tag:blogger.com,1999:blog-74567112761098552522024-03-19T04:52:41.516+02:00εφτά σε παίρνει αριστερά...χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.comBlogger125125tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-17482065347306290342014-11-29T16:04:00.002+02:002014-11-29T16:04:16.568+02:00Σε τι γαλαξίες ταξιδεύεις πάλι? <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSEmQ8VFfFM9G3mS_4K8goc2QwiayAb7KD9ZPRvLQfW_0y7HaoDyWr5Soj24nVEWWfr_Qh7vOMDo0g1TgAvahL8kEXFMHpFEiuo13OmIAIVP7iHsza9xHPwgfUIZlzkPNurSBYCZaDcY0l/s1600/stock-footage--k-giant-ocean-sea-storm-loopable-version-high-quality-rendering-with-high-color-depth-and.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSEmQ8VFfFM9G3mS_4K8goc2QwiayAb7KD9ZPRvLQfW_0y7HaoDyWr5Soj24nVEWWfr_Qh7vOMDo0g1TgAvahL8kEXFMHpFEiuo13OmIAIVP7iHsza9xHPwgfUIZlzkPNurSBYCZaDcY0l/s1600/stock-footage--k-giant-ocean-sea-storm-loopable-version-high-quality-rendering-with-high-color-depth-and.jpg" height="179" width="320" /></a></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapelayout v:ext="edit">
<o:idmap v:ext="edit" data="1"/>
</o:shapelayout></xml><![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Σε τι γαλαξίες ταξιδεύεις πάλι? </div>
<div class="MsoNormal">
Σε τι νερά να πλέει η βάρκα
σου, με το πανί της απλωμένο, να τραντάζει με τ'αεράκι. Το φεγγάρι τα άστρα να
σου κρύβει και εσύ το δρόμο σου να χάνεις..<span class="uficommentbody"> Και γύρω
η νύχτα σιωπηλή μονάχα παφλασμοί στο ξύλινο σκαρί σου ακούγονται. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="uficommentbody">Μέσα στη
νύχτα σιωπηλοί με φτερά μας για κουπιά σε άγνωστες θάλασσες, με τρικυμιές, με
τα φτερά του καρχαρία δίπλα μας να παίζουν σαν τα μικρά παιδιά και εμείς στην
μέση, πιστοί στις εντολές σου... Εκεί σταθεροί να κάνουμε κουπί με ένα ζευγάρι
μαδημένα φτερά ο καθένας. Χωρίς φόβο, χωρίς ελπίδα, χωρίς αύριο. Μόνο στο
σήμερα για ένα ζευγάρι ανάσες μόνο. </span>Για ένα κύμα που θα βρέξει τα
πρόσωπά μας και φιλήσει τα χείλη μας μια αλμύρα άπιαστη. Σαν να σε φιλά νεράιδα.
Απόκοσμη γεύση, ονειρική... </div>
<div class="MsoNormal">
Στο φεγγάρι τα χρώματα χορεύουν, λίγο κόκκινο ήταν
πριν, μετά χρυσό, μετά ασημένιο, τώρα πάλι χρυσό. Φεύγει και αυτό. Τίποτα δεν
είναι για πάντα. Όλα φεύγουν τελικά...</div>
<div class="MsoNormal">
Και το σκαρί μας παλιώνει. Τα ξύλα
αδυνατούν σε κάθε βήμα και τρίζουν άσχημα. Τα έχει φάει αυτή η πουτάνα η αλμύρα
που τρώει και μαγεύει τα πάντα. Και εμείς ακόμα στεριά δεν βρήκαμε. </div>
<div class="MsoNormal">
Τα φτερά
έχουν σπάσει και έχουν χαθεί από καιρό τώρα. Αλλά έχουμε τα χέρια για κουπιά
και της θαλάσσης τα άγρια θηρία φίλους έχουμε κάνει και φευγαλέα στην πλάτη τα χαϊδεύουμε.
Και μέρες που βλέπεις τα αστέρια και οδηγείς το γέρικο αυτό σκαρί και μέρες που
χάνονται πίσω από τα πυκνά σύννεφα. Μέρες τώρα πάμε με βροχές, κρύο και αγέρα
άγριο και πρόστυχο. Σαν τις κοινές στα λιμάνια που συναντούσαμε παλιά. </div>
<div class="MsoNormal">
Το ιστίο
έχει σπάσει χρόνια τώρα μόνο ένα κομμάτι ξύλου είναι στη θέση του, απομεινάρι
ενός άλλου καιρού να θυμίζει πράγματα που χάθηκαν για πάντα και ποτέ πίσω δεν
ξαναγυρνούν. <span class="uficommentbody">Τα μαλλιά μας έγιναν ασημένια. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="uficommentbody">Δεν θέλω
να βρεις τη σωστή πορεία πια. Συνήθισα εδώ δεν θέλω να βγω, το ξέρω θα
ζαλίζομαι εκεί έξω. Άσε που τους ανθρώπους τους φοβάμαι. τους σιχάθηκα για τα
καλά. Αυτούς και τα ψεύτικα καμώματά τους, ξερατά στα μούτρα τους. Να τους κατουράς
και πάλι πολύ τους είναι. Δεν θέλω πια να τους ξέρω. Εδώ καλλιά με τα θηρία να
τα χαϊδεύω για να με φάνε τη μέρα που η βάρκα αδύνατη θα σπάσει και ταξίδι μαζί
της δεν θα βγαίνει άλλο πια.</span> Καλύτερα αυτός ο καιρός σου λέω. Να μην
βλέπεις σωστά το δρόμο και να κάνουμε κύκλους στο μεσοπέλαγο. Χαμένοι.
Ξεχασμένοι μα λέφτεροι. Χωρίς τις μάσκες. Μόνο με το δέος της φύσης να μας
θυμίζει πόσο μικροί είμαστε. Όταν αστραφτεί και βροντά και όταν τα κύμα τινάζει
το σκαρί μας σα γυναίκα σ'οργασμό ψηλά στον αέρα. Και μετά ηρεμεί πάλι... Και
δώσ’του και άλλο και δεν σταματά. Τι δέος Παναγιά μου... </div>
<div class="MsoNormal">
Και μετά να βγει ο
ήλιος και χαϊδεύει τα γυμνά κορμιά μας σαν την πρώτη μας αγάπη. Όπως τότε που
παιδιά ακόμα γνωρίσαμε τον έρωτα... Αχ... τον έρωτα. σάπισε και αυτός και
πέθανε τώρα πια. Έχω χρόνια πολλά χαμένος σε αυτό το σκαρί μα θυμάμαι και έξω είχε
χαθεί. </div>
<div class="MsoNormal">
Δεν υπάρχει, ίσως εσύ από τους τελευταίους που τον γνώρισες. Και τον
έχασες. Έτσι του πρέπει πάντα. Να χάνεται... Να πεθαίνει πριν αρρωστήσει και
σαπίσει. Πριν να γευτείς το σάπιο του καρπό πρέπει να πεθαίνει. Στο άνθος του
πάνω. Τότε που τα μπουμπούκια μοσχοβολούν και μοσχοβολίζει όλη η γειτονιά με
αρώματα.</div>
</div>
χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-64441754396389854482013-02-28T18:22:00.004+02:002013-02-28T18:22:42.193+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ</div>
χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-54244215360175466742012-12-16T17:36:00.000+02:002012-12-16T17:36:18.442+02:00Χειμώνιασε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Χειμώνας πια... Με βροχές και κρύα...</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Κανονικός χειμώνας δηλαδή με τα όλα του. Καιρός ήταν πια. Κυριακή απόγευμα σήμερα. Τι ειρωνεία...</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Μικρή φοβάμουν τις Κυριακές, με κούραζαν πολύ. Μεγαλώσα μάλλον... Χαίρομαι που έχω ακόμα μια Κυριακή. Τώρα με φοβίζει απλά η επόμενη μέρα.</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Εξετάσεις, σκανερ, όγκοι, φλέβες, αρτηρίες. Πόνος είναι όλα. Πόνος και αναισθησία.</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Τι να μου πεις όταν σε ακούω μεχρι τις 5 το πρωί να ουρλιάζεις από τους πόνους; Τι να μου πεις όταν το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου χαρίζω δευτερόλεπτα χαμόγελου; Τι να μου πεις όταν σε βλέπω χωρίς να έχω δύναμη να κάνω τίποτα δραστικό; Τι να μου πεις για τα βράδια που πέφτω για ύπνο και κρύβομαι για να βάλω τα κλάμματα; Τι να μου πεις για τις μέρες που απέχω από τα πάντα και η σκέψη μου και η καρδία μου είναι μαζί σου; Τι να μου πεις όταν θέλω να ουρλιάξω και το ξέρω πως δεν έχω πια δύναμη; Τι να μου πεις για τα δάκρυα που κρύβω στο μπάνιο και τα βαφτίζω σαπούνι; Τι να μου πεις όταν κάθε βράδυ έρχεται με τον φόβο της απώλειας; Τι να μου πεις;</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Κοιτάζω τις παλιές φωτογραφίες απόψε μαζί με έναν ελληνικό σε μεγάλη κούπα. Όπως κι εσύ σε μεγάλη κούπα, ελληνικό όπως κι εσύ. Τι χρόνια και αυτά; Δύσκολα και εύκολα με γέλια και δάκρυα. Είχαμε όμως ο ένας τον άλλον. Τώρα λυγίζω γαμώτο. Δεν θέλω να σε χάσω. Μου έρχονται δάκρυα... Θα τις βάλω πισω στο ντουλάπι μέσα στο κουτί από τα πούρα Αβάνας που μας είχε φέρει κάποιος θείοες πολύ παλιά. Τι παράξενο σπίτι για στεγάσει κανείς τις φωτογραφίες του. Και όμως έχει ένα άρωμα ατόφιο τόσα χρόνια, μυρωδικές αναμνήσεις.</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Πόσο τυχερή; Που πρόλαβα να ζήσω μαζί σας, που κατάφερα να σας αγαπήσω περισσότερο από τα πάντα, που έμαθα ότι ξέρω από εσας.</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Γιατί; Τώρα πες μου γιατί να σταματήσουν πια αυτοί οι λυγμοί. Γιατί; Και τώρα τι γίνεται; Φοβάμαι να ξημερώσει η επόμενη μέρα. Κάθε φορά φοβάμαι ότι η επόμενη μέρα θα είναι το τέλος. Χαίρομαι όταν βλέπω πόσο έξω έχω πέσει, αλλά κάθε βράδυ ο ίδιος φόβος έρχεται και πιο δυνατός! </span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Αύριο έχουμε πάλι χειρουργείο. Πόσο τρομακτικό μπορέί να είναι αυτό... Αλλα και πάλι όταν έχεις φτάσεις να μην έχεις χώρο να κάνεις έστω και ένα βήμα πας και στο κενό και που ξέρεις, αν το πιστέψεις μπορεί να περπατήσεις στην γυάλινη γέφυρα που δεν την βλέπει ανθρώπου μάτι.</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Προσεύχομαι, παρακαλάω για αυτή τη γέφυρα. σε βλέπω να πονάς συνέχεια, σε βλέπω να υποφέρεις, τώρα πια δεν θέλεις να τρως, το πρόσωπό σου δείχνει την κουρασή του, μοιάζεις να έχεις γεράσεις και πια δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα στα μάτια μου... Πάω στο μπαλκόνι για τσιγάρο και να ηρεμήσω λίγο, όπως κάθε φορά μπροστά σου πάντα δυνατή και χαμογελαστή.</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Ο Θεός να μην δίνει σε άνθρωπο να γνωρίσει τα όρια του... </span><span style="font-family: Verdana;">Τι τραβάς εσύ; Ποιος μπορεί να μπεί μέσα σου και να το δει; </span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Θέλω να φτιάξω πάλί εκείνο το παλ με την Όλιβ και τον Ποπάυ όπως τότε που ήμουν 5 και ήσουν ο ήρωάς μου. Και τώρα εσένα έχω για ήρωα... απλά τώρα το βάρος που μας βαραίνει την ψυχή είναι δίχως μέτρο. Μετά να βγάζουμε χαρούμενες και ξέγνοιαστες φωτογραφίες. σαν κι αυτές που έβλεπα πριν λίγο.</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Ή τότε που είχα δει εφιάλτη αι μέσα στη νύχτα ήρθες να με πάρεις αγκαλιά, να μου σκουπίσεις τα δάκρυα και να με βάλεις πάλι για ύπνο λέγοντάς μου ότι με αγαπάς.</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Πόσο θέλω να γυρίσω πάλι πίσω...</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Φοβάμαι και στο κελί μου έχει κρύο. Μικραίνει συνέχεια ο χώρος που μου αναλογεί και κοντεύουν να μου στερέψουν οι ανάσες.</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana;">Σε αγαπάω. Μόνο αυτό. Γίνε καλά γιατί σε έχω ανάγκη ακόμα...</span></div>
χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-58234121938589881062012-07-11T15:36:00.000+03:002012-07-11T15:36:06.286+03:00Έμεινα εδώ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ξέρεις... Μεγάλωσα πια.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Κάποτε ήμουν μικρή και κάποτε, πολύ πιο παλιά δεν υπήρχα...</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Στην αρχή στο σπίτι υπήρχε ένας κύριος και μια κυρία που αγαπιώντουσαν πολύ. Έκαναν ένα παιδάκι και ζούσαν ευτυχισμένοι. Είχαν τον γιο τους να συμπληρώνει την ευτυχία τους. Τα χρόνια πέρασαν και έμαθαν πως θα αποκτήσουν και άλλο ένα παιδάκι. Η χαρά τους μεγάλη! </span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Οι μήνες περνούσαν και η κοιλιά μεγάλωνε... του Σταυρού ήταν που μπήκαν στο νοσοκομείο για να γεννήσουν. "<em>Δεν γίνεται να βγει το παιδί, έρχεται στραβά και καισαρική δεν μπορούμε να σου κάνουμε..."</em>, της είπαν τότε οι γιατροί... "<em>Άνοιξέ με και βγάλε το παιδί από μέσα μου, να ζήσει αυτό"</em> τους είπε τότε αυτή<em>.</em> "<em>Παιδί μου έχεις ένα παιδί και έναν άντρα... Εγώ έγκλημα δεν κάνω. Πάω να πλύνω τα χέρια μου.." </em>είπε ο γιατρός. Και έτσι έγινε, πήγε στο νιπτήρα του δωματιού και έπλενε τα χέρια του. Μια εικόνα πάνω από το κεφάλι της, γύρισε όπως ήταν ξαπλωμένη και ευχήθηκε στην Παναγία να την βοηθήσει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι της μαζί με τον ορό της και πήγε στην τουαλέτα. "<em>Γιατρέ, βγες. Πρέπει να πάω στην τουαλέτα!", </em>του είπε. "<em>Τι λες παιδί μου αφού είσαι νηστική για μέρες... Κάτσε μισό λεπτό... Εσύ γεννας!".</em></span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Έτσι και έγινε αυτή γέννησε και πλέον το σπίτι τους είχε ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Τα παιδιά μεγάλωναν. Η μάνα τους πάντα ύαινα να κατασπαράξει όποιον θα πείραζε τα παιδιά της. Ο μικρός ήθελε να γίνει αεροπόρος και η μικρή ήθελε να γίνει ναύτης. Αστεία που είναι τα παιδιά...</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Φιλάσθενο παιδί η μικρή. Πάντα με τα αφτιά της. Και εκείνη την φορά που ο πυρετός της είχε φτάσει 41 που της έμεινε αναίσθητη... Και όμως κατάφερε να φέρει πίσω την μικρή της. Ή την άλλη φορά που είχε πρηστεί το δόντι της και δεν την έκανε καλά καμία αντιβίωση που μπήκαν στο νοσοκομείο, και το πρώτο μεσημέρι έφεραν στη μικρή της μακαρόνια με κιμά και ένα μήλο (κόκκινο), μόνο που δεν έδειρε την τραπεζοκόμα, γιατί το παιδί της δεν μπορούσε να μασήσει σχεδόν τίποτα. Ή την άλλη φορά που έιχε σπάσει τον αγκώνα της και μετά από καιρό που έβγαλε τον γύψο είχε πάθει αγκύλωση της έκανε μόνη της φυσιοθεραπείες για να κουνήσει πάλι η μικρή της το χεράκι της.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Στο σχολείο της φορούσε κάτι φορέματα που έκαναν την μικρή να κλαίει από ντροπή... νόμιζε ότι θα ήταν άσχημη (όχι ότι πίστευε ποτέ ότι είναι όμορφη). Στο σχολείο μπορούσε να τσακωθεί με όλους αν έβλεπε ότι δεν πήγαιναν σωστά τα πράγματα και που καμάρωνε για την πρόοδο του παιδίου της.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Μεγάλωσε τα παιδιά με αρχές και ήθος. </span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Ο γιός έφυγε νωρίς για σπουδές και έτσι έμεινε με την μικρή. (Πάντα στα ματια της θα είναι μικρή) Και ήταν σαν φίλες, αλλά όχι ακριβώς...</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Όταν ήρθε η ώρα της μικρής για σπουδές "<em>Μόνο Αθήνα"</em> της είπαν οι γονείς της. Όχι ότι δεν θέλαν, αλλά δεν είχαν την οικονομική άνεση. Και αυτή αυτό έκανε. Πέρασε σε μια σχολή που δεν της άρεσε. Πήγε ένα εξάμηνο και μετά είχε πρόφαση τη σχολή. Κάποια στιγμή ξύπνησε και διάλεξε μια σχολή που πίστευε ότι θα της άρεσε.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Σε μια σχολή για καπετάνιους μπήκε τη δεύτερη φορά η μικρή. Τον Φλεβάρη θα έφευγε ταξίδι και ένα μήνα πριν έπεσε και χτύπησε ένα βράδυ Σαββάτου, στο γόνατο καλό χτύπημα. Δεν τους είπε τίποτα, είχαν βγει και αυτοί μετά από τόσο καιρό. Θα περάσει σκεφτόταν η μικρή... Το βράδυ πήγε να πιεί νερό την κουζίνα και λιποθύμησε από τον πόνο. Η μάνα της ξύπνησε πρώτη, νόμιζε ότι είχαν μπει στο σπίτι κλέφτες. Ήταν η μικρή τους αραδιασμένη στο πάτωμα. Πήγαν στο νοσοκομείο, ρήξη συνδέσμου τους είπαν οι γιατροί. Αυτή ήταν μέσα στη στεναχώρια... Και σε ένα μήνα θα έφευγε η κόρη της για ταξίδι με πλοίο. Δεν της άρεσε καθόλου ούτε το χτύπημα της μικρής και πόσο μάλλον που θα έφευγε το παιδί τους.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Το βράδυ πριν φύγει έκατσαν οι τρεις τους στην κουζίνα. "<em>Να ξέρεις ότι εδώ είναι πάντα το σπίτι σου και ότι αν νιώσεις ότι δεν είναι για σένα θα φύγεις αμέσως και θα γυρίσεις πίσω. Και μην φοβάσαι τίποτα, κανένας καλός δεν χάνεται.</em>" είπε ο πατέρας στην μικρή.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Την άλλη μέρα έφυγε. Και ήταν δύσκολα πολύ, όχι η δουλειά αλλά ο κόσμος. Σκάρτος τελείως.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Και η μικρη γύρισε βαριά άρρωστη σπίτι της. Και η μάνα της ήταν εκεί, όπως πάντα, στο πλάι της.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Και τα χρόνια περασαν και η μικρή έφευγε και γύρναγε. Σε ένα ταξίδι αναγκάστηκε να γυρίσει νωρίτερα σπίτι της γιατί αιμορραγούσε κάτι μήνες από το αφτί της. Βρήκε τον πατέρα της στο νοσοκομείο, βαριά άρρωστο. Οξυγόνα στο σπίτι... Δύσκολα... Έκατσε ένα μήνα ξέμπαρκη, ο πατέρας της είχε βγει από το νοσοκομείο και πήγαινε κάπως καλύτερα, αλλά σαφώς καταβεβλημένος.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Έφυγε και έλειψε 6,5 μήνες. Γύρισε και ο θείος της χαροπάλευε. Τις πρώτες μέρες πίσω πάντρεψε δύο αστέρια λαμπρά. Κοίταξε μετά να βρεί σπίτι καλύτερο για το αγαπημένο ζευγαράκι, την μάνα και τον πατέρα της. Και βρήκε. Μετακόμισαν και μετά από λίγες μέρες πέθανε ο θείος της. Ο αγαπημένος της μάνας της. Λίγο καιρό μετά έφυγε πάλι.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Σε ένα λιμάνι είχαν φτάσει και ετοιμαζόταν μετά από 3 μήνες να βγει την πρώτη της έξοδο. Είδε ένα μήνυμα στο κινητό της από τον αδερφό της. Τον πήρε τηλέφωνο οπως της ζητούσε αυτός. "<em>Η μαμά μας δεν είναι πολύ καλά... Της βρήκαν έναν κακοήθη όγκο... Ξεκίνησε θεραπείες."</em> Ο ουρανός σταμάτησε να είναι γαλανός για την μικρή και οι μέρες της έγιναν ανυπόφορες και γκρίζα βροχερές. Έκατσε άλλον ένα-μιση μήνα μέσα σε αυτή τη φυλακή. Όχι ότι δεν ήθελε να έρθει, αλλά μπορεί να χρειάζονταν να βοηθήσει οικονομικά.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Γύρισε και βρήκε την μάνα της χλωμή. Ανύμπορη. Ένα φοβησμένο σπουργιτάκι. Και τους έδιωξε όλους από το σπίτι. Έμεινε η μικρή εκεί με την μάνα της και τον πατέρα της. Μόνο οι τρείς τους. Και ήταν δύσκολο. </span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Η μάνα της φοβόταν να της το πει της μικρής όταν έλειπε, και η μικρή φοβάταν να αφήσει την μάνα της να το καταλάβει ότι ήξερε όσο έλειπε. "<em>Φοβάμαι, δεν θέλω να πεθάνω, θέλω να ζησω. Μόλις το έμαθα νόμιζα ότι έπεσε ο ουρανός, έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Και δεν ήθελα να το μάθεις εκεί που ήσουν μην στεναχωρηθείς."</em> είπε η μάνα της. "<em>Μην φοβάσαι τίποτα μανούλα μου! Εγώ είμαι τώρα εδω και όλα θα πάνε καλά! Θα γίνεις καλά! Αλήθεια το λέω, θα το δεις! Αλήθεια μαμά... σου έχω πεί ότι σε αγαπάω πάρα πολύ; Μανούλα, σε ΑΓΑΠΑΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!" </em>Οι θεραπείες τους συνεχίζονταν και η μάνα της φοβόταν και το έβλεπε η μικρή και τότε αρματωνότανε με θάρρος και ορμούσε! Και έκανε την μανούλα της να ελπίζει πάλι και να γελάει. Και το ήξερε η μικρή ότι δεν θα έφευγε πάλι μέχρι να γίνει καλά η μανούλα της. Και πήγαν για αξονική, να δουν τι έχει κάνει ο όγκος. Και τώρα ο γιατρός είδε και άλλο μέλος προσβεβλημένο. Και η μάνα της άσπρισε και πάγωσε το αίμα στις φλέβες της. Και το κατάλαβε η μικρή γιατί και αυτη έτσι ένιωσε, τα αφτιά της να βουίζουν και τα πόδια της να έχουν ξεριζωθεί απο τους γοφούς της. Ακούμπησε το χέρι της απαλά γύρω απο τους ώμους της μανούλας της και της είπε: "<em>Δεν είσαι μόνη σου τώρα... Είμαστε όλοι μαζί! Και θα τα καταφέρουμε να νικήσουμε!"</em> έπαιρνε δύναμη και η μανούλα της.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Το απόγευμα στο σπίτι ο πατέρας της στο μπαλκόνι με τα μάτα πρησμένα από το κλάμα και μέσα στον καναπέ η μανούλα ης ακόμα χλωμή καιμε το βλέμα της καρφωμένο στο κενό. Η μικρή τους έδεσε πάλι πίσω. Το βράδυ μόνο που δεν τσακώθηκαν. Τότε τους σταμάτησε η μικρή, άπλωσε τα χέρια της και έπιασε τα χέρια των γονιών της. "<em>Τι κάνετε τώρα; Είναι δύσκολο για όλους μας, και όλοι μας φοβόμαστε, αλλά έχουμε την αγάπη μας και θα τα καταφέρουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!"</em> τότε ηρέμησαν και προσπάθησαν να της δώσουν ένα παγωμένο χαμόγελο. <em>Καλό είναι για αρχή, </em>σκέφτηκε η μικρή.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Πήγαν για θεραπεία. Ο γιατρός προβληματισμένος. "<em>Ανησυχητικές οι εξετάσεις σου, αλλά εγώ σε βλέπω ότι πας καλύτερα. Θα αλλάξουμε την θεραπεία και θα δούμε πως θα πάμε, ίσως χρειαστεί να κάνουμε και ακτινοβολίες παράληλα"</em> είπε ο γιατρός της. Η μανούλα της πάλι χλώμιασε και φοβήθηκε πολύ αλλά και πάλι η μικρή έκανε ότι μπορούσε για να την κάνει να χαμογελάσει και να ξεχαστεί από τις δυσάρεστες σκέψεις της.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Όταν καθόντουσαν στο κρεβάτι της μανούλας της τοτε αυτή της έλεγε "<em>Και εσύ παιδί μου δεν πας πουθενά, όλη μερα εδώ είσαι, καλοκαίρι και ούτε για μπάνιο δεν πας." </em>και τότε η μικρή της απαντούσε "<em>Εσύ δεν μου έμαθες να κάνω αυτό που με ευχαριστεί; Εμένα με ευχαριστεί να είμαι μαζι σας!" </em>και τότε η μάνα της δεν μιλούσε και μόνο την αγκάλιαζε με τα φτερά της ανοιγμένα. Ένα άλλο πάλι απόγευμα είπε η μανά της ότι θα πάει για ντους και θα βρέξει τα μαλλιά της αλλά δεν θα βάλει σαπούνι γιατί φοβάται μην της πέσουν τα μαλλιά από τις θεραπείες, μα η μικρή δεν νοιάστηκε και της είπε να βάλει σαπουνάκι και να μην φοβάται τίποτα, γιατί η μικρή ήξερε ότι αν πέσουν τα μαλλιά της μανούλας της θα κόψει και αυτή τα δικά της...</span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana;">Και πλέον η μικρη έχει καταλάβει ότι είναι η μαμά των γονιών της και δεντην νοιάζει γιατί την χρειάζονται τώρα. Όχι πως είναι εύκολο, τα βράδια μόλις τους βάλει για ύπνο παιρνει το αμάξι και γυρίζει στους δρόμους με κλάματα καυτά να τρέχουν από τα μάτια της και μια παράκληση να γίνουν όλοι καλά και η Παναγία να τς δίνει δύναμη.</span><br />
<br />
<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/ZJZzmWeNueM" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
</div>χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-447180426451111102010-12-09T13:47:00.002+02:002010-12-09T14:00:41.193+02:00AirportΈνα ταξίδι στην Αίγυπτο.<br />Ένα ταξίδι από Αίγυπτο.<br />Ένα ταξίδι και μια βαλίτσα.<br />Μια μέση δανισμένη. Σε κάθε βήμα τρίζει και βρυχάται.<br />Στη μέση και εμείς.<br />Μεταξύ του θυμάμαι και του ζω.<br />Ένα γραπτό.<br />Μια διαίσθηση.<br />Αντίθετοι κανόνες.<br />Κάθετες απόψεις.<br />Και;<br />Τώρα; <br />Πως να κάνω το όνειρο να σταματήσει;<br />Πως η φαντασία πρέπει να περάσει στο αποθηκάκι;<br />Πως;<br />Αλήθεια είναι;<br />Πραγματικά δεν ξέρω.<br />θα μπω στην Αττική.<br />Μούδιασμα νιώθω.<br />Νέυρα, χαρά, ανυπόμονη...<br />3 ώρες;<br />Ούτε καν...<br />Γίνεται;<br />Μια νέα αρχή;<br />Μια συνέχεια;<br />Το ίδιο παραμύθι;<br />Ένα σταυρουδάκι για τον λαιμό.<br />Στο πέρασμα με τους μύστες μια αλήθεια.<br />Το τζάκι θα ανάψει.<br />Η φωτιά του δε θα κάψει όμως.<br />Όχι ακόμα.<br />Γιατί τρέμεις καλό μου;<br />Πόσοι μήνες έρχονται σήμερα;<br />Πόσα δάκρυα θα ξεπλυθούν με καινούρια δάκρυα;<br />Κρυώνω και ζεστένομαι.<br />Και μάτσο όλα.<br />Τα λαμπάκια ένα κουβάρι.<br />Ένα κουβάρι.<br />Το κεφάλι μου πια...<br />Σταμάτα.<br />Αλήθεια είναι;<br />Arrive or departure;<br />Έρχεσαι και μια εγώ φεύγει.<br />Έρχεσαι και ξυπνάει το μέσα μου εγώ.<br />Η θάλασσα... αχ, η θάλασσα...χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-17373681754358357812010-11-08T21:59:00.002+02:002010-11-08T22:25:09.383+02:00Αλλά τα βράδυα...<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/-4ey1s12K0I?fs=1&hl=el_GR"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/-4ey1s12K0I?fs=1&hl=el_GR" width="425" height="344" allowScriptAccess="never" allowFullScreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object><br /><br />Και τι είμστε λοιπόν? Ένα αστείο... Μια φάλτσα συγχωρδία...<br /><br />Τίποτα, χωρίς αύριο, χωρίς χθες... μόνο το σήμερα μας σώζει... <br /><br />Χθές ήσουν καλά. ΧΘΕΣ. Αύριο;<br /><br />Χθες ήσουν νεκρός. ΧΘΕΣ. Αύριο;<br /><br />Αύριο δεν σε θυμάται κανένας.<br /><br />Είμαστε σαν τους φάρους στο λιμάνι. Εκεί την μέρα. Και το βράδυ μας βλέπουν μέχρι που κάνουμε ένα κενό... ένα σκοτάδι... και εκεί όλα έχουν τελειώσει.<br /><br />Γιατί έτσι; Γιατί; Σκατά ρε... Γιατί πάντα έτσι ήταν.<br /><br />Και τι χρωστάς εσύ να ξυπνήσεις και να δεις το θέαμα. Τίποτα...<br /><br />Και γιατί αύριο θα πρέπει να ντυθώ στα μαύρα; Δεν πρέπει... Όχι, σίγουρα δεν πρέπει. Εγώ το θέλω.<br /><br />Και να σου πω και κάτι; Δεν γουστάρω να έρθω. Σίγουρα δεν γουστάρω να έρθω...<br /><br />Αλλά θα είμαι εκεί. <br /><br />Αλλά τα βράδυα τι όμορφα που μυρίζει η γη...χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-26434015779025133432010-11-05T00:03:00.000+02:002010-11-05T00:05:24.410+02:00heavy weather<object style="background-image:url(http://i1.ytimg.com/vi/XsvQr2iF4AU/hqdefault.jpg)" width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/XsvQr2iF4AU?fs=1&hl=el_GR"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/XsvQr2iF4AU?fs=1&hl=el_GR" width="425" height="344" allowScriptAccess="never" allowFullScreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object><br /><br />It's gonna be a really heavy weather baby...χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-16386254930421469402010-10-27T02:56:00.004+03:002010-10-27T03:32:53.051+03:00Καλό ταξίδι, Πρόσεχε φίλε.Χαμένες αγάπες... χαμένες για πάντα στιγμές...<br /><br />Θέλω τώρα να ξαπλώσω στην αγκαλιά σου. Δεν θέλω τίποτα άλλο, την αγκαλιά σου μόνο. Πάνω στη γη και οι δυο... Μια τόσο μικρή γη και όμως τόσο μακριά.<br /><br />Θέλω να σε ακούσω. Ξέρω ότι δεν μπορώ να σε έχω τώρα που σε χρειάζομαι. Τουλάχιστον να μου πεις τι σου είπαν οι γιατροί. <br /><br />Θέλω να φύγω και απορρείς. Και εσύ θέλεις να κάτσεις. <br /><br />Πες μου γιατί να κάτσω εγώ; Μου λες αν θα έρθεις θα τρελαθείς. Το πέρασες μια κι δεν το θέλεις πάλι. Ούτε και εγώ το θέλω.<br /><br />Να σου πω κάτι; Και εγώ φρικάρω εδώ. Και όχι που είμαι ακόμα εδώ όυτε ότι δεν περνάω καλά... αλλά μου λείπεις και σε χρειάζομαι.<br /><br />Και ναι... Δεν είμαι καλά, ούτε είναι όλα οκ. Αν δεν είσαι εδώ τίποτα δεν είναι ίδιο.<br /><br />Χτύπησα χθες. Εσύ έφευγες για το νοσοκομείο. Σε ένα σίδερο στην άκρη του δρόμου. Κομματιάστηκε το παντελόνι μου και έσκισα και τον μηρό μου. Δεν είναι σοβαρά. Μέχρι να βρεθούμε θα έχει γιάνει...<br /><br />Θέλω να ψάξεις να μου βρεις σπίτι να νοικιάσω να μείνουμε μαζί. Και εσύ αν δεν θέλεις να μείνουμε μαζί να μείνω μόνη μου.<br /><br />Εγώ θέλω να είσαι καλά για να είμαι ευτυχισμένη. Εσύ θέλεις να είμαι καλά για να είσαι ευτυχισμένος.<br /><br />Εγώ σε θέλω εδώ. Δεν με νοιάζει. Να μην μου μιλάς. Να σε νιώθω δίπλα μου μόνο.<br /><br />Το ξέρεις ότι δεν τα παρατάω, αλλά όταν θα τα παρατήσω θέλω... πολλά...<br /><br />Θέλω μαυράδια πολλά... Μαρουλάκι μαρουλάκι... έστω...<br /><br />Θέλω την αρκούδα. Πρωινό καφέ. Ταινία...<br /><br />Θέλω... Θέλω... Μαζί θέλω... <br /><br />Θέλω να σε δω. Θέλω να είσαι εδώ...<br /><br />Θέλω πίσω το χέλλλλι μου!<br /><br />Θέλω να πάμε με τα παιδιά εκδρομή. Να πάμε για ψάρεμα. Να με μάθεις ψαροντούφεκο. Να πάμε στο Μέτσοβο...<br /><br />Θέλω να κάτσεις κάτω και να γκρινιάζω. Όχι γιατί έχω κάτι, αλλά για να πω ότι γκρίνιαξα.<br /><br />Θέλω να έρθεις πάλι στον καναπέ και να μου φέρεις εκείνες τις φοβερές μακαρονάδες που φτιάχνεις και να με ταίσεις και μετά να τσακωνόμαστε για το ποιός θα πλύνει τα πιάτα. Και όταν θα μπεις για μπάνιο να πάω να τα πλύνω εγώ και μετά να τσακωθούμε γιατί τα έπλυνα.<br /><br />θέλω να τσακωθούμε.<br /><br />Να τα σπάσουμε όλα. Και μετά να τα βρούμε και πάλι.<br /><br />Δεν θέλω να παραμιλάω πια στον ύπνο μου και να σε παρακαλάω να μην φύγεις.<br /><br />Δεν θέλω να σε έχω μόνο στα όνειρά μου...<br /><br />Θέλω να δω το βράδυ εφιάλτη ενώ θα είμαι στην αγκαλιά σου και να μου πεις να μην φοβάμαι. Θέλω να ξυπνήσω το βράδυ ενώ κοιμάσαι και να βγω έξω για τσιγάρο και να σκύψεις πάνω μου να με φιλήσεις και να με περιμένεις να πάμε πάλι μαζί για ύπνο.<br /><br />Και θέλω να σε ξυπνήσω το βράδυ γιατί δεν μπορώ να ανοίξω το μπουκάλι και να το ανοίξει εσύ για μένα. Και να βλέπω ότι δεν κάνεις αγγαρία...<br /><br />Θέλω να ζήσω ότι ζούσα μαζί σου πριν φύγουμε και ότι ζήσαμε έστω για λίγο στην Αλεξάνδρεια...χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-49820997507929670312010-10-12T05:21:00.000+03:002010-10-12T05:22:35.671+03:00Κάτι στον έρωτα μένει κρυφό...<object style="background-image:url(http://i4.ytimg.com/vi/CIEwwaaF9N8/hqdefault.jpg)" width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/CIEwwaaF9N8?fs=1&hl=el_GR"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/CIEwwaaF9N8?fs=1&hl=el_GR" width="425" height="344" allowScriptAccess="never" allowFullScreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object><br /><br />Ίσως<br /><br />Κάτι στον έρωτα μένει κρυφό<br />Ίσως να είναι της μοίρας γραφτό<br />Ή μήπως πάλι εκεί που κοιτώ, φταίω εγώ...<br /><br />Ζωή μου ποιος να 'χει το φταίξιμο αυτό<br />και πόνο δεν νιώθω να ξέρω πώς ζω<br />Μια κόντρα δεν είχα για την μοναξιά<br />για φίλη την πήρα πριν χρόνια αγκαλιά...<br /><br />Δρόμος η αγάπη χωρίς τελειωμό<br />Ίσως να φεύγει ή ν' αρχίζει από εδώ<br />ή μήπως ψάχνω για να αγαπηθώ<br />Σε ό,τι μισώ...<br /><br />Στίχοι: Σμαρώ Παπαδοπούλου<br />Μουσική: Θοδωρής Παπαδόπουλος<br />"Βύσσινο και νεράντζι" 2006χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-18092098219200956202010-09-27T16:06:00.002+03:002010-09-27T16:36:40.084+03:00Βροχή και χώμα...Βροχή... Πάρκαρα στο λευκό χώμα... Αναστάτωση διάχυτη...<br /><br />Σάββατο... Βρέχει το σπρέι από τα μπροστινά αμάξια δεν σε αφήνουν να δεις και εσύ τον δρόμο. Πάμε όμως. Πρέπει να φτάσουμε...<br /><br />Και φτάσαμε. Ανέβηκαμε επάνω. Τα λέγαμε. Ομιλίες στο τηλέφωνο... Και άλλος εκνευρισμός στην ατμόσφαιρα...<br /><br />Πάμε κάτω? Όχι, να μην πάμε, να πάμε για τσιγάρα...<br />Πάμε να χαλαρώσουμε λίγο... Άστο ρε, θα πάμε μετά, πάμε να πάρουμε τίποτα να κολατσίσουμε;<br /><br />Φύγαμε...<br /><br />Η βροχή έχει πλέον σταματήσει... Πάμε με χαλαρή μουσική μέσα στο ασημένιο γκαζάκι.<br /><br />Ένα τηλέφωνο χτυπάει... Μια φωνή ακούγεται στο βάθος. Η μουσική έχει πια σταματήσει.<br /><br />Νιώθω με την άκρη του ματιού μου ένα πρόσωπο να μου μιλάει. Έχουν τρακάρει. Είναι χτυπημένοι.<br /><br />Κενό. Τρέμουλο. Τι να κάνω; <br /><br />Ξεκινάω για εκεί... Η φωνή της λογικής έβαλε φραγμούς στο δεξί μου πόδι. Την άκουσα.<br /><br />Δεξιά λωρίδα. Κόκκινο το φανάρι. Ο δρόμος υγρός. Μυρίζει παράξενα. Κίνηση πολύ στο αντίθετο ρεύμα. Μια μάζα από σίδερα απλώνεται... Μια γυναίκα σαστισμένη στα γκρί... Μια άλλη τρέχει έξω από ένα αμάξι ενώ ακόμα κινείται. <br /><br />Κενό.<br /><br />Κοκκινόχωμα. Χωράφια, ένας γέροντας στον δρόμο, ίσως απεσταλμένος να μας πει τον δρόμο. <br /><br />Στο ίδιο φανάρι πάλι. Στρίβω αριστερά.<br /><br />Έφυγα τρέχοντας και εγώ για εκεί. Ένας άντρας τρελαμένος. Η γυνάικα με τα γκρί ήρθε στην αγκαλιά μου. Επανάληψη. Πόνος και αίμα...<br /><br />Ένας άντρας με ματωμένο κρανίο, γιαλιά είχαν καρφωθεί. Άμορφες μάζες... Η άσφαλτος ντυμένη με χαλί από κρύσταλλα ανακατεμένα με λάδια και υγρασία από την πρωινή βροχή, το χώμα κόκκινο δίπλα...<br /><br />Ένα κίτρινο ασθενοφόρο. Μπλέ ο φάρος του. Οι δύο γυναίκες μπήκαν μέσα στην κοιλιά του και εξαφανίστηκαν. Ένας άντρας κλαίει. Αρχίζει να βρέχει. Ο άντρας με τα αίματα κλειδωμένος μέσα στην κοιλιά των αστυνόμων.<br /><br />Θρύψαλα. Σταμάτησε ο χρόνος. Γκρί όλα και μουντά. Μια γεύση πίκρας γλύφει τα χείλη μας. Ζαλίζομαι. Ζαλίσεσαι.<br /><br />Φόβος. Ταραχή. <br /><br />Έφυγαν τα σίδερα από τον δρόμο. Έφευγαν και όλοι οι άλλοι ένας ένας.<br /><br />Κλήση στο κινητό... Καμία απόκριση... Το κινητό απενεργοποιημένο.<br /><br />Άλλη κλήση... 166... Στο ΚΑΤ είπαν.<br /><br />Φύγαμε. <br /><br />Άνθρωποι σε άθλια κατάσταση και μια γυναίκα σε καροτσάκι να ζει στην ίδια επανάληψη. Στο ίδιο ρεφρέν εδώ και ώρες. <br /><br />Αξονικοί, ακτινογραφίες, μελανιές, γύψοι, κολλάρα...<br /><br />2 στους 4.<br /><br />Μαζί και χώρια.<br /><br />Θέλω ποτό. Θέλω να σταματήσει το τρέμουλο από πάνω μου.<br /><br />Θέλω να μουδιάσω, να ξεχάσω να ξυπνήσω και να μην είναι έτσι όλα. Το ίδιο και εσύ.<br /><br />Ήπιαμε... ήπιαμε... ήπιαμε...χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-2042394406651407382010-09-23T01:27:00.002+03:002010-09-23T01:30:48.629+03:00Κάτω από το σπίτι του Σικελιανού...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihPvjZxSBhNlZ4ncxV-v1c9DbEDUI5LcduL5gWfBCSs35NZZdPI4ke1i8GiOkZFkfj7hmbvFda6wtHXWq_gZ0c69yC0So8tVQfuNI-aVhDeWT7Vuz7Mj8fqg_kzKdEQYz0p30cmKLcgHJS/s1600/IMG_1093.PNG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihPvjZxSBhNlZ4ncxV-v1c9DbEDUI5LcduL5gWfBCSs35NZZdPI4ke1i8GiOkZFkfj7hmbvFda6wtHXWq_gZ0c69yC0So8tVQfuNI-aVhDeWT7Vuz7Mj8fqg_kzKdEQYz0p30cmKLcgHJS/s400/IMG_1093.PNG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5519868900031310018" /></a>χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-48518568671529743482010-09-22T21:52:00.002+03:002010-09-23T00:04:01.247+03:00ΣΙΒΥΛΛΑ...<br /><br />Τρανέ του Θεού Ιέρέα, για να’μπω ως μέσα<br />Στα βάθη του μυαλιού σου, να προφέρω<br />Πρέπει το λόγο εκείνο που’ν’απάνω<br />Κι όχι αποκάτω απ’τη σιγή που τώρα<br />Κρατάς για να σκεπάσεις την οργή σου.<br />Τι δύο είναι οι λόγοι στην ψυχή του ανθρώπου<br />Κ’εύκολος ο ένας, για όλα απολογιέται,<br />Χαμένος στην αδιάκοπη βαβούρα<br />Που τον καθένα κάνει να πιστεύει<br />Πως συλλογιέται ο ίδιος ό,τι οι άλλοι<br />Ολημερίς του βάνουνε στ’αυτί του.<br />Μα παραπάνω είν’ένας άλλος λόγος,<br />Π’ακούγεται μες στον άνθρωπο ως περάσει<br />Στην ζώνην όπου πια δεν τονε φτάνει<br />Η κούφια βοή, να πνίξει την ψυχή του,<br />Και που, μονάχα για να νιώσει ξάφνου<br />Την αρχή της ανάβρας του, είν’ανάγκη<br />Να βιγλίζει ακοίμητος ολοένα<br />Στην άκρη που χωρίζονται δυό κόσμοι:<br />Ο ένας βαρύς, πικρός και σκλαβωμένος<br />Απ’τα ίδια του τα χέρια, κ’ένας άλλος<br />Βαθύς, πλατύς, του απέραντου κατώφλι,<br />Που να τον μπάσει κάποτε του τάζει<br />Μες στ’άδυτα του Θεού… Γι’αυτό το Λόγο<br />Από παιδί δε μ’αναθρέψατε, Όσιε;<br /><br />Στην πιο φτωχιά του Παρνασσού καλύβα,<br />Το πιο φτωχό διαλέγοντας ζευγάρι<br />Ξώμαχων, δε με δώσατε για να’μαι<br />Σαν ένα δίχως όνομα βοτάνι<br />Που ρίζωσε στη γή, ώσπου να σμίξει<br />Μ’όλης της Γης τη μοίρα; Κι όταν, πάλι,<br />Να θεμελιώνονται άρχισαν βαθιά μου<br />Μες στη σιγή οι αιστήσεις σα σε βράχο,<br />Και πρώτ’απ’όλα η ακοή, ξυπνώντας<br />Στα μυστικά μουρμουρητά της νύχτας<br />Ή της αυγής, κρυφόπλαθε τα πρώτα<br />Ψελλίσματα της γλώσσας που μιλούνε<br />Οι ίδιοι Θεοί, η δική Σας η φροντίδα,<br />Τότε, δε σήκωνε άγρυπνη ένα τείχος<br />Να μη μολέψει την ακοή μου ο άλλος<br />Ο λόγος που πληθαίνει απ’την οκνάδα<br />Του νου του ανθρώπου, όπως γοργά πληθαίνει<br />Στους κοιμισμένους βάλτους το βατράχι<br />Και, φλύαρο σμαρί δεν αφήνει διόλου<br />Απ’τη φωνή του άλλη φωνή ν’ακούσεις<br />Ή μέσα σου ή τριγύρα σου;… Κιακόμα<br />Σαν οι φτωχοί γονιοί μου μ’οδηγούσαν<br />Στην κορυφή της Ανεμώρειας μόνη,<br />Και στου γκρεμού μ’αφήνανε την άκρη,<br />Να δαμάζω τον ίλιγγο ως τσοπάνος<br />Που από το φρύδι ψάχνει του βαράθρου<br />Για κάποιο ρίφι, εσείς τη μοναξιά μου<br />Κρυφά δεν εφρουρούσατε ως την ώρα<br />Όπου η ματιά μου, ελεύτερη απ’την έννοια<br />Του κορμιού μου, εγδυνότανε έναν-ένα<br />Τους ορίζοντες κ’έμενεν αγνάντια<br />Από την άβυσσο γυμνή, να βλέπει<br />Όχι πια εκείνα που’ταν έξω, αλλ’όσα<br />Μέσα στην ίδια απάντεχα ανατέλλαν<br />Οράματα του Θεού;<br /><br />...<br /><br />Και τώρα που με πόνο και με μόχτο<br />Του Θεού μπορώ στο τέλος την ανάσα<br />Να κλείσω στην καρδιά μου, τώρα<br />Ποχω το δόρυ του άσειστο στο χέρι,<br />Και πού και πότε να το ρίξω ξέρω,<br />Αν θέλει Αυτός, τώρα που ακέρια μ’έχει,<br />Απ’την πολύχρονη σιωπή, γεμάτη<br />Σαν η αστραπή τα σύννεφα του Οχτώβρη<br />Ο Δελφικός χρησμός, να πνίξω θέλεις<br />Την εντολή στα στήθη μου;<br /><br />...<br /><br />Και να... Πετώ απ'την οψη μου το Χρονου<br />την προσωπίδα, κι όλο απάνωθέ μου <br />πετω το ντύμα το Καιρού, για να'βγει<br />από τη θήκη ετούτην η ψυχή μου<br />γυμνή σα σπάθα αντίκρυ σας και, μ'όλο<br />το μυστικόν αθέρα της, τη Μνήμη<br />ν'ανοίξει ως δίστομη πληγή βαθιά σας!<br /><br />...<br /><br />Βάραθρο ανοίγει από χιλιάδες χρόνια,<br />και σε τούτο το βάραθρο να πεσώ<br />ζητώ, καθώς στη μήτρα μέσα ο σπόρος.<br />Κι όσο αν αργήσει, θα ΄ρτει μιαν ημέρα<br />που με σπασμούς και πάλι θα τη φέρει<br />σρο φως, η γή, ακέραιη την ψυχή μου.<br />Ματην ψυχή μου πια δε δένει η ώρα,<br />και τ'αύριο και το σήμερα, σαν όλες<br />φυσάν οι πνοές τη μια της αιώνια φλόγα...<br />Κι ως, σ'έξω χρόνου απαντοχή, λαχαίνει<br />μια συννεφιά, ν'απλώνεται, κι ολοένα,<br />βαθιά της ως γουρμάζει η τρικυμία,<br />οι άνεμοι, οι κεραυνοί, οι βροχές αντάμα,<br />που'τανε πριν μετέωρα, όλα ξάφνου<br />να λυθούν, να χορέψουν, να φωνάξουν,<br />όμοια και τώρα το κρυμμένο μέλλον<br />μπορεί για με να σπάσει τα δεσμά του<br />σε ηρώων μορφές, σ'ατσάλινες θελήσεις,<br />σε πετάματα νέα πιο πέρα απ'τ'άστρα!<br />Κι όταν θα πάρει ο άνεμος και πάλι<br />του Απόλλωνα γαλήνιος και μεγάλος, <br />απάνω σπό τη γή, καθώς αιφνίδια<br />υψώνονται οι αιτοί μαζί, κι ωστόσο<br />ακολουθά ο καθένας την τροχιά του<br />στην ίδια μέσα ζεστά αδερφωμένοι,<br />όμοια απ'την ίδιαν Απολλώνια φλόγα<br />τη μυστικήν ανάβοντας ορμή τους<br />θε να υψωθούν και οι ήρωες προς τον ήλιον<br />όλοι μαζί, το φώς να κοινωνήσουν<br />το απέραντο, ακλουθώντας τον ως κάτου<br />στην Υπερβόρεια χώρα πού, απ'τους πάγους<br />πιό πέρα, καθαρή η ψυχή του Ανθρώπου<br />βυθιζεται στης ίδιας λευτεριάς της<br />το αθάνατο λουτρό...<br />Κι α! Να τη, να τη της Λευτεριάς η θάλασσα, π'ολοένα<br />κυλάει τα σμάραγδά της, να τα, να τα<br />στις όχτες της τις άφθαρτες τα ολάσπρα<br />τρανά πουλιά, που φτερουνάνε να τα<br />τα θεία ψηλά λουλούδια, που την αιώνια <br />φρουρούνε αδάμαστη άνοιξη, του θάρρους<br />ψυχή, πέρ'απ'του θανάτου το σκιάχτρο...<br />Κι α, να την η ίδια η Λευτεριά!...<br /><br />...<br /><br />Να πάμε, να πάμε, Αύγουστε Νέρων, μη αθελά μου<br />με τούτο το σπαθί μου κάμω πράμα<br />που ομπρός Σου δε θε να'θελα να κάμω!<br />Να πάμε, Αύγουστε Νέρων, κ'οι χρησμοί Σου,<br />που ψεύτικοι δεν είναι και που μήτε<br />χιλιάδες χρόνια χρειάζονται να βγούνε<br />αληθινοί, μ'από μιαν ώρα σ'άλλη<br />ξοπίσωθέ τους ακολουθάει η πραξη,<br />θα γίνουν όλοι, κι οχι μόνο ετούτοι...<br />(Συχωρεσέ με αν στα δικά Σου λόγια,<br />που ωσάν πελέκι δίκοπο χτυπάνε<br />δεξά-ζερβά, βάλω κοντά κ'εκείνα<br />που η μεγαλόκαρδή Σου καλοσύνη<br />τ'αποξεχνάει). Γιατί, ως χαθεί από μπρός τους<br />το φως που σήμερα φωτάς, είν'κι άλλοι<br />βαθύτεροι χρησμοί, που μοναχοί τους<br />ανάερα θα χιμήξουν, ο ένας πίσω<br />από τον άλλο πιό πικρός... Τι ετούτοι<br />π'ολόγυρά Σου ακλούθησαν, κ'οι γέροι<br />κ'οι νιοί, κι αποκοντά σ'αυτούς τα βρέφη<br />μαζί με τις μανάδες τους, σε λίγο, <br />από την πείνα, θα γυρέψουνε όλοι<br />να φαγωθούν αναμεσά τους, κι όλοι<br />σάμπως σκυλιά ξεκοιλιασμένα, ακέριο<br />με ψοφίμια γιομίζοντας τον τόπο,<br />θα κάμουν ως και τα όρνια να πετάξουν<br />από τη βρώμα τους μακριά!...<br />Να πάμε, να πάμε, Αύγουστε Νέρων, και θα γίνουν<br />όλα, κι ακόμα πιο πολλά... Να πάμε!<br /><br />...<br /><br />Τα χρόνια δε λογιάζεις<br />όπου, καθώς οι πετεινοί τον όρθρο<br />φωνάζουνε κι απο'να σ'άλλο τόπο<br />όλοι μαζί αποκρινονται, μηνώντας<br />τον ήλιο, όμοια και τότε όλες αντάμα<br />στην Γην απάνω οι ιερές Σιβύλλες,<br />η Λιβυκή, η Κουμαία, η Ερυθραία,<br />η Σικελή, η Χαλδαία, η Κιμμερία,<br />η Θεσπρωτή, η Αιγύπτια, η Εβραία,<br />αποκρινόντανε η μια στην άλλη<br />και υψώνανε τη μάντισσα φωνή τους<br />για μια γιγάντι'ανατολή, όπου όλους<br />μαζί θα φώταε τους λαούς; Μα τώρα,<br />α! τώρα που όποιος άνθρωπος να πάρει<br />τη θέση του ήλιου, αν είναι στο χρυσάφι<br />ντυμένος, το μπορεί, οι φωνές χωρίσαν,<br />κ'η καθεμιά, ως να κρύβεται απ'την άλλη,<br />στα σκότη δίνει το χρησμό! Τ'ακέρια<br />μαντεία τ'ανοίγουνε οι λαοί, κι ακέρια<br />για τους λαούς ανοίγονται...<br /><br />Απόσπασμα του λευκαδιτη ποιητή Άγγελου Σικελιανού από το έργο του ΣΙΒΥΛΛΑ.χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-16314596101402832172010-09-10T22:11:00.004+03:002010-09-10T22:56:05.220+03:00Καρδιά από πέτρες<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHZPo-N4J_OWQYiCJ__frvm6aK-H4VOeRwcML1scm3ly0k1R0OTjui9MzgSHP_LB0GE8CUsMHOkle7AgBnvs5KmfvfVSG_SYK1Go8alDBxSgLevLpEKOuXAg-XfuJC5uuRR1GBlFaANd23/s1600/000028.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 270px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHZPo-N4J_OWQYiCJ__frvm6aK-H4VOeRwcML1scm3ly0k1R0OTjui9MzgSHP_LB0GE8CUsMHOkle7AgBnvs5KmfvfVSG_SYK1Go8alDBxSgLevLpEKOuXAg-XfuJC5uuRR1GBlFaANd23/s400/000028.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5515375381823485906" /></a><br /><br />Και πες μου εσύ ποιά είναι αυτή η πέτρινη καρδία. Εσύ που ξέρεις τόσα πες μου και ετούτο...<br /><br />Καμία καρδία δεν είναι πέτρινη, τουλάχιστον καμία δεν ξεκίνησε ως πέτρινη. Ίσως αν κατάντησε πάτρινη να την ανάγκασαν να γίνει...<br /><br />Όταν το κρύο είναι γεγονός και οι καρδιές κρυώνουν χρειάζονται κάτι να τις ζεστάνει.<br /><br />Δεκέμβρης πλησίαζε και τότε... είχε κρύο, αλλά δεν υπήρχε ζέστη... Αντίθετα την βούτηξες εσύ στον πάγο.<br /><br />Από μια λέξη πιάστηκες και το ίδιο και εγώ. Εσύ έκανες μια Χραπ και έκοψες τις πρυμάτσες. Με έστησες γυμνή μέσα στα χιόνια στα 50 μέτρα μακριά στεκόσουν, όπλισες την καραμπίνα σου και σημάδεψες την καρδιά μου. Την μεριά με τις καμήλες και τις κανέλες. Αίματα γέμισαν παντού...<br /><br />έπεσα αναίσθητη στο παγωμένο χιόνι. Άναψες ένα τσιγάρο και έφυγες νιώθωντας ίσως ηδονή -δεν μπορώ να ξέρω... Εγώ έμεινα στο χιόνι για ώρες, μέρες... με το αίμα να τρέχει στο χιόνι και να γίνεται κόκκινος πάγος.<br /><br />Σιγά σιγά πάγωσε και η δική μου. Έγινε σαν κρύσταλος, παγωμένη.<br /><br />Εσύ δεν ήρθες ποτέ να μου δώσεις το χέρι σου να σηκωθώ ξανά.<br /><br />Άλλος ήρθε -τυχαία, και με ζέστανε, μια έδωσε μια αγκαλιά -που τόσο χρειαζόμουν, μου έδωσε και ρούχα. Η καρδιά μου άρχισε και πάλι να ζεσταίνεται... αλλά τώρα είχε αρχίσει να λιώνει. Έπρεπε να την βουτήξω στο χώμα για να γίνει πέτρινη.<br /><br />Νέα μου, μου λες γιατί δεν είχες...<br /><br />Πότε ενδιαφέρθηκες και με ρώτησες τα νέα μου; Το τηλέφωνό μου ήταν πάντα σιωπηλό απο σένα... Μόνο κοντά στο Πάσχα, θυμάσαι που σου ήρθε ένα μήνυμα και ρωτούσε αν είσαι καλά; Σε σκεφτόμουν, αλλά απουσίαζες.<br /><br />Νέα μου, λοιπόν φρόντιζα να μαθαίνεις όσα και όταν εγώ επέλεγα.<br /><br />Πες μου γιατί όσες φορές προσπάθησα να έρθω σε επαφή μαζί σου πάντα μου έκλεινες την πόρτα;<br /><br />Δεν ξέρω πια τι κάνεις και που είσαι. Έχω να σε δω κοντά ένα χρόνο και άλλο τόσο -σχεδόν- να τα πούμε.<br /><br />Δεν με πειράζει, ήταν το πείσμα μας και ο εγωισμός μας που μας έφερε εδώ. Μην ξεχνάς ότι μοιάζουμε πολύ και σε πολλά.<br /><br />Συχνά βλέπω σημάδια σου στον δρόμο, παντού γύρω μου. Εσύ όμως πουθενά.<br /><br />Είδες μια φωτογραφία με μια καρδία.<br /><br />Τυχαία τα βότσαλα βαλμένα σε αυτή τη σειρά. Ο φακός άλλο προσπαθούσε να συλλάβει. Δεν το ήξερα παρα μόνο την ημέρα που εμφανίστηκαν οι φωτογραφίες. Τότε είδα με έκπληξη την πέτρινη αυτή καρδιά...<br /><br />Τυχαίο; την ίδια ημέρα σε πήρα τηλέφωνο, μέσα στο μεσημέρι. Δεν περίμενα να το σηκώσεις ούτε αυτή τη φορά, αλλά το σήκωσες -ίσως καλύτερα να μην το σήκωνες. ένιωσα άσχημα που σε ενόχλησα και ας μου είπες ότι δεν ενοχλώ -δεν σε πίστεψα. Μου φανέρωσε ότι μου έλεγες ψέματα ο τρόπος που μιλούσες...<br /><br />-Γιατί σε κάλεσα; <br />-Γιατί σε νοιάζομαι, γιατί θέλω να ξέρω ότι είσαι καλά.<br /><br />Μπορεί απ'έξω να είναι πέτρινη, αλλά απο μέσα έχει ακόμα αίμα να τρέχει καυτό... όσο απέμεινε και δεν κύλησε στο χιόνι.<br /><br />Να είσαι καλά θέλω μόνο.<br /><br /><em>"Κλεισ' τα μάτια σου και κοίτα,<br />ξέχασε την αλφαβήτα, <br />μην μετράς τι είναι πρώτο,<br />χάσε τον Βορρά, τον Νότο.<br />Αν την γύμνια σου φορέσεις<br />και των άλλων συγχωρέσεις<br />το σκοτάδι θα φωτίσει <br />και η σιωπή θα τραγουδήσει..."</em>χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-76319225691835690712010-08-12T17:58:00.003+03:002010-08-12T18:01:31.556+03:00Εσύ εσύ...Σε γνώρισα τυχαία τελείως ένα απόγευμα... Χωρίς να έχω χαρά που σε γνώρισα... Αναγκάστηκα...<br /><br />Σε πείραξε ένα πείραγμά μου χθες... ένα όχι ακόμα που είπα...<br /><br />Σε αγαπάω ρε χαζό... Είσαι ο φάρος μου... είσαι το φιλαράκι μου... Σε νοιάζομαι και σε χρειάζομαι!<br /><br />Κάναμε κάτι πραγματικά "τυχαίο" υπήρξε η μια ψυχή στην άλλη χωρίς να είμαστε κοντά καταφέραμε να είμαστε δίπλα!<br /><br />Μην με πειράζεις λοιπόν κωλοπαίδι!! Σε αγαπάω φιλαράκι μου!!<br /><br />μέσα στο ραντεβού... μέσα στην τρέλα!! Είμαστε μες στην τρέλα!!!!χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-54890355254930363972010-08-09T05:10:00.001+03:002010-08-09T05:13:32.795+03:00Εφτά μηνες14:00 τοπική...<br /><br />Στο γραφείο του καπετάνιου για κάτι υπογραφές.<br /><br />Μπάινω μέσα από την πλαινή πόρτα με φόρα και όρεξη!<br /><br />-Το είδες το μειλ; Φεύγεις.<br />-Άντε, ρε μην με δουλεύεις! Σιγά μην φεύγω!<br />-Φεύγεις ρε, έστειλαν μέιλ. Δεν το είδες. <br />-Έλα, σταμάτα την πλάκα ρε σου λέω.<br />-Να ρε, έλα να το δεις. Φεύγεις.<br /><br />Ναι, έφευγα... Πνιγόμουν. ένας κόμπος στο λαιμό μου και στα μάτια μου... έφυγα βιαστικά από το γραφείο του.<br /><br />Πέρασα από τον γραμματικό. <br /><br />-Πάω έξω.<br />-Τι έγινε στυλιάρι; Τι έπαθες ρε;<br />-Τίποτα. Πάω έξω. <br />-Λέγε ρε τι έπαθες και εισαι έτσι; Τι έγινε;<br />-Τίποτα, παράτα με. Πάω έξω.<br /><br />Έφυγα, πήγα έξω. Στην πρύμη να βλέπω τα απόνερα. Να με χτυπήσει ο αέρας στο πρόσωπο να ηρεμήσω λίγο.<br /><br />Γιατί ρε γαμώτο να πρέπει να φύγω; Γιατί τώρα;<br /><br />Μπήκα μέσα μετά από λίγη ώρα, άλλο τα προσωπικά και άλλο η δουλειά σκέφτηκα.<br /><br />Ναι, έφευγα... Μετά από 7 μήνες έφευγα...<br /><br />Πότε πέρασαν κι όλας 7 μήνες; <br /><br />Με πρσπάθεια πολύ έφερα τις 17:00. Σχόλασα. Πήγα αμέσως στην καμπίνα, δεν είχα όρεξη για τίποτα.<br /><br />Κάθησα στο γραφίο μου, τράβηξα το συρτάρι και εμφανίστηκαν μπροστά μου τα "ραβασάκια" της βάρδιας.<br /><br />Σαν τώρα το θυμάμαι. Μόλις 3 μέρες μέσα και ήμουν για να πιάσω. Το άγχος μου ήταν μεγάλο, αλλά το είχα το θέμα. έτρεχα τρελές κούρσες εκείνες τις μέρες. Βάρδια στη γέφυρα κι το τηλέφωνο χτύπησε... Το σήκωσε ο καπετάνιος, από το γραφείο ήταν. Στο Πορτ Σαιντ είπαν ότι θα έρχονταν Ουκρανός ανθυποπλοίαρχος. Μου κρέμασαν τα χέρια... Τι πόνος και τότε... Η Γη χάθηκε κάτω από τα πόδια μου... Ήταν ένα χρυσό απόγευμα( την 4-8 είχα τότε), στη γέφυρα είμασταν ο καπετάνιος, η γυναίκα του και ο Άντρέας (ο εκπαιδευτής μου) και εγώ. Χτύπησε το δορυφορικό πίσω, το radio room. Tο σήκωσε ο καπτα Δαμιανός. <br /><br />-...το όνομα του πλοίου... Παρακαλώ.<br />-...<br />-Ναι, πες μου καπτα Μάριε...<br />-...<br />-Τι εννοείς στο Πορτ Σαιντ έρχεται ανθυποπλοίαρχος; <br />-...<br />-Είναι οριστικό; Αφού έχουμε εδώ την κοπελιά για να πιάσει...<br />-...<br />-Καλώς καπτα Μάριε...<br /><br />Δεν κατάφερα να ακούσω τίποτα άλλο. έπιασα να ρωτάω τον Αντρέα και καλά κάτι στο ραντάρ. Δεν έπρεπε να ακούσω άλλο.<br /><br />Το τηλέφωνο έκλεισε. Ο καπετάνιος μου παγωμένος ήρθε προς το μέρος μου.<br /><br />-Χαλαρουίτα, μόλις με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο. Θα στείλουν Ουκρανό είπαν... Οπότε δε θα πιάσεις τώρα.<br />-Ναι, κάτι άκουσα.<br />-Μην στεναχωριέσαι, είναι γα σένα μια ευκαιρία να μελετήσεις και όταν πιάσεις να μην σου λείπει τίποτα. Θα έχεις τις ίδιες γνωσιςμε έναν καιρό πιασμένο ανθυποπλοίαρχο και θα είσαι και καλύτερη.<br />-Ναι... Συγνώμη, πρέπει να βάλω στίγμα...<br /><br />Έφυγε. Κατάλαβε ότι δεν ήταν ώρα για να μιλήσουμε...<br /><br />Έσφιξα τα δόντια και έδειχνα ότι δεν με πείραξε. Είχα βάλει την χαρούμενη μασκα μου. Κυκλοφορούσα στους αλουέδες και έδειχνα ότι στέκω στα πόδια μου, μέχρι να μπω στην καμπίνα μου... Δεν με πείραξε κατι, αλλά οι ανθυποπλοιάρχοι (οι Έλληνες) ήταν ο ένας μια βδομάδα μέσα και ο άλλος 3 βδομάδες μέσα. Αν ήταν να τους σκατζάρω θα έπρεπε να κάτσω τουλάχιστον 5 μήνες ακόμα γιατί τα παιδιά ηθελαν να κάτσουν πέρα απο το 5μηνο της σύμβασής τους....<br /><br />Θυμάμαι την πρώτη μου βάρδια στη γέφυρα, από Βέλγιο είχαμε φύγει. Απόγευμα ήταν, είχαμε καθαρίσει με το English Channel. Στον ασύρμοτο να παίζει μουσική 9420... το πρώτο ολόχρυσο απόγευμα που έβλεπα από τη γέφυρα. Θαμπός ο ορίζοντας, η μουσική έρχονταν αχνή στα αφτιά μας λίγα παράσιτα που και που... Σαν να σταμάτησε ο χρόνος... σε αυτό το θολό χρυσάφι... Ακούστηκε καθαρά από τον ασύρματο... Ένα αεράκι... Πόσο μου είχε δυναμώσειτην καρδιά αυτό το τυχαίο γεγονός... Πόσο ειχε χτίσει τα πόδια μου πιο δυνατά...<br /><br />Και καθε φορά στη πιο κρίσιμη στιγμή εμφανίζονταν 2 πρόσωπα με μηνύματα για μα μου δώσουν κουράγιο να συνεχίσω. Να μου δείξουν πως να σφιξω πάλι τα δόντια... <br /><br />Είχα μπει αποφασισμένη εκεί μέσα. Θα πιάσω και θα είμαι καλύτερη από όποιον άλλο έχει ποτέ πιάσει! Χρειάστηκε πολλές φορές να κάνω τη χαζη... Δεν το μετάνιωσε, το χαίρομαι που τους έκανα να πιστέψουν κάτι άλλο!!! Έπαιζα και εγώ στο δικό μου σανίδι τη δική μου παράσταση... <br /><br />Ο καιρός περνούσε, εγώ καρφωμενη στη 4-8... Στη βάρδια του καπταν Αντρέα. Να μου κάνει τη ζωή δύσκολη, αντί να με βοηθάει καθε μέρα προσπαθούσε όσο καλύτερα μπορούσε να μου κόψει τα φτερά. Δεν επέτρεπαν πλέον στον εαυτό μου να τον ρωτήσει τίποτα. Οι σχέσεις μας ψυχραιναν καθε μέρα και πιο πολύ... Εγώ έκανα Μονή μου βάρδια από τα τέλη του Δεκέμβρη. Ο καπταν Αντρέας είχε μονάχα το παρόν στη γέφυρα. Διάβαζε τα νέα, έγραφε μειλ στην κοπελια του, έπινε καφε καθισμενος στη καρέκλα, έπιανε κουβέντα με τον κόσμο που έρχονταν στη γέφυρα για καφε... <br /><br />Πρωτοχρονιά, ούτε και κατάλαβα ποτέ έφτασε... Έχουν φτάσει τα νέα για το βαπορη που πήρε φωτιά στην Καραϊβική... Μοιραία το μυαλό μου βασανίζεται... Η καρδιά μου σπαρταραει... Λες να είναι μέσα; Παραμονή πρωτοχρονιάς, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου άνοιξα το μειλ να διαβάσω τα νέα, έψαχνα να μάθω ποιοι ήταν σε εκείνο το βαπόρι. Είδα ένα απόσπασμα με φωτογραφίες από το ελικόπτερο... Γάμω την πουτανα μου... <br /><br />Ήταν φρικαρισμενη, φαινόταν στη φάτσα της. Την πήρα τηλέφωνο, όχι στο δικό της, δεν θα το σηκωνε -μου είχαν πει ότι μετά τον χαμό δεν σηκώνει τηλέφωνα, πήρα σε έναν άλλο αριθμό που είχα αποθηκευμενο στο κινητό και ήξερα ότι θα απαντήσει. Απάντησε. Ήταν καλά, μιλήσαμε μέχρι που τελείωσε η κάρτα. Το τρεμουλο μου είχε μείνει. Φοβήθηκα έτσι που την είδα, χάρηκα όπως την άκουσα γιατί είδα ακόμα μια φορά ότι είναι γίγαντας αν και στο μάτι δεν της φαίνεται! <br /><br />Αλλάξαμε την χρόνια εν πλω. Πηγαίναμε για βεγλιο, είμαστε στα αγία νερά... Στα νερά των πειρατών... Η πρωινή βαρδια ήταν ήσυχη. Ένας ήλιος... Ηλιατορας!!! Μια θάλασσα σκέτη μπουνατσα, λάδι... Τίποτα στο 16, φρεγατες έκαναν την παρουσία τους κοντά μας. Υπήρχε μια απροσδιοριστη ανησυχία παρόλα αυτά... <br /><br />12-4 είχε βάρδια ο Σπύρος. Άκουσε την εκληση στο 16... <br /><br />-"δέχομαι επίθεση από πειρατές..."<br /><br />Το στίγμα μέσα στον διάδρομο του ΝΑΤΟ... Μέσα στις φρεγατες... Δίπλα στη πορεία μας...<br /><br />Τους είπαν τα πολεμικά να μαζευτούν όλοι μαζί σε έναν χώρο για να καθηστερισουν τους πειρατές να τους βρουν. Έτσι και έγινε. Το πλήρωναν κρυφτηκε, οι πειρατές επιβιβάστηκαν, τα πολεμικά πλευρισαν και ετοίμαζαν τα κομαντα να επιβιβαστουν και αυτά στο πλοίο. Περάσαμε στα 9 μίλια... Τους είδαμε καθαρά... Δίπλα είμαστε...<br /><br />Έχει έρθει η δική μας βάρδια. Μας έχει πει ο Σπύρος τα νέα και έχουμε παγώσει... Αλλά συνεχίζουμε με τα νεύρα τεντωμενα, τα κυλια έχουν βγάλει σπίθες, ψάχνουμε τους πειρατές που περιμένουν εμάς... Κυνηγάμε τα δικά μας φαντάσματα... <br /><br />16:30 με 17:00 ήταν όταν ακούσαμε στο VHF την εκληση του καπετάνιου που τελούσε υπό πειρατει να παρακαλαει τα πολεμικά να απομακρυνθούν αμέσως από το πλοίο του γιατί κινδυνεύει η ακεραιότητα τους, με σπασμένη φωνή και από το βάθος ακούγονταν ο Σομαλος πειρατης που ουρλιαζε κάτι σε μια άγνωστη γλώσσα... <br /><br />Από τότε συναντουσαμε σχεδόν καθε φορά βαρκακια με μεγάλες ταχύτητες, βαρκακια που ταίριαζαν απόλυτα στην περιγραφή των πειρατικων... Καθε πέρασμα από τα αγία νερά γίνονταν ακόμα πιο δύσκολο... Έχαναν τον ύπνο μου... Έβλεπα εφιάλτες συνέχεια, πεταγομουν καθιδρη και τρομαγμενη από το κρεβάτι μου...<br /><br />Είναι τέλη Γενάρη και πάμε για Άγκυρα στα Εμιράτα. Οι σχέσεις μου με τον καπταν Αντρέα είναι σε στάδιο έκρηξης... Σφιγγομαι όσο μπορώ να μην δώσω αφορμή. Πλέον έχω σταματήσει να ρωτάω το οτιδήποτε... Είναι αρνητικός απέναντι μου φαίνεται. Πρωινή βάρδια, αρχίζει το τσεκαρισμα με εκείνο το έντονο ύφος του. Του απανταω. <br /><br />-"όχι, ιδέα δεν έχεις..."<br /><br />Δεν του μίλησα, αλλά πλέον με το ζόρι κρατιεμαι. <br /><br />Την επόμενη μέρα έχουμε γύρισμα, πάλι φτάναμε στα αγία νερά... <br /><br />-"αντε θα γυρίσεις;"<br />-"οκ, γυρναω" του απάντησα ξερά. <br /><br />Γύρισα. <br /><br />-"γυρισες καλά; Είσαι ικανοποιημένη;"<br />Έχω πλέον σταυρωσει τα χέρια στο στήθος και δαγκωνω με δύναμη μέχρι να ματωσουν τα χείλη μου... Μια σκέψη στο μυαλό μου... Μην μιλήσεις και μην σηκώσεις χέρι και τα γαμησεις όλα τώρα... Τόσο κόπο έχεις κάνει...<br /><br />-"δεν ξέρω"<br />-"δεν ξέρεις αν είσαι ικανοποιημένη;"<br />-"όχι"<br />-"άρα δεν ξέρεις τι σου γίνεται!"<br />-"κοίταξε να δεις δεν θέλω να το συζητησω, τουλάχιστον όχι μαζί σου... Δεν υπάρχει λόγος κανένας, αφού ψάχνεις να βρεις αφορμή για να με κραξεις!"<br />-"έτσι πιστεύεις; Ότι σε κραζω γιατί έχω καυλες;"<br />-"ειλικρινά δεν ξέρω... Ξέρω μόνο ότι μου λες μαλακιες τόσο καιρό!"<br />-"ναι, ώστε έτσι... Σου λέω μαλακιες τόσο καιρό εεε;"<br />-"ναι!"<br /><br />Πήγα στη βιβλιοθήκη και άνοιξα ένα βιβλίο (έλεγε για το θέμα που με είχε τσεκάρει χθες και με έλεγε άσχετη).<br /><br />-"εδώ λέει ότι αυτό που σου είπα εγώ χθες είναι το σωστό... Άρα ΕΣΥ μου λες μαλακιες και ψάχνεις τροπο μόνο για μου την πεις"<br /><br />Οι φωνές είχαν ανεβεί πολύ ψηλά σε εντάσεις. Το στόμα μου δεν το κράτησαν τελικά, αλλά το χέρι μου το κράτησαν. Μετά από λίγο τελείωσε η βάρδια μας. Η σκατζα μας βρήκε αυτόν στην αριστερή μεριά της γέφυρας και εμένα στη δεξιά μεριά. Ευτυχώς ήταν μεγάλη η γέφυρα... <br /><br />Κατέβηκα στην καμπίνα μου. Κυριακή ήταν. Έτρεμαν από τα νεύρα μου. Ξέσπασαν στο μπουλμε... Βγήκα μετά από μισή ώρα και πήγα να βρω οινόπνευμα. Το δεξί μου χέρι εσταζε αίμα... Είχε ανοίξει από τις μπουνιες... Ακόμα το έχω το σημάδι. Να μου θυμίζει, να μην ξεχναω πως δεν πρέπει να γίνω ποτέ....<br /><br />Μετά από λίγο καιρό μου έδωσαν να κάνω την 4-8 μονη μου. Άγκυρα είμασταν , σιγά τον δορυφόρο... Τότε είδα το ραβασακι του καπτα Αντρέα στο τετράδιο παραλλαγων... Να μην κάνω λέει συνέχεια παραλλαγές και να γράψω και κανένα νεφοσκεπη ουρανό γιατί οι άλλοι που δεν έκαναν έβγαιναν μαλακες... Του απάντησα. "δεν φταίω εγώ που μόλις με βλέπει ο ήλιος λάμπει"<br /><br />Όλο αυτό τον καιρό τα νεύρα μου είχα τσιτωθει άσχημα... Μόνο 2 άτομα με έβρισκαν, ήταν ένα χέρι στο σκοτάδι μου... Σύντροφοι... <br /><br />Έχω φύγει και έχω αφήσει πίσω μου μια σχέση που μέσα μου πιστεύω ότι θα βαρεθω γρήγορα και θα την παρατησω... Καιε μέρα όμως γίνεται ακόμα πιο δύσκολη... Έχω αρχίσει και τον αγαπάω... Έχω αρχίσει να τον βλέπω παντού μπροστά μου, στο κρεβάτι μου όταν ξάπλωνω κλεινω τα ματιά και σκέφτομαι ότι είναι και αυτός δίπλα μου, ότι με παίρνει αγκαλιά και αυτό μου αρκεί για να ηρεμήσω λίγο... Για λίγο μόνο, μέχρι να καταλάβω ότι είναι στην φαντασία μου η μορφή του και το άγγιγμα του... Μετά άρχιζε πάλι ο εφιάλτης...<br /><br />Ο καπταν Αντρέας συνεχίζει να μου σπάει τα νεύρα καθε μέρα... Ήθελε να φύγει για να παει ΚΕΣΕΝ να πάρει κύκλους του Γραμματικού... Και συνέχεια έλεγε ότι θα φύγει. Χαιρομουν εγώ, αλλά μετά άλλαζε γνώμη... Τέλη Φλεβάρη ετοιμαζα μια λίστα για το γραφείο, ποτέ σκοπεύει να φύγει καθένας μας... <br /><br />Ο καπταν Αντρέας είπε τέλη Απρίλη, ο καπτα Σπύρος Ιούλη... Φορτισα πάλι...<br /><br />Κατέβηκα και βρήκα τον καπετάνιο.<br /><br />-"Θέλω να σας μιλήσω"<br />-"Ναι, έλα. Πες μου..."<br />-"τα παιδιά θέλουν να φύγουν αργά... Τι θα γίνει με εμένα; Αν πιστεύετε ότι δεν είμαι έτοιμη οκ, αλλά αν είμαι έτοιμη, τι θα γίνει; Θα έχω 4μιση μήνες όταν θα φύγει ο Αντρέας"<br />-"τι θέλεις να κάνω;"<br />-"Δεν ξέρω, γι'αυτο ήθελα να σας μιλήσω. Θέλω την συμβουλή σας"<br />-"θέλεις να πάρω τηλέφωνο αύριο στο γραφείο;"<br />-"δεν ξέρω καπετανιε τι πρέπει να κάνω... Εγώ θα ήθελα να πιάσω υπό την πλοιαρχεια σας, θα ήταν τιμή για μένα, αφού ουσιαστικα εσείς έχετε ασχοληθεί την εμαθηση μου."<br />-"Κάτσε, να πάρουμε αύριο το γραφείο μήπως σε σκατζαρουν σε κανένα άλλο βαπόρι! Εγώ από τον Δεκέμβρη σε έχω έτοιμη να πιάσεις. Εγώ σας έχω 4 αυτή τη στιγμή" <br />-"σας ευχαριστώ καπετανιε, θα περιμένω νέα σας"<br /><br />Την επόμενη μέρα μου τα είπε... Μίλησε με το γραφείο. Ο καπταν Μάριος του είπε ότι αν φύγω τώρα θα με στείλει πάλι δοκιμο, να κάνω υπομονή εκεί και θα πιάσω κάποια στιγμή. Τον ευχαριστησα και χαθηξα στην καμπίνα μου. Να παλεύω με τους δαίμονες μου...<br /><br />Κοντεύει Πάσχα. Είμαστε στα Εμιράτα ακόμα μια φορά. Με πήρε τηλέφωνο ο άνθρωπος μου. Δεν τον άκουγα καλά...<br /><br />-"τι σου συμβαίνει; Τι έχεις;"<br />-"τίποτα..."<br />Μετά από ώρα μου είπε...<br /><br />Πριν φύγω του είχα δώσει ένα λουτρινο μωβ πηγασο. Ο ανθυποπλοιαρχος στο δικό του καράβι μπήκε στην καμπίνα του και του έκανε πλάκα ότι θα φουνταρει τον πηγασο στη θάλασσα. Του είπε να τον αφήσει κάτω γιατί θα τον χτυπήσει, ο άλλος βγήκε στον άλλουε και πήγαινε προς τα έξω... Τον σταμάτησε με μια μπουνια στο μάτι... Τώρα κινδύνευε το φυλλάδιο του και το ενδεχόμενο βα μην πιάσει ποτέ εμιαζε σίγουρο... Κόπηκε η γραμμή... <br /><br />Το Πάσχα ήρθε, μαζί και η ανάσταση. Οι μέρες περνούσαν... Νέα του δεν είχα... Τρόπος επικοινωνίας δεν υπήρχε... Απλά περίμενα... Καθε μέρα το άγχος μου μεγάλωνε και περισσότερο...<br /><br />Το άλλο άτομο σταθερό στο πλάι μου. με βοήθησε... Άνοιξα τα βιβλία και βρήκα το τηλέφωνο του βαποριου. Τον πήρα τηλέφωνο στο βαπόρι. Δεν ήξερε τι μέρα ήταν. Ήταν σαν φυτό... Είχε να κινηθεί κοντά μια βδομάδα, τον είχαν πεθάνει στη δουλειά. Η τιμωρία του που εδειρε τον ανθυποπλοιαρχο. Υπέφερε εκεί μέσα. Τον άκουσα και μου αρκούσε, κατάλαβα ότι θα τα καταφέρει...<br /><br />Τα ταξίδια συνέχιζαν πάνω κάτω... Μια φορά μας είπαν ότι θα πάμε Κορέα, χάρηκα... Αλλά εμεινα με τη χαρά... Τα σχέδια άλλαξαν, συνεχίσαμε το ίδιο ταξίδι... Πάνω κάτω... Μια βόλτα από το Σουέζ, μια ανάσα στην Κρήτη... Και αυτό είναι όλο...<br /><br />Έφτασε κάποτε ο Απρίλης... Απρίλης... Τότε με το ηφαίστειο. Επιτέλους ήταν να ξεμπαρκαρουν και ο Αντρέας και ο Σπύρος. Πλέον οι τίτλοι καπταν είχαν παει περίπατο. Τώρα μιλούσαμε από το ίδιο επίπεδο. Από το ίδιο ύψος και με το ίδιο εκτοπισμα... <br /><br />22 του Απρίλη φτάναμε Βέλγιο, δεν ξέραμε σίγουρα αν θα φύγουν τα παιδιά, δεν πετούσε τίποτα εκείνες τις μέρες... Κοντευαμε να τρελεθουμε και οι τρεις μας. Εγώ ήθελα επιτέλους να πιάσω και οι άλλοι για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους να φύγουν.<br /><br />Απολυθηκα 21 Απρίλη. 22 γράφτηκε στο φυλλάδιο μου ανθυποπλοιαρχος! Τα είχα καταφέρει!!! Τι γιορτασα στον γιατρό στο βεγλιο... Από την καλοπέραση είχα βγάλει έναν καλό στο πόδι και βγήκα στον γιατρό να μου τον κόψει... Εν ψυχρό με έσφαξε... Υπεφερα πολύ με τα πόδια μου σε αυτό το μπαρκο. Στην αρχή είχα τέτοιους πόνους που δεν μπορούσα ούτε για αστείο να ξαπλωσω ανάσκελα. Πονουσαν τα πόδια μου που ακουμπουσαν στο στρώμα. Ο καπετάνιος μου είχε απαγορεύσει να ανεβαίνω την πρωινή βάρδια... Δεν το είχα ακούσει, ανεβαινα κρυφά.<br /><br />Και να τώρα στο Βέλγιο μέσα σε μια μέρα τα καμαρωτακθα με φβναζαν second. Τι έκπληξη μετά από τόσο καιρό...<br /><br />Πρώτη βάρδια στο English channel, στο Dover... Το πρώτο μου επίσημο και φανερό τσιγάρο στη γέφυρα, έβαλα τον ναυτη να μου φτιάξει καφε... Τότε είδα το ποσταλι "seven sisters", θα κροσαρε την πλώρη μου στο 1,2 μιλι... Του φωναξα του είπα να περάσει από την πρυμη μου. Οκ μου είπε. Πέρασε από την πλώρη μου τελικά.<br /><br />Φτάσαμε Εμιράτα για καύσιμα, άλλαξε ο καπετάνιος. Μου έδειξε εμπιστοσύνη από την αρχή. Εγώ φταίω για την εμπιστοσύνη του αυτή. Την προκαλεσα. <br /><br />Όταν περναγαμε μέρη με κίνηση αντί να ανεβεί αυτός πάνω με τον ουκρανο, έστελνε εμένα. <br /><br />Πλέον οι ρυθμοί μου έχουν αλλάξει πολύ. Ενώ πριν δούλευα περίπου 14 ώρες την μέρα τώρα αναγκαζομαι για να προλάβω τις δουλειές μου δουλεύω πολύ περισσότερες ώρες. Ο ύπνος ελάχιστος, κοιμομουν 4 ώρες κατα μέσο όρο καθε μέρα. Όταν θυμάμαι τρώω κι ολας.<br /><br />Τα δυο άτομα ακόμα μαζί μου. Τον συνάντησα μετά το Γιβραλτάρ, εμείς πηγαίναμε για πορτ σαιντ και αυτός για Ιταλία. Είχε πιάσει και αυτός. Στα 30 μίλια περάσαμε. Μιλήσαμε στο VHF. Χάρηκα, αλλά μου έλειπε πολύ...<br /><br />Οι μέρες μου συνέχισαν με δουλειά... Είχα τα αφτιά μου κλειστά σε όλους. Προσπαθούσα να μην τους αφήσω να με επιρρεασουν. Ο άνθρωπος μου πλέον επικοινωνεί καθημερινά μαζί μου. Όταν δεν έχω νέα του είναι μέσα στα νεύρα... Προσπαθώ να το ελεγξω και αυτό. Έχω μια δοκιμο στη βάρδια. Πρωτοετης, καλό παιδί.<br /><br />Στην βάρδια είχα παρέα σχεδόν πάντα... Στις αρχές ο γρυλος που καθε βράδυ άρχιζε το τραγούδι του. Ένα μήνα και τον είχα συντροφιά. Μετά ο Περης... Εκείνο το ταχυδρομικό περιστέρι που έχασε τον δρόμο του και έκανε σπίτι του την βαρδιολα.<br /><br />Τον συνάντησα άλλη μια φορά, στη Μάλτα, εμείς περνουσαμε και αυτοί έπαιρναν πετρέλαια... Μιληαμε... Πονεσε και αυτό αλλά έδωσε και λίγο αέρα στις καρδιές μας... <br /><br />Στο Κατάρ, Ιούνιος... Είμαι εγώ στη γέφυρα... Μιλάω με το λιμάνι και μου λένε να φτάσουμε νωρίτερα. Μιλάω με τον καπετάνιο και παίρνω την μηχανή να ανεβασομε στροφές. Κάτι με τρώει στο πρόσωπο, το εξυσα μέσα στο σκοτάδι ασυναισθητα. Μετά από λίγο νιωσα κάτι παγωμένο να κυλάει στο πρόσωπο μου. Ήταν υγρό, άνοιξα το φως του χάρτη. Ήταν αίμα... Προσπαθούσα μισή ώρα να το σταματήσω... Αδύνατον. Ήρθε πάνω ο καπετάνιος... <br /><br />-"Ευτυχώς που ήρθες! Κάτσε λίγο να πάω τουαλέτα γιατί έχω πρόβλημα." <br /><br />Πήγα... Το αίμα δεν σταματούσε με τίποτα. Εσταζε στο σαγονι μου, ξεκινούσε λίγο κάτω από το μάτι μου και σε μισό δευτερόλεπτο εσταζε... Έβαλα ένα τσιροτο. Σταμάτησε να τρέχει.<br /><br />Εγώ με τη στολή μου, ο καπετάνιος το ίδιο, ο Γραμματικος επίσης. Και οι τρεις μας στη γέφυρα. Η δοκιμος πάνω και η γυναίκα του Γραμματικού για να δει που θα μπουμε στο Κατάρ. Έχουνε πιλότο. Φτάνουμε στην μπούκα φορτσατοι, ο καπετάνιος ρωτάει τον πιλότο, μήπως θα ήθελε να κατεβαζαμε ταχύτητα, εγώ τον έχω ήδη ρωτήσει αν χρειάζεται bow thruster,όχι απάντησε... Πλησιάζουμε επικίνδυνα γρήγορα στον ντοκο... Τα ρυμουλκα δεμένα δεν βογαρουν. Ο πιλότος κατάλαβε ότι κάτι δεν παει καλά. Ξεκινήσαμε crash astern... Δωθηκε εντολή στα ρυμουλκα να μας τραβήξουν πάσα δυνάμει. Ο Γραμματικος είπε στον ανθυποπλοιαρχο στην πλώρη να φύγει από μπροστά όλος ο κόσμος. Εμείς στην γέφυρα βαστουσαμε όλοι κάτι σταθερό για την σύγκρουση... Να έχουμε κάτι να κρατηθουμε όρθιοι. Την γλυτωσαμε... Μην ρωτάτε πως και πόσο μακριά... Την γλυτωσαμε.<br /><br />Στα επόμενα Εμιράτα είχανε εσωτερική επιθεώρηση. Από την γέφυρα ένα άτομο τσεκαραν... Εμένα... Κοπέλα και πρωτιμπαρκη. Τους άφησα παγωτά και το χάρηκα πολύ! Έμειναν ενθουσιασμένοι, είχα δουλεξει πολύ γι'αυτο. <br /><br />Τελευταίο κατέβασμα πια για τα αγία νερά. 20:30 τοπική άκουσα την φωνή του. Ρεπορταριζε. Κατάλαβα ότι ήταν μπροστά μου. Έχω είχα κίνηση μπόλικη. Μόλις καθαρισα έβαλα φωνή στο 16. Ήταν αυτός, είχε βάρδια. Δώσαμε κανάλι και φύγαμε να μιλήσουμε. 23:20 τοπική είμαστε σε παραλλαξη 1,65 ναυτικά μίλια απόσταση. Η φωνή του ζέστη στο ακουστικό... Αναψα τον φακό στη γέφυρα και με είδε, άναψε κι αυτός ένα φως... Πλέον τον άκουγα, τον έβλεπα και δεν μπορούσα να τον αγγιξω... Μόλις σχολασα πήγα στην καμπίνα, δεν μπορούσα να κρατησω άλλο τα δάκρυα μου... Μου έλλειπε πολύ... <br /><br />Έσφιξα τα δόντια, εξάλλου λίγες μέρες έχω ακόμα... Συνέχισαν οι βάρδιες ήσυχα. Με έχει πιάσει μια ανησυχία για το bab el mandeb. Ακούμε συνέχεια επιθέσεις πειρατών στην ερυθρα τώρα πια, είναι τα μουσωνια και έχουν ανεβεί πιο ψηλά... Τα πολεμικά αφαντα... Κοιτάξω στον ecdis που θα είμαστε στην επόμενη μου βάρδια. Κάτι με ταραζε βαθιά μέσα μου. Πήγα για ύπνο...<br /><br />Το πρωί ανεβηκα στη γέφυρα παγωμένη. Σε ετοιμότητα, αλλά δεν ενιωθω τίποτα. Σαν να είχα βάλει την καρδιά μου στην κατάψυξη. 10:20 στον καφε... Έχω τον ναυτη στο τιμόνι και γυρίζω, βλέπω αριστερά μου 3 ψαραδικα, ακριβώς πίσω από τα 3 αδέρφια... Δίπλα το ένα στο άλλο, 6-7 άτομα καθε βάρκα. Τους παρακολουθώ... Άλλο ένα βαρκακι εμφανίζεται και κροσαρει με ταχύτητα την πλώρη μου, δίνω εντολω και στριβουμε κι άλλο αριστερά, ήθελα να έχω τον έλεγχο. Τον καθαρισα τον πλωριο, γυρίζω το βαπόρι πορεία. Είμαι πλέον σε παραλλαξη με τα 3 ψαραδικα, τότε τα δυο ξεκίνησαν με τέρμα τα γκαζια τους για το βαπόρι μου... Πήρα τηλέφωνο κάτω, έπιναν καφε. Ήταν ο καπετάνιος. Πάγωσε μόλις του είπα το συμβαίνει. Σαν αστραπή ήρθε με μιας στη γέφυρα, μαζί του και όλοι οι αξιωματικοί που πιναν τον κεφε τους. Σε ένα από τα βαρκακια είδαμε στην πλώρη του ένα όπλο... Ήταν πειρατές, αυτό ήταν σίγουρο. Αρχίσαμε να φωνάζουμε τα πολεμικά στο 16... Ποτέ καμία απάντηση. Το αίμα όλων είχε παγώσει, ο τρόμος είχε ζωγραφίσει τα πρόσωπα τους. Εμένα δεν με εννοιαζε... Δεν ένιωθα φόβο, ήμουν σίγουρη ότι όπως να γίνει θα είμαστε καλά. Είτε όμηροι είτε όχι...<br /><br />Μετά από λίγο και αφού έφτασαν σε απόσταση κοντά στο μίλι τα παρατησαν. Δεν θα μπορούσαν να μας πιάσουν... Με 20 κόμβους είμαστε δύσκολος στόχος.<br /><br />Φτάσαμε Εμιράτα για να φύγω. Έχω φτιάξει 7 σελίδες παράδοση στον αντικαταστάτη μου με τις δουλειές που έχει να κάνει. Έχει πηξει κανονικά... Από το πρωί μέχρι τις 16:45 του λέω τι έχει να κάνει. Τότε μου λένε ότι σε μισή ώρα θα είναι η λατζα μου στο βαπόρι. Τα πράγματα μου ακόμα χύμα και εγώ ούτε μπάνιο δεν έχω χρόνο να κάνω... Αρων αρων κλεινω βαλίτσες, κατεβαίνω κάτω. Είχε σουελ. Θα κατεβαινα από πιλοτοσκαλα. Η λατζα προσεγγίζει με φόβο, εγώ ήδη έχω αρχίσει και κατεβαίνω στα πλευρά του πλοίου με την πιλοτοσκαλα. Είμαι από κάτω η λατζα και κουναει τρέλα... Έφυγε, φοβήθηκε και εγώ εκεί κρεμασμενη στα πλευρά του πλοίου να σκέφτομαι ποιος παίζει μαζί μου... <br /><br />Τα μεσάνυχτα τελικά κατάφερα να φύγω με τη λατζα του bunker surveyor....<br /><br />Εφτά μήνες από τη ζωή μου... Εφτά μήνες συγκινήσεις και άγχος, νευρα, χαρές... Εφτά μήνες....χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-23767248144650270422009-11-13T00:07:00.003+02:002009-11-13T00:34:10.293+02:00KρύοΆλλοι λεν πως το κρύο κάνει καλό. Σφίγγει! Σε κάνει μοντελακι χωρίς κόπο.<br /><br />Άλλοι λεν πως το κρύο σκοτώνει τα μικρόβια. Στην Σιβηρία είναι αποστειρωμένοι από το κρυο εε;<br /><br />Άλλοι πως είναι προάγγελος θανάτου. Πριν τις τελευταίες στιγμές παγώνουν όλα...<br /><br />Φροντίζουμε για την θερμοκρασία!<br /><br />Άλλοι με τζάκι, με τον ήλιο, με καλοριφέρ, με κλιματισμό.<br /><br />Κοστίζει να ζεστάνεις ένα σπίτι. Κοστίζει και να το παγώσεις όμως.<br /><br />Πας λοιπόν αρχές καλοκαιριού και αγοράζεις ένα κλιματιστικό (αρκουδίσιο που έλεγε και η γιαγιά μου). Σου τρώει κάτι μέρες, αλλά σιγά μωρέ... Καλοκαίρι είναι! Τι καλύτερο έχεις να κάνεις από το να κάθεσαι στη ζέστη του σπιτιού σου και να περιμένεις τον μάστορα να σου το κάνει τρόχαλο για να σου βάλει το περιβόητο αρκουδίασιο!<br /><br />Τι να κάνεις; Λες και έχεις επιλογη...<br /><br />Έρχεται, στο κοτσάρει στο τοίχο και νιώθεις υπέροχα! Πίνεις τον φραπέ σου βρε αδερφέ και δεν λιώνουν σε 3 λεπτά τα παγάκια!!<br /><br />Άψογα! Το βράδυ πέφτεις για ύπνο και κοιμάσαι σαν άνθρωπας, ούτε κουνούπια, ούτε ζέστη... ΑΝΘΡΩΠΑΣ κανονικός!<br /><br />Έρχεται ο χειμώνας κάποια στιγμή... (Μοιράια) Και πλέον το κορμάκι σου το ταλάιπωρο, που δουλέυει όλη μέρα, διαβάζει, τρέχει... και πόσα άλλα μπορεί να κάνει κανείς... επιστρέφει στο σπίτι του.<br /><br />Μπρρρρρρρ.... ΚΡΥΟ... τα σαγόνια χτυπούν, τα δάκτυλα δυσκολέυουν στην κίνηση, ο νες σου γίνεται φραπέ σε 3 λεπτά... Ζορίζεσαι.<br /><br />Να ανάψω σε όλη την πολυκατοικία το καλοριφέρ (σκέφτεσαι)...;;<br /><br />Μπα... έχω τη λύση!! ΑΡΚΟΥΔΙΣΙΟ!!! <br /><br />Κάτσε να βρω το κοντρόλ του... (Ψάξε, ψάξε... δεν θα το βρεις!! Ψιτ, φίλος δες στο πατάρι μήπως το ανέβασες με τα καλοκαιρινά σου σε καμια σακούλα)<br /><br />Έλα, εδώ ήταν... Απλά είχα τόσο καιρό να το δουλέψω που δεν το θυμόμουν... Έχω και τόσα στο μυαλό μου..<br /><br />Ωραία!! Πάτα το ον.<br /><br />Μπρρρρρρρρρρρ... Κρύο βγάζει...<br /><br />Να κατεβάσω τους βαθμούς? Να τους ανεβάσω? Τι να κάνω? Να βάλω το ανεμιστηράκι που δείχνει? Να βάλω ένα τριγωνάκι που έχει; Να βάλω κάτι σαν ήλιο; Να βάλω ένα άλλο δεύτερο ανεμιστηράκι που έχει; Να βάλω μια σταγόνα που έχει; <br /><br />Που να το βάλεις το σκασμένο; <br /><br />Κάτσε... σκέφτεσαι, θα τα δοκιμάσω όλα με τη σειρά!<br /><br />Ωραία, τελικά σκέφτομαι!! <br /><br />Παίρνεις μια καρέκλα για να κοιτάς στα μάτια το θηρίο και αρχίζεις να παίζεις. <br /><br />Πω... σκ@τ@...<br /><br />ΟΛΑ ΚΡΥΟ ΒΓΑΖΟΥΝ!!<br /><br />Τις οδηγίες, γρηγορα τις οδηγίες...<br /><br />Χαχαχαχα!! Πολύ καλό φίλος!! Χαχαχαχα!!! Είσαι πραγματικό ταλέντο!!<br /><br />Ποιές οδηγίες βρε κακομοίρη; Εδώ δεν ήξερες που είναι το κοντρόλ που είχες κάνει δεύτερο χέρι σου όλο το καλοκαίρι... Τις οδηγίες θα βρεις που άνοιξες μια ματία στην αρχή να δεις πως παίζει μπάλα το θηρίο και να μην το χαλάσεις;<br /><br />Κάτσε τώρα στο ιγκλού σου και σώπα!!<br /><br />Το κρύο κάνει καλό να λες!<br /><br />Αποστειρώνει, κάνει τα μικρόβια να πεθάνουν (τα κακόμοιρα και αυτά), σφίγγει την επιδερμίδα σου!<br /><br />Σους... Σιωπή... Και σώπαινε καλό μου!!<br /><br />Σκάσε και φτύνε παγάκια!!<br /><br />Να τα έχεις έτοιμα για το καλοκαίρι!<br /><br />Υ.Γ.: τελικά το άφησα στους 30 κελσίου, και στο σηματάκι που μοιάζει περισσότερο με ήλιο... ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ να μην είμαι αρχαία το πρωί!<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBt47VxlgAO_hqeYVmr4LeZ9ambC4bKc9607erjn7HajQx4hulj6Zvju3bMLzSZbWBefjCyh6VD-n4C_NJQw5PPMDT5Ukz6aDtXPj_Z0tqnlz3yVSh3dX24d_ujeFu99JEAZITurg71JaP/s1600-h/icewoman-1429971666.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 237px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBt47VxlgAO_hqeYVmr4LeZ9ambC4bKc9607erjn7HajQx4hulj6Zvju3bMLzSZbWBefjCyh6VD-n4C_NJQw5PPMDT5Ukz6aDtXPj_Z0tqnlz3yVSh3dX24d_ujeFu99JEAZITurg71JaP/s400/icewoman-1429971666.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5403348558209348866" /></a>χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-12543813996651597602009-11-06T18:35:00.008+02:002009-11-06T21:34:52.386+02:00χρυσά...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLuW525Cv1OIAEEDgXKYAk-BiEv9Hb2kM4PfA4X9NI_nb6m6Nr7YW2yb9IEQOvQqs8Tz4qsVtci_-c7BLHlSFfyI5E_ChkFgNEHGpDp7d2J1LtWZMcOavNbrKuDUIgjgw1toS0pMn2w0NA/s1600-h/DSC00863.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLuW525Cv1OIAEEDgXKYAk-BiEv9Hb2kM4PfA4X9NI_nb6m6Nr7YW2yb9IEQOvQqs8Tz4qsVtci_-c7BLHlSFfyI5E_ChkFgNEHGpDp7d2J1LtWZMcOavNbrKuDUIgjgw1toS0pMn2w0NA/s400/DSC00863.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401037719394526178" /></a><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeaeuOmP6nNb_FjI3ttKiXPQQwtXcpHUiqwJcxWpk4qOzHc0NJm-8mhyphenhyphen687cBgXZ78Nr7ZNQKi6o4EnQSbWN3DrxuBgilCqFMmWIviy4vjZo9WWqiniHFZgn-jHqamvFmYnjfUCCchC-GR/s1600-h/DSC00862.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeaeuOmP6nNb_FjI3ttKiXPQQwtXcpHUiqwJcxWpk4qOzHc0NJm-8mhyphenhyphen687cBgXZ78Nr7ZNQKi6o4EnQSbWN3DrxuBgilCqFMmWIviy4vjZo9WWqiniHFZgn-jHqamvFmYnjfUCCchC-GR/s400/DSC00862.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401037127559639682" /></a><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv3xRiUZJlEuw8dTEkCJfF_Ga7VEHwAoCLzbzCxzewkSpxyKN00Vgwug6YANJUIxhhSZCFBKswkjp3RGGQPFkIf28wStrWsAXF88D0CWQn0oNlpKRIjrB-8OMDayC5GLD58apnmjIG8wZC/s1600-h/DSC00860.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv3xRiUZJlEuw8dTEkCJfF_Ga7VEHwAoCLzbzCxzewkSpxyKN00Vgwug6YANJUIxhhSZCFBKswkjp3RGGQPFkIf28wStrWsAXF88D0CWQn0oNlpKRIjrB-8OMDayC5GLD58apnmjIG8wZC/s400/DSC00860.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401036347577849090" /></a><br /><br /><br />Ελεύθερη χθες... Σου είπα όλα αυτά που φοβάμουν. Χάρηκα που τα έβγαλα από μέσα μου. Δεν λέω... δεν στα είπα όλα... Αυτά που σου είπα και που είπες με γεμίσαν. Άνοιξαν τα πνευμόνια μου χθες. Καλό ταξίδι.<br /><br />Χάζεψα σήμερα με τον χρυσό ουρανό και την γαλανόλευκη... Μούδιασα από τη θέα. Σαν παραμύθι. Όνειρο.χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-87982121927141866882009-10-26T06:24:00.002+02:002009-10-26T06:48:05.448+02:00??? Μήνας περίπου...Τράκαρα. Μπίλιες... Διάσειση (και όχι διάσθειση όπως (?) νόμιζα!) Μια χαρά, ξύπνημα κάθε μια ώρα... Ένα καρούμπαλο στο κεφάλι και μια μελανιά στον αριστερό ώμο μου. Τρομεροί πονοκέφαλοι, ζαλάδες και εκνευρισμός, ταραχή, ακατανόητος πόνος σε όλο μου το κορμί (υποθέτω από το τράνταγμα).<br /><br />Έγιναν οι εκλογές...<br /><br />Πέρασα σε κάτι σημαντικές εξετάσεις!!! Έκανα τα χαρτιά μου για το δίπλωμα. Πέρασα επιτροπή γιατρών... 10 εργάσιμες για να πάνε τα αποτελέσματα 500μέτρα διαδρομή μέχρι το υπουργείο. Όταν πάνε πάω να πληρώσω παράβολο και άλλες 10 εργάσιμες για να εκδοθεί το δίπλωμα... (σιγά μωρέ... τώρα θα σας μάθουμε? Ελληνικό δημόσιο είναι αυτό... και τι έγινε?? 4 χρόνια ήταν η σχολή... και τώρα 1 μήνας για ένα χαρτί?? Σιγά τα λάχανα)<br /><br />Το αμάξι που είχα πέρισυ (όχι αυτό που τράκαρα, αυτό ήταν του μπαμπά μου...) είχε χτυπήσει λέει μπιέλα (?) - ιδέα δεν έχω τι κάνει μια μπιέλα... ΑΠΟΣΥΡΣΗ!<br /><br />Έκλεισα άλλο! Καινούριο! Ζουζουνιάρικο! Περιμένω το χαρτί της απόσυρσης να πάω στο υπουργείο και στην εφορεία να αποχαρακτηριστεί το όχημα και να γίνει οριστική διαγραφή του. Μετά στην αντιπροσωπεία και μέσα σε 3 εργάσιμες θα το έχω!!! (ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΑΜΑΞΙ, ΚΑΙ Ο ΚΑΗΜΟΣ ΜΟΥ ΜΟΝΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ!!!)<br /><br />Σεμινάρια κάθε μέρα σχεδόν, για να φύγω!! Χοντρά χοντρά και έξω έξω μάλλον στις αρχές Δεκέμβρη φεύγω!!!! ΠΑΩ ΝΑ ΠΙΑΣΩ ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ!!!<br /><br />Δευτέρα σήμερα... Ξύπνησα 4 το πρωί. Να πάω τους γονείς μου στο αεροδρόμιο! Να πάνε κάτω!! Να δούνε το εγγόνι τους που περιμένουμε σήμερα!! Ζηλεύω... Θέλω και εγώ να πάω... τα σεμινάρια βλέπεις δεν με αφήνουν.<br /><br />Λέω να πετάξω αύριο το απόγευμα. Δεν βρίσκω εισητήριο... ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΑΝΗΨΙΑ ΜΟΥ ΛΕΜΕ!!! ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΝΗΨΙΑ!!!!<br /><br />Γνώρισα άτομα πολλά αυτόν τον μήνα! Άτομα που χαίρομαι πραγματικά για την όποια παρουσία τους στη ζωή μου! Άνθρωποι αξιόλογοι!<br /><br />Έφυγε το αδερφάκι αυτόν τον μήνα! Περνάει καλά! Χαίρομαι πραγματικά για την μικρή! Της άξιζε!! (σαν να λέω καλά να πάθει μοιάζει... καμία σχέση όμως)<br /><br />Την μάνα έχω χάσει λίγο... Υποθέτω τα μαθήματα, έχει και αυτή τρεχάματα. Την καταλαβαίνω. Όχι πως δεν μου λείπει...<br /><br />Μου λείπει πολύ η κολλητούλα μου, ο ταξιδεμένος μου λείπει και ο άλλος που είναι λίγο πιο κοντά.<br /><br />Βρέχει πάλι σήμερα και μου αρέσει πολύ. Γύρισα από το αεροδρόμιο μόνη μου (λογικό, αφού πέταγαν οι άνθρωποι). Συντροφιά μου ένας λαικός σταθμός που είχε συντονίσει ο πατέρας μου. <br /><br />Πρώτο τραγούδι:<br /><object width="500" height="405"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/dMd5w5OEkxU&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/dMd5w5OEkxU&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="500" height="405"></embed></object><br /><br />Αλλά εκτέλεση Πόλυ Πάνου! Δεν μπόρεσα να το βρώ... <br /><br />Τραγούδαγε με το παράθυρο ανοιχτό και με όλη μου τη δύναμη! Ευτυχώς που ήταν βράδυ... ήμουν και στην Αττική... και δεν τρόμαξα κανέναν!!!<br /><br />Επόμενο τραγούδι:<br /><object width="445" height="364"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/D_Mi3O5pMA4&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/D_Mi3O5pMA4&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="445" height="364"></embed></object><br /><br />Νταλάρας! δεν το είχα ξανακούσει! Ενθουσιάστηκα για ένα περίεργο λόγο...<br /><br />Και 2 τραγουδάκια μια φίλης που τα αγάπησα μόλις τα άκουσα!!<br /><br /><object width="500" height="405"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/uU-mHbLPaOk&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/uU-mHbLPaOk&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="500" height="405"></embed></object><br /><br />Το ένα που αγάπησα. Μποφίλιου<br /><br /><object width="660" height="525"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/w5rDHu1Y8so&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x402061&color2=0x9461ca&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/w5rDHu1Y8so&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x402061&color2=0x9461ca&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="660" height="525"></embed></object><br /><br />Πάλι Μποφίλιου!<br /><br />Συγνώμη για την γουρουνιά του ύπνου μου βρε φιλενάδα!!!χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-75133825803235762009-10-08T18:50:00.002+03:002009-10-08T19:02:25.778+03:00Aπλα καλοκάιριΌπως ήρθες έφυγες...<br />και εγώ τα ίδια ρούχα τότε και τώρα... <br />Δεν ξέρω πότε και αν θα σε ξαναδώ.<br />Με πειράζει που έφυγες εσύ πρώτος<br />και εγώ έμεινα εδώ μόνη μου<br />στην καθημερινότητα χαμένη.<br />Μα τελικά δεν με πειράζει η καθημερινότητα<br />αυτό που με πειράζει είναι ότι λείπεις<br />εσύ από την καθημερινότητά μου πλέον.<br />και μου μοιάζουν όλα άσκοπα...<br />Θα μου πεις με ποιο δικάιωμα μιλάω εγώ...<br />εγώ που ποτέ δεν σου δώθηκα ολοκληρωτικά<br />εγώ που ήμουν κρυμμένη στη σαρκοφάγο μιας σχέσης<br />φοβάμαι τώρα που έφυγες...<br />Φοβάμαι το αποτύπωμα από το αφτί μου<br />Ξέρεις... τόσο ανάγλυφο.<br />Φοβάμαι μόνη μου να δω πάλι το αποτύπωμα...<br /><br />Καλή αρχή και καλά ταξίδια μάτια μου!<br /><br />(Σε εσένα που έφυγες πριν 1 περίπου μήνα και έχεις περάσει πολλά από τότε)χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-8378334854739477912009-08-25T14:27:00.001+03:002009-08-25T14:28:56.763+03:00ΕΛΕΟΣ...Κοιτάζω τώρα τις αναρτήσεις πριν το καλοκαίρι... Αλήθεια, τι μαλακίες μπορεί να γράψει κανείς όταν νομίζει ότι είναι ερωτευμένος??<br /><br />ΕΛΕΟΣ!! άλλη φορά ας τρώω μια τσίχλα καλύτερα!!χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-11756402408218900092009-07-25T04:29:00.002+03:002009-07-25T04:48:00.019+03:00Μα εσύ ποτέ...Σήμερα σου είπα ότι το σαββατοκύριακο θα το περάσω με ένα φίλο μου. Δεν το χάρηκες. Και εμένα μου ήταν δύσκολο να στο πω. Θέλω όμως για μια φορά να παίζω χωρίς άσσους στα μανίκια μου ακόμα κι αν...<br /><br />Ρίχνω τοίχους και γκρεμίζω φράχτες. Θέλω. <br /><br />Φοβάμαι μην σε χάσω με την τόση ειλικρίνειά μου, αλλά την έχω ανάγκη. Θέλω να σου λέω τα πάντα. Σήμερα έπαιξα πολύ με τις σκέψεις μου αν έπρεπε να στο πω ή όχι. Ξέρω ότι τον φοβάσαι τον συγκεκριμένο φίλο μου. Φαντάζομαι το γιατί. Εγώ φοβάμαι πολύ περισσότερα σε σχέση με εσένα.<br /><br />Αν μου το έλεγες εσύ? Θα είχα αφρίσει, θα είχα πέσει στο ποτό... Θα το δεχόμουν, σίγουρα, αλλά όχι με την καρδιά μου, μάλλον με το μυαλό μου. <br /><br />Μου λείπεις ρε γαμώτο...χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-79614550085095819362009-07-12T17:10:00.002+03:002009-07-12T17:29:59.194+03:00Και έλα και πάμε και δώσε!Ζάλη... Ζέστασιά... 24 ώρες... 2... 1... Ζωγραφιά... Ποίηση... Μαγεία... Ανάσα... Ανάγκη... Όνειρα... Ευχές... Φόβοι... Ικανοποίηση... Γαλήνη... Ηρεμία... Πάθος... Έρωτας... Γέλια... Χαρά... Κόκκινο... Φεγγάρι... Λιμάνι... Καράβια... Τσιμινιέρα... Καρδιοχτύπι... Σάρκα... Λαγνεία... Σκέψεις... Απόσταση... Έλλειψη... Πόθος... Αίμα... Μυρωδιές... Φαγητό... Κατσαρόλες... Αγκαλιά... Φιλιά... Πειράγματα... Χαλί... Καφές... Παγωτό... Χωροχρόνος... Μουσική... Σημάδια... Κορμιά... Φλόγες... Τσιγάρο... Δάγκωμα... Σκίρτημα... Ανατριχίλα... <br /><br />Τόσα πολλά, και αλλά τόσα... Πως έγινε; Δεν θα το ψάξω. Δεν θα αγχωθώ. Δεν υπάρχει χρόνος μαζί. Είναι μόνο κλάσματα του δευτερολέπτου κι ας δείχνει το ρολόι να περνάν οι ώρες. Τι να μας κάνει η νύχτα... μια νύχτα μόνο, τι να μας κάνει; Τι να μας κάνει η νύχτα, να αγαπηθούμε πια δεν μας φτάνει...<br /><br /><object width="660" height="525"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/weQJ66LXDCM&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/weQJ66LXDCM&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="660" height="525"></embed></object><br /><br />Μόνο να νιώθω το κορμί σου δίπλα στο δικό μου και το αγγιγμά σου... Μαζί εδώ.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgajw5Frmw3lcO1LoFAk0jv9HHRM0hVvumConqwfU8YWdaoFHCwX39IrVzBD2lG8OXmWFRaItZZy0PzpjoZwT5Gj-zgeMhDuE1jiuMdUCOF1LdWUiz14dusswLNB35ykgHcZBpXbIQKAZwz/s1600-h/DSC00771.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgajw5Frmw3lcO1LoFAk0jv9HHRM0hVvumConqwfU8YWdaoFHCwX39IrVzBD2lG8OXmWFRaItZZy0PzpjoZwT5Gj-zgeMhDuE1jiuMdUCOF1LdWUiz14dusswLNB35ykgHcZBpXbIQKAZwz/s400/DSC00771.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5357580620397131154" /></a>χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-89855354547335884832009-07-10T20:51:00.002+03:002009-07-10T21:06:13.352+03:00Ονειρά θέλωΧρειάζομαι όνειρα να ξεχάσω τις σκέψεις μας. Είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα, δεν αντιλέγω. Θα φύγεις, θα φύγω... Θα φύγουμε. Και το ξέρεις πως δεν θέλω να σε χάσω, και το ξέρω πως δεν θέλεις να με χάσεις. Και ούτε επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να πληγώσει ο ένας τον άλλο. Ούτε να χαθεί ο ένας από την ζωή του άλλου. <br /><br />Στην αρχή είχα τον φόβο του ενθουσιασμού. Μετά είχα τον φόβο μην σε ερωτευτώ. Ακολούθησε ο φόβος της αλήθειας. Τώρα έχω τον φόβο της απόστασης και της έλλειψης. <br /><br />Θέλω να ελπίζω... Κοντά σου ξεπέρασα πολλούς φόβους μου. Πολλούς φόβους μας ξεπεράσαμε μαζί. Μα τώρα φοβόμαστε για τα ίδια πράγματα. Αλλά έχω ανάγκη να ελπίζω ότι όλα θα μας πάνε καλά. <br /><br />Γι'αυτό εύχομαι στα αστέρια. Πάντα με μάγευαν τα αστέρια. Και πάντα έπιαναν οι ευχές μου σε αυτά... Και τώρα θέλω να ευχηθώ για εμάς στα αστέρια.<br /><br /><object width="500" height="405"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/qZ1NYFFDT8I&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x402061&color2=0x9461ca&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/qZ1NYFFDT8I&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x402061&color2=0x9461ca&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="500" height="405"></embed></object><br /><br />Cliff Edwards - When You Wish Upon A Star<br /><br />When you wish upon a star<br />Makes no difference who you are<br />Anything your heart desires<br />Will come to you<br />If your heart is in your dream<br />No request is too extreme<br />When you wish upon a star<br />As dreamers do<br />Fate is kind<br />She brings to those to love<br />The sweet fulfillment of<br />Their secret longing<br />Like a bolt out of the blue<br />Fate steps in and sees you through<br />When you wish upon a star<br />Your dreams come trueχαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-59997730666302515302009-06-30T16:34:00.005+03:002009-06-30T16:50:39.403+03:00Στα μεγάλα σκοτάδια<object width="500" height="405"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/y4vE4HVSlM4&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/y4vE4HVSlM4&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="500" height="405"></embed></object><br /><br />PROHJA - ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ<br /><br />Πήρα τις ευχές στον ώμο φορεσιά με καμάρι<br />απ’ του ονείρου δανεική του καπετάνιου τη χάρη<br />κι είπα ταξίδι μου πρώτο να που ήρθε η σειρά σου<br />στο βορρά και στο νότο θα ’μαι πάντα κοντά σου.<br />Βαριά η ανάσα μου το βήμα μου δεν κόβω<br />στο μαξιλάρι μου άφησα τον τελευταίο μου φόβο<br />σα χαλασμένη πυξίδα που απέφυγα και δεν είδα<br />μη μου αλλάξει πορεία πρίν να πατήσω σανίδα.<br /><br />Λέω να αφήσω την καρδιά μου ήσυχη να το χαρεί<br />μπορεί της τύχης μου να ’ναι το πιο μεγάλο σκαρί<br />που ίσως με πάει σε όσα φαντάστηκα μέρη<br />κι ίσως με φέρει πίσω πιο πλούσιο ποιός ξέρει.<br />Μπάρκο πρώτο λοιπόν βάζω ψυχή και σάρκα<br />και τα νιάτα μου στην πιο μεγάλη μου τσάρκα<br />γι’ αυτό σου λέω καπετάνιε εγώ είμαι για το τιμόνι<br />το καλό και το κακό στο πλευρό μου στοιχειώνει.<br /><br />Με φοβάται ο ουρανός με προσέχουν τα αστέρια<br />χωράει ο ωκεανός στα δυο μου τα χέρια<br />αλήθεια λέω με είχα δεί στο όνειρό μου ένα βράδυ<br />με ένα τιμόνι στο χέρι και στο μεγάλο σκοτάδι.<br />Ναυαγός σε λάθος μέρος ουρανέ μου δε σ’ είδα<br />ξύπνησα γέρος σε καινούρια πατρίδα<br />ψάχνω κάτι να δω κι έχω τ’ άστρα σημάδια<br />μα είμαι ακόμα εδώ στα μεγάλα σκοτάδια.<br /><br />Άρχισα λίγο να τρέμω στην πρώτη φουσκοθαλασσιά<br />εκεί που η νύχτα με τη μέρα έχουν το φως μοιρασιά<br />με κάθε κύμα από θάλασσα βλέπω ουρανό<br />παρακαλώ τους θεούς να στείλουν το γαλανό.<br />Βρεμένα κι ανοιχτά έχω απ’ το φόβο τα μάτια<br />φέρμα τα πανιά τρίζουνε τα κατάρτια<br />μα δε μιλάω σε κανέναν μόνος μου πρέπει ν’ αντέξω<br />μ’ ακούς δε θα γυρίσω ντροπιασμένος εκεί έξω.<br /><br />Μα τις λέξεις ο αέρας γύρω μου τις σφυρίζει<br />και στο μυαλό κι εκεί μια καταιγίδα αρχίζει<br />τα χέρια μου χαλαρώνουν πάνω στο τιμόνι<br />το κύμα μ' αφήνει και ύστερα με σηκώνει.<br /><br />Τότε σπάω δεν αντέχω και στους άλλους φωνάζω<br />δε μ’ ακούει κανείς και πιο πολύ τρομάζω<br />είμαι μόνος σαν να ήπιε ο χρόνος τους ναύτες<br />και μου ζητάει ο βυθός του ονείρου μου τους χάρτες.<br />Και μαυρίζουν όλα απ’ τη ζερβή μου μεριά<br />με το σκαρί παρέα μας πήρε αγκαλιά η στεριά<br />και τότε η θάλασσα σαν παγωμένο χάδι<br />με σπρώχνει να βγώ στο μεγάλο σκοτάδι.<br /><br />Μα είμαι ακόμα εδώ στα μεγάλα σκοτάδια... Σαν να ζω τα 4 χρόνια της σχολή ξανά. Και τα χρόνια πριν τη σχολή, αλλά και τα χρόνια που θα με ακολουθήσουν... Να φεύγω θέλω, να μην κάθομαι. Κοντεύει ένας χρόνος. Σε περίπου 20 μέρες θα είναι ακριβώς ένας χρόνος. <br /><br />Μόνο το τραγούδι και μόνο τους στίχους... Μόνο αυτό.χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456711276109855252.post-74837388291429726102009-06-25T02:46:00.006+03:002009-06-25T03:34:35.401+03:00ΣκάλεςΈπιασαν υγρασία οι τοίχοι και μαυρίσαν. Μυρίζουν και κάπως παράξενα. Δεν είναι εντελώς μαύροι δηλαδή, πρασινομαύροι είναι μάλλον. Μυρίζει αρκετά εδώ κάτω. σχεδόν πιάνεται η ανάσα μου. Φταίει και η σκάλα. Φταίει και το τσιγάρο που αργοκαίει στα χείλη μου. Έιναι και οι μέρες τέτοιες που έχει πολύ ζέστη και το κάνει ακόμα πιο δύσκολο να βρεις μια καθαρή ανάσα. <br /><br />Δεν μπορώ να δω τελικά αν τις ανεβαίνω ή τις κατεβαίνω. Κινούμαι στις σκάλες. Έίναι μεσημέρι έξω, μα εδώ είναι σκοτάδια. Χαχα, είναι σκοτάδι μάτια μου... πάντα σ'αυτή την πλάση...<br /><br />Τι μάτια μου; Κόκκινα, θολά με σκιές αντί για εικόνες, με μια μόνιμη γυαλάδα που με τρομάζει ακόμα και εμένα την ίδια να την βλέπω στον καθρέφτη. Τι γυαλάδα... σαν να είναι ψεύτικα, σαν να σπαράζουν. Σαν να μου τύλιξες τα μάτια με διάφανη μεμβράνη. Ναι, αυτό νομίζω έκανες. Μάλλον δεν θέλεις να βλέπω πολλά. Μπορεί και εγώ να μην θέλω να βλέπω πολλά.<br /><br />Βαφτίζω αυτό που θέλεις εσύ δικό μου θέλω. <br /><br />Γιατί με άφησες όμως να έρθω μόνη μου σ'αυτές τις σκάλες. Μυρίζει σου είπα. Μυρίζει μούχλα και σπέρμα και υγρά κοινών γυναικών μαζί με αίμα. Όχι πως σε θέλω μαζί μου, αλλά δεν θυμάμαι γιατί ήρθα. Σιχαίνομαι και λιγάκι εδώ. Και για φαντάσου, εσύ ξέρεις τον δρόμο να με πας πίσω. <br /><br />Γι'αυτό μου έβαλες τις μεμβράνες στα μάτια; Εντάξει σε ακούω κάπου στο βάθος, αλλά και σε καλύπτουν τα ποντίκια που σφάζονται μεταξύ τους και ο ήχος της κατσαρίδας που πάτησα. Σιχαίνομαι σου λέω. ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ ΓΑΜΩΤΟ...<br /><br />Τώρα πια δεν ακούω τίποτα. Μόνο της καρδιά μου που χτυπά τόσο δυνατά. Θα σπάσει νομίζω. Νιώθω περίεργα. Πρησμένη και έχω να φάω μέρες. Τα αφτιά μου βουίζουν. Νιώθω μικρά τσιμπίματα στο πρόσωπό μου. Σαν να μουδιάζει. Κρυώνω ξαφνικά και όμως ιδρώνω. Τα γόνατα λυγίζουν. Θα πέσω το νιώθω. ΚΡΑΤΑ ΜΕ..<br /><br />Δεν παίρνω ανάσα πια. Έπεσα. Χτύπησα την πλάτη μου στη σκάλα. Πόρνη σκάλα. Δεν μπορώ να κουνήσω τίποτα. Σαν ξύλο είμαι. Μα δεν φοβάμαι τώρα. Νιώθω τις κατσαρίδες να περπατάνε πάνω μου, στο πρόσωπό μου. Νομίζω ότι κάτι μπαίνει μέσα μου. Τα ρουθούνια μου τσούζουνε. Κρύο, έχει πολύ κρύο και πονάω πια. Φίδι είναι. Μαύρο, γυαλιστερό κι αυτό σαν τα μάτια μου που τώρα περπατάνε ζουζούνια και κατσαρίδες. <br /><br />Όσο προχωράει μέσα μου πονάω και μετά μουδιάζω περισσότερο από πριν. Μου φάνηκε πως άλλαξε χρώμα και το δέρμα μου. Σαν να σκούρυνε κι αυτό. Όμως να, σε νιώθω είσαι εδώ. Μην γελάς μαζί μου. Ναι, νευρικό είναι το ξέρω. Φοβάσαι έτσι που με βλέπεις. Τον νιώθω τον φόβο σου. <br /><br />Με εξοργίζεις. Γονάτισες δίπλα μου. Θέλεις να μου χαιδέψεις τα μαλλιά. Διστάζεις. Κάτι με καίει στα μάτια. Τι; Τι έχω; Αίμα... Αίμα δεν είναι; Το δικό μου αίμα μύριζε από την αρχή. Εγώ και εσύ μυρίζαμε έτσι; Μα πως... αφού... εμείς... ποτέ δεν...<br /><br />Τίναξες την στάχτη σου. Χορεύοντας έπεσε στα χείλη μου. τράβηξες την τελευταία σου τζούρα και πέταξες το τσιγάρο σου στο πάτωμα. Έπεσε δίπλα μου. Σηκώθηκες όρθιος. Έπιασες το φτηνιάρικο σακάκι σου από την καρέκλα, το φόρεσες και έκανες να φύγεις.<br /><br />Κοντοστάθηκες κοιτώντας με έτσι που ήμουν. Σήκωσες τον γιακά σου και κάτι είπες μέσα απ'τα δόντια σου. Μάλλον βλαστήμησες. Έφυγες.<br /><br />Έχουν περάσει αιώνες από τότε και εγώ είμαι στο ίδιο σημείο. Ακίνητη στο πάτωμα γυμνή. Δεν κρυώνω πια, δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μυρίζω... μόνο τη στάχτη σου νιώθω ακόμα στο στόμα μου.<br /><br />Δεν ξέρω τι έτος έχουμε τώρα. Δεν με αφορά. Μόνο νιώθω ένα μικρό γαργαλητό στις πλάτες μου. Δεν με ενοχλεί...<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDXGqHnoRm48ecsGvzm47CnYYFZ5MOPnAtzCJNhyphenhyphenK8ZOj5B_VzZBDwa7C9mQEEJj0ci2veYEWM2Vq7M9V9KPKqV3ZSBzjS-3UQoEPBGwIKJqBhBeaYO1HqzP1UyTOf9Org-SazHE3cpOV3/s1600-h/n636029349_791668_663.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 386px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDXGqHnoRm48ecsGvzm47CnYYFZ5MOPnAtzCJNhyphenhyphenK8ZOj5B_VzZBDwa7C9mQEEJj0ci2veYEWM2Vq7M9V9KPKqV3ZSBzjS-3UQoEPBGwIKJqBhBeaYO1HqzP1UyTOf9Org-SazHE3cpOV3/s400/n636029349_791668_663.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5351056006516042818" /></a>χαλαρουιταhttp://www.blogger.com/profile/02145180147396830929noreply@blogger.com2