Η αβάσταχτη αλαφρότητα του είναι μου!

Ονομάζομαι Χαλαρουίτα.

Ετών 24,5 (Προσοχή το κόμμα 5 είναι που κάνει την διαφορά)

Άγαμη (αλλά όχι και το άλλο που έχει την ίδια ρίζα αλλά κατάληξη -τη).

Φωτογραφία έχω βάλει ένα ψάρι! Τον Μιχάλη (έτσι νομίζω ότι μου το είπαν κάτι γεροναυτικοί). Ο Μιχάλης ήταν (κάποτε) ένα πεινασμένο ψαράκι. Μέσα στην πείνα του λοιπόν προσπάθησε να φάει ένα μικρότερο ψαράκι. Ο άνθρωπος όμως τους τσάκωσε στα πράσα... Έτσι έχουμε έναν Μιχάλη με την μπουκιά στο στόμα.

Ζωή και Θάνατος.

Την Ζωή την γνώρισα στα Χανιά πρωτοχρονιά του 2005.

Τον Θάνατο τον γνώρισα στον τοίχο μιας καφετέρειας που πήγαινα με την παλιοπαρέα μετά το σχολείο. Πολλά χρόνια πριν... Θα πρέπει να ήταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '90.

Θέλω
Απόψε
Να
Αγκαλιάσω
Το
Όνειρο
Σφιχτά

Αυτό έγραφε στον τοίχο. Έτσι τον γνώρισα τον Θάνατο, στον τοίχο πίσω από το τραπέζι μας.

Θυμάμαι όταν ακόμα ήμουν πιτσιρικάκι. Ο αδερφός μου (7 χρόνια μεγαλύτερος) πήγαινε σχολείο. Κλάμα... και φασαρία κάθε πρωί... "Γιατί να πηγαίνει μόνο ο αδερφόςμου και όχι και εγώ; Θέλω και εγώ να πάω στο σχολείο!". Και πήγα τελικά! Ο τότε διεθντής με συμπόνεσε και με γράψαν χαριστικά στο ΠΡΟΝΗΠΙΟ! Τι χαρά κι αυτή!!

Στα διαλείμματα δεν έπαιζα με τα άλλα παιδάκια (τα βαριόμουν αφάνταστα...) παρά καθόμουν στο πεζούλι με την κυρία Φανή (η νηπιαγωγός μου, καταπληκτικός άνθρωπος) και μιλάγαμε.

*Βασικά σας είπα ψέματα... Την ζωή την γνώρισα πολύ πιο πριν από το 2005. Την γνώρισα και αυτή αλλά και το άγγιγμα του θανάτου στην γέννησή μου. Είχαμε (μαζί με την μαμά) μπει αισίως στον 10ο μήνα. Με τους γιατρούς να λένε ότι δεν γίνεται τίτοτα πια. Ότι ή θα χαθεί το μωρό ή ακόμα υπάρχει κίνδυνος να χαθεί και το μωρό και η ματέρα του... Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, μόνο να περιμένουν να χαθεί ο μωρό.

Τους την έφερα όμως!! Και το μωρό και η μαμά του ζήσαν. Εκεί μπορώ να πώ ότι ένιωσα (αν και δεν θυμάμαι τίποτα) τις δύο όψεις του νομίσματος.

Πάντα κωλόφαρδο παιδάκι ήμουν! Και μου αρέσει αυτό! Δεν λέω ότι είχα τα πάντα στο πιάτο. Συνήθως τρώω πολλά χαστούκια μέχρι να γίνει αυτό που θέλω. Πέφτω, τρώω τα μούτρα μου, ματώνουν τα γόνάτά μου, αλλά σηκώνομαι ΠΑΝΤΑ και το τέλος πετυχαίνω αυτό που θέλω. Τύχη το λέω αυτό. Τύχη για πολλούς και δίαφορους λόγους.

Τύχη γιατί μαθαίνω να γίνομαι πιο σκληρή με τον εαυτό μου... Ίσως αυτό να είναι τύχη. Τέλος πάντων, μια φορά τον στόχο μου τον πετυχαίνω.

Περίεργο τυπάκι η Χαλαρουίτα. Την μια είναι έτσι, την άλλη... γιουβέτσι! Μπορεί από μια και μόνο σκέψη (ποτέ χωρίς βάση σκέψη) να τα τινάξει όλα στον αέρα. Έτσι, χωρίς να δώσει ποτέ λόγο σε κανέναν, εξαφανίζεται.

Σίγουρα θα μπορούσε να είναι σκουληκίαρης. Θα μπορούσε να είναι το τέλειο πρότυπο του φαλλοκράτη άνδρα... Αλλά είπαμε... κοριτσάκι η Χαλαρουίτα.

Είναι πολύ Καφρούλα κατα βάθος. Είναι ξέρετε σαν τα τυπάκια "Αγάπη μου πάω για τσιγάρα, θέλεις κάτι;" και τελικά ποτέ δεν επιστρέφουν. ΘΕΑΤΡΙΝΑ, μεγάλη θεατρίνα.

Αλλά και έχει και άλλα κακά... Οι δικοί της φίλοι και αγαπημένοι είναι υπεράνω όλων. Δεν αντέχει να τους βλέπει να μην γελάνε. Για χάρη τους γίνεται ο μεγαλύτερος καραγκιόζης που υπήρξε ποτέ. Μόνο να μην της καρφωθεί στο μυαλό ότι τρέχει κάτι στα κλέφτικα...

Απλά θα εξαφανιστεί... Ποτέ ξανά δενθα της μιλήσετε. Με την απορροία θα μείνετε. "Τι έγινε; Έκανα κάτι; Έπαθε κατί; Λες να πέθανε;"

Επίσης βαριέται πολύ εύκολα. Αν κάτι δεν την γεμίζει το βαριέται πολύ άνετα. Αυτός είναι και ένας λόγος που δεν θέλει να κάνει πολλά πράγματα.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι βρίσκει εξαιρεικά ενδιαφέρον και παραγωγικό το μεσοδιάστημα φθοράς και αφθαρσιάς. Είναι σαν να κάνεις ένα απέραντο μακροβούτι και να βγαίνει στην επιφάνεια την στιγμή που δεν έχει ούτε για δείγμα οξυγόνου...

Ανάσταση...

Γουρούνι μέχρι αηδίας η κοπελιά. Δεν χαμπαριάζει μπορεί να μιλάει με λεπτομέριες για το αποχετευτικό σύστημα καιπαράλληλα να καταβροχθίζει τα κοψίδια με καταπληκτική ευκολία και λαιμαργία.

Της αρέσει να πειράζει τον κόσμο. Και να χαμογελάει στον κόσμο. Ξέρετε, δοκιμάστε το μια μέρα, να χαμογελάτε απο καρδιάς στον κάθε άνθρωπο που συναντάτε μπροστά σας! Ξέρετε πολλοί θα σας περάσουν για διανοητικά καθυστερημένο, υπάρχει ενδεσόμενοόμως να βρείτε έστω και έναν άγνωστο να σας ανταποδώσει το χαμόγελο. Δεν έχει άλλο αυτό το αίσθημα που σας χαμογελάει ένας άγνωστος...

Πολύ περιέργο τυπάκι, δεν νομίζετε; Έχει φτιάξει τον δικό της μοναδικό κώδικα και πολλές φορές είναι εκεί μα δεν υπάρχει. Απλά είναι στη κοσμάρα της. Και μεταξύ μας πολύ το γουστάρει αυτό πολλές φορές. Μερικές φορές της έρχεται αναγούλα από όλα αυτά που αντικρύζει γύρω της. Εμετικές φυσιογνωμίες της ανάβουν πολύ άσχημα τα λαμπάκια.

Αυτά για αρχή, αν μου έρθει και κάτι άλλο θα υπάρξει συνέχεια.

Υ.Γ.:Αν σας ενόχλησε αυτό το κείμενο... Πάρτε φόρα και... "αερίστε" μου τα... μήδεα λαχνήεντα μου!

Με εκτίμηση και σεβασμό Χαλαρουίτα!