέντα μας. Ώρες μετά εξακολουθούσα να σκέφτομαι τα λόγια μας. Δεν ανήκω εδώ, δεν ανήκω στο τώρα. Δεν ανήκω πουθενά και σε τίποτα. Είμαι ένα μοναχικό περιθώριο. Δεν μου κακοφαίνεται, ίσα ίσα. Μου αρέσει μπορώ να πω.

Αλλά μια τέτοια κατάστασση κρύβει οδύνες. Πολλές οδύνες. Δεν με ενοχλεί ούτε αυτό, Τον νιώθω τόσο καιρό τον πόνο που πια δεν τον καταλαβαίνω. Δεν τον νιώθω. Νομίζω ότι θα μου λείψει αν ποτέ τον χάσω. Τώρα πια αυτός ο πόνος έχει γίνει εγώ και εγώ έχω γίνει αυτός ο πόνος με την σειρά μου.

Δεν υπήρξα ποτέ εγώ. Ποτέ και με κανέναν σας. Θυμάμαι μόνο στιγμές που κόντεψα αγγίξω το λευκό. Άσπρες στιγμές, ή τουλάχιστον γκρί ανοιχτό...

Μια ανάσα από το βαθύ μου έρεβος. Και μετά πάλι βουτιά, πιο βαθιά αυτή την φορά. Τόσο που τα πνευμόνια σου να μουδιάσουν.

Δεν ταιριάζω ούτε στο περιβάλλον ούτε στους καιρούς μας. Παράταιρο πλάσμα. Παρέα μου η μοναξιά. Δεν της θυμώνω ποτέ. Πάντα ήταν εκεί, δίπλα μου. Πάντα να μου κρατάει σαν μάνα στοργικά το χέρι. Μόνο αυτή. Πάντα αυτή.

Περιορισμός και καταπιέση. Ποτέ ελευθερία. ΠΟΤΕ.

Γι'αυτό σου λέω... Λάθος. Όλα είναι ένα μεγάλο λάθος. Και το σώμα μου αντιδρά. Επέρχεται η σήψη, αργά και σταδιακά αιμοραγία και σήψη.

Και μου μιλάς για την Μέριμνα μετά... Χίλιες φορές μάγκες. ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ. Τουλαχιστον δεν ξέρουν και νιώθουν την ελευθερία στα δεσμά του παραλόγου τους. Ευτυχισμένοι οι αδαείς... Αυτοί που έχουν μόνο δυο μάτια ζουν στην άγνοιάτους την ευτυχία τους.

Πως να σκεπάσω όμως το τρίτο μάτι που έχω στην πλάτη μου; Είναι πάντα εκεί ανοιχτό, στιμή δεν παίρνει το βλέμμα του από τα άκαιρα και άπρεπα. Άκαιρη και άπρεπη κι εγώ μαζί του.

Βίοι αλλόκοτοι. Πες μου σε ποιόυς αζίξει να τους ζούν; Γιατί; Με τι σκοπό; Για ποιό λόγο;

Όχι ότι κάνω μαύρες σκέψεις, μην τρομάζεις. Παράπονα σου κάνω. Μόνο παράπονα... Και δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το... τώρα. Δεν αλλάζει από έξω, από μέσα αλλάζει. Σαν μια πύλη που δεν βρίσκω το κλειδί. Κλειδωμένη. Ναι, κλειδωμένη, αυτό είμαι. Κλειδωμένη.

Ώρες και στιγμές νομίζω ότι με κλειδώσαν και πετάζαν τα κλειδιά στα τάρταρα της αβύσσου. Κάι άλλες πάλι που νιώθω ότι θα γίνω τόσο μικρή που θα βγώ από την κλειδαρότρυπα. Αλλά μένω πάντα εδώ.

Κύκλοι γύρω από εμένα, ποτέ δεν καταλήγουν σ'εμένα. Μόνο χοροί μπροστά στα μάτια μου. Δεν ακούτε που σας φωνάζουν να με βάλετε κι εμένα στον χορο σας; Τι κι αν τα πόδια μου είναι χτισμένα στην Γη;

Η Μέριμνα... Καλά κάνουν. Αλήθεια το πιστεύω. Καλά κάνουν. Τι ανάγκη έχουν; Και μην φοβάσαι ότι θα κολλήσεις κι εσύ. Δεν κολλάς έτσι έυκολα. Και μην ξεχνάς ότι χάρη σε αυτή την Μέριμνα υπάρχουν πολλά διαμάντια σήμερα. Παράγωγα της Μέριμνας. Και εγώ από εκεί κρατώ... Είναι μονόδρομος μερικές φορές. Μερικές φορές αναγκάζεσαι να κάνεις μοιραίες πράξεις στο όνομα των άλλων. Αναγκάζεσαι να ξεχάσεις ότι υπάρχεις. Αναγκάζεσαι για κάτι που ξέρεις ότι έχει μεγαλύτερη αξία από εσένα. Θέλει πολύ δύναμη για να το κάνεις αυτό. Μη το ξεχνάς αυτό... Ποτέ να μην το ξεχνάς.

Κοιμόμουνα και ξύπνησα!

Τι περίεργο εεε;;;

Ναι, το ξέρω, μόνο εγώ τα κάνω αυτά! Ξύπνησα με διάθεση για μουσική και για βιντεάκια!

Η αναζήτηση άρχισε από Μάλαμα, αλλά τελικά έπεσα πάνω στον Εθνικό μας Σταρ (?Το άκυρο σας λέω?), συνέχισα με Έφη Θώδη και κατέληξα σε άλλες αναμνήσεις!



The Charlie Daniels Band - The Devil Went Down To Georgia

Αυτό το τραγούδι είχε έρθει στα αφτάκια μου από τον καλό μου αδερφούλη (δυστυχώς κορίτσια, παντρεύτηκε!). Πριν από χρόνια, ούτε θυμάμαι πως... Το μόνο που θυμάμαι (είναι που μύριζε άνοιξη το πρώτο μας φιλί - Ευριδίκη ~άσχεο κι αυτό!)είναι ότι το είχα λιώσει αυτό το τραγούδι! Τι βιολί είναι αυτό βρε παιδιά; Και την ίδια εποχή είχα επίσης λιώσει το επόμενο...



Spanish Train - Chris de Burgh

Ανατριχιάζω κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά που το ακούω αυτό το τραγούδι. Τόσο δυνατό είναι το αίσθημα που παίρνω κάθε φορά. Δεν τραγουδάει εκεί ο Chris de Burgh, κραυγές βγάζει. Απίθανος κι αυτός.

Και πάμε πάλι στον καλό μου αδερφούλη! Κόλλημα με τον Tom Petty και το Mary Jane's Last Dance. Με είχε ταράξει (ούτε θυμάμαι πόσο καιρό!) Και δώστου πάλι και ξανά και συνέχεια στο repeat το είχε! Το αγάπησα κι εγώ τελικά!



Mary Jane's Last Dance - Tom Petty & The Heartbreakers

Και κατέληξα στην πολυαγαπημένη μου Frida. Και αυτή η ταινία μαζί με τον "Γάμο των Μουσσώνων! Δεν βαριέμαι ποτέ να την ξαναδώ! Θυμάμαι την είχα πρωτοδεί σε ένα θερινό σινεμά. Βρε παιδιά, τι μαγεία αυτά τα θερινά τα σινεμά; Ξέρετε έγω μεγαλώσει μέσα σε ένα σινεμα (όχι όπως στο σινεμά ο Παράδεισος, αλλά σχεδόν το ίδιο!). Με τις μπομπίνες και τα μανώ του τότε καιρού για να ξανακολλήσουμε την κομμένη ταινία... Και βρβρβρβρβρβρβρβρ ο ήχος της μηχανής και από το παραθυράκι να βλέπεις όλο το σινεμά να κοιτάει την ταινία που εσύ άκουγες μόνο το βρβρβρβρβρβρβρβρ! Και τι ζέστη μέσα στο δωματιάκι εκείνο... Και στο διάλειμμα τρέχοντας στο μπάρ να βοηθήσουμε την μαμά και τον μπαμπά! Τι χαρά που είχαμε να βοηθάμε! Να πιάσουμε ένα νερό από το ψυγείο, μία μπύρα και ένα αναψυκτικό! Και μετά τούμπα ένα καφάσι είτε από γάλα είτε από μπύρες για να γεμίσουμε το ψυγείο! Και προσοχή τα κρύα έξω και τα ζεστά στο βάθος! Αχ...

Ξέφυγα λίγο στις παιδικές μου αναμνήσεις... Πάμε για Frida παίδες!



Chavela Vargas - La Llorona (Clip)

Παιδάκια μου όμορφα σήμερα έκανα κάτι πολύ... Δεν ξέρω τι αριβώς αλλά ήταν πολύ! Πολύ βήμα για το μέλλον μου ίσως. Τώρα αν με ρωτάτε αν είναι καλό ή όχι... Που να ξέρω βρε παιδάκια μου; Σίγουρα για καλό το έκανα και ελπίζω να μην απογοητευτώ! Έκανα όμως βήμα! Και δεν ξέρω, έχω ενθουσιαστεί! Έχω ενθουσιαστεί και τα βλέπω όλα ροζ και όλα ΥΠΕΡΟΧΑ και ΟΜΟΡΦΑ και αγαπώ όλο τον κόσμο!

Λοιπόν, καλά τα είπαμε και σήμερα! Πάω να το παιζω λίγο τεχνικός στην κυριούλα από πάνω και έχει ο Θεός! Τεχνικός; Χαχαχαχα, θα μπορούσα, αλλά το γείωσα! Ερασιτέχνης τεχνικός! Αλήθεια, στο θηλυκό πως είναι; Ερσιτέχνισσα τεχνικίνα; ΟΥΑΟΥ!!! Χαχαχαχα, παιδιά ή τα ληγμένα ή ο ήλιος είναι! Θα μου περάει μια φορά!

*Αδερφούλα κοιμόμουν... Τι έγινε; Που είσαι; Γράψε κανένα νέο βρε χαζούλι!
*Μικρή Ολλανδέζα και από εσένα περιμένω νέα!

Psycho killer - The Talking Heads

Μου αρέσει πολύ αυτός ο τσαμπουκάς που ξερνάει αυτό το τραγούδι! Έχω γεροντέψει τελικά! Δεν έβρισκα ένα βίντεο που να μου κανει "κλικ", "κουκου", κάτι... Μουγκά ησαντάντουσταν όλα!

Βρήκα όμως μια "τρελή" πιτσιρικοπούλα...



Θεά η Grace! Thanks!!

Έχω μια τρελή ιδέα... Psycho ιδέα. Μπορεί το Σαββατοκύριακο - μετά το Beach Party για ολίγους της Παρασκευής, να πάω κάπου που είναι λίγο τζίζζζζζζζ αυτές τις μέρες.

Έχει γενέθλια η διπλανή μου την Παρασκευή και είπαμε να την κάνουμε έτσι! Ροματζάδα, με μπυρίτσες, μουσικούλα και τα τρία μας παρεούλα! Ίσως να είναι και η τελευταία φορά που είμαστε έτσι και οι τρείς μαζί και στην "κοσμάρα" μας!

Θα μου λέιψουν τα πουλάκια μου. Όπως μου λείπεις και εσύ "Αγάπη" μου. Κορώνα - γράμματα η ζωή μα εγώ το κέρμα χάνω, λέει ο Σωκράτης!

Άσχετο, λέει 30 Ιουνίου θα είναι Αθήνα (στο θέατρο Βράχων). Θα κανονίσω να πάω και εκεί, και έξω θέλω να πάω και σε σένα "Αγάπη" και κάτω και πάνω και αριστερά και δεξιά και τελικά θέλω πολύ να δω που θα πάω!!

Αρκετά παιδάκια μου όμορφα!



Σματς!!

Ο γάμος...

...Των μουσώνων!!

Ή αν θέλετε The monsoon wedding!

Από τις αγαπημένες μου ταινίες! Την έχετε δεί; Κάθε φόρα είναι σαν να είναι η πρώτη φορά που την βλέπω! (Οι αγίες εφημερίδες με τα δώρα τους!!!)

Είναι μια από τις κατά την γνώμη μου καταπληκτικές ταινίες! Αλήθεια, ξέρει κανένας ή καμία σας που μπορώ να βρώ ταινίες του περιβόητου Bollywood με ελληνικούς (άντε, έστω και με αγγλικούς) υπότιτλους;

Πεθαίνω για τέτοιες ταινίες (μεταφορικό το πεθαίνω!)! Για κινέζικες, αλλά τις παραγωγές του 80 και πρίν...(Και οι σημερινές κινέζικες παραγωγές είναι έπη, πραγματικά ποιήματα!) Ινδικές ταινίες... Και μετά μου λένε για την ουάου ταινία το σεξ στην πόλη... Συγνώμη, αλλά δεν θέλω να την δώ. Προτιμώ να δω την Candy-Candy των νιάτων μου ή το μικρό μου πόνυ ή ακόμα καλύτερα του κουτιού τα παραμύθια ή την φρουτοπία!

Κάτι με τραβάει στον ερασιτεχνισμό της ανατολής και σίγουρα κάτι καταπληκτικό βρίσκω στα κινούμενα σχέδια (και του παρελθόντος αλλά και στα σημερινά!) Βασικά τώρα που το σκέφτομαι και σκαλίζω τις στάχτες του παρελθόντος όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω ναύτης και να παίζω καράτε. Ξέρετε να γίνω νίντζα! Ninja! Μετά κατάλαβα ότι δεν ήταν έυκολο να αλλάξω τα ροζ μαγουλάκια μου και να πετάω από δέντρο σε δέντρο. (τουλάχιστον δεν ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής...) Αν και η αλήθεια είναι ότι κάποτε ήθελα να μάθω και μπαλέτο, ευτυχώς για μένα, δεν τα κατάφερα ποτέ! Φαντάζεστε ένα γιουβαρλάκι με ροζ φόρεμα να προσπαθεί να χορέψει την λίμνη των κύκνων; Δεν λέω θα είχε γέλιο για τους θεατές, αλλά το γιουβαρλάκι δεν θα το εκτιμούσε και τόσο!

Επίσης διασκεδάζω αφάνταστα να ακούω καμμένα τραγουδάκια σαν το καταπληκτικό chacarron



Anyway, πρέπει να πάρω την "Αγάπη φέγε μoυ ένα ποτήγι νεγό!" τηλέφωνο! Αγάπη σου εγχόμαι!

Το τελείωσα!

Πάει καμία βδομάδα που το ξεκίνησα σοβαρά. Το τελείωσα σήμερα! Πολύ μου αρέσουν τα παζλ! Θα το κολλήσω σε χαρτόνι και θα το ετοιμάσω για την μαμα νούμερο 2! Το είδε όταν το έφτιαχνα και της άρεσε!

Στα άρματα

Πάει καιρός που κουβαλώ στον ώμο μου αυτό το τουφέκι. Στραβώσε η πλάτη μου πια. Σκουριασε και δαύτο. Αλλά δουλεύει ακόμα.

Όπλισα σήμερα. Έριξα το πρώτο μου βόλι. Ψάχνα.

Οι ώρες πλησιάζουν. Ταμπούρι και ρεγγα και νερό σαν βρέξει και έχει ο Θεός.

Ο καιρός γαρ εγγύς. Χωρίς χορούς και πανηγύρια. Μόνο ο δράκος που σχηματίζεται από τον καπνό του τσιγάρου χορεύει. Καλά είναι.

Μια εβδομάδα για μια ζωή. Τι δράμα... Αστείο είναι. Αλλά από την άλλη μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να σου αλλάξει όλη την ζωή σου. Ας είναι... Θα το δοκιμάσω και αυτό. Και το κεφάλι ψηλά!

Με τρομάζει και μου φαίνεται βουνό. Νομίζω ότι όλα σε βάθος χρόνου βγαίνουν σε καλό. Μακάρι με καμάρι!

Που είσαι ρε πατέρα; Πρέπει να σου τα πω κι εσένα. Εχω ανάγκη την άποψη σου. Αν και νομίζω ότι ξέρω τι θα μου πεις...

Μούχλα μυρίζει, ο σοβας πέφτει πια... Πάνε χρόνια που ξεφτυζε τώρα πέφτουν κομμάτια ολόκληρα. Πέφτουν τα τοιχη. Το τουφέκι είναι πια το χέρι μου. Πάντα οπλισμένο και πάντα έτοιμο.

Θα φύγω πριν μπουν αυτοί μέσα. Φωνάζουν πολύ και δεν τους συμπαθώ και πολύ.

Θα κάνω πρώτα τον σταυρό μου και θα προσευχηθώ και μετά θα παλέψω. Λες να χάσω, ή μήπως να κερδίσω;

Δεν παίζει ρόλο. Η χαρά είναι στο παιχνίδι, όχι στον νικητή. Και αν τα φάω τελικά τα μούτρα μου, τουλάχιστον θα εχω χορτάσει.

Μμμμ... Μυρίζει μπαρούτι η πλαση! Και ο δρακόντας χορεύει μόνος στην πλάτη της παλάμης σου!

Επιστροφή στην πραγματικότητα.

10 μέρες στον Νότο. 10 μέρες στην Κρήτη. Τι ζωή γμτ... Και εμείς εδώ σαν τους ποντικούς μέσα στα αμάξια μας τρέχουμε από εδώ και από εκεί και να προλάβουμε κι αυτό... Και τίποτα δεν κάνουμε και όλο τρέχουμε.

Τι γίνεται; Ακόμα στην Κρήτη βρίσκομαι, κι ας εχω 24 ώρες στην Ζούγκλα που λέμε Αθήνα.

Καζικια... Ήδη από την πρώτη μέρα εχω προβλήματα στον ύπνο (λογικό... Αλλιώς να κοιμάσαι ξεγνοιαστος και αλλιώς να είσαι ακόμα και στον ύπνο σου με άγχος.). Φτερνιζομαι όλη την ώρα και τρέχει μαζί και η μύτη μου, τα μάτια μου με τσούζουν και με τρώνε (κάτι σαν αλλεργία είναι, ή μπορεί να είναι δυσανεξία στην πόλη μας).

Χαμηλ. Μπαταρ. τα θυμάστε τα κινητά πριν από κάτι χρόνια; χαμηλ. μπαταρ. Μόλις απογειώθηκα άρχισε το σύστημα να φωνάζει χαμηλ. μπαταρ. δεν την παω και δεν με πάει αυτή η πόλη.

Δεν λέω, εδώ μεγάλωσα και εδώ γεννήθηκα και εδώ εχω ζήσει πολλά. Την αγαπώ αυτή την πόλη, αλλά δεν την αντέχω άλλο. Ίσως την βαρέθηκα και θέλω να την παρατήσω σαν στημένη λεμονόκουπα. Ίσως να γλυκαθηκα από τα κάλλη της επαρχείας. Ίσως ακόμα σ'αγαπώ δεν ξέρω ίσως... (άσχετο είναι αυτό, η αρχή ενός τραγουδιού που δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι είναι.). Μου έχει λείψει η ποιότητα ζωής της επαρχείας. Όχι ότι την είχα πότε σε αφθονία... Αλλά πάντα μου την ζήλευα αυτή την ποιότητα.

Μπορεί απλά να γκρίνιαζω πάλι... Είμαι χαρούμενη όμως γιατί 10 μέρες τώρα έζησα πολύ μεγάλες συγκινήσεις. Και τις νοσταλγώ, δεν σας το κρύβω. Και πάντα όταν παω κάτω γυρίζω με πολλά πράγματα. Με γεμάτη καρδιά. Δεν είναι πάντα όλα καλά, αλλά τουλάχιστον είναι δύνατα πάντα. Δεν είναι τίποτα χλιαρό εκεί. Μπορεί να έτυχε θα μου πεις... Και μπορεί να έχεις και δίκιο... Τόσες φορές όμως γίνεται να είναι σύμπτωση;

Τις πιο όμορφες αναμνήσεις τις εχω από επαρχίες. Τότε στην Αίγινα, ή στην Πάρο, ή στον Πύργο, ή στην Πάτρα, ή στα Χανιά, ή στο Ηράκλειο, ή στο Ρέθυμνο, ή στον Πόρο, ή στην Λαμία, ή στον Αγιο Κωνσταντίνο, ή στην Σύρα... Τόσα μέρη... Και αλλά τόσα που δεν θυμάμαι... Θα μου πεις, εκεί πας για λίγες μέρες, γι'αυτό σου αρέσει. Ίσως, μα θαρρώ πως μπορώ να ζήσω πολύ πιο παραγωγικά και ανθρώπινα στην επαρχεία.

Τέλος πάντων, σας υπόσχομαι ότι θα εξαντλήσω όσα περιθώρια μπορώ για να την "κανω" από την Ζούγκλα μας.

Και ξέρεις κάτι; Δεν έχει σημασία πια, είτε ξέρεις είτε όχι το ίδιο και το αυτό είναι! Δεν αλλάζει κάτι πλέον.

Ήθελα να σου πω ότι χαίρομαι οσο δεν φαντάζεσαι που ζεις. Το ξέρεις ότι κόντεψες να πεθάνεις; Και να μην στεναχώριεσαι που δεν ήσουν στον γάμο, με τον όρο στην φλέβα του λαιμού και κάθε λίγο με φάρμακα στον όρο είναι δύσκολο. Με όλη την κοιλιακή χώρα άνοιγμενη και ραμμένη, με διαφορά σωλήνακια να βγαίνουν από το όλο ραμμένο σύστημα, και άλλο ένα μπόνους στην μύτη. Με πυρετό να αγγίζει το 40 εδώ και μια εβδομάδα. Είσαι αίμα πλέον. Όχι για αυτό που σου έτυχε και την κατάσταση που βρέθηκες. Μα για αυτό που είσαι και γιατί έτσι είδαμε πολύ καλά και ξεκαθαρα ότι είμαστε αίμα όλοι μαζί και δεν αλλάζει έτσι αυτό.

Αχ, κι εκείνο το κοπελί που χορέψαμε. Μου έχει καρφωθεί στο κεφάλι (δίχως λόγο). Ήταν ΚΥΡΙΟΣ και σε έκανε να νιώθεις απίστευτα καλά. Πρέπει να τον γνωρίσω σύντομα καλύτερα. (μην είσαι πονηράδα βρε, για φιλο μιλάω όχι για γκόμενο.).

Και ο Νίκος ο Αντάρτης στον Θερισσο, τι άνθρωπος κι αυτός. Σαν να ήταν μπάρμπας μας και αδερφός και ξαδέρφος μας. Να είσαι καλά κοπελί κι εσυ και να έχεις χρόνους γιόματους λελούδα σαν κήπο μυρωδατο κι ολανθιστο.

Πέρασα καλά. Σίγουρα αυτα δεν είναι τίποτα. Θα μπορούσα να γράψω εγκυκλοπαίδεια με τις τελευταίες 10 μέρες. Αγαλι αγαλι γίνεται η αγουρίδα μέλι όμως.

Δεν ήταν μόνο χαρά αυτές οι 10 μέρες, και σίγουρα δεν ήταν μόνο μέρες στεναχωρες. Ήταν όλα μαζί, ένα καλάθι συναισθήματα.Ήταν μέρες που θελαν το 150% της αντοχής σου και ακόμα περισσότερα. Ήθελαν τρέξιμο, αλλά υπήρχε έργο. Οι μονάδες ήταν στην παραγωγή όλη την ώρα, όλες τις μέρες.

Ήρθα λοιπόν πίσω. (λέμε τώρα...) Εύχομαι να μην είμαι τακτική στα διαδίκτυακα λημέρια. Να κάνω δηλαδή τις απουσίες μου!

Σας φιλω όλους που θα φτάσετε μέχρι εδώ διαβάζοντας! (ΗΡΩΕΣ ΕΙΣΤΕ)

Να περνάτε καλά ρε και προσοχή στις ανθρώπινες μονάδες μας. Ρε παιδιά, το λιμάνι είναι ξένο και το σπίτι που μένουμε νοικιασμένο για χρόνια, όχι αιώνια. (Μαλαμας πάλι, σε ελεύθερη απόδοση αυτή την φορά!)

Αντίο για λίγο!

Archive - Fuck you

There's a look on your face I would like to knock out
See the sin in your grin and the shape of your mouth
All I want is to see you in terrible pain
Though we won’t ever meet I remember your name

Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway

You`re a scum, you`re a scum and I hope that you know
That the cracks in your smile are beginning to show
Now the world needs to see that it's time you should go
There's no light in your eyes and your brain is too slow

Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I can think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway

Bet you sleep like a child with your thumb in your mouth
I could creep up beside put a gun in your mouth
makes me sick when I hear all the shit that you say
so much crap coming out it must take you all day

There's a space kept in hell with your name on the seat
With a spike in the chair just to make it complete
When you look at yourself do you see what I see
If you do why the fuck are you looking at me

There’s a time for us all and I think yours has been
Can you please hurry up cos I find you obscene
We can’t wait for the day that you’re never around
When that face isn’t here and you rot underground

Can’t believe you were once just like anyone else
Then you grew and became like the devil himself
Pray to god I can think of a nice thing to say
But I don’t think I can so fuck you anyway

So fuck you anyway

χαμένη στο διάστημα...

Θέλετε να επικοινωνήσουμε; ουφ... Όχι άλλες επικοινωνίες... Και πρέπει να πάρω και παπούτσια, και να δω τι γίνεται με τις απεργίες στα λιμάνια. Αλλιώς θα παω ξυπόλητη και θα μάθω στο αμάξι κολύμπι!

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΚΡΙΝΙΑΞΩ

Αν υπάρχει κάτι (πολλά υπάρχουν αλλά λέμε τώρα...) που μου γυρνάει το μάτι και αρχίζω να βγάλω κέρματα από την μύτη (σαν κουλοχέρης ένα πράγμα) είναι το πρωινό ξύπνημα. Και δη το πρωινό άτσαλατο και άγαρμπο και φωνακλάδικο ξύπνημα.

"Γιατί με ξύπνησες πρωί μέσα στον ύπνο τον βαθύ;" (Αδεσποτάκη ξέρω ότι σου αρέσει, αφιερωμένο! ;-p)

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Είμαι επίσης πιστή του τραγουδιού του Νικολή του Παπάζογλου "Μόλις ξυπνήσω το πρωί τα βλέπω όλα μαύρα, θέλω μια κούπα με καφέ και τέσσερα τσιγάρα..."

Get this widget Track details eSnips Social DNA

(Για τους μουσικάντηδες της παρέας μας και για του λόγου το αληθές)

Κοιμάμαι λοιπόν ωσάν τον χοίρο, ή ωσάν το βόδι (σίγουρα σαν ζώο, αλλά δεν ξέρω ποιό με σιγουριά). Μπουκάρει ώσαν τον τάυρο σε υλαλοπωλείο η λατρεμένη μου μητερούλα! Τι καλά!

Με την γλυκία της φώνούλα αρχίζει να γκαρίζει πάνω από το κεφάλι μου! ΞΥΠΝΑ!!!

Σκρούντ... Τι αμαρτίες πληρώνω;; Ανοίγω με ζόρι το αριστερό μου μάτι. Να δω τι θα μου πει...

Να πάω λέει εγώ στον καφενέ του πατέρα μου για βοήθεια γιατί η μανούλα μου είχα δουλειές. Κάτι για το φαγητό στον φούρνο μου είπε επίσης..

Και μπούρου μπούρου μπούρου μπούρου... @#$%^*&^%$ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΙΕΙ ΚΑΦΕ ΑΚΟΜΑ, ΜΗΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΣΟΥ ΛΕΩ!

Έφυγε, όυφ... Να πιώ τον καφέ με την ηρεμία μου. Καφεδάκι, τσιγαρούμπες, μουσικούλα. Ήρεμα κι απλά!

Άντε κοπελιά, σήκω να ντυθείς καλά το κωλοβάρεσες αλλά πρέπει να πάς και στον καφενέ του πατέρα σου! (Η φωνή της λογικής μέσα μου)

Με μπόλικες δόσεις γκρίνιας και πάλι (αν σκεφτείς ότι το πρωί θα κοιμόμουν, μετά θα διάβαζα -δύο μαθήματα δίνω αύριο, και το απόγευμα έχουμε ονυχοπλαστική κατ'οίκον-ένεκα ο γάμος...) Δηλαδή με λίγα λόγια και τελείως απλά μου μάμησε το πρόγραμμά μου!

Όχι, δεν θα με φάει η γκρίνια! Τραγουδώντας μπήκα στο Γαιδούρι μου (το αμάξι μου είναι αυτό, μισός ίππος δύναμη) "Εχώ ένα καφενέ... ", παρακάτω δεν ξέρω... ΝΤΑΛΑΡΑΣ αθάνατος! Πού είσαι Πανούση να δείς!!! Το λέω όσες φορές θέλω και δεν πληρώνω μια! ΝΤΑΛΑΡΑΣ, ΝΤΑΛΑΡΑΣ! Χαχαχαχα!

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Πάω λοιπόν στο καφενέ με ντεμί διάθεση... Από την μία του γκριάρη και από την άλη της χαράς! Όχι ρε γμτ... Δεν έχω βενζίνη... Και στα βενζινάδικα επίσης δεν υπάρχει βενζίνη... ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΩ ΑΥΡΙΟ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ???

Μπαίνω μέσα και αρχίζει ο Βέγγος!! Τασάκια, πήγαινε αυτόν τον καφέ στον κύριο με το μπλέ (Ποιόν από όλους; Όλοι μπλέ φοράνε εδωμέσα), νερά πάρε την κανάτα και βάλε νερά, τράβα και στο περίπτερο να πάρεις τσιγάρα γιατί δεν έχω.

Τρέχω αριστερά, τρέχω δεξιά... Μια μπύρα στο τραπέζι έξω... Εκεί αρχίζω να τραγουδάω Αλεξίου "Η πιο καλή γκαρσόνα είμαι εγώ γιατί με τέχνη όλους τους κερνώ..."

Έκανα σεφτέ σήμερα! 3 ωρίτσες 11,70ευρώ! Έχετε πλάκα αν περιμένατε να με πληρώσει ο πατερούλης για την βοήθεια που του έδωσα. Μπουρμπουάρ ήσαντάντουσταν αυτά τα 11,70ευρώ!

Σπίτι πάλι, να τα γράψω λίγο να μου φύγει από μέσα μου και να κάτσω να διαβάσω μέχρι την ονυχοπλαστική! (Αλήθεια, έτσι γράφεται η ονυχοπλαστική - who cares... - παρήχηση... έτσι δεν ακούγονται και οι "χαμηλών ηθών"- πιπέρι...)

Τσουπ, να σου και η μανούλα! Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα... Ακατάσχετη λογοδιάρροια... Καλά αυτή η φίλη της με φίμωτρο την είχε;;; Καλά κάνω εγώκαι την λέω Καφρούλα! (Ανύπαντρη είναι, αλλά αν είχε άντρα τότε σίγουρα θα το λέγαν κάφρο- κατά τα γνωστά ο Γιώργος και η Γιώργαινα...). Ακατάσχετα μπλα, μπλα, μπλα...

-Να σου πω...

Το έπιασα στο αέρα, χάρη θέλει. Να μου πει να πάω τον σκύλο βόλτα. Θα την προλάβω όμως!!

-Μαμά, θα πας εσύ τον μικρό;
-Δεν τον πας εσύ; Πονάει τόσο η μέση μου, αφού να φανταστείς ούτε από το ταξί δεν μπορούσα να βγώ.... μπλα, μπλα, μπλα... (Τα υπόλοιπα δεν τα κατάλαβα, ακατάσχετα πάλι)

Ερώτηση: Γιατί το κάνει αυτό; Ρωτάω κάτι και περιμένω μια μονολεκτική απάντηση, ένα ναι ή ένα όχι. Ποτέ όμως... Όχι, θα κάνει όλη την ανάλυση όλου του παράλληλου σύμπαντος σε συνδιασμό με την κβαντομηχανική θεωρία και πως αυτή συμβαδίζει με τις απόψεις του Αριστοτέλη και συνάδει με τις απόψεις του Σωκράτη και δενξέρωκαιτιαλλοθαπειμαζι!

Κάθομαι στο λαπτόπι μου, ακάθεκτη! Να τα γράψω, να διαβάσω! Μια φωνή από το υπερπέραν σπάει την μουσική...

-Έρχεσαι λίγο μικρούλα μου;

Ωχ, τι ρωτάς ποιός ήταν; Λες και δεν ξέρεις... Η μανούλα!

Οδεύω το ταλαίπωρο προς την κρεββατοκάβαρά της - υπερπέραν- απ'όπου ήρθε η φωνή της και τι να δω??

Σκαρφαλωμένη σε μια σκάλα και άλλαζε κουρτίνες.

-Δώσε μου μια κρεμάστρα ή την σκούπα γιατί δεν φτάνω τα πιαστράκια!

Της δίνω το κοντάρι για τα κρεμαστά (καινούριο φρούτο αυτό, έχει κάτι κερατάκια και το ρυθμίζεις στο ύψος που θέλεις για να μην κρεμιέσαι σαν τον βλάκα από την ντουλάπα για να πιάσεις τα κρεμαστά του "πάνω ορόφου")

-Καλά, τι κάνεις; Εσένα δεν σε πόναγε η μέση σου; Τώρα είσαι πάνω στην σκάλα και αλλάζεις κουρτίνα;;

Τι θα περιμένατε εσείς για απάντηση; Όχι, όχι η μανούλα είναι εδώ για να με κάνει κουλοχέρη!

-Ε, εντάξει... Δεν είμαι σκυφτή για να με πονέσει η μέση!

Χαλόου... Συγνώμη, έχετε δεί πολύ κόσμο να πηγαίνει βόλτα τον σκύλο του σκυφτός; Εκτός και αν υπάρχει πρόβλημα π.χ. Κουασιμόδος. Η μαμά μου δεν ανήκει στην κατηγορία του Κουασιμόδου όμως... Όχι, κλείστε λίγο τα μάτια σας και δείτε το... Σκυφτή με τον σκύλο μπροστά... Απίστευτη... Να δώ τι άλλο θα ακούσω!

Ακάθεκτη εγώ... Να γραψω να διαβάσω! Έλα, πάλι η φωνή από το υπερπέραν...

-Τελικά θα τον πας εσύ ή εγώ;
-ΕΣΥ!
-Καλά τότε, κόψε σαλάτα εσύ!
-Μμμ...

Δυο ντομάτες και ένα κρεμμύδι! Δίπλα ο κάδος για τα σκουπίδια... Μαχαιράκι... Τσακ, τσακ (ωσάν τον Τσάκι Τσαν) έτοιμο και το σαλατικό!

Άσχετο: το κόλπο για να μην σας παίρνουν τα ζουμία όταν έχετε να κάνετε με κρεμμύδια το ξέρετε; Να κλείσετε την μύτη σας, έισπνοές από το στόμα. Σαν να έχετε μπουκώσει από μια παλιο-ίωση ένα πράγμα! Πιάνει με πολύ καλά ποσοστά επιτυχίας! Περίπου 80%! Δοκιμάστε το!

Τα έγραψα και ηρέμησα! Τώρα το θέμα είναι ότι σε μισή ώρα θα είναι στο σπίτι η κυρία ονυχοπλαστικού... Και εγώ ακόμα δεν έχω διαβάσει... Σκρούντ...

*Μα καλά σε αυτό ισνίπς δεν έχουν την πιο καλή γκαρσόνα;; Ούτε από Αλεξίου (κορυφή), ούτε καν από Καλομοίρα (Πφφφφφφφφ....) Θα το κοτσάρω από το γιούτιούμπ μια από αυτές τις μέρες!

Λοιπόν, μιας και θα πάω Κρήτη πρέπει να μπαίνω στο κλίμα... Ότσεΐ;;

Φιλάτσα πορρά, πορρά! Ότσεΐ μπρε;;

Βγες από το μυαλό μου.

Να διαβάσω... Ευχή...

Δεν είμαι εδώ. Δεν είμαι εκεί. Είμαι και εδώ. Είμαι και εκεί.

Διαβάζω... Λίγο. Και μετά ξανά... Διαβάζω... Λίγο πάλι.

Λίγο, λίγο και πολλές φορές. Σαν την επιγραφή σε εκείνο το κανατάκι.

Διαβάζω αυτα που μου έγραψες. Αυτα που μου είπες.

Ξέρω ότι έκανα σωστή κίνηση σε αυτή την πατρίδα... Σκάκι δεν είναι έτσι κι αλλιώς;

Όλα σκάκι είναι. Μαύρο και άσπρο. Και κινήσεις... Σωστές και λάθος. Και σκέψεις. Να βρεις τις επόμενες κινήσεις του αντιπάλου. Να κερδίσεις την παρτίδα.

Την παρτίδα... Να παίξεις την πατρίδα.

Παιχνίδι; Δεν μοιάζει με παιχνίδι...

Ανασαίνω καθαρά σήμερα. Και χθες... Δεν λέω, αλλά το κεφάλι μου θέλει να σπάσει.

Είμαι μαζόχα μάλλον... Ναι μεν θέλω να είμαι καλά και να περνάω καλά, αλλά δεν θέλω να πληγωνω και κανέναν... Δεν γίνεται όμως έτσι...

Είχα επιλογές. Δύο επιλογές.

1.Να συνεχίσω να καταπιέζω τον εαυτό μου.
2.Να σε πληγώσω.

Διάλεξα το 2, το ξέρω ότι έκανα καλά. Καλύτερα τώρα. Ο χρονος είναι εις βάρος μας. Καλύτερα τώρα. Έκανα καλά, αλλά δεν μου αρέσει που σε πλήγωσα.

Θα μου πεις, έτσι γίνεται πάντα. Δεν βγαίνεις από πόλεμο χωρίς πληγές. Άλλοι περισσότερες, άλλοι λιγότερες. Άλλοι σοβαρά τραύματα, άλλοι γρατζουνιές.

Όλα αυτα γιατί όμως;

Γιατί... Γιατί ότι κι αν γίνει δεν σβήνουν τα παλιά. Γιατί ήσουν ο καλύτερος φίλος μου. Γιατί σε νοιάζομαι. Και αν το θέλεις και αλλιώς, σε αγαπάω. Αλλά με μια αγάπη διαφορετική. Διαφορετική από το "Σ'αγαπώ" που μου έλεγες.

Μου ζήτησες συγνώμη σήμερα. Δεν σου εχω απαντήσει. Ούτε θα σου απαντήσω σύντομα. Πρέπει να φύγουμε... Να χαθούμε λίγο, να σβήσει όλο αυτό μέσα μας.

Θέλω να είσαι καλά και να προσεχείς τον εαυτό σου.

Χθες σου είπα ότι δεν θα επικοινωνήσω πότε ξανά μαζί σου. Δεν σου είπα "προς το παρόν". Ήθελες να το ακούσεις. Δεν θα μας βγάλει πουθενά όμως.

Εξαφανίζομαι. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι είμαι εδώ αν χρειαστείς κάτι. Σαν το κολλητάρι σου. Σαν αδερφή σου.

Το ξέρουμε καλά και οι δύο ότι δεν το βλέπεις έτσι. Οσο κι αν το θέλεις, οσο κι αν το θέλω. Δεν το βλέπεις έτσι.

Πάλι Αρβανιτάκη στο ράδιο... "Μένω εκτός"

Δεν είναι τυχαίο. Τόση φόρτιση... Και το τραγούδι...

Καλή σου νύχτα και να προσεχείς. Οι σκέψεις μου θα τριγυρνούν κάπου εκεί κοντά. Αν μπορείς να τις ακούσεις αυτα θα σου λένε.

Μην ορκίζεσαι

Μην ορκίζεσαι

Μια ρωγμή φέγγει στα μάτια μας
μια ρωγμή άνοιξε μέσα μας
Μη μιλάς
τα λόγια δε γεμίζουν το κενό για μας
μην πεις πως μ' αγαπάς
Μια ρωγμή κι έπεσε η ζωή
στα μάτια μια ρωγμή και γίναμε εχθροί
Μη μιλάς
δεν έχει πια ταξίδια η νύχτα να με πας
Τα λόγια που ζητάς
φύγανε

Μην ορκίζεσαι
μην ορκίζεσαι μάτια μου
μη μ' αγαπάς
μην κάνεις τον κόπο
Τόσα όνειρα
που σκορπίσανε γύρω μου
δεν γυρνούν ξανά
απλά μ' έναν όρκο
Δε γυρνούν ξανά
τα όνειρα για μας
Δε γυρνούν ξανά
τα σύννεφά μας δύσανε

Μια ρωγμή ανάμεσά μας ζει
μια ρωγμή κι είσαι απέναντι
Μη μιλάς
οι άνθρωποι που φεύγουν
δε μιλάνε πια
κι ας θέλει η καρδιά
φύγανε

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Giuseppe Mango
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Βόλταρα πάλι χθες... Μπερμπάντεψα, σουρτούκεψα! Καλά ήταν!

Μέσα στο αμάξι ξεκινήσαμε πάλι τους μαραθώνιους... Πόσα χιλιόμετρα μετρήσαμε πάλι χθες? Έτσι, δίχως λόγο, δίχως προορισμό. Όπου μας βγάλει ο δρόμος, όπου φυσάει ο άνεμος που λέει και το τραγούδι.

Δεν σου μιλούσα. Απλά καθόμουν εκεί. Δίπλα. Σιωπή, μόνο το ράδιο μαζί με την μηχανή του αυτοκινήτου που μας γρατζούναγαν τα αφτιά.

Στα φανάρια μόνο γύρναγες και προσπαθούσες να δεις σε ποιούς γαλαξίες ταξίδευα. Δεν μπορούσες, το ξέρω.

Μόνο την Ελευθερά θυμάμαι από τα ταξίδια μου χθες. Μόνο αυτό το τραγούδι. Και ξέρεις ήθελα τόσο πολύ να βάλω τα κλάματα εκείνη τη ώρα. Δεν το έκανα, κρατήθηκα. Εγωισμός; Μην με ρωτάς δεν ξέρω να σου πω.

Πάλι βαριά ήμουν χθές. Δύσκολα μου έπαιρνες κουβέντα. Σαν να μην ήμουν εκεί, σαν να μην ήμουν εγώ. Ήμουν; Δεν ήμουν;

Σαν παιχνίδι που παίζουν τα παιδιά! Τυφλόμυγα; Κρυφτό; Που να ξέρω... Μεγάλωσα πια. Δεν παίζω πια.

Από παιδί δεν έπαιζα. Τα βαριόμουν τα παιχνίδια. Και τώρα τα βαριέμαι. Γρήγορα.

Αχ, τι όμορφη που είναι η πόλη το βράδυ. Είναι ρομαντική (σχεδόν) μόνο φωτάκια βλέπεις. Μικρά φωτάκια στο βάθος που σε κοιτάζουν και αδιαφορούν.

Δεν σου αρέσει η σιωπή... Νομίζω σε φοβίζει. Ίσως και να σε αγχώνει. Την έσπαγες συνέχεια. Τόσο άτσαλα.

Γιατί την πλήγωνες έτσι την σιωπή; Πλήγωνες κι εμένα μαζί.

Και πιο πολύ με πλήγωσε το μπλουτούθ σου. Ξέρεις τι λέω. Στο κινητό σου, το ακουστικό. Αυτό με χτύπησε άσχημα. Γιατί;

Τι σε ρωτάω; Εγώ σε πλήγωσα πρώτη με την σιωπή μου. Δεν πειράζει όμως. Την είχα ανάγκη ακόμα κι αν την έσπαγες έτσι άτσαλα.

Ποσό μου έχει λείψει η θάλασσα. Τι κι αν την έβλεπα συνέχεια χθες; Μου λείπει πολύ.

Και ξανά στο μυαλό μου η Ελευθερία. Για μας λέει; Τι χαζή ερώτηση εεε; Ε, και; Τι έγινε δηλαδή; Είμαι χαζή που και που... Πάντα χαζή. Δεν θα το άλλαζα ούτε αυτό.

Δεν μπορώ να καταλάβω όμως. Αλήθεια στο λέω ότι δεν μπορώ. Πως; Γιατί;

Ποιός φταίει; Τι φταίει; Έτσι γίνεται πάντα;

Και μετά μου λες πάλι Σ'αγαπώ... τι να σου πω; Σε κοιτάζω και σου λέω Ναι. Ούτε που καταλαβαίνω τι μπορεί να σημαίνει αυτό το ναι. Άτσαλο ναι.

Ναι. Ρωγμές βλέπω παντού. Ρωγμές. Δεν σε πιστεύω πια νομίζω. Ό,τι και να μου λες δεν σε πιστεύω. Ό,τι και να μου λες με πας πιο μακριά σου. Μάλλον μόνη μου πάω πιο μακριά σου. Γιατί; Αν το βρεις να μου το πεις.

Πάλι κρυώνω σήμερα. Παγώνω. Μάλλον παγώνει η καρδία μου. Μάλλον εξαπλώνεται ο πάγος και στην σάρκα μου. Μάλλον...

Μάλλον, ίσως, μπορεί, δεν ξέρω, γιατί... Όλα μαζί, σαν σαλάτα εξωτική. Θα φας εσύ; Εγώ τρώω μέρες τώρα. Την ίδια σαλάτα. Μέρες είπα; Είμαι και αστεία εκτός από χαζή. Είναι καιρός τώρα που την τρώω...

Δεν γυρνούν ξανά; Δεν έκλαψα χθες, ούτε σήμερα... Πάει καιρός από τότε που έκλαιγα. Χθες δάκρυσε ο ουρανός. Εκεί, στον γυρισμό. Θυμάσαι; Δάκρυσε... Δεν έγινε και τίποτα, μάλλον τυχαίο ήταν. Ξέρεις όμως εκείνη την στιγμή ανάσανα. Ανάσανα έστω και λίγο.

Όχι πως με πνίγεις, αλλά να... σπάς την σιωπή μου όταν την χρειάζομαι πιο πολύ.

Queen Elizabeth 2 ή Τιτανικός; (Καμήλα ή Γουστάρω να χορεύω;)

Ανοίγω σήμερα το πρωί τις πολυαγαπημένες ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ και βλέπω ένα άρθρο για το "Queen Elizabeth 2".

Διαβάζω... Διαβάζω...

Η Καμίλα και ο Κάρολος... Πιο συγκεκριμένα σας παραθέτω ένα απόσπασμα

Στα ατού του πλοίου κυρίαρχη θέση κατείχε ο πρώτος του επιβάτης!!! Που δεν ήταν άλλος από τον διάδοχο του αγγλικού θρόνου και μετέπειτα σύζυγο της Νταϊάνας και ακόμη μετέπειτα της Καμίλα... (Χαλαρουΐτα, σε προλαβαίνω και δηλώνω ότι το ομώνυμο τραγούδι δεν γνωρίζω αν συνόδευσε τον πρίγκιπα σε εκείνο το ταξίδι... Προσωπικά προτιμώ πάντως να χορεύω μαζί σου το άσμα στην παραλία της Βάρκιζας παρά να συνταξιδεύσω με τον κύριο αυτό.)

Μμμμ.... Εμένα στην γνωστή καμήλα πήγε ο μυαλός μου... Κατευθείαν όμως... Χώρις ανάσα...

Διάβαζα λοιπόν, διάβαζα, διάβαζα...

Κάποια στιγμή τελείωσε το διάβασμα.

ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗ


Ναι, αυτό είναι!



ΦΥΣΕΙ ΚΑΛΩΝΗ!
ΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ ΣΚΙΖΕΙΣ ΜΕ ΚΑΜΑΡΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ!
ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΧΟΡΕΥΩ!!

Και δημιουργείται στο πετεινό κεφάλι μου η απορροία! Κουίν Ελίζαμπεθ 2 ή Τιτανικός;

Δηλαδή σκέψου το λίγο...

Από την μιά το Κουίν Ελίζαμπεθ πάει λένε στο Ντουμπάι (Bye μωρό μου bye, φεύγω για Ντουμπάι θα πάω στα Εμιράτα να έχω ένα χαρέμι και όχι να έχω μια και να με τρελαίνει -λέει ο Σπύρος Λεούσης) να γίνει ξενοδοχείο.

Άπό την άλλη ο Τιτανικός. Συγνώμη κι όλας, αλλά εγώ ακόμα ζωντανό και Α-πνιχτο τον βλέπω τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Μήπως κάτι γίνεται εδώ;

Άρα στο Ελίζαμπεθ θα γκαργκανιάσουμε από την ζέστη στο Ντουμπάι, και θα έχουμε και τον Πίπη να μας λέει ότι θα μας παρατήσει και θα πάει να φτιάξει ένα χαρέμι. Συγνώμη, αλλά αυτό μου φαντάζει ΚΟΛΑΣΗ !!

Από την άλλη έχουμε τον Τιτανικό που φήμες το θέλουν να βγάζει μπουρμπουλίθρες στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού. Φήμες γιατί αν είναι αλήθεια όλα αυτά τότε ΓΙΑΤΙ ΖΕΙ ΑΚΟΜΑ Ο ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΙ ΚΑΠΡΙΟ;;;.
Και συνεχίζω στην δεύτερη περίπτωση (του Τιτανικού δηλαδή, μην ξεχνιόμαστε παιδιά) θα χορεύουμε σε εξωτικά και ΣΚΙΕΡΑ μέρη και θα μας λένε ότι είμαστε από την φύση μας καλωνές, ότι δεν τα χρειαζόμαστε τα καλλυντικά... Και γενικά θα μας κάνουν θεές!

Λοιπόν 12 πόντοι από την Χαλαρουίτα στον Τιτανικό!

...Μμμμ, δεν είναι εδώ η Γιουροβίζιον εεε??

Καλά, καλέ... Μην βαράτε!!!

Τότε ΔΑΓΚΩΤΟ ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ είναι η ψήφος μου!!!

Κρίμα ρε γμτ...

Το χθεσινό μενού επέβαλε βολτάρισματα από πρωίας. Πρώτα η φαμίλια, βολτούλα, φαγητό, καφέ...

Σπίτι μετά για ανάκτηση δυνάμεων. Μία ώρα μετά δώστου πάλι βολτάρισμα!

Ξεκινήσαμε χωρίς προορισμό, καταλήξαμε Ανάβυσσο. Καφεδάκι με θέα!



Και μέσα στην χαλαρότητα του δειλινού ήρθε η ιδέα!

Να πάρουμε τηλέφωνο τον Μπάρμπα μας! Παίρνουμε λοιπόν, μιλάμε, τα λέμε χαιρόμαστε (μετά από ένα χρόνο γύρισε πάλι σπίτι του)! Τι καλά! Και το τούβλο έπεσε...

-"Έχω και κάτι δυσάρεστα... Πέθανε ο Γιώργης."
-"Τι λες τώρα;"

Ήταν η πρώτη φορά που μίλησα στον ενικό στον Μπάρμπα.

Πέθανε ο Γιώργης.

Μεγάλη Παρασκευή λέει. Ανακοπή. Το έμαθε από την τοπική εφημερίδα.


Δεν γίνονται αυτά βρε παιδιά.

Πέθανε ο Μπόσης. Πέθανε ο Γιώργης.

44 ήταν. Άφησε πίσω του παιδιά και γυναίκα.

Και τι γλέντια κάναμε στην καμπίνα του; Όλοι μαζί γραμματικοί, δεύτεροι, δόκιμοι, τρίτοι, ο μπάρμπας. Όλοι εκεί...



Εδώ είμαστε στον δρόμο για Ευρώπη, μόλις είχαμε φύγει... (βλεπετε από που).

Τι πλακατζής. ΗΤΑΝ

Μισός και βάλε χρόνος από την ζωή μου... Καθημερινά μαζί για δουλειά, κουβεντούλα... Και πλάκες κάνανμε, και κόντρες είχαμε αλλά είμασταν εκεί. ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ.

Θυμάμαι τότε που ένα παλικαράκι πήρε το φτυάρι και ξεκίνησε να μου σκάβει τον λάκο στην λαμαρίνα. (Γίνεται; Ε, δεν γίνεται..) Ο Γιώργης εκεί. Τους ξύπνησε.

-"Τι λέτε ρε; Πάμε καλά τώρα; Τον Ντιντί θα ακούσετε; Δεν έχει σταματήσει από την ημέρα που ήρθε να την θάβει. Τι λέτε; Αφού ποτέ δεν έχει δώσει δικαίωμα η Μπουμπού."

(Μπουμπού ήταν ένα από τα ονόματά μου στην δουλειά.)

Εκεί ο Γιώργης.

-"Γιώργη, δεν έχω γάντια..."
-"Έλα, πάρε, να σου δώσω και παπούτσια, αυτά σου έχουν γίνει χάλια."
-"Όχι ακόμα μωρε Γιώργη, σε ευχαριστώ!"

Θυμάμαι στα τέλη του καλοκαιριού που έμαθε ότι ένας από τους γιούς του τράκαρε, ήταν σε κόμμα για κοντά ένα μήνα. Τα περισσότερα ζωτικά όργανα του παιδιού κατεστραμμένα. Ξέφυγε τον κίνδυνο το παιδί, με μόνιμα σοβαρά προβλήματα.

Ο Γιώργης έλεγε: "Εντάξει, το καλό είναι οτι ζεί. Αυτό με νοιάζει. Τώρα τα προβλήματα... Εγώ θα είμαι εκεί."

Και με το μικράκι του, τι αγάπη του είχε του μικρού. "Έλα να με βοηθήσεις να φτιάξω ένα πράγμα να περνάνε οι φωτογραφίες του γιού μου. Έλα εσύ που ξέρεις από υπολογιστές."

Έτσι μου έλεγε. Να βλέπει τον γιό του. Έλιωνε για τον μικρό, τα έδινε όλα. Αλλά και ο μικρός του είχε τρελή αδυναμία (αν και μόλις 1,5 έτους ο μικρός). Είχαν έρθει οι δικοί του "μέσα" κάποια στιγμή και το ξέρω.

Τον είχα αδικήσει κάποιες στιγμές. Είχα δίκιο; Δεν είχα; Δεν το έμαθα ποτέ. Δεν θέλω πια να το μάθω.

Είτε δίκιο είχα, είτε άδικο... Αργά, είναι πια αργά. Δεν θέλω να σου πω κάτι. Μόνο ότι δεν θα σε ξεχάσω ρε Γιώργη. Μόνο αυτό.

Το τελευταίο μου είναι έλεγες... Θα τα παρατήσω έλεγες...

Έλεγες... Τώρα πια σιωπή.

Luck και lack...
Τύχη και έλλειψη...

Άντε ρε Γιώργη, εσύ δεν τα γούσταρες τα μελοδράματα.΄Τσίτα τις μουσικές είχες πάντα! Έτσι για να έρχεται ο Γιούρι και να γκρινιάζει...

Δικό σου ρε Γιώργη, το τραγούδι που είχες κολλήσει!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ-ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ένα όμορφο πάντρεμα. Αγγελάκας και Γώγου. Έτσι, μια διαφορετική Πρωτομαγιά λανσάρει η Χαλαρουίτα φέτος!

H Γκαντεμόσαυρα

Καλά τα έλεγα χθες τελικά...

"Αν έχει καλό καιρό αυριό θα βάλω το μαγιό μου και θα πάω στη θάλασσα"

Ξύπνησα λοιπόν σήμερα το μεσημέρι (μην σπάσουμε και την παράδοση των διακοπών) με
όρεξη!

Σήμερα θα κάτσω να διαβάσω! 3 μαθήματα δίνω την εβδομάδα που έρχεται...

Λοιπόν, τι χρειάζομαι...

Τα βιβλία και τις σημειώσεις μου. Στυλό, μολύβι και τετράδιο για επι τόπου σημειώσεις από το βιβλίο. Τα γυαλιά μου (αστιγματισμός...). Μουσική που θα μπορέσει να με χαλαρώσει για να διαβάσω. Αυτά για αρχή!!

Ξεκινάω κι εγώ σαν παιδί! Να τα βιβλία, τα τετράδια, τα στυλό, τα μολύβια, οι σημειώσεις. Τα γυαλιά μου που είναι;;;;

Ψάξε να τα βρεις... Τι στην αποθήκη κοίταξα (έχω να φορέσω περίπου 6 μήνες...), άδειασα όλα μου τα συρτάρια, κοίταξα κάτω από τα κρεβάτια, στο σπιτάκι του σκύλου... Τα βρήκα τελικά... Στο γραφείο τα είχα, δίπλα στα σιντί!

Να βρώ την ύλη τώρα... Μήνυμα στον "Ζαφείρη" για πες την ύλη... Μήνυμα και στην "Γοννίδης"... Θέλετε να σας πω; (Θέλετε, δεν θέλετε εγώ θα σας πω)

1ο μάθημα: 2 φορές έχει γίνει παράδοση και αυτή με παρενθέσεις, προίκα μας 4 κεφάλαια! Έτσι για να έχουμε!

2ο μάθημα: 3 κεφάλαια (βαρβάτο μάθημα) με ατμολέβητες, κ.λ.π....

3ο μάθημα: Ύλη κατά βούληση;; Δηλαδή;; Διαβάστε παιδιά και κάτι θα βάλουμε!!!

Όλε!!!

Γαμώτο... Κι αυτή η μουσική στο ράδιο μου αποσπά την προσοχή... Θα σκαρφαλώσω μια στιγμή στο πατάρι να βρω τις κασέτες του καιρού εκείνου...

Να το πρώτο τηλέφωνο, σκαρφαλωμένη στο πατάρι να ψάχνω τις κασέτες με το ένα χέρι και στο άλλο το κινητό...

Να και οι κασέτες...

Πάμε πάλι στο δωμάτιο!

Εεεε, όχι ρε παιδία δεν είναι δυναμόν...

Χθες το βράδυ άλλαξα σεντόνια και ο σκύλος μου έχει ξαπλάρει φαρδύς πλατύς... "Κατέβα ρε τρόμπα!!" του είπα με τις κασέτες στις τσέπες σαν πιερότος του παλιού καιρού. Τίποτα αυτός με κοίταζε με το σπινθηροβόλο βλέμμα της γελάδας!

Το κατέβασα αγκαλίτσα και τον έβαλα στο κρεβάτι του. Σεντόνια!!!

Άλλαξα και τα σεντόνια!

Άντε να κάτσουμε να διαβάσουμε τώρα! "Ήρθα μικρούλα μου! Είχα πάει στην θεία και μετα.... μπλα, μπλα,μπλα...." Η μαμά μου ήρθε σπίτι (σκρουντ). Να, πετάγεται και η θεία μου που κοιμόταν στο σαλόνι... (Λόγω δουλειάς και επειδή είναι μακριά το σπίτι της της κάνουμε το κρεβάτι, μην είστε πονηρά μυαλά βρε!)

Δώσε κι εκεί άλλη μισή ώρα καθυστέριση!

ΝΤΡΙΝ, ΝΤΡΙΝ, το τηλέφωνο πάλι.

Η νύφη μου (ωσονούπω)! μπλα, μπλα, μπλα, μπλα... "Άγχος έχω μωρέ με τα μαθήματα..." (έλεγα κι ξαναέλεγα εγώ...) και δώστου πάλι... μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...

Το κλεισαμε! Άντε να διαβάσω επιτέλους! Ρε γαμώτο μου, μετά από τόσες ώρες και τόσες παρεμβολές μόνο όρεξη για διάβασμα δεν έχω. Κάτσε, θα πάω να κάτσω με τα βιβλία μου στο κρεβάτι που είναι δίπλα στο παράθυρο, μπας και με το πράσινο τοπίο μου έρθει η όρεξη!

Κάτσε να ανοίξω πρώτα το παράθυρο, μην πάω και χτυπήσω και κανένα κεφάλι...

ΜΠΟΥΜ

Έπεσε η κουρτίνα, το κουρτινόξυλο και η βάση του κουρτινόξυλου που θα έπρεπε να είναι βιδωμένη στον τοίχο βρέθηκε σε μια τροχία (μόλις λίγα εκατοστά από το κεφάλι μου) στο πάτωμα!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!

Τρέχω στο σαλόνι στην μάνα μου...

-"Μαμά πείραξες καθόλου την κουρτίνα μου;"
-"Όχι παιδί μου!!"
-"Και εκείνα τα κρικάκια που ήθελες να πάρεις... Δεν τα πήρες τελικά;;"
-"Τα πήρα, σήκωσα τη μια μεριά του κουρτινόξυλού σου και τα πήρα!"
-"Ναι, αλλά ξέρεις μου ήρθε στο κεφάλι σήμερα!"
-"Α."

Όχι, σας προκαλώ να μου απαντήσετε! Όχι προκαλώ, ΑΠΑΙΤΩ, εσείς πως θα διαβάζατε μέσα σε αυτόν τον χαμό;;;;;;;

ΈΛΕΟΣ ΠΙΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ;;;;

ΑΣ ΦΥΣΗΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΠΑΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ!

Through the glass - Stone sour

I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has past
Oh, God it feels like forever
But no one ever tells you
That forever feels like home
Sitting all alone inside your head

How do you feel?
That is the question
But I forget
You don't expect an easy answer

When something like a soul
Becomes initialized
And folded up like paper dolls and little notes
You can't expect the bitter folks
And while your outside looking in
Describing what you see
Remember what your staring at is me

Cause' I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has past
All I know is that it feels like forever
And no one ever tells you
That forever feels like home
Sitting all alone inside your head

How much is real
So much to question
An epidemic of the mannequins
Contaminating everything
And if that came from the heart
It never did, right from the start
Just listen to the noises(Now I'm more, instead of voices)

Before You tell yourself
It's just a different scene
Remember it's just different from what you've seen

I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has past
Now all I know is that feels like forever
And no one ever tells you
That forever feels like home
Sitting all alone inside your head

Cause' I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has past
Now all I know is that it feels like forever
And no one ever tells you
That forever feels like home
Sitting all alone inside your head

And it's the stars... the stars... that shine for you
And it's the stars... the stars... that lie to you

I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has past
Oh, God it feels like forever
But no one ever tells you
That forever feels like home
Sitting all alone inside your head

Cause' I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has past
All I know is that it feels like forever
But no one ever tells you
That forever feels like home
Sitting all alone inside your head

And it's the stars... the stars... that shine for you
And it's the stars... the stars... that lie to you
And it's the stars... the stars... that shine for you
And it's the stars... the stars... that lie to you

Oh, when the stars... Oh, when the stars... they lie

Mαρόκο

Στο Μαρόκο έχω βρεθεί αρκετές φορές. Κυρίως Μοχαμεντία, αλλά και Καζαμπλάνκα.

Το τραγουδάκι αυτό ήταν από τα αγαπημένα του DJ σε εκέινο το μπαρ στην Μοχαμεντία που συχνάζαμε πίνοντας ατελείωτα ποτάμια αλκοόλ.

Το φωτογραφικό υλικό δεν είναι όλο δικό μου, η οικογένεια με τις εκδρομές της όμως συμβάλαν και πάλι...

Όμορφος τόπος το Μαρόκο. Όμορφος ακόμα και για τις λίγες ώρες που μπορεί να έμεινα εκεί. ΑΝΑΤΟΛΗ... Απλά ΑΝΑΤΟΛΗ!!

Βέβυλος - Βαβυλώνα

ΒΕΒΗΛΟΣ

Αυτά που σου φτιάξαν ρε μπούλη με στοργή
εγώ τα κοίταγα να λιώνουνε στη γη
όταν εσένα σε τυλίγανε με χάδια
εγώ είχα μάθει να παλεύω στα σκοτάδια
και ρωτάς γιατί μισώ τόσο και τους δυο μας
γιατί δε μοίρασαν καλά ρε τ’ όνειρό μας
κι έτσι βολεύτηκες κι εγώ τραβήχτηκα μακριά
είχες το φάρμακο μα εγώ ήθελα την γιατρειά
εσύ είχες φίλους και παιχνίδια κι όλα ωραία
είχα ένα σκύλο τον ίδιο αλήτη για παρέα
πήγες σχολείο το μόνο που ζήλευα από σένα
ήσουν εντάξει εγώ τα ’χα χαμένα
φώναζες πατέρα φώναζα αφεντικό
εσύ είχες πάντα δίκιο εγώ ήμουν το κακό
και μου ζητάς να κατεβάσω τη φωνή μου
εγώ που πρώτα απ’ όλα είχα σκοτώσει τη ζωή μου

Γράψε στ’ αρχίδια σου τους φλώρους και συνέχισε να λες
ό,τι γουστάρεις και κάνε ρε ότι θες
σπάστα όλα και γάμα τους το σπίτι
βγάλ’ τους κι όλα όσα χαρήκανε απ’ τη μύτη
γίνε εφιάλτης γίνε ένα όνειρο κακό τους
γκρέμισε κάθε τι καλό τους και δικό τους
μα σκέψου λίγο αν τ’ αντέχει η ψυχή σου
κι αν δεν έχασες τελείως το παιχνίδι της ζωής σου



Ρε κάνε μου τη χάρη τις συμβουλές σου αλλού
εγώ χαίρομαι τη λόξα του μυαλού σου του θολού
τώρα λοιπόν μη μου τα λες αλλιώς
εσύ που κι απ’ την τρέλα είσαι πιο τρελός
μπορεί να ’μαστε αδέρφια μα λόγος δε σου πέφτει
να μιλάς για κάποιον που θα σε βγάλει ψεύτη
εγώ την είδα έτσι κι έτσι θα τελειώσω
και ό,τι βρεθεί μπροστά μου ξανά θα βεβηλώσω
τώρα για εξηγήσεις νομίζω είναι αργά
γουστάρω που θα φύγω μ’ αυτούς σιγά σιγά
βλέπεις στη ζωή πάντα φεύγανε παρέα
όσα γκρεμίσαμε και φτιάξαμε ωραία.

Είμαι στο τέλος δε θέλω να γλιτώσω
είμαι ένας Βέβηλος θέλω να σε πληγώσω
πως μου ζητάς να κατεβάσω τη φωνή μου
εγώ που έχω σκοτώσει πρώτα απ’ όλα τη ζωή μου
Είμαι στο τέλος δε θέλω να γλιτώσω
είμαι ένας Βέβηλος θέλω να σε πληγώσω
πως μου ζητάς να κατεβάσω τη φωνή μου
εγώ μαλάκα δε χαρίζω την ψυχή μου.

Η εικόνα δεν χαρίζει κάτι. Στην προκειμένη περίπτωση όμως ό στίχος είναι καθόλα ανατρεπτικός και επαναστατικός. Σαν μια μπουνιά στο στομάχι. Δυνατός στίχος, λίγο "χυδαίος" ίσως για κάποιους. Αλλά βαθύς στίχος.

Την Βαβυλώνα την έμαθα από σπόντα πριν από χρόνια. Ο Βέβυλος (το τραγούδι) δεν ξέρω γιατί αλλά σημαίνει πάντα κάτι πολύ περισσότερο για εμένα. Ξυπνάει μέσα μου το μικρόβιο της επανάστασης μάλλον.

Δεν είναι κακό... Η Πρωτομαγιά είναι προ των πυλών.

Και όπως λέει και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου: "Πρώτη του Μάη, δεν είναι αργία, είναι απεργεία, γιορτάζει η εργατειά"

Epitaph - King Crimson

Τι τραγούδι κι αυτό;;

Ύμνος.



Σαν στριμένo άντερο που είμαι δεν βρήκα κανένα βίδεο που να με εκφράζει 100% γι'αυτό και αυτή την φορά έχουμε 2 βίδεα!

EPITAPH

The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams.
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams.
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams,
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams.

Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back
And laugh.
But I fear tomorrow I'll be crying,
Yes I fear tomorrow I'll be crying.

Between the iron gates of fate,
The seeds of time were sown,
And watered by the deeds of those
Who know and who are known;
Knowledge is a deadly friend
When no one sets the rules.
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools.

Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back
And laugh.
But I fear tomorrow I'll be crying,
Yes I fear tomorrow I'll be crying.

Υ.Γ.: Για αυτό το βίδεο υπεύθυνος είναι ο Pavlos και οι μουσικές του! Pavlos, σε ευχαριστώ για το έρεθισμα!

Η αβάσταχτη αλαφρότητα του είναι μου!

Ονομάζομαι Χαλαρουίτα.

Ετών 24,5 (Προσοχή το κόμμα 5 είναι που κάνει την διαφορά)

Άγαμη (αλλά όχι και το άλλο που έχει την ίδια ρίζα αλλά κατάληξη -τη).

Φωτογραφία έχω βάλει ένα ψάρι! Τον Μιχάλη (έτσι νομίζω ότι μου το είπαν κάτι γεροναυτικοί). Ο Μιχάλης ήταν (κάποτε) ένα πεινασμένο ψαράκι. Μέσα στην πείνα του λοιπόν προσπάθησε να φάει ένα μικρότερο ψαράκι. Ο άνθρωπος όμως τους τσάκωσε στα πράσα... Έτσι έχουμε έναν Μιχάλη με την μπουκιά στο στόμα.

Ζωή και Θάνατος.

Την Ζωή την γνώρισα στα Χανιά πρωτοχρονιά του 2005.

Τον Θάνατο τον γνώρισα στον τοίχο μιας καφετέρειας που πήγαινα με την παλιοπαρέα μετά το σχολείο. Πολλά χρόνια πριν... Θα πρέπει να ήταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '90.

Θέλω
Απόψε
Να
Αγκαλιάσω
Το
Όνειρο
Σφιχτά

Αυτό έγραφε στον τοίχο. Έτσι τον γνώρισα τον Θάνατο, στον τοίχο πίσω από το τραπέζι μας.

Θυμάμαι όταν ακόμα ήμουν πιτσιρικάκι. Ο αδερφός μου (7 χρόνια μεγαλύτερος) πήγαινε σχολείο. Κλάμα... και φασαρία κάθε πρωί... "Γιατί να πηγαίνει μόνο ο αδερφόςμου και όχι και εγώ; Θέλω και εγώ να πάω στο σχολείο!". Και πήγα τελικά! Ο τότε διεθντής με συμπόνεσε και με γράψαν χαριστικά στο ΠΡΟΝΗΠΙΟ! Τι χαρά κι αυτή!!

Στα διαλείμματα δεν έπαιζα με τα άλλα παιδάκια (τα βαριόμουν αφάνταστα...) παρά καθόμουν στο πεζούλι με την κυρία Φανή (η νηπιαγωγός μου, καταπληκτικός άνθρωπος) και μιλάγαμε.

*Βασικά σας είπα ψέματα... Την ζωή την γνώρισα πολύ πιο πριν από το 2005. Την γνώρισα και αυτή αλλά και το άγγιγμα του θανάτου στην γέννησή μου. Είχαμε (μαζί με την μαμά) μπει αισίως στον 10ο μήνα. Με τους γιατρούς να λένε ότι δεν γίνεται τίτοτα πια. Ότι ή θα χαθεί το μωρό ή ακόμα υπάρχει κίνδυνος να χαθεί και το μωρό και η ματέρα του... Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, μόνο να περιμένουν να χαθεί ο μωρό.

Τους την έφερα όμως!! Και το μωρό και η μαμά του ζήσαν. Εκεί μπορώ να πώ ότι ένιωσα (αν και δεν θυμάμαι τίποτα) τις δύο όψεις του νομίσματος.

Πάντα κωλόφαρδο παιδάκι ήμουν! Και μου αρέσει αυτό! Δεν λέω ότι είχα τα πάντα στο πιάτο. Συνήθως τρώω πολλά χαστούκια μέχρι να γίνει αυτό που θέλω. Πέφτω, τρώω τα μούτρα μου, ματώνουν τα γόνάτά μου, αλλά σηκώνομαι ΠΑΝΤΑ και το τέλος πετυχαίνω αυτό που θέλω. Τύχη το λέω αυτό. Τύχη για πολλούς και δίαφορους λόγους.

Τύχη γιατί μαθαίνω να γίνομαι πιο σκληρή με τον εαυτό μου... Ίσως αυτό να είναι τύχη. Τέλος πάντων, μια φορά τον στόχο μου τον πετυχαίνω.

Περίεργο τυπάκι η Χαλαρουίτα. Την μια είναι έτσι, την άλλη... γιουβέτσι! Μπορεί από μια και μόνο σκέψη (ποτέ χωρίς βάση σκέψη) να τα τινάξει όλα στον αέρα. Έτσι, χωρίς να δώσει ποτέ λόγο σε κανέναν, εξαφανίζεται.

Σίγουρα θα μπορούσε να είναι σκουληκίαρης. Θα μπορούσε να είναι το τέλειο πρότυπο του φαλλοκράτη άνδρα... Αλλά είπαμε... κοριτσάκι η Χαλαρουίτα.

Είναι πολύ Καφρούλα κατα βάθος. Είναι ξέρετε σαν τα τυπάκια "Αγάπη μου πάω για τσιγάρα, θέλεις κάτι;" και τελικά ποτέ δεν επιστρέφουν. ΘΕΑΤΡΙΝΑ, μεγάλη θεατρίνα.

Αλλά και έχει και άλλα κακά... Οι δικοί της φίλοι και αγαπημένοι είναι υπεράνω όλων. Δεν αντέχει να τους βλέπει να μην γελάνε. Για χάρη τους γίνεται ο μεγαλύτερος καραγκιόζης που υπήρξε ποτέ. Μόνο να μην της καρφωθεί στο μυαλό ότι τρέχει κάτι στα κλέφτικα...

Απλά θα εξαφανιστεί... Ποτέ ξανά δενθα της μιλήσετε. Με την απορροία θα μείνετε. "Τι έγινε; Έκανα κάτι; Έπαθε κατί; Λες να πέθανε;"

Επίσης βαριέται πολύ εύκολα. Αν κάτι δεν την γεμίζει το βαριέται πολύ άνετα. Αυτός είναι και ένας λόγος που δεν θέλει να κάνει πολλά πράγματα.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι βρίσκει εξαιρεικά ενδιαφέρον και παραγωγικό το μεσοδιάστημα φθοράς και αφθαρσιάς. Είναι σαν να κάνεις ένα απέραντο μακροβούτι και να βγαίνει στην επιφάνεια την στιγμή που δεν έχει ούτε για δείγμα οξυγόνου...

Ανάσταση...

Γουρούνι μέχρι αηδίας η κοπελιά. Δεν χαμπαριάζει μπορεί να μιλάει με λεπτομέριες για το αποχετευτικό σύστημα καιπαράλληλα να καταβροχθίζει τα κοψίδια με καταπληκτική ευκολία και λαιμαργία.

Της αρέσει να πειράζει τον κόσμο. Και να χαμογελάει στον κόσμο. Ξέρετε, δοκιμάστε το μια μέρα, να χαμογελάτε απο καρδιάς στον κάθε άνθρωπο που συναντάτε μπροστά σας! Ξέρετε πολλοί θα σας περάσουν για διανοητικά καθυστερημένο, υπάρχει ενδεσόμενοόμως να βρείτε έστω και έναν άγνωστο να σας ανταποδώσει το χαμόγελο. Δεν έχει άλλο αυτό το αίσθημα που σας χαμογελάει ένας άγνωστος...

Πολύ περιέργο τυπάκι, δεν νομίζετε; Έχει φτιάξει τον δικό της μοναδικό κώδικα και πολλές φορές είναι εκεί μα δεν υπάρχει. Απλά είναι στη κοσμάρα της. Και μεταξύ μας πολύ το γουστάρει αυτό πολλές φορές. Μερικές φορές της έρχεται αναγούλα από όλα αυτά που αντικρύζει γύρω της. Εμετικές φυσιογνωμίες της ανάβουν πολύ άσχημα τα λαμπάκια.

Αυτά για αρχή, αν μου έρθει και κάτι άλλο θα υπάρξει συνέχεια.

Υ.Γ.:Αν σας ενόχλησε αυτό το κείμενο... Πάρτε φόρα και... "αερίστε" μου τα... μήδεα λαχνήεντα μου!

Με εκτίμηση και σεβασμό Χαλαρουίτα!