Kρύο

Άλλοι λεν πως το κρύο κάνει καλό. Σφίγγει! Σε κάνει μοντελακι χωρίς κόπο.

Άλλοι λεν πως το κρύο σκοτώνει τα μικρόβια. Στην Σιβηρία είναι αποστειρωμένοι από το κρυο εε;

Άλλοι πως είναι προάγγελος θανάτου. Πριν τις τελευταίες στιγμές παγώνουν όλα...

Φροντίζουμε για την θερμοκρασία!

Άλλοι με τζάκι, με τον ήλιο, με καλοριφέρ, με κλιματισμό.

Κοστίζει να ζεστάνεις ένα σπίτι. Κοστίζει και να το παγώσεις όμως.

Πας λοιπόν αρχές καλοκαιριού και αγοράζεις ένα κλιματιστικό (αρκουδίσιο που έλεγε και η γιαγιά μου). Σου τρώει κάτι μέρες, αλλά σιγά μωρέ... Καλοκαίρι είναι! Τι καλύτερο έχεις να κάνεις από το να κάθεσαι στη ζέστη του σπιτιού σου και να περιμένεις τον μάστορα να σου το κάνει τρόχαλο για να σου βάλει το περιβόητο αρκουδίασιο!

Τι να κάνεις; Λες και έχεις επιλογη...

Έρχεται, στο κοτσάρει στο τοίχο και νιώθεις υπέροχα! Πίνεις τον φραπέ σου βρε αδερφέ και δεν λιώνουν σε 3 λεπτά τα παγάκια!!

Άψογα! Το βράδυ πέφτεις για ύπνο και κοιμάσαι σαν άνθρωπας, ούτε κουνούπια, ούτε ζέστη... ΑΝΘΡΩΠΑΣ κανονικός!

Έρχεται ο χειμώνας κάποια στιγμή... (Μοιράια) Και πλέον το κορμάκι σου το ταλάιπωρο, που δουλέυει όλη μέρα, διαβάζει, τρέχει... και πόσα άλλα μπορεί να κάνει κανείς... επιστρέφει στο σπίτι του.

Μπρρρρρρρ.... ΚΡΥΟ... τα σαγόνια χτυπούν, τα δάκτυλα δυσκολέυουν στην κίνηση, ο νες σου γίνεται φραπέ σε 3 λεπτά... Ζορίζεσαι.

Να ανάψω σε όλη την πολυκατοικία το καλοριφέρ (σκέφτεσαι)...;;

Μπα... έχω τη λύση!! ΑΡΚΟΥΔΙΣΙΟ!!!

Κάτσε να βρω το κοντρόλ του... (Ψάξε, ψάξε... δεν θα το βρεις!! Ψιτ, φίλος δες στο πατάρι μήπως το ανέβασες με τα καλοκαιρινά σου σε καμια σακούλα)

Έλα, εδώ ήταν... Απλά είχα τόσο καιρό να το δουλέψω που δεν το θυμόμουν... Έχω και τόσα στο μυαλό μου..

Ωραία!! Πάτα το ον.

Μπρρρρρρρρρρρ... Κρύο βγάζει...

Να κατεβάσω τους βαθμούς? Να τους ανεβάσω? Τι να κάνω? Να βάλω το ανεμιστηράκι που δείχνει? Να βάλω ένα τριγωνάκι που έχει; Να βάλω κάτι σαν ήλιο; Να βάλω ένα άλλο δεύτερο ανεμιστηράκι που έχει; Να βάλω μια σταγόνα που έχει;

Που να το βάλεις το σκασμένο;

Κάτσε... σκέφτεσαι, θα τα δοκιμάσω όλα με τη σειρά!

Ωραία, τελικά σκέφτομαι!!

Παίρνεις μια καρέκλα για να κοιτάς στα μάτια το θηρίο και αρχίζεις να παίζεις.

Πω... σκ@τ@...

ΟΛΑ ΚΡΥΟ ΒΓΑΖΟΥΝ!!

Τις οδηγίες, γρηγορα τις οδηγίες...

Χαχαχαχα!! Πολύ καλό φίλος!! Χαχαχαχα!!! Είσαι πραγματικό ταλέντο!!

Ποιές οδηγίες βρε κακομοίρη; Εδώ δεν ήξερες που είναι το κοντρόλ που είχες κάνει δεύτερο χέρι σου όλο το καλοκαίρι... Τις οδηγίες θα βρεις που άνοιξες μια ματία στην αρχή να δεις πως παίζει μπάλα το θηρίο και να μην το χαλάσεις;

Κάτσε τώρα στο ιγκλού σου και σώπα!!

Το κρύο κάνει καλό να λες!

Αποστειρώνει, κάνει τα μικρόβια να πεθάνουν (τα κακόμοιρα και αυτά), σφίγγει την επιδερμίδα σου!

Σους... Σιωπή... Και σώπαινε καλό μου!!

Σκάσε και φτύνε παγάκια!!

Να τα έχεις έτοιμα για το καλοκαίρι!

Υ.Γ.: τελικά το άφησα στους 30 κελσίου, και στο σηματάκι που μοιάζει περισσότερο με ήλιο... ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ να μην είμαι αρχαία το πρωί!

χρυσά...

Ελεύθερη χθες... Σου είπα όλα αυτά που φοβάμουν. Χάρηκα που τα έβγαλα από μέσα μου. Δεν λέω... δεν στα είπα όλα... Αυτά που σου είπα και που είπες με γεμίσαν. Άνοιξαν τα πνευμόνια μου χθες. Καλό ταξίδι.

Χάζεψα σήμερα με τον χρυσό ουρανό και την γαλανόλευκη... Μούδιασα από τη θέα. Σαν παραμύθι. Όνειρο.

??? Μήνας περίπου...

Τράκαρα. Μπίλιες... Διάσειση (και όχι διάσθειση όπως (?) νόμιζα!) Μια χαρά, ξύπνημα κάθε μια ώρα... Ένα καρούμπαλο στο κεφάλι και μια μελανιά στον αριστερό ώμο μου. Τρομεροί πονοκέφαλοι, ζαλάδες και εκνευρισμός, ταραχή, ακατανόητος πόνος σε όλο μου το κορμί (υποθέτω από το τράνταγμα).

Έγιναν οι εκλογές...

Πέρασα σε κάτι σημαντικές εξετάσεις!!! Έκανα τα χαρτιά μου για το δίπλωμα. Πέρασα επιτροπή γιατρών... 10 εργάσιμες για να πάνε τα αποτελέσματα 500μέτρα διαδρομή μέχρι το υπουργείο. Όταν πάνε πάω να πληρώσω παράβολο και άλλες 10 εργάσιμες για να εκδοθεί το δίπλωμα... (σιγά μωρέ... τώρα θα σας μάθουμε? Ελληνικό δημόσιο είναι αυτό... και τι έγινε?? 4 χρόνια ήταν η σχολή... και τώρα 1 μήνας για ένα χαρτί?? Σιγά τα λάχανα)

Το αμάξι που είχα πέρισυ (όχι αυτό που τράκαρα, αυτό ήταν του μπαμπά μου...) είχε χτυπήσει λέει μπιέλα (?) - ιδέα δεν έχω τι κάνει μια μπιέλα... ΑΠΟΣΥΡΣΗ!

Έκλεισα άλλο! Καινούριο! Ζουζουνιάρικο! Περιμένω το χαρτί της απόσυρσης να πάω στο υπουργείο και στην εφορεία να αποχαρακτηριστεί το όχημα και να γίνει οριστική διαγραφή του. Μετά στην αντιπροσωπεία και μέσα σε 3 εργάσιμες θα το έχω!!! (ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΑΜΑΞΙ, ΚΑΙ Ο ΚΑΗΜΟΣ ΜΟΥ ΜΟΝΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ!!!)

Σεμινάρια κάθε μέρα σχεδόν, για να φύγω!! Χοντρά χοντρά και έξω έξω μάλλον στις αρχές Δεκέμβρη φεύγω!!!! ΠΑΩ ΝΑ ΠΙΑΣΩ ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ!!!

Δευτέρα σήμερα... Ξύπνησα 4 το πρωί. Να πάω τους γονείς μου στο αεροδρόμιο! Να πάνε κάτω!! Να δούνε το εγγόνι τους που περιμένουμε σήμερα!! Ζηλεύω... Θέλω και εγώ να πάω... τα σεμινάρια βλέπεις δεν με αφήνουν.

Λέω να πετάξω αύριο το απόγευμα. Δεν βρίσκω εισητήριο... ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΑΝΗΨΙΑ ΜΟΥ ΛΕΜΕ!!! ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΝΗΨΙΑ!!!!

Γνώρισα άτομα πολλά αυτόν τον μήνα! Άτομα που χαίρομαι πραγματικά για την όποια παρουσία τους στη ζωή μου! Άνθρωποι αξιόλογοι!

Έφυγε το αδερφάκι αυτόν τον μήνα! Περνάει καλά! Χαίρομαι πραγματικά για την μικρή! Της άξιζε!! (σαν να λέω καλά να πάθει μοιάζει... καμία σχέση όμως)

Την μάνα έχω χάσει λίγο... Υποθέτω τα μαθήματα, έχει και αυτή τρεχάματα. Την καταλαβαίνω. Όχι πως δεν μου λείπει...

Μου λείπει πολύ η κολλητούλα μου, ο ταξιδεμένος μου λείπει και ο άλλος που είναι λίγο πιο κοντά.

Βρέχει πάλι σήμερα και μου αρέσει πολύ. Γύρισα από το αεροδρόμιο μόνη μου (λογικό, αφού πέταγαν οι άνθρωποι). Συντροφιά μου ένας λαικός σταθμός που είχε συντονίσει ο πατέρας μου.

Πρώτο τραγούδι:


Αλλά εκτέλεση Πόλυ Πάνου! Δεν μπόρεσα να το βρώ...

Τραγούδαγε με το παράθυρο ανοιχτό και με όλη μου τη δύναμη! Ευτυχώς που ήταν βράδυ... ήμουν και στην Αττική... και δεν τρόμαξα κανέναν!!!

Επόμενο τραγούδι:


Νταλάρας! δεν το είχα ξανακούσει! Ενθουσιάστηκα για ένα περίεργο λόγο...

Και 2 τραγουδάκια μια φίλης που τα αγάπησα μόλις τα άκουσα!!



Το ένα που αγάπησα. Μποφίλιου



Πάλι Μποφίλιου!

Συγνώμη για την γουρουνιά του ύπνου μου βρε φιλενάδα!!!

Aπλα καλοκάιρι

Όπως ήρθες έφυγες...
και εγώ τα ίδια ρούχα τότε και τώρα...
Δεν ξέρω πότε και αν θα σε ξαναδώ.
Με πειράζει που έφυγες εσύ πρώτος
και εγώ έμεινα εδώ μόνη μου
στην καθημερινότητα χαμένη.
Μα τελικά δεν με πειράζει η καθημερινότητα
αυτό που με πειράζει είναι ότι λείπεις
εσύ από την καθημερινότητά μου πλέον.
και μου μοιάζουν όλα άσκοπα...
Θα μου πεις με ποιο δικάιωμα μιλάω εγώ...
εγώ που ποτέ δεν σου δώθηκα ολοκληρωτικά
εγώ που ήμουν κρυμμένη στη σαρκοφάγο μιας σχέσης
φοβάμαι τώρα που έφυγες...
Φοβάμαι το αποτύπωμα από το αφτί μου
Ξέρεις... τόσο ανάγλυφο.
Φοβάμαι μόνη μου να δω πάλι το αποτύπωμα...

Καλή αρχή και καλά ταξίδια μάτια μου!

(Σε εσένα που έφυγες πριν 1 περίπου μήνα και έχεις περάσει πολλά από τότε)

ΕΛΕΟΣ...

Κοιτάζω τώρα τις αναρτήσεις πριν το καλοκαίρι... Αλήθεια, τι μαλακίες μπορεί να γράψει κανείς όταν νομίζει ότι είναι ερωτευμένος??

ΕΛΕΟΣ!! άλλη φορά ας τρώω μια τσίχλα καλύτερα!!

Μα εσύ ποτέ...

Σήμερα σου είπα ότι το σαββατοκύριακο θα το περάσω με ένα φίλο μου. Δεν το χάρηκες. Και εμένα μου ήταν δύσκολο να στο πω. Θέλω όμως για μια φορά να παίζω χωρίς άσσους στα μανίκια μου ακόμα κι αν...

Ρίχνω τοίχους και γκρεμίζω φράχτες. Θέλω.

Φοβάμαι μην σε χάσω με την τόση ειλικρίνειά μου, αλλά την έχω ανάγκη. Θέλω να σου λέω τα πάντα. Σήμερα έπαιξα πολύ με τις σκέψεις μου αν έπρεπε να στο πω ή όχι. Ξέρω ότι τον φοβάσαι τον συγκεκριμένο φίλο μου. Φαντάζομαι το γιατί. Εγώ φοβάμαι πολύ περισσότερα σε σχέση με εσένα.

Αν μου το έλεγες εσύ? Θα είχα αφρίσει, θα είχα πέσει στο ποτό... Θα το δεχόμουν, σίγουρα, αλλά όχι με την καρδιά μου, μάλλον με το μυαλό μου.

Μου λείπεις ρε γαμώτο...

Και έλα και πάμε και δώσε!

Ζάλη... Ζέστασιά... 24 ώρες... 2... 1... Ζωγραφιά... Ποίηση... Μαγεία... Ανάσα... Ανάγκη... Όνειρα... Ευχές... Φόβοι... Ικανοποίηση... Γαλήνη... Ηρεμία... Πάθος... Έρωτας... Γέλια... Χαρά... Κόκκινο... Φεγγάρι... Λιμάνι... Καράβια... Τσιμινιέρα... Καρδιοχτύπι... Σάρκα... Λαγνεία... Σκέψεις... Απόσταση... Έλλειψη... Πόθος... Αίμα... Μυρωδιές... Φαγητό... Κατσαρόλες... Αγκαλιά... Φιλιά... Πειράγματα... Χαλί... Καφές... Παγωτό... Χωροχρόνος... Μουσική... Σημάδια... Κορμιά... Φλόγες... Τσιγάρο... Δάγκωμα... Σκίρτημα... Ανατριχίλα...

Τόσα πολλά, και αλλά τόσα... Πως έγινε; Δεν θα το ψάξω. Δεν θα αγχωθώ. Δεν υπάρχει χρόνος μαζί. Είναι μόνο κλάσματα του δευτερολέπτου κι ας δείχνει το ρολόι να περνάν οι ώρες. Τι να μας κάνει η νύχτα... μια νύχτα μόνο, τι να μας κάνει; Τι να μας κάνει η νύχτα, να αγαπηθούμε πια δεν μας φτάνει...



Μόνο να νιώθω το κορμί σου δίπλα στο δικό μου και το αγγιγμά σου... Μαζί εδώ.

Ονειρά θέλω

Χρειάζομαι όνειρα να ξεχάσω τις σκέψεις μας. Είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα, δεν αντιλέγω. Θα φύγεις, θα φύγω... Θα φύγουμε. Και το ξέρεις πως δεν θέλω να σε χάσω, και το ξέρω πως δεν θέλεις να με χάσεις. Και ούτε επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να πληγώσει ο ένας τον άλλο. Ούτε να χαθεί ο ένας από την ζωή του άλλου.

Στην αρχή είχα τον φόβο του ενθουσιασμού. Μετά είχα τον φόβο μην σε ερωτευτώ. Ακολούθησε ο φόβος της αλήθειας. Τώρα έχω τον φόβο της απόστασης και της έλλειψης.

Θέλω να ελπίζω... Κοντά σου ξεπέρασα πολλούς φόβους μου. Πολλούς φόβους μας ξεπεράσαμε μαζί. Μα τώρα φοβόμαστε για τα ίδια πράγματα. Αλλά έχω ανάγκη να ελπίζω ότι όλα θα μας πάνε καλά.

Γι'αυτό εύχομαι στα αστέρια. Πάντα με μάγευαν τα αστέρια. Και πάντα έπιαναν οι ευχές μου σε αυτά... Και τώρα θέλω να ευχηθώ για εμάς στα αστέρια.



Cliff Edwards - When You Wish Upon A Star

When you wish upon a star
Makes no difference who you are
Anything your heart desires
Will come to you
If your heart is in your dream
No request is too extreme
When you wish upon a star
As dreamers do
Fate is kind
She brings to those to love
The sweet fulfillment of
Their secret longing
Like a bolt out of the blue
Fate steps in and sees you through
When you wish upon a star
Your dreams come true

Στα μεγάλα σκοτάδια

PROHJA - ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ

Πήρα τις ευχές στον ώμο φορεσιά με καμάρι
απ’ του ονείρου δανεική του καπετάνιου τη χάρη
κι είπα ταξίδι μου πρώτο να που ήρθε η σειρά σου
στο βορρά και στο νότο θα ’μαι πάντα κοντά σου.
Βαριά η ανάσα μου το βήμα μου δεν κόβω
στο μαξιλάρι μου άφησα τον τελευταίο μου φόβο
σα χαλασμένη πυξίδα που απέφυγα και δεν είδα
μη μου αλλάξει πορεία πρίν να πατήσω σανίδα.

Λέω να αφήσω την καρδιά μου ήσυχη να το χαρεί
μπορεί της τύχης μου να ’ναι το πιο μεγάλο σκαρί
που ίσως με πάει σε όσα φαντάστηκα μέρη
κι ίσως με φέρει πίσω πιο πλούσιο ποιός ξέρει.
Μπάρκο πρώτο λοιπόν βάζω ψυχή και σάρκα
και τα νιάτα μου στην πιο μεγάλη μου τσάρκα
γι’ αυτό σου λέω καπετάνιε εγώ είμαι για το τιμόνι
το καλό και το κακό στο πλευρό μου στοιχειώνει.

Με φοβάται ο ουρανός με προσέχουν τα αστέρια
χωράει ο ωκεανός στα δυο μου τα χέρια
αλήθεια λέω με είχα δεί στο όνειρό μου ένα βράδυ
με ένα τιμόνι στο χέρι και στο μεγάλο σκοτάδι.
Ναυαγός σε λάθος μέρος ουρανέ μου δε σ’ είδα
ξύπνησα γέρος σε καινούρια πατρίδα
ψάχνω κάτι να δω κι έχω τ’ άστρα σημάδια
μα είμαι ακόμα εδώ στα μεγάλα σκοτάδια.

Άρχισα λίγο να τρέμω στην πρώτη φουσκοθαλασσιά
εκεί που η νύχτα με τη μέρα έχουν το φως μοιρασιά
με κάθε κύμα από θάλασσα βλέπω ουρανό
παρακαλώ τους θεούς να στείλουν το γαλανό.
Βρεμένα κι ανοιχτά έχω απ’ το φόβο τα μάτια
φέρμα τα πανιά τρίζουνε τα κατάρτια
μα δε μιλάω σε κανέναν μόνος μου πρέπει ν’ αντέξω
μ’ ακούς δε θα γυρίσω ντροπιασμένος εκεί έξω.

Μα τις λέξεις ο αέρας γύρω μου τις σφυρίζει
και στο μυαλό κι εκεί μια καταιγίδα αρχίζει
τα χέρια μου χαλαρώνουν πάνω στο τιμόνι
το κύμα μ' αφήνει και ύστερα με σηκώνει.

Τότε σπάω δεν αντέχω και στους άλλους φωνάζω
δε μ’ ακούει κανείς και πιο πολύ τρομάζω
είμαι μόνος σαν να ήπιε ο χρόνος τους ναύτες
και μου ζητάει ο βυθός του ονείρου μου τους χάρτες.
Και μαυρίζουν όλα απ’ τη ζερβή μου μεριά
με το σκαρί παρέα μας πήρε αγκαλιά η στεριά
και τότε η θάλασσα σαν παγωμένο χάδι
με σπρώχνει να βγώ στο μεγάλο σκοτάδι.

Μα είμαι ακόμα εδώ στα μεγάλα σκοτάδια... Σαν να ζω τα 4 χρόνια της σχολή ξανά. Και τα χρόνια πριν τη σχολή, αλλά και τα χρόνια που θα με ακολουθήσουν... Να φεύγω θέλω, να μην κάθομαι. Κοντεύει ένας χρόνος. Σε περίπου 20 μέρες θα είναι ακριβώς ένας χρόνος.

Μόνο το τραγούδι και μόνο τους στίχους... Μόνο αυτό.

Σκάλες

Έπιασαν υγρασία οι τοίχοι και μαυρίσαν. Μυρίζουν και κάπως παράξενα. Δεν είναι εντελώς μαύροι δηλαδή, πρασινομαύροι είναι μάλλον. Μυρίζει αρκετά εδώ κάτω. σχεδόν πιάνεται η ανάσα μου. Φταίει και η σκάλα. Φταίει και το τσιγάρο που αργοκαίει στα χείλη μου. Έιναι και οι μέρες τέτοιες που έχει πολύ ζέστη και το κάνει ακόμα πιο δύσκολο να βρεις μια καθαρή ανάσα.

Δεν μπορώ να δω τελικά αν τις ανεβαίνω ή τις κατεβαίνω. Κινούμαι στις σκάλες. Έίναι μεσημέρι έξω, μα εδώ είναι σκοτάδια. Χαχα, είναι σκοτάδι μάτια μου... πάντα σ'αυτή την πλάση...

Τι μάτια μου; Κόκκινα, θολά με σκιές αντί για εικόνες, με μια μόνιμη γυαλάδα που με τρομάζει ακόμα και εμένα την ίδια να την βλέπω στον καθρέφτη. Τι γυαλάδα... σαν να είναι ψεύτικα, σαν να σπαράζουν. Σαν να μου τύλιξες τα μάτια με διάφανη μεμβράνη. Ναι, αυτό νομίζω έκανες. Μάλλον δεν θέλεις να βλέπω πολλά. Μπορεί και εγώ να μην θέλω να βλέπω πολλά.

Βαφτίζω αυτό που θέλεις εσύ δικό μου θέλω.

Γιατί με άφησες όμως να έρθω μόνη μου σ'αυτές τις σκάλες. Μυρίζει σου είπα. Μυρίζει μούχλα και σπέρμα και υγρά κοινών γυναικών μαζί με αίμα. Όχι πως σε θέλω μαζί μου, αλλά δεν θυμάμαι γιατί ήρθα. Σιχαίνομαι και λιγάκι εδώ. Και για φαντάσου, εσύ ξέρεις τον δρόμο να με πας πίσω.

Γι'αυτό μου έβαλες τις μεμβράνες στα μάτια; Εντάξει σε ακούω κάπου στο βάθος, αλλά και σε καλύπτουν τα ποντίκια που σφάζονται μεταξύ τους και ο ήχος της κατσαρίδας που πάτησα. Σιχαίνομαι σου λέω. ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ ΓΑΜΩΤΟ...

Τώρα πια δεν ακούω τίποτα. Μόνο της καρδιά μου που χτυπά τόσο δυνατά. Θα σπάσει νομίζω. Νιώθω περίεργα. Πρησμένη και έχω να φάω μέρες. Τα αφτιά μου βουίζουν. Νιώθω μικρά τσιμπίματα στο πρόσωπό μου. Σαν να μουδιάζει. Κρυώνω ξαφνικά και όμως ιδρώνω. Τα γόνατα λυγίζουν. Θα πέσω το νιώθω. ΚΡΑΤΑ ΜΕ..

Δεν παίρνω ανάσα πια. Έπεσα. Χτύπησα την πλάτη μου στη σκάλα. Πόρνη σκάλα. Δεν μπορώ να κουνήσω τίποτα. Σαν ξύλο είμαι. Μα δεν φοβάμαι τώρα. Νιώθω τις κατσαρίδες να περπατάνε πάνω μου, στο πρόσωπό μου. Νομίζω ότι κάτι μπαίνει μέσα μου. Τα ρουθούνια μου τσούζουνε. Κρύο, έχει πολύ κρύο και πονάω πια. Φίδι είναι. Μαύρο, γυαλιστερό κι αυτό σαν τα μάτια μου που τώρα περπατάνε ζουζούνια και κατσαρίδες.

Όσο προχωράει μέσα μου πονάω και μετά μουδιάζω περισσότερο από πριν. Μου φάνηκε πως άλλαξε χρώμα και το δέρμα μου. Σαν να σκούρυνε κι αυτό. Όμως να, σε νιώθω είσαι εδώ. Μην γελάς μαζί μου. Ναι, νευρικό είναι το ξέρω. Φοβάσαι έτσι που με βλέπεις. Τον νιώθω τον φόβο σου.

Με εξοργίζεις. Γονάτισες δίπλα μου. Θέλεις να μου χαιδέψεις τα μαλλιά. Διστάζεις. Κάτι με καίει στα μάτια. Τι; Τι έχω; Αίμα... Αίμα δεν είναι; Το δικό μου αίμα μύριζε από την αρχή. Εγώ και εσύ μυρίζαμε έτσι; Μα πως... αφού... εμείς... ποτέ δεν...

Τίναξες την στάχτη σου. Χορεύοντας έπεσε στα χείλη μου. τράβηξες την τελευταία σου τζούρα και πέταξες το τσιγάρο σου στο πάτωμα. Έπεσε δίπλα μου. Σηκώθηκες όρθιος. Έπιασες το φτηνιάρικο σακάκι σου από την καρέκλα, το φόρεσες και έκανες να φύγεις.

Κοντοστάθηκες κοιτώντας με έτσι που ήμουν. Σήκωσες τον γιακά σου και κάτι είπες μέσα απ'τα δόντια σου. Μάλλον βλαστήμησες. Έφυγες.

Έχουν περάσει αιώνες από τότε και εγώ είμαι στο ίδιο σημείο. Ακίνητη στο πάτωμα γυμνή. Δεν κρυώνω πια, δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μυρίζω... μόνο τη στάχτη σου νιώθω ακόμα στο στόμα μου.

Δεν ξέρω τι έτος έχουμε τώρα. Δεν με αφορά. Μόνο νιώθω ένα μικρό γαργαλητό στις πλάτες μου. Δεν με ενοχλεί...

Το δίσεκτο 2009

Πρωτοχρονιά με πυρετούς και αμυγδαλές. Εντάξει, έτυχε, κάπου θα κρύωσα ή καμία ίωςση θα είναι!

Δυό μέρες μετά των Φώτων, πήγαινα για κάτι φωτοτυπίες, έβρεχε κι όλας... Γλύστρισα, σκοτώθηκα σε κάτι σκάλες και κόντεψα να ρίξω και μια τζαμαρία που τελικά σταμάτησα πάνω της! Μια βδομάδα δεν μπορούσα να καθήσω.

Μετά από μια εβδομάδα έμαθα ότι η Ελένη που ήταν έγκυος το δεύτερο μωρό της το έχασε...

Δυο βδομάδες αργότερα έτρεχα στα νοσοκομεία... Πανικός γινόταν, έφυγα, τελικά βρήκα χειρούργο και με άνοιξε χωρίς αναισθησία στο ιατρέιο. Επίπονο τώρα που το σκέφτομαι, αλλά μονόδρομος.

Λίγες μέρες πιο μετά έπεσε η λατρεμένη μου ξαδέρφη στις χιονισμένες σκάλες, δύο εβδομάδες άδεια.

Τον ίδιο καιρό μπήκε η διπλανή μου στο νοσοκομείο αργά την νύχτα.

Ο Νικολής, μετά από πολύ καιρό που είχαμε να μιλήσουμε μου είπε ότι έπρεπε να κάνει μια επέμβαση. Αρκετά σοβαρή πιστεύω.

Μετά σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος, τροχαίο ετών 22.

Δυο μέρες μετά ο Γιάννης από τη σχολή και μαζί του και η μάνα του. Τον θάνατο της μάνας τον κρατούσαν κρυφό για τον πάτέρα και τον αδερφό του Γιάννη. Την έθαψαν 2 μέρες μετά τον Γιάννη.

Η Φωτούλα έπεσε και χτύπησε το πόδι της, τρέχαμε στο νοσοκομείο πάλι. Με πατερίτσες η μικρή...

Τράκαρε ο Μπούκος με τον Αλέξη, ο Γιάννης με τον Νικήτα και ο Δημήτρης. Άχρηστο το αμάξι του Γιάννη, ο Νικήτας με κολάρο και ράμματα στο πρόσωπο.

Μετά (Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη) ήρθε εκείνη η τρισάθλια ίωση με τον πυρετό. Ακόμα βήχω. Το πρωί υποθερμία και το μεσημέρι πυρετός.

Την Τρίτη έμαθα ότι η Βίκυ ετοιμάζεται για μια σοβαρή επέμβαση.

Την Πέμπτη ήρθε το ασθενοφόρο στη σχολή και έφυγα με την διπλανή μου για το νοσοκομείο. Παρακέντηση της είπαν...

Φύγαμε, ήρθαμε Αθήνα. Τράκαρα την Παρασκευή.

Μια εβδομάδα μετά τα 6μηνα του παππού μου.

Όσο όλα αυτά συνέβαιναν μάθαινα και άλλα... για την μάνα που έπεσε στις σκάλες και ήταν σε τραγική κατάσταση, για την μικρή που τραβάει τα ζορια της, την γιαγιά που ετοιμάζεται για μια σοβαρή επέμβαση και πολλά άλλα.

Δεν μπορώ παρά να πιστέψω ότι το 2009 είναι δίσεκτο και μας το κρύβουν.

Δεν έχει και τόση σημασία τι γίνεται. Σημασία έχει να μάθουμε να τα αντιμετωπίζουμε όσο μπορούμε καλύτερα. Ναι, και θα κλάψουμε, και θα χτυπηθούμε και όλα λίμπα θα τα κάνουμε αν χρειαστεί. Αλλά θα συνεχίσουμε να ζούμε, με τις πληγές μας για παράσημα. Με το κεφάλι μας ψηλά, με το χαμόγελο στα χείλη που θα έλεγαν και σε μια άλλη εποχή. Ναι, με το χαμόγελο στα χείλη!

Γιατί η ζωή είναι όλα αυτά και άλλα τόσα. Η ζωή δεν γίνεται να περιγραφεί ποτέ. Είναι αγώνας και δρόμος και πάντα θα προσπαθώ να είμαι καλά. Και να λέω "όλα καλά", και θα γίνουν, το ξέρω ότι θα γίνουν. Στο χέρι μου είναι.

Δεν λέω ότι τα ξεχνάω ή ότι δεν με στεναχωρούν, αλλά μαθαίνω να ζω με αυτά και τα αποδέχομαι όσο μου επιτρέπει η ανθρώπινη φύση μου. Και προσπαθώ να γελάω και να αγωνίζομαι για ένα καλύτερο επόμενο λεπτό στην ζωή μου!

ΠΕΤΑΩ ΛΕΜΕ ΑΠΟΨΕ!!!

Pane meres tora

Pane meres pou to blepo entono. To mualo exei stamatisei 2 bdomades prin. Tote pou fugan ta paidia. Futa gurname oloi apo tote. Neura, stenaxoria, exoume ksexasei ton upno, den milame, pinoume, kapnizoume kai perimenoume na fanoun pali.

Einai adiko, alla etsi 8a mou peis einai i zoi. Na gelame ki as to kseroume pos mesa mas poname.

22 kai 19. Krima den einai? H mana tou G. den to antekse, efyge ki ayti.

Kalo taksidi na exete.

i wish i could die

i wish i would die
i wish i would never be alive
cause i know i'll never touch the sky
when i see that pain in your eyes
my heart fills with cries
the only solution lies in your mind
but the weakness makes you blind
i wish never to see you again
but this life is a bitch till the end.

Farshi Turab Nasheed

Oι αρκούδες

Οι αρκούδες κοιμούνται. Κοιμούνται πολύ. Πάρα πολύ. Πάρα πάρα πολύ.

Εγώ δεν είμαι αρκούδα (διαπιστωμένο) αλλά στο μπλόγκ κάνω την στάση μου. Ρίχνω τον ύπνο μου.



Ένα αλλιώτικο νανούρισμα


Στίχοι: Διονύσης Τσακνής
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Τσακνής & Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Σωκράτης Μάλαμας & Πάνος Κατσιμίχας & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Ορφέας Περίδης ( Χορωδία )

Βρες μου τρόπο για να αρχίσω
βλέπεις βιάζομαι πολύ
από την πρώτη στιγμή να σε γνωρίσω
να σου πω να μου πεις και εσύ

Έλα μάθε μου άλλες λέξεις
και άλλο τρόπο να αγαπώ
τον σκοπό στα τραγούδια εσύ να διαλέξεις
και να δεις που θα μάθω και εγώ

Μες του κόσμου μας τη ζάλη
και στους φόβους σου μπροστά
θα σταθώ φρουρός μα φοβάμαι πάλι
σαν μικρούλης που δεν έχει μπαμπά

Ψάχνω πίσω μου στο χρόνο
προσπαθώ να θυμηθώ
να σου μοιάσω θέλω αυτό είναι μόνο
πες μου κάτι για να κοιμηθώ

Φύγε ύπνε, φύγε μακριά του
ένας ήλιος προβάλλει δειλά
δυο αστέρια πάντα κοντά του
τον κρατούν αγκαλιά

Μεγαλώνω και το ξέρεις
όλα γύρω μου θολά
τι καινούριο παιχνίδι θα μου φέρεις
περιμένω από εσένα πολλά

Ένα μέλλον καρναβάλι
έρχεται από παντού
πως τα φτιάξατε έτσι σε αυτό το χάλι
θα μου πεις και θα φύγεις για αλλού

Φύγε ύπνε, φύγε μακριά του...

Μέχρι να γίνει όμως και να φύγει ο ύπνος σας χαιρετώ! Δεν θα ζητήσω να περνάτε από εδώ, ούτε να θυμάστε ότι υπάρχει αυτό το μέρος. Σαν σύννεφο είναι που χάνεται με τον αέρα. Ένα θα σας ζητήσω μόνο, να περνάτε καλά.

Δύσκολοι καιροί

Δύσκολες μέρες ξημερώνουν εδώ που είμαι.
Δύσκολα πάνε όλα.
Σωματικά κυριώς, αλλά χτυπάει και σε μια γενική ελεγχόμενη (προς το παρόν) απαισιοδοξία.



Δεν ξέρω γιατί, (δεν με λένε Χρήστο) αλλά με άγγιξε αυτό το τραγούδι.

@Αδέσποτο: Οι τομές κλείνουν, οι γάζες μένουν, οι αλοιφές και οι αντιβιώσεις. Θα στρώσω, που θα πάει!! Μήπως είναι γκαντέμικο τελικά αυτό το 2009?? Λέω μήπως...