Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Tο λάθος

Πήγα για καφέ με μια παρέα χθες. Δεν ήμουν μαζί τους παρά μόνο στα διαλείμματά μου.

Τρόμαξα μια - δυό φορές όταν μου μιλούσαν. Με βγάζαν από εκεί που ήμουν βίαια. Τρομακτικό μέχρι ενός σημείου. Μια ζωντανή παρέα από 3 άτομα και ένα ακόμα που ξυπνάγε κατά διαστήματα.

Στον γυρισμό πήρα έναν φίλο να τον αφήσω παρακάτω. Μιλούσαμε. Δυσαρέσκεια στο κάθε παρόν μας και αίσθηση νοσταλγίας στο κάθε παρελθόν μας. Γιατί; Γιατί το παρόν δεν είναι αρκετό αλλά το παρελθόν μοιάζει τόσο ονειρικό και συνάμα αψεγάδιαστο; Ή τουλάχιστον τα ψεγάδια του παρελθόντος φαντάζουν τρομερά αστεία.

Είπαμε καληνύχτα και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.

Μου κίνησε το ενδιαφέρον η κουβέντα μας. Ώρες μετά εξακολουθούσα να σκέφτομαι τα λόγια μας. Δεν ανήκω εδώ, δεν ανήκω στο τώρα. Δεν ανήκω πουθενά και σε τίποτα. Είμαι ένα μοναχικό περιθώριο. Δεν μου κακοφαίνεται, ίσα ίσα. Μου αρέσει μπορώ να πω.

Αλλά μια τέτοια κατάστασση κρύβει οδύνες. Πολλές οδύνες. Δεν με ενοχλεί ούτε αυτό, Τον νιώθω τόσο καιρό τον πόνο που πια δεν τον καταλαβαίνω. Δεν τον νιώθω. Νομίζω ότι θα μου λείψει αν ποτέ τον χάσω. Τώρα πια αυτός ο πόνος έχει γίνει εγώ και εγώ έχω γίνει αυτός ο πόνος με την σειρά μου.

Δεν υπήρξα ποτέ εγώ. Ποτέ και με κανέναν σας. Θυμάμαι μόνο στιγμές που κόντεψα αγγίξω το λευκό. Άσπρες στιγμές, ή τουλάχιστον γκρί ανοιχτό...

Μια ανάσα από το βαθύ μου έρεβος. Και μετά πάλι βουτιά, πιο βαθιά αυτή την φορά. Τόσο που τα πνευμόνια σου να μουδιάσουν.

Δεν ταιριάζω ούτε στο περιβάλλον ούτε στους καιρούς μας. Παράταιρο πλάσμα. Παρέα μου η μοναξιά. Δεν της θυμώνω ποτέ. Πάντα ήταν εκεί, δίπλα μου. Πάντα να μου κρατάει σαν μάνα στοργικά το χέρι. Μόνο αυτή. Πάντα αυτή.

Περιορισμός και καταπιέση. Ποτέ ελευθερία. ΠΟΤΕ.

Γι'αυτό σου λέω... Λάθος. Όλα είναι ένα μεγάλο λάθος. Και το σώμα μου αντιδρά. Επέρχεται η σήψη, αργά και σταδιακά αιμοραγία και σήψη.

Και μου μιλάς για την Μέριμνα μετά... Χίλιες φορές μάγκες. ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ. Τουλαχιστον δεν ξέρουν και νιώθουν την ελευθερία στα δεσμά του παραλόγου τους. Ευτυχισμένοι οι αδαείς... Αυτοί που έχουν μόνο δυο μάτια ζουν στην άγνοιάτους την ευτυχία τους.

Πως να σκεπάσω όμως το τρίτο μάτι που έχω στην πλάτη μου; Είναι πάντα εκεί ανοιχτό, στιμή δεν παίρνει το βλέμμα του από τα άκαιρα και άπρεπα. Άκαιρη και άπρεπη κι εγώ μαζί του.

Βίοι αλλόκοτοι. Πες μου σε ποιόυς αζίξει να τους ζούν; Γιατί; Με τι σκοπό; Για ποιό λόγο;

Όχι ότι κάνω μαύρες σκέψεις, μην τρομάζεις. Παράπονα σου κάνω. Μόνο παράπονα... Και δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το... τώρα. Δεν αλλάζει από έξω, από μέσα αλλάζει. Σαν μια πύλη που δεν βρίσκω το κλειδί. Κλειδωμένη. Ναι, κλειδωμένη, αυτό είμαι. Κλειδωμένη.

Ώρες και στιγμές νομίζω ότι με κλειδώσαν και πετάζαν τα κλειδιά στα τάρταρα της αβύσσου. Κάι άλλες πάλι που νιώθω ότι θα γίνω τόσο μικρή που θα βγώ από την κλειδαρότρυπα. Αλλά μένω πάντα εδώ.

Κύκλοι γύρω από εμένα, ποτέ δεν καταλήγουν σ'εμένα. Μόνο χοροί μπροστά στα μάτια μου. Δεν ακούτε που σας φωνάζουν να με βάλετε κι εμένα στον χορο σας; Τι κι αν τα πόδια μου είναι χτισμένα στην Γη;

Η Μέριμνα... Καλά κάνουν. Αλήθεια το πιστεύω. Καλά κάνουν. Τι ανάγκη έχουν; Και μην φοβάσαι ότι θα κολλήσεις κι εσύ. Δεν κολλάς έτσι έυκολα. Και μην ξεχνάς ότι χάρη σε αυτή την Μέριμνα υπάρχουν πολλά διαμάντια σήμερα. Παράγωγα της Μέριμνας. Και εγώ από εκεί κρατώ... Είναι μονόδρομος μερικές φορές. Μερικές φορές αναγκάζεσαι να κάνεις μοιραίες πράξεις στο όνομα των άλλων. Αναγκάζεσαι να ξεχάσεις ότι υπάρχεις. Αναγκάζεσαι για κάτι που ξέρεις ότι έχει μεγαλύτερη αξία από εσένα. Θέλει πολύ δύναμη για να το κάνεις αυτό. Μη το ξεχνάς αυτό... Ποτέ να μην το ξεχνάς.

3 σχόλια:

naya είπε...

Aαααα για βγες απο το ερεβος!!Ειμαστε εδω για τα λαθη,τα γκρι χρωματα,τα παραταιρα,τα αλλοκοτα,ολα εδω ειναι..μοναξιες,παρεες,πολλα πραγματα ετσι για να εχουμε να επιλεγουμε ;)
φιλια!

ΔΑΝΑΗ είπε...

Όχιιιιιιιιι! Εκεί να μείνεις! Μια χαρά σε βρίσκω. Το αντίθετο θα με έθλιβε. Αν και πρέπει να σου πω ότι προχτές είχες παρέα. Στην ίδια χώρα ήμουνα κι εγώ. Αλλά στη χώρα αυτή απαγορεύονται οι συναντήσεις. Μόνο νιώθεις πως ανήκεις σε κάτι κοινό. Και όχι πάντα... Παρεμβάλλονται τόσα παράσιτα που εύκολο δεν είναι πάντα να το νιώθεις. Σα σε διαβάζω όμως - πιο πολύ και από το να είμαι δίπλα σου - ζωντανεύει η αίσθηση...

Μα για τη Μέριμνα σίγουρη δεν είμαι πως ανήκει σε τόπο κοινό. Η Μέριμνα... και το πήλινο αγαλματάκι της που έλαβε θεία πνοή και ζωντάνεψε. Μύθος παλιός λατινικός. Για την Cura. Που εσύμπαιζε στα δάχτυλά της τον πηλό μια μέρα και έπλασε εκείνο το αγαλματάκι.

Πέρασε τότε ο Δίας από κει και την είδε που έπαιζε με το άψυχο αγαλματάκι και την ελυπήθηκε. Έπιασε λοιπόν και φύσηξε πνοή ζωής στο άθυρμα το από πηλό φτιαγμένο.

Μα πάνω που ζωντάνεψε, πρόβλημα μέγα προέκυψε. Να το βαφτίσουν... Κι άρχισε καυγάς τρικούβερτος για το ποιος, η Μέριμνα ή ο πατέρας των θεών, θα δώσει το όνομα...

Τότε λοιπόν σηκώθηκε από τα χώματα η Γη, η Humus, και δίκασε το όνομα: Homo, δηλαδή άνθρωπος, αφού από χώμα ήταν φτιαγμένος... Και με τα παρακάτω μάλιστα λόγια:

"Εσύ, Μέριμνα, που το 'πλασες, θα το δυναστεύεις και θα το κατέχεις σε όλη του τη ζωή. Εσύ, Δία, που του 'δωκες ζωή και γνώση, θα το οδηγάς και θα πλουταίνεις το μυαλό του."

Έτσι λοιπόν πλάστηκε και ζωντάνεψε ο άνθρωπος και όσο ζει δυναστεύεται από τους δυο θεούς. Τη Μέριμνα και το Δία. Μα όταν πεθαίνει γυρίζει εκεί από όπου ήρθε. Στη γη... "Και εις γην απελεύσει" που λένε και οι γραφές.

Αυτές βέβαια είναι οι τεχνικές προδιαγραφές. Μα το πόσο ο κάθε ένας γέρνει προς τη Μέριμνα ή το Δία, το αποφασίζει μόνος του. Οι πιο πολλοί, και το ξέρουμε, στη Μέριμνα είναι παραδομένοι. Τι θα φάνε, τι θα πιούνε και τι θα αρπάξει ο .... Οι λίγοι, οι ελάχιστοι που έγραφε και ο Χάιντεγγκερ, την προσπερνούν και τραβούν προς το Δία και τα άλλα αλάλητα μυστήρια.

Εκεί τραβάς κι εσύ Χαλ... Μη σου κάνει εντύπωση που νιώθεις να μην ανήκεις στον κόσμο των άλλων. Γιατί αυτό ακριβώς σου συμβαίνει...

Φιλάκια και καλές στράτες στους δύσκολους δρόμους που διάλεξες...

χαλαρουιτα είπε...

Naya

Το έρεβος είναι οι πιο βαθιές μου σκέψεις. Τις λέω έρεβος γιατί ζουν στο πίσω μέρος του μυαλό μου, εκεί που κανείς δεν τις βλέπει, ούτε ξέρει ότι υπάρχουν! Άρα για να μην βλέπεις κάτι δν θα υπάχε φως για να το δεις, άρα έρεβος. Δεν μένω εκεί συνέχεια, στην ουσία βουτιές κάνω.

Τα λάθη μου όσο κι αν πολλά δεν τα έχω ξεπεράσει ακόμα΄, σίγουρα τα αγαπάω γιατί με έχουν κάνει... να είμαι όπως είμαι και μου αρέσει πολύ!

Παρέες και μοναξιές, γέλια και δάκρυα, χαρά και λύπη... Ώρες και στιγμές πιστεύω ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους αυτές οι έννοιες!

Όσο για τις επιλογές... Σ΄γουρα υπάρχον πάντα πολλοί δρόμοι που μπορεί να διαλέξει κάποιος, το θέμα είναι να κάνεις την επιλογή που θα γεμίζει πρώτα εσένα!

Φιλάκια πολλά και αλήθεια έχεις πίει βεζίνη με καλαμάκι;; Τι γεύση ειχε; Πάντα ήμουν περίεργη γι'αυτό!


ΔΑΝΑΗ

Δεν την ήξερα την ιστορία με το αγαλματάκι. Ούτε τον Χάιντεγγκερ. Ωραία ιστορία. Θα την ψάξω όταν τελειώσω με την εξεταστική μου.

Στην χώρα αυτή δεν πιστεώ ότι απαγορεύονται οι συναντήσεις... Αλλά ειναι απίθανο να συναντήσεις κάποιον. Μου έχει τύχει να έχω σναντήσει άτομο εκεί και ήταν υπέροχο συναίσθημα.

Δεν ξέρω αν τραβάω για εκεί που λες. Ξέρω ότι προσπαθώ να τραβάω σε αυτό που μυαλό (κυρίως το μυαλό) και η καρδιά μου λένε ότι είναι σωστό. Έχω τραβήξει δρόμους που πολλοί δεν θα τολμούσαν ούτε στα όνειρά τους. Δε το μετανιώνω, ίσα ίσα που το χαίρομαι. Οι στράτες μου πάντα ήθελα να είναι οι λιγότερο περπατημένες, θέλεις η μαγεία του άγνωστου, για να έχουν ένα υψηλό επίπεδο δυσκολίας και κάθε βήμα να είναι και μία νέα συγκίνηση.

Αργά και σταθερά. Κάθε βήμα και πιο δυνατά!