Στα άρματα

Πάει καιρός που κουβαλώ στον ώμο μου αυτό το τουφέκι. Στραβώσε η πλάτη μου πια. Σκουριασε και δαύτο. Αλλά δουλεύει ακόμα.

Όπλισα σήμερα. Έριξα το πρώτο μου βόλι. Ψάχνα.

Οι ώρες πλησιάζουν. Ταμπούρι και ρεγγα και νερό σαν βρέξει και έχει ο Θεός.

Ο καιρός γαρ εγγύς. Χωρίς χορούς και πανηγύρια. Μόνο ο δράκος που σχηματίζεται από τον καπνό του τσιγάρου χορεύει. Καλά είναι.

Μια εβδομάδα για μια ζωή. Τι δράμα... Αστείο είναι. Αλλά από την άλλη μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να σου αλλάξει όλη την ζωή σου. Ας είναι... Θα το δοκιμάσω και αυτό. Και το κεφάλι ψηλά!

Με τρομάζει και μου φαίνεται βουνό. Νομίζω ότι όλα σε βάθος χρόνου βγαίνουν σε καλό. Μακάρι με καμάρι!

Που είσαι ρε πατέρα; Πρέπει να σου τα πω κι εσένα. Εχω ανάγκη την άποψη σου. Αν και νομίζω ότι ξέρω τι θα μου πεις...

Μούχλα μυρίζει, ο σοβας πέφτει πια... Πάνε χρόνια που ξεφτυζε τώρα πέφτουν κομμάτια ολόκληρα. Πέφτουν τα τοιχη. Το τουφέκι είναι πια το χέρι μου. Πάντα οπλισμένο και πάντα έτοιμο.

Θα φύγω πριν μπουν αυτοί μέσα. Φωνάζουν πολύ και δεν τους συμπαθώ και πολύ.

Θα κάνω πρώτα τον σταυρό μου και θα προσευχηθώ και μετά θα παλέψω. Λες να χάσω, ή μήπως να κερδίσω;

Δεν παίζει ρόλο. Η χαρά είναι στο παιχνίδι, όχι στον νικητή. Και αν τα φάω τελικά τα μούτρα μου, τουλάχιστον θα εχω χορτάσει.

Μμμμ... Μυρίζει μπαρούτι η πλαση! Και ο δρακόντας χορεύει μόνος στην πλάτη της παλάμης σου!