Στα άρματα

Πάει καιρός που κουβαλώ στον ώμο μου αυτό το τουφέκι. Στραβώσε η πλάτη μου πια. Σκουριασε και δαύτο. Αλλά δουλεύει ακόμα.

Όπλισα σήμερα. Έριξα το πρώτο μου βόλι. Ψάχνα.

Οι ώρες πλησιάζουν. Ταμπούρι και ρεγγα και νερό σαν βρέξει και έχει ο Θεός.

Ο καιρός γαρ εγγύς. Χωρίς χορούς και πανηγύρια. Μόνο ο δράκος που σχηματίζεται από τον καπνό του τσιγάρου χορεύει. Καλά είναι.

Μια εβδομάδα για μια ζωή. Τι δράμα... Αστείο είναι. Αλλά από την άλλη μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να σου αλλάξει όλη την ζωή σου. Ας είναι... Θα το δοκιμάσω και αυτό. Και το κεφάλι ψηλά!

Με τρομάζει και μου φαίνεται βουνό. Νομίζω ότι όλα σε βάθος χρόνου βγαίνουν σε καλό. Μακάρι με καμάρι!

Που είσαι ρε πατέρα; Πρέπει να σου τα πω κι εσένα. Εχω ανάγκη την άποψη σου. Αν και νομίζω ότι ξέρω τι θα μου πεις...

Μούχλα μυρίζει, ο σοβας πέφτει πια... Πάνε χρόνια που ξεφτυζε τώρα πέφτουν κομμάτια ολόκληρα. Πέφτουν τα τοιχη. Το τουφέκι είναι πια το χέρι μου. Πάντα οπλισμένο και πάντα έτοιμο.

Θα φύγω πριν μπουν αυτοί μέσα. Φωνάζουν πολύ και δεν τους συμπαθώ και πολύ.

Θα κάνω πρώτα τον σταυρό μου και θα προσευχηθώ και μετά θα παλέψω. Λες να χάσω, ή μήπως να κερδίσω;

Δεν παίζει ρόλο. Η χαρά είναι στο παιχνίδι, όχι στον νικητή. Και αν τα φάω τελικά τα μούτρα μου, τουλάχιστον θα εχω χορτάσει.

Μμμμ... Μυρίζει μπαρούτι η πλαση! Και ο δρακόντας χορεύει μόνος στην πλάτη της παλάμης σου!

Επιστροφή στην πραγματικότητα.

10 μέρες στον Νότο. 10 μέρες στην Κρήτη. Τι ζωή γμτ... Και εμείς εδώ σαν τους ποντικούς μέσα στα αμάξια μας τρέχουμε από εδώ και από εκεί και να προλάβουμε κι αυτό... Και τίποτα δεν κάνουμε και όλο τρέχουμε.

Τι γίνεται; Ακόμα στην Κρήτη βρίσκομαι, κι ας εχω 24 ώρες στην Ζούγκλα που λέμε Αθήνα.

Καζικια... Ήδη από την πρώτη μέρα εχω προβλήματα στον ύπνο (λογικό... Αλλιώς να κοιμάσαι ξεγνοιαστος και αλλιώς να είσαι ακόμα και στον ύπνο σου με άγχος.). Φτερνιζομαι όλη την ώρα και τρέχει μαζί και η μύτη μου, τα μάτια μου με τσούζουν και με τρώνε (κάτι σαν αλλεργία είναι, ή μπορεί να είναι δυσανεξία στην πόλη μας).

Χαμηλ. Μπαταρ. τα θυμάστε τα κινητά πριν από κάτι χρόνια; χαμηλ. μπαταρ. Μόλις απογειώθηκα άρχισε το σύστημα να φωνάζει χαμηλ. μπαταρ. δεν την παω και δεν με πάει αυτή η πόλη.

Δεν λέω, εδώ μεγάλωσα και εδώ γεννήθηκα και εδώ εχω ζήσει πολλά. Την αγαπώ αυτή την πόλη, αλλά δεν την αντέχω άλλο. Ίσως την βαρέθηκα και θέλω να την παρατήσω σαν στημένη λεμονόκουπα. Ίσως να γλυκαθηκα από τα κάλλη της επαρχείας. Ίσως ακόμα σ'αγαπώ δεν ξέρω ίσως... (άσχετο είναι αυτό, η αρχή ενός τραγουδιού που δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι είναι.). Μου έχει λείψει η ποιότητα ζωής της επαρχείας. Όχι ότι την είχα πότε σε αφθονία... Αλλά πάντα μου την ζήλευα αυτή την ποιότητα.

Μπορεί απλά να γκρίνιαζω πάλι... Είμαι χαρούμενη όμως γιατί 10 μέρες τώρα έζησα πολύ μεγάλες συγκινήσεις. Και τις νοσταλγώ, δεν σας το κρύβω. Και πάντα όταν παω κάτω γυρίζω με πολλά πράγματα. Με γεμάτη καρδιά. Δεν είναι πάντα όλα καλά, αλλά τουλάχιστον είναι δύνατα πάντα. Δεν είναι τίποτα χλιαρό εκεί. Μπορεί να έτυχε θα μου πεις... Και μπορεί να έχεις και δίκιο... Τόσες φορές όμως γίνεται να είναι σύμπτωση;

Τις πιο όμορφες αναμνήσεις τις εχω από επαρχίες. Τότε στην Αίγινα, ή στην Πάρο, ή στον Πύργο, ή στην Πάτρα, ή στα Χανιά, ή στο Ηράκλειο, ή στο Ρέθυμνο, ή στον Πόρο, ή στην Λαμία, ή στον Αγιο Κωνσταντίνο, ή στην Σύρα... Τόσα μέρη... Και αλλά τόσα που δεν θυμάμαι... Θα μου πεις, εκεί πας για λίγες μέρες, γι'αυτό σου αρέσει. Ίσως, μα θαρρώ πως μπορώ να ζήσω πολύ πιο παραγωγικά και ανθρώπινα στην επαρχεία.

Τέλος πάντων, σας υπόσχομαι ότι θα εξαντλήσω όσα περιθώρια μπορώ για να την "κανω" από την Ζούγκλα μας.

Και ξέρεις κάτι; Δεν έχει σημασία πια, είτε ξέρεις είτε όχι το ίδιο και το αυτό είναι! Δεν αλλάζει κάτι πλέον.

Ήθελα να σου πω ότι χαίρομαι οσο δεν φαντάζεσαι που ζεις. Το ξέρεις ότι κόντεψες να πεθάνεις; Και να μην στεναχώριεσαι που δεν ήσουν στον γάμο, με τον όρο στην φλέβα του λαιμού και κάθε λίγο με φάρμακα στον όρο είναι δύσκολο. Με όλη την κοιλιακή χώρα άνοιγμενη και ραμμένη, με διαφορά σωλήνακια να βγαίνουν από το όλο ραμμένο σύστημα, και άλλο ένα μπόνους στην μύτη. Με πυρετό να αγγίζει το 40 εδώ και μια εβδομάδα. Είσαι αίμα πλέον. Όχι για αυτό που σου έτυχε και την κατάσταση που βρέθηκες. Μα για αυτό που είσαι και γιατί έτσι είδαμε πολύ καλά και ξεκαθαρα ότι είμαστε αίμα όλοι μαζί και δεν αλλάζει έτσι αυτό.

Αχ, κι εκείνο το κοπελί που χορέψαμε. Μου έχει καρφωθεί στο κεφάλι (δίχως λόγο). Ήταν ΚΥΡΙΟΣ και σε έκανε να νιώθεις απίστευτα καλά. Πρέπει να τον γνωρίσω σύντομα καλύτερα. (μην είσαι πονηράδα βρε, για φιλο μιλάω όχι για γκόμενο.).

Και ο Νίκος ο Αντάρτης στον Θερισσο, τι άνθρωπος κι αυτός. Σαν να ήταν μπάρμπας μας και αδερφός και ξαδέρφος μας. Να είσαι καλά κοπελί κι εσυ και να έχεις χρόνους γιόματους λελούδα σαν κήπο μυρωδατο κι ολανθιστο.

Πέρασα καλά. Σίγουρα αυτα δεν είναι τίποτα. Θα μπορούσα να γράψω εγκυκλοπαίδεια με τις τελευταίες 10 μέρες. Αγαλι αγαλι γίνεται η αγουρίδα μέλι όμως.

Δεν ήταν μόνο χαρά αυτές οι 10 μέρες, και σίγουρα δεν ήταν μόνο μέρες στεναχωρες. Ήταν όλα μαζί, ένα καλάθι συναισθήματα.Ήταν μέρες που θελαν το 150% της αντοχής σου και ακόμα περισσότερα. Ήθελαν τρέξιμο, αλλά υπήρχε έργο. Οι μονάδες ήταν στην παραγωγή όλη την ώρα, όλες τις μέρες.

Ήρθα λοιπόν πίσω. (λέμε τώρα...) Εύχομαι να μην είμαι τακτική στα διαδίκτυακα λημέρια. Να κάνω δηλαδή τις απουσίες μου!

Σας φιλω όλους που θα φτάσετε μέχρι εδώ διαβάζοντας! (ΗΡΩΕΣ ΕΙΣΤΕ)

Να περνάτε καλά ρε και προσοχή στις ανθρώπινες μονάδες μας. Ρε παιδιά, το λιμάνι είναι ξένο και το σπίτι που μένουμε νοικιασμένο για χρόνια, όχι αιώνια. (Μαλαμας πάλι, σε ελεύθερη απόδοση αυτή την φορά!)

Αντίο για λίγο!

Archive - Fuck you

There's a look on your face I would like to knock out
See the sin in your grin and the shape of your mouth
All I want is to see you in terrible pain
Though we won’t ever meet I remember your name

Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway

You`re a scum, you`re a scum and I hope that you know
That the cracks in your smile are beginning to show
Now the world needs to see that it's time you should go
There's no light in your eyes and your brain is too slow

Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I can think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway

Bet you sleep like a child with your thumb in your mouth
I could creep up beside put a gun in your mouth
makes me sick when I hear all the shit that you say
so much crap coming out it must take you all day

There's a space kept in hell with your name on the seat
With a spike in the chair just to make it complete
When you look at yourself do you see what I see
If you do why the fuck are you looking at me

There’s a time for us all and I think yours has been
Can you please hurry up cos I find you obscene
We can’t wait for the day that you’re never around
When that face isn’t here and you rot underground

Can’t believe you were once just like anyone else
Then you grew and became like the devil himself
Pray to god I can think of a nice thing to say
But I don’t think I can so fuck you anyway

So fuck you anyway

χαμένη στο διάστημα...

Θέλετε να επικοινωνήσουμε; ουφ... Όχι άλλες επικοινωνίες... Και πρέπει να πάρω και παπούτσια, και να δω τι γίνεται με τις απεργίες στα λιμάνια. Αλλιώς θα παω ξυπόλητη και θα μάθω στο αμάξι κολύμπι!

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΚΡΙΝΙΑΞΩ

Αν υπάρχει κάτι (πολλά υπάρχουν αλλά λέμε τώρα...) που μου γυρνάει το μάτι και αρχίζω να βγάλω κέρματα από την μύτη (σαν κουλοχέρης ένα πράγμα) είναι το πρωινό ξύπνημα. Και δη το πρωινό άτσαλατο και άγαρμπο και φωνακλάδικο ξύπνημα.

"Γιατί με ξύπνησες πρωί μέσα στον ύπνο τον βαθύ;" (Αδεσποτάκη ξέρω ότι σου αρέσει, αφιερωμένο! ;-p)

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Είμαι επίσης πιστή του τραγουδιού του Νικολή του Παπάζογλου "Μόλις ξυπνήσω το πρωί τα βλέπω όλα μαύρα, θέλω μια κούπα με καφέ και τέσσερα τσιγάρα..."

Get this widget Track details eSnips Social DNA

(Για τους μουσικάντηδες της παρέας μας και για του λόγου το αληθές)

Κοιμάμαι λοιπόν ωσάν τον χοίρο, ή ωσάν το βόδι (σίγουρα σαν ζώο, αλλά δεν ξέρω ποιό με σιγουριά). Μπουκάρει ώσαν τον τάυρο σε υλαλοπωλείο η λατρεμένη μου μητερούλα! Τι καλά!

Με την γλυκία της φώνούλα αρχίζει να γκαρίζει πάνω από το κεφάλι μου! ΞΥΠΝΑ!!!

Σκρούντ... Τι αμαρτίες πληρώνω;; Ανοίγω με ζόρι το αριστερό μου μάτι. Να δω τι θα μου πει...

Να πάω λέει εγώ στον καφενέ του πατέρα μου για βοήθεια γιατί η μανούλα μου είχα δουλειές. Κάτι για το φαγητό στον φούρνο μου είπε επίσης..

Και μπούρου μπούρου μπούρου μπούρου... @#$%^*&^%$ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΙΕΙ ΚΑΦΕ ΑΚΟΜΑ, ΜΗΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΣΟΥ ΛΕΩ!

Έφυγε, όυφ... Να πιώ τον καφέ με την ηρεμία μου. Καφεδάκι, τσιγαρούμπες, μουσικούλα. Ήρεμα κι απλά!

Άντε κοπελιά, σήκω να ντυθείς καλά το κωλοβάρεσες αλλά πρέπει να πάς και στον καφενέ του πατέρα σου! (Η φωνή της λογικής μέσα μου)

Με μπόλικες δόσεις γκρίνιας και πάλι (αν σκεφτείς ότι το πρωί θα κοιμόμουν, μετά θα διάβαζα -δύο μαθήματα δίνω αύριο, και το απόγευμα έχουμε ονυχοπλαστική κατ'οίκον-ένεκα ο γάμος...) Δηλαδή με λίγα λόγια και τελείως απλά μου μάμησε το πρόγραμμά μου!

Όχι, δεν θα με φάει η γκρίνια! Τραγουδώντας μπήκα στο Γαιδούρι μου (το αμάξι μου είναι αυτό, μισός ίππος δύναμη) "Εχώ ένα καφενέ... ", παρακάτω δεν ξέρω... ΝΤΑΛΑΡΑΣ αθάνατος! Πού είσαι Πανούση να δείς!!! Το λέω όσες φορές θέλω και δεν πληρώνω μια! ΝΤΑΛΑΡΑΣ, ΝΤΑΛΑΡΑΣ! Χαχαχαχα!

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Πάω λοιπόν στο καφενέ με ντεμί διάθεση... Από την μία του γκριάρη και από την άλη της χαράς! Όχι ρε γμτ... Δεν έχω βενζίνη... Και στα βενζινάδικα επίσης δεν υπάρχει βενζίνη... ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΩ ΑΥΡΙΟ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ???

Μπαίνω μέσα και αρχίζει ο Βέγγος!! Τασάκια, πήγαινε αυτόν τον καφέ στον κύριο με το μπλέ (Ποιόν από όλους; Όλοι μπλέ φοράνε εδωμέσα), νερά πάρε την κανάτα και βάλε νερά, τράβα και στο περίπτερο να πάρεις τσιγάρα γιατί δεν έχω.

Τρέχω αριστερά, τρέχω δεξιά... Μια μπύρα στο τραπέζι έξω... Εκεί αρχίζω να τραγουδάω Αλεξίου "Η πιο καλή γκαρσόνα είμαι εγώ γιατί με τέχνη όλους τους κερνώ..."

Έκανα σεφτέ σήμερα! 3 ωρίτσες 11,70ευρώ! Έχετε πλάκα αν περιμένατε να με πληρώσει ο πατερούλης για την βοήθεια που του έδωσα. Μπουρμπουάρ ήσαντάντουσταν αυτά τα 11,70ευρώ!

Σπίτι πάλι, να τα γράψω λίγο να μου φύγει από μέσα μου και να κάτσω να διαβάσω μέχρι την ονυχοπλαστική! (Αλήθεια, έτσι γράφεται η ονυχοπλαστική - who cares... - παρήχηση... έτσι δεν ακούγονται και οι "χαμηλών ηθών"- πιπέρι...)

Τσουπ, να σου και η μανούλα! Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα... Ακατάσχετη λογοδιάρροια... Καλά αυτή η φίλη της με φίμωτρο την είχε;;; Καλά κάνω εγώκαι την λέω Καφρούλα! (Ανύπαντρη είναι, αλλά αν είχε άντρα τότε σίγουρα θα το λέγαν κάφρο- κατά τα γνωστά ο Γιώργος και η Γιώργαινα...). Ακατάσχετα μπλα, μπλα, μπλα...

-Να σου πω...

Το έπιασα στο αέρα, χάρη θέλει. Να μου πει να πάω τον σκύλο βόλτα. Θα την προλάβω όμως!!

-Μαμά, θα πας εσύ τον μικρό;
-Δεν τον πας εσύ; Πονάει τόσο η μέση μου, αφού να φανταστείς ούτε από το ταξί δεν μπορούσα να βγώ.... μπλα, μπλα, μπλα... (Τα υπόλοιπα δεν τα κατάλαβα, ακατάσχετα πάλι)

Ερώτηση: Γιατί το κάνει αυτό; Ρωτάω κάτι και περιμένω μια μονολεκτική απάντηση, ένα ναι ή ένα όχι. Ποτέ όμως... Όχι, θα κάνει όλη την ανάλυση όλου του παράλληλου σύμπαντος σε συνδιασμό με την κβαντομηχανική θεωρία και πως αυτή συμβαδίζει με τις απόψεις του Αριστοτέλη και συνάδει με τις απόψεις του Σωκράτη και δενξέρωκαιτιαλλοθαπειμαζι!

Κάθομαι στο λαπτόπι μου, ακάθεκτη! Να τα γράψω, να διαβάσω! Μια φωνή από το υπερπέραν σπάει την μουσική...

-Έρχεσαι λίγο μικρούλα μου;

Ωχ, τι ρωτάς ποιός ήταν; Λες και δεν ξέρεις... Η μανούλα!

Οδεύω το ταλαίπωρο προς την κρεββατοκάβαρά της - υπερπέραν- απ'όπου ήρθε η φωνή της και τι να δω??

Σκαρφαλωμένη σε μια σκάλα και άλλαζε κουρτίνες.

-Δώσε μου μια κρεμάστρα ή την σκούπα γιατί δεν φτάνω τα πιαστράκια!

Της δίνω το κοντάρι για τα κρεμαστά (καινούριο φρούτο αυτό, έχει κάτι κερατάκια και το ρυθμίζεις στο ύψος που θέλεις για να μην κρεμιέσαι σαν τον βλάκα από την ντουλάπα για να πιάσεις τα κρεμαστά του "πάνω ορόφου")

-Καλά, τι κάνεις; Εσένα δεν σε πόναγε η μέση σου; Τώρα είσαι πάνω στην σκάλα και αλλάζεις κουρτίνα;;

Τι θα περιμένατε εσείς για απάντηση; Όχι, όχι η μανούλα είναι εδώ για να με κάνει κουλοχέρη!

-Ε, εντάξει... Δεν είμαι σκυφτή για να με πονέσει η μέση!

Χαλόου... Συγνώμη, έχετε δεί πολύ κόσμο να πηγαίνει βόλτα τον σκύλο του σκυφτός; Εκτός και αν υπάρχει πρόβλημα π.χ. Κουασιμόδος. Η μαμά μου δεν ανήκει στην κατηγορία του Κουασιμόδου όμως... Όχι, κλείστε λίγο τα μάτια σας και δείτε το... Σκυφτή με τον σκύλο μπροστά... Απίστευτη... Να δώ τι άλλο θα ακούσω!

Ακάθεκτη εγώ... Να γραψω να διαβάσω! Έλα, πάλι η φωνή από το υπερπέραν...

-Τελικά θα τον πας εσύ ή εγώ;
-ΕΣΥ!
-Καλά τότε, κόψε σαλάτα εσύ!
-Μμμ...

Δυο ντομάτες και ένα κρεμμύδι! Δίπλα ο κάδος για τα σκουπίδια... Μαχαιράκι... Τσακ, τσακ (ωσάν τον Τσάκι Τσαν) έτοιμο και το σαλατικό!

Άσχετο: το κόλπο για να μην σας παίρνουν τα ζουμία όταν έχετε να κάνετε με κρεμμύδια το ξέρετε; Να κλείσετε την μύτη σας, έισπνοές από το στόμα. Σαν να έχετε μπουκώσει από μια παλιο-ίωση ένα πράγμα! Πιάνει με πολύ καλά ποσοστά επιτυχίας! Περίπου 80%! Δοκιμάστε το!

Τα έγραψα και ηρέμησα! Τώρα το θέμα είναι ότι σε μισή ώρα θα είναι στο σπίτι η κυρία ονυχοπλαστικού... Και εγώ ακόμα δεν έχω διαβάσει... Σκρούντ...

*Μα καλά σε αυτό ισνίπς δεν έχουν την πιο καλή γκαρσόνα;; Ούτε από Αλεξίου (κορυφή), ούτε καν από Καλομοίρα (Πφφφφφφφφ....) Θα το κοτσάρω από το γιούτιούμπ μια από αυτές τις μέρες!

Λοιπόν, μιας και θα πάω Κρήτη πρέπει να μπαίνω στο κλίμα... Ότσεΐ;;

Φιλάτσα πορρά, πορρά! Ότσεΐ μπρε;;

Βγες από το μυαλό μου.

Να διαβάσω... Ευχή...

Δεν είμαι εδώ. Δεν είμαι εκεί. Είμαι και εδώ. Είμαι και εκεί.

Διαβάζω... Λίγο. Και μετά ξανά... Διαβάζω... Λίγο πάλι.

Λίγο, λίγο και πολλές φορές. Σαν την επιγραφή σε εκείνο το κανατάκι.

Διαβάζω αυτα που μου έγραψες. Αυτα που μου είπες.

Ξέρω ότι έκανα σωστή κίνηση σε αυτή την πατρίδα... Σκάκι δεν είναι έτσι κι αλλιώς;

Όλα σκάκι είναι. Μαύρο και άσπρο. Και κινήσεις... Σωστές και λάθος. Και σκέψεις. Να βρεις τις επόμενες κινήσεις του αντιπάλου. Να κερδίσεις την παρτίδα.

Την παρτίδα... Να παίξεις την πατρίδα.

Παιχνίδι; Δεν μοιάζει με παιχνίδι...

Ανασαίνω καθαρά σήμερα. Και χθες... Δεν λέω, αλλά το κεφάλι μου θέλει να σπάσει.

Είμαι μαζόχα μάλλον... Ναι μεν θέλω να είμαι καλά και να περνάω καλά, αλλά δεν θέλω να πληγωνω και κανέναν... Δεν γίνεται όμως έτσι...

Είχα επιλογές. Δύο επιλογές.

1.Να συνεχίσω να καταπιέζω τον εαυτό μου.
2.Να σε πληγώσω.

Διάλεξα το 2, το ξέρω ότι έκανα καλά. Καλύτερα τώρα. Ο χρονος είναι εις βάρος μας. Καλύτερα τώρα. Έκανα καλά, αλλά δεν μου αρέσει που σε πλήγωσα.

Θα μου πεις, έτσι γίνεται πάντα. Δεν βγαίνεις από πόλεμο χωρίς πληγές. Άλλοι περισσότερες, άλλοι λιγότερες. Άλλοι σοβαρά τραύματα, άλλοι γρατζουνιές.

Όλα αυτα γιατί όμως;

Γιατί... Γιατί ότι κι αν γίνει δεν σβήνουν τα παλιά. Γιατί ήσουν ο καλύτερος φίλος μου. Γιατί σε νοιάζομαι. Και αν το θέλεις και αλλιώς, σε αγαπάω. Αλλά με μια αγάπη διαφορετική. Διαφορετική από το "Σ'αγαπώ" που μου έλεγες.

Μου ζήτησες συγνώμη σήμερα. Δεν σου εχω απαντήσει. Ούτε θα σου απαντήσω σύντομα. Πρέπει να φύγουμε... Να χαθούμε λίγο, να σβήσει όλο αυτό μέσα μας.

Θέλω να είσαι καλά και να προσεχείς τον εαυτό σου.

Χθες σου είπα ότι δεν θα επικοινωνήσω πότε ξανά μαζί σου. Δεν σου είπα "προς το παρόν". Ήθελες να το ακούσεις. Δεν θα μας βγάλει πουθενά όμως.

Εξαφανίζομαι. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι είμαι εδώ αν χρειαστείς κάτι. Σαν το κολλητάρι σου. Σαν αδερφή σου.

Το ξέρουμε καλά και οι δύο ότι δεν το βλέπεις έτσι. Οσο κι αν το θέλεις, οσο κι αν το θέλω. Δεν το βλέπεις έτσι.

Πάλι Αρβανιτάκη στο ράδιο... "Μένω εκτός"

Δεν είναι τυχαίο. Τόση φόρτιση... Και το τραγούδι...

Καλή σου νύχτα και να προσεχείς. Οι σκέψεις μου θα τριγυρνούν κάπου εκεί κοντά. Αν μπορείς να τις ακούσεις αυτα θα σου λένε.

Μην ορκίζεσαι

Μην ορκίζεσαι

Μια ρωγμή φέγγει στα μάτια μας
μια ρωγμή άνοιξε μέσα μας
Μη μιλάς
τα λόγια δε γεμίζουν το κενό για μας
μην πεις πως μ' αγαπάς
Μια ρωγμή κι έπεσε η ζωή
στα μάτια μια ρωγμή και γίναμε εχθροί
Μη μιλάς
δεν έχει πια ταξίδια η νύχτα να με πας
Τα λόγια που ζητάς
φύγανε

Μην ορκίζεσαι
μην ορκίζεσαι μάτια μου
μη μ' αγαπάς
μην κάνεις τον κόπο
Τόσα όνειρα
που σκορπίσανε γύρω μου
δεν γυρνούν ξανά
απλά μ' έναν όρκο
Δε γυρνούν ξανά
τα όνειρα για μας
Δε γυρνούν ξανά
τα σύννεφά μας δύσανε

Μια ρωγμή ανάμεσά μας ζει
μια ρωγμή κι είσαι απέναντι
Μη μιλάς
οι άνθρωποι που φεύγουν
δε μιλάνε πια
κι ας θέλει η καρδιά
φύγανε

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Giuseppe Mango
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Βόλταρα πάλι χθες... Μπερμπάντεψα, σουρτούκεψα! Καλά ήταν!

Μέσα στο αμάξι ξεκινήσαμε πάλι τους μαραθώνιους... Πόσα χιλιόμετρα μετρήσαμε πάλι χθες? Έτσι, δίχως λόγο, δίχως προορισμό. Όπου μας βγάλει ο δρόμος, όπου φυσάει ο άνεμος που λέει και το τραγούδι.

Δεν σου μιλούσα. Απλά καθόμουν εκεί. Δίπλα. Σιωπή, μόνο το ράδιο μαζί με την μηχανή του αυτοκινήτου που μας γρατζούναγαν τα αφτιά.

Στα φανάρια μόνο γύρναγες και προσπαθούσες να δεις σε ποιούς γαλαξίες ταξίδευα. Δεν μπορούσες, το ξέρω.

Μόνο την Ελευθερά θυμάμαι από τα ταξίδια μου χθες. Μόνο αυτό το τραγούδι. Και ξέρεις ήθελα τόσο πολύ να βάλω τα κλάματα εκείνη τη ώρα. Δεν το έκανα, κρατήθηκα. Εγωισμός; Μην με ρωτάς δεν ξέρω να σου πω.

Πάλι βαριά ήμουν χθές. Δύσκολα μου έπαιρνες κουβέντα. Σαν να μην ήμουν εκεί, σαν να μην ήμουν εγώ. Ήμουν; Δεν ήμουν;

Σαν παιχνίδι που παίζουν τα παιδιά! Τυφλόμυγα; Κρυφτό; Που να ξέρω... Μεγάλωσα πια. Δεν παίζω πια.

Από παιδί δεν έπαιζα. Τα βαριόμουν τα παιχνίδια. Και τώρα τα βαριέμαι. Γρήγορα.

Αχ, τι όμορφη που είναι η πόλη το βράδυ. Είναι ρομαντική (σχεδόν) μόνο φωτάκια βλέπεις. Μικρά φωτάκια στο βάθος που σε κοιτάζουν και αδιαφορούν.

Δεν σου αρέσει η σιωπή... Νομίζω σε φοβίζει. Ίσως και να σε αγχώνει. Την έσπαγες συνέχεια. Τόσο άτσαλα.

Γιατί την πλήγωνες έτσι την σιωπή; Πλήγωνες κι εμένα μαζί.

Και πιο πολύ με πλήγωσε το μπλουτούθ σου. Ξέρεις τι λέω. Στο κινητό σου, το ακουστικό. Αυτό με χτύπησε άσχημα. Γιατί;

Τι σε ρωτάω; Εγώ σε πλήγωσα πρώτη με την σιωπή μου. Δεν πειράζει όμως. Την είχα ανάγκη ακόμα κι αν την έσπαγες έτσι άτσαλα.

Ποσό μου έχει λείψει η θάλασσα. Τι κι αν την έβλεπα συνέχεια χθες; Μου λείπει πολύ.

Και ξανά στο μυαλό μου η Ελευθερία. Για μας λέει; Τι χαζή ερώτηση εεε; Ε, και; Τι έγινε δηλαδή; Είμαι χαζή που και που... Πάντα χαζή. Δεν θα το άλλαζα ούτε αυτό.

Δεν μπορώ να καταλάβω όμως. Αλήθεια στο λέω ότι δεν μπορώ. Πως; Γιατί;

Ποιός φταίει; Τι φταίει; Έτσι γίνεται πάντα;

Και μετά μου λες πάλι Σ'αγαπώ... τι να σου πω; Σε κοιτάζω και σου λέω Ναι. Ούτε που καταλαβαίνω τι μπορεί να σημαίνει αυτό το ναι. Άτσαλο ναι.

Ναι. Ρωγμές βλέπω παντού. Ρωγμές. Δεν σε πιστεύω πια νομίζω. Ό,τι και να μου λες δεν σε πιστεύω. Ό,τι και να μου λες με πας πιο μακριά σου. Μάλλον μόνη μου πάω πιο μακριά σου. Γιατί; Αν το βρεις να μου το πεις.

Πάλι κρυώνω σήμερα. Παγώνω. Μάλλον παγώνει η καρδία μου. Μάλλον εξαπλώνεται ο πάγος και στην σάρκα μου. Μάλλον...

Μάλλον, ίσως, μπορεί, δεν ξέρω, γιατί... Όλα μαζί, σαν σαλάτα εξωτική. Θα φας εσύ; Εγώ τρώω μέρες τώρα. Την ίδια σαλάτα. Μέρες είπα; Είμαι και αστεία εκτός από χαζή. Είναι καιρός τώρα που την τρώω...

Δεν γυρνούν ξανά; Δεν έκλαψα χθες, ούτε σήμερα... Πάει καιρός από τότε που έκλαιγα. Χθες δάκρυσε ο ουρανός. Εκεί, στον γυρισμό. Θυμάσαι; Δάκρυσε... Δεν έγινε και τίποτα, μάλλον τυχαίο ήταν. Ξέρεις όμως εκείνη την στιγμή ανάσανα. Ανάσανα έστω και λίγο.

Όχι πως με πνίγεις, αλλά να... σπάς την σιωπή μου όταν την χρειάζομαι πιο πολύ.

Queen Elizabeth 2 ή Τιτανικός; (Καμήλα ή Γουστάρω να χορεύω;)

Ανοίγω σήμερα το πρωί τις πολυαγαπημένες ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ και βλέπω ένα άρθρο για το "Queen Elizabeth 2".

Διαβάζω... Διαβάζω...

Η Καμίλα και ο Κάρολος... Πιο συγκεκριμένα σας παραθέτω ένα απόσπασμα

Στα ατού του πλοίου κυρίαρχη θέση κατείχε ο πρώτος του επιβάτης!!! Που δεν ήταν άλλος από τον διάδοχο του αγγλικού θρόνου και μετέπειτα σύζυγο της Νταϊάνας και ακόμη μετέπειτα της Καμίλα... (Χαλαρουΐτα, σε προλαβαίνω και δηλώνω ότι το ομώνυμο τραγούδι δεν γνωρίζω αν συνόδευσε τον πρίγκιπα σε εκείνο το ταξίδι... Προσωπικά προτιμώ πάντως να χορεύω μαζί σου το άσμα στην παραλία της Βάρκιζας παρά να συνταξιδεύσω με τον κύριο αυτό.)

Μμμμ.... Εμένα στην γνωστή καμήλα πήγε ο μυαλός μου... Κατευθείαν όμως... Χώρις ανάσα...

Διάβαζα λοιπόν, διάβαζα, διάβαζα...

Κάποια στιγμή τελείωσε το διάβασμα.

ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗ


Ναι, αυτό είναι!



ΦΥΣΕΙ ΚΑΛΩΝΗ!
ΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ ΣΚΙΖΕΙΣ ΜΕ ΚΑΜΑΡΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ!
ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΧΟΡΕΥΩ!!

Και δημιουργείται στο πετεινό κεφάλι μου η απορροία! Κουίν Ελίζαμπεθ 2 ή Τιτανικός;

Δηλαδή σκέψου το λίγο...

Από την μιά το Κουίν Ελίζαμπεθ πάει λένε στο Ντουμπάι (Bye μωρό μου bye, φεύγω για Ντουμπάι θα πάω στα Εμιράτα να έχω ένα χαρέμι και όχι να έχω μια και να με τρελαίνει -λέει ο Σπύρος Λεούσης) να γίνει ξενοδοχείο.

Άπό την άλλη ο Τιτανικός. Συγνώμη κι όλας, αλλά εγώ ακόμα ζωντανό και Α-πνιχτο τον βλέπω τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Μήπως κάτι γίνεται εδώ;

Άρα στο Ελίζαμπεθ θα γκαργκανιάσουμε από την ζέστη στο Ντουμπάι, και θα έχουμε και τον Πίπη να μας λέει ότι θα μας παρατήσει και θα πάει να φτιάξει ένα χαρέμι. Συγνώμη, αλλά αυτό μου φαντάζει ΚΟΛΑΣΗ !!

Από την άλλη έχουμε τον Τιτανικό που φήμες το θέλουν να βγάζει μπουρμπουλίθρες στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού. Φήμες γιατί αν είναι αλήθεια όλα αυτά τότε ΓΙΑΤΙ ΖΕΙ ΑΚΟΜΑ Ο ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΙ ΚΑΠΡΙΟ;;;.
Και συνεχίζω στην δεύτερη περίπτωση (του Τιτανικού δηλαδή, μην ξεχνιόμαστε παιδιά) θα χορεύουμε σε εξωτικά και ΣΚΙΕΡΑ μέρη και θα μας λένε ότι είμαστε από την φύση μας καλωνές, ότι δεν τα χρειαζόμαστε τα καλλυντικά... Και γενικά θα μας κάνουν θεές!

Λοιπόν 12 πόντοι από την Χαλαρουίτα στον Τιτανικό!

...Μμμμ, δεν είναι εδώ η Γιουροβίζιον εεε??

Καλά, καλέ... Μην βαράτε!!!

Τότε ΔΑΓΚΩΤΟ ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ είναι η ψήφος μου!!!

Κρίμα ρε γμτ...

Το χθεσινό μενού επέβαλε βολτάρισματα από πρωίας. Πρώτα η φαμίλια, βολτούλα, φαγητό, καφέ...

Σπίτι μετά για ανάκτηση δυνάμεων. Μία ώρα μετά δώστου πάλι βολτάρισμα!

Ξεκινήσαμε χωρίς προορισμό, καταλήξαμε Ανάβυσσο. Καφεδάκι με θέα!



Και μέσα στην χαλαρότητα του δειλινού ήρθε η ιδέα!

Να πάρουμε τηλέφωνο τον Μπάρμπα μας! Παίρνουμε λοιπόν, μιλάμε, τα λέμε χαιρόμαστε (μετά από ένα χρόνο γύρισε πάλι σπίτι του)! Τι καλά! Και το τούβλο έπεσε...

-"Έχω και κάτι δυσάρεστα... Πέθανε ο Γιώργης."
-"Τι λες τώρα;"

Ήταν η πρώτη φορά που μίλησα στον ενικό στον Μπάρμπα.

Πέθανε ο Γιώργης.

Μεγάλη Παρασκευή λέει. Ανακοπή. Το έμαθε από την τοπική εφημερίδα.


Δεν γίνονται αυτά βρε παιδιά.

Πέθανε ο Μπόσης. Πέθανε ο Γιώργης.

44 ήταν. Άφησε πίσω του παιδιά και γυναίκα.

Και τι γλέντια κάναμε στην καμπίνα του; Όλοι μαζί γραμματικοί, δεύτεροι, δόκιμοι, τρίτοι, ο μπάρμπας. Όλοι εκεί...



Εδώ είμαστε στον δρόμο για Ευρώπη, μόλις είχαμε φύγει... (βλεπετε από που).

Τι πλακατζής. ΗΤΑΝ

Μισός και βάλε χρόνος από την ζωή μου... Καθημερινά μαζί για δουλειά, κουβεντούλα... Και πλάκες κάνανμε, και κόντρες είχαμε αλλά είμασταν εκεί. ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ.

Θυμάμαι τότε που ένα παλικαράκι πήρε το φτυάρι και ξεκίνησε να μου σκάβει τον λάκο στην λαμαρίνα. (Γίνεται; Ε, δεν γίνεται..) Ο Γιώργης εκεί. Τους ξύπνησε.

-"Τι λέτε ρε; Πάμε καλά τώρα; Τον Ντιντί θα ακούσετε; Δεν έχει σταματήσει από την ημέρα που ήρθε να την θάβει. Τι λέτε; Αφού ποτέ δεν έχει δώσει δικαίωμα η Μπουμπού."

(Μπουμπού ήταν ένα από τα ονόματά μου στην δουλειά.)

Εκεί ο Γιώργης.

-"Γιώργη, δεν έχω γάντια..."
-"Έλα, πάρε, να σου δώσω και παπούτσια, αυτά σου έχουν γίνει χάλια."
-"Όχι ακόμα μωρε Γιώργη, σε ευχαριστώ!"

Θυμάμαι στα τέλη του καλοκαιριού που έμαθε ότι ένας από τους γιούς του τράκαρε, ήταν σε κόμμα για κοντά ένα μήνα. Τα περισσότερα ζωτικά όργανα του παιδιού κατεστραμμένα. Ξέφυγε τον κίνδυνο το παιδί, με μόνιμα σοβαρά προβλήματα.

Ο Γιώργης έλεγε: "Εντάξει, το καλό είναι οτι ζεί. Αυτό με νοιάζει. Τώρα τα προβλήματα... Εγώ θα είμαι εκεί."

Και με το μικράκι του, τι αγάπη του είχε του μικρού. "Έλα να με βοηθήσεις να φτιάξω ένα πράγμα να περνάνε οι φωτογραφίες του γιού μου. Έλα εσύ που ξέρεις από υπολογιστές."

Έτσι μου έλεγε. Να βλέπει τον γιό του. Έλιωνε για τον μικρό, τα έδινε όλα. Αλλά και ο μικρός του είχε τρελή αδυναμία (αν και μόλις 1,5 έτους ο μικρός). Είχαν έρθει οι δικοί του "μέσα" κάποια στιγμή και το ξέρω.

Τον είχα αδικήσει κάποιες στιγμές. Είχα δίκιο; Δεν είχα; Δεν το έμαθα ποτέ. Δεν θέλω πια να το μάθω.

Είτε δίκιο είχα, είτε άδικο... Αργά, είναι πια αργά. Δεν θέλω να σου πω κάτι. Μόνο ότι δεν θα σε ξεχάσω ρε Γιώργη. Μόνο αυτό.

Το τελευταίο μου είναι έλεγες... Θα τα παρατήσω έλεγες...

Έλεγες... Τώρα πια σιωπή.

Luck και lack...
Τύχη και έλλειψη...

Άντε ρε Γιώργη, εσύ δεν τα γούσταρες τα μελοδράματα.΄Τσίτα τις μουσικές είχες πάντα! Έτσι για να έρχεται ο Γιούρι και να γκρινιάζει...

Δικό σου ρε Γιώργη, το τραγούδι που είχες κολλήσει!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ-ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ένα όμορφο πάντρεμα. Αγγελάκας και Γώγου. Έτσι, μια διαφορετική Πρωτομαγιά λανσάρει η Χαλαρουίτα φέτος!