Επιστροφή στην πραγματικότητα.

10 μέρες στον Νότο. 10 μέρες στην Κρήτη. Τι ζωή γμτ... Και εμείς εδώ σαν τους ποντικούς μέσα στα αμάξια μας τρέχουμε από εδώ και από εκεί και να προλάβουμε κι αυτό... Και τίποτα δεν κάνουμε και όλο τρέχουμε.

Τι γίνεται; Ακόμα στην Κρήτη βρίσκομαι, κι ας εχω 24 ώρες στην Ζούγκλα που λέμε Αθήνα.

Καζικια... Ήδη από την πρώτη μέρα εχω προβλήματα στον ύπνο (λογικό... Αλλιώς να κοιμάσαι ξεγνοιαστος και αλλιώς να είσαι ακόμα και στον ύπνο σου με άγχος.). Φτερνιζομαι όλη την ώρα και τρέχει μαζί και η μύτη μου, τα μάτια μου με τσούζουν και με τρώνε (κάτι σαν αλλεργία είναι, ή μπορεί να είναι δυσανεξία στην πόλη μας).

Χαμηλ. Μπαταρ. τα θυμάστε τα κινητά πριν από κάτι χρόνια; χαμηλ. μπαταρ. Μόλις απογειώθηκα άρχισε το σύστημα να φωνάζει χαμηλ. μπαταρ. δεν την παω και δεν με πάει αυτή η πόλη.

Δεν λέω, εδώ μεγάλωσα και εδώ γεννήθηκα και εδώ εχω ζήσει πολλά. Την αγαπώ αυτή την πόλη, αλλά δεν την αντέχω άλλο. Ίσως την βαρέθηκα και θέλω να την παρατήσω σαν στημένη λεμονόκουπα. Ίσως να γλυκαθηκα από τα κάλλη της επαρχείας. Ίσως ακόμα σ'αγαπώ δεν ξέρω ίσως... (άσχετο είναι αυτό, η αρχή ενός τραγουδιού που δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι είναι.). Μου έχει λείψει η ποιότητα ζωής της επαρχείας. Όχι ότι την είχα πότε σε αφθονία... Αλλά πάντα μου την ζήλευα αυτή την ποιότητα.

Μπορεί απλά να γκρίνιαζω πάλι... Είμαι χαρούμενη όμως γιατί 10 μέρες τώρα έζησα πολύ μεγάλες συγκινήσεις. Και τις νοσταλγώ, δεν σας το κρύβω. Και πάντα όταν παω κάτω γυρίζω με πολλά πράγματα. Με γεμάτη καρδιά. Δεν είναι πάντα όλα καλά, αλλά τουλάχιστον είναι δύνατα πάντα. Δεν είναι τίποτα χλιαρό εκεί. Μπορεί να έτυχε θα μου πεις... Και μπορεί να έχεις και δίκιο... Τόσες φορές όμως γίνεται να είναι σύμπτωση;

Τις πιο όμορφες αναμνήσεις τις εχω από επαρχίες. Τότε στην Αίγινα, ή στην Πάρο, ή στον Πύργο, ή στην Πάτρα, ή στα Χανιά, ή στο Ηράκλειο, ή στο Ρέθυμνο, ή στον Πόρο, ή στην Λαμία, ή στον Αγιο Κωνσταντίνο, ή στην Σύρα... Τόσα μέρη... Και αλλά τόσα που δεν θυμάμαι... Θα μου πεις, εκεί πας για λίγες μέρες, γι'αυτό σου αρέσει. Ίσως, μα θαρρώ πως μπορώ να ζήσω πολύ πιο παραγωγικά και ανθρώπινα στην επαρχεία.

Τέλος πάντων, σας υπόσχομαι ότι θα εξαντλήσω όσα περιθώρια μπορώ για να την "κανω" από την Ζούγκλα μας.

Και ξέρεις κάτι; Δεν έχει σημασία πια, είτε ξέρεις είτε όχι το ίδιο και το αυτό είναι! Δεν αλλάζει κάτι πλέον.

Ήθελα να σου πω ότι χαίρομαι οσο δεν φαντάζεσαι που ζεις. Το ξέρεις ότι κόντεψες να πεθάνεις; Και να μην στεναχώριεσαι που δεν ήσουν στον γάμο, με τον όρο στην φλέβα του λαιμού και κάθε λίγο με φάρμακα στον όρο είναι δύσκολο. Με όλη την κοιλιακή χώρα άνοιγμενη και ραμμένη, με διαφορά σωλήνακια να βγαίνουν από το όλο ραμμένο σύστημα, και άλλο ένα μπόνους στην μύτη. Με πυρετό να αγγίζει το 40 εδώ και μια εβδομάδα. Είσαι αίμα πλέον. Όχι για αυτό που σου έτυχε και την κατάσταση που βρέθηκες. Μα για αυτό που είσαι και γιατί έτσι είδαμε πολύ καλά και ξεκαθαρα ότι είμαστε αίμα όλοι μαζί και δεν αλλάζει έτσι αυτό.

Αχ, κι εκείνο το κοπελί που χορέψαμε. Μου έχει καρφωθεί στο κεφάλι (δίχως λόγο). Ήταν ΚΥΡΙΟΣ και σε έκανε να νιώθεις απίστευτα καλά. Πρέπει να τον γνωρίσω σύντομα καλύτερα. (μην είσαι πονηράδα βρε, για φιλο μιλάω όχι για γκόμενο.).

Και ο Νίκος ο Αντάρτης στον Θερισσο, τι άνθρωπος κι αυτός. Σαν να ήταν μπάρμπας μας και αδερφός και ξαδέρφος μας. Να είσαι καλά κοπελί κι εσυ και να έχεις χρόνους γιόματους λελούδα σαν κήπο μυρωδατο κι ολανθιστο.

Πέρασα καλά. Σίγουρα αυτα δεν είναι τίποτα. Θα μπορούσα να γράψω εγκυκλοπαίδεια με τις τελευταίες 10 μέρες. Αγαλι αγαλι γίνεται η αγουρίδα μέλι όμως.

Δεν ήταν μόνο χαρά αυτές οι 10 μέρες, και σίγουρα δεν ήταν μόνο μέρες στεναχωρες. Ήταν όλα μαζί, ένα καλάθι συναισθήματα.Ήταν μέρες που θελαν το 150% της αντοχής σου και ακόμα περισσότερα. Ήθελαν τρέξιμο, αλλά υπήρχε έργο. Οι μονάδες ήταν στην παραγωγή όλη την ώρα, όλες τις μέρες.

Ήρθα λοιπόν πίσω. (λέμε τώρα...) Εύχομαι να μην είμαι τακτική στα διαδίκτυακα λημέρια. Να κάνω δηλαδή τις απουσίες μου!

Σας φιλω όλους που θα φτάσετε μέχρι εδώ διαβάζοντας! (ΗΡΩΕΣ ΕΙΣΤΕ)

Να περνάτε καλά ρε και προσοχή στις ανθρώπινες μονάδες μας. Ρε παιδιά, το λιμάνι είναι ξένο και το σπίτι που μένουμε νοικιασμένο για χρόνια, όχι αιώνια. (Μαλαμας πάλι, σε ελεύθερη απόδοση αυτή την φορά!)

Αντίο για λίγο!