Πιο ζώα κι από τα ζώα...

Έχω ξεφύγει πια από την φάση που θα μπορούσε κάποιος να με αποκαλέσει παιδί. Προ πολλού.

Κι αν το άσμα που μου έρχεται στο κεφάλι είναι πραγματικότητα ("...Πως να κρυφτείς απ'τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα. Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά όταν ξυπνούν στις 2 η ώρα..."), τότε αλήθεια δεν θα ήθελα να γίνω ποτέ ξανά παιδί.

Κάτι τέτοιες ώρες ντρέπομαι για αυτά που ξέρουν τα παιδία του κόσμου. Ντρέπομαι για τα έργα του ανθρώπου. Ντρέπομαι για αυτά που θα μπορούσα να έχω κάνει και τελικά δεν έκανα ποτέ μου.

Ντρέπομαι ακόμα γι'αυτά που ξέρω οτι θα γίνουν.

΄Οταν περπατάω στον δρόμο βλέπω τα παιδιά να παίζουν στον δρόμο και χαμογελάω. Αυτό μέχρι χθες... Σήμερα δεν μπορώ να τα δω. Τα ντρέπομαι...

Συγνώμη, αλλά δεν θέλω να κάνω παιδιά. Να κάνουν τι; Να ζουν μέσα σε πολέμους, να μην έχουν νερό να πιούνε, να ξέρουν πως να σκοτώνουν, να μην γνωρίσουν ποτέ τους την ζωή και την αγάπη; ΟΧΙ, δεν θέλω να κάνω παιδιά για να μου φέρνουν τα χάπια μου στα γηρατειά μου. ΟΧΙ, δεν θέλω να ικανοποιήσω τον εγωισμό μου κάνοντας παιδιά.

Αν υπήρχε ένας λόγος που θα ήθελα να κάνω παιδιά αυτός θα ήταν για να ζήσουν καλύτερα απο ότι ζήσαμε εμείς. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει τα παιδιά μας να γίνουν αυτό που δεν γίναμε εμεις. Απλά, να ζήσουν σε έναν καλύεερο κόσμο απ'ότι εμείς. Να ζήσουν ΖΩΗ και όχι καθημερινότητα και ρουτίνα και άγχος και... και... και...

Γι'αυτό σου λέω ότι θέλω να φύγω. Δεν τον αντέχω αυτόν τον κόσμο. Βαπορι και πάλι βαπόρι... Να ξυπνάς και να κοιμάσαι με τον φόβο άλλων "θεριών". Να ζείς όμως πιο "καθαρά". Ίσως τολμώ να πω και πιο ανθρώπινα μέσα στην απάνθρωπή σου μοναξιά.

Αλλά και πάλι ξέρω τι θα μου πεις. "Η φυγή δεν είναι λύση!". Το ξέρω ότι δεν είναι λύση... ΑΠΟΓΝΩΣΗ είναι.

Εδώ και 7 χρόνια έχω στο σπίτι έναν σκύλο. Τον μάζεψε ο αδερφός μου από κάποιο νησί. Αδέσποτος ήταν. Τριγυρνούσε στην δουλεία του και έψαχνε λίγο νερό και λίγο φαγητό. Αν τον χαίδευε και κανένας... Δεν ήθελε και τίποτα άλλο. Κάθε πρωί του έβαζε σε ένα μεγάλο καθαρό τασάκι γάλα, να φάει κάτι το ζωντανό... Του αγόραζε κόρνμπίφ, του έβαζε νεράκι... Κάθε πρωί ο "μούργος" τον περίμενε στην είσοδο, όταν σχολούσε ο αδερφός μου ο σκύλος καθόταν στον χώρο και εκτελούσε αυτοβούλως χρέη φύλακα.

Το συμβούλιο έγινε και η απόφαση ήταν να έρθει στο σπίτι ο σκύλος. Τον πήγε λοιπόν στον κτηνίατρο για τα εμβόλια. Του έβαλε και μια αλυσιδίτσα στον λαιμό. Ο σκύλος μόλις άκουσε την αλυσίδα άρχισε να τρέμει και να κλαίει. Του έβγαλε την αλυσίδα και του αγόρασε ιμάντα.

Τον φέραμε σπιτι. Ένα πρωινό η μαμά πήρε την σκούπα να σκουπίσει. Ο σκύλος μόλις είδε το κοντάρι της σκούπας κοκκάλωσε και πάλι άρχισε να κλαίει.

Το συμπέρασμα; Το σκυλάκι αυτό που και ένστικτο φύλακα έχει και τελικά μας βγήκε και σκύλος ράτσας κάποιον είχε "ενοχλήσει" και αυτός ο κάποιος θεώρησε σωστό να τον ματσουκιάσει. (Μιλάμε για ένα σκυλάκι μικρόσωμο.) Να του σπάσει ένα δόντι και να το κάνει να φοβάται τα πάντα γύρω του.

Το σκυλάκι αυτό είναι (όπως συνηθίζω να λέω) ο "γιός" μου. Δεν μετανιώνω ούτε ένα λεπτό που έχω έναν τέτοιο γιο.

Και μου ζητάς να χαμηλώσω την φωνή μου; Αυτοί που πρώτα απ'όλα έχουν σκοτώσει την ζωή μου...

Πες μου τώρα εσύ που ξέρεις τα πολλά και ο νους σου κατεβάζει... Ο σκύλος είναι πιο ζώο από τον "άνθρωπο" ή ο "άνθρωπος" από τον σκύλο;