Να διαβάσω... Ευχή...
Δεν είμαι εδώ. Δεν είμαι εκεί. Είμαι και εδώ. Είμαι και εκεί.
Διαβάζω... Λίγο. Και μετά ξανά... Διαβάζω... Λίγο πάλι.
Λίγο, λίγο και πολλές φορές. Σαν την επιγραφή σε εκείνο το κανατάκι.
Διαβάζω αυτα που μου έγραψες. Αυτα που μου είπες.
Ξέρω ότι έκανα σωστή κίνηση σε αυτή την πατρίδα... Σκάκι δεν είναι έτσι κι αλλιώς;
Όλα σκάκι είναι. Μαύρο και άσπρο. Και κινήσεις... Σωστές και λάθος. Και σκέψεις. Να βρεις τις επόμενες κινήσεις του αντιπάλου. Να κερδίσεις την παρτίδα.
Την παρτίδα... Να παίξεις την πατρίδα.
Παιχνίδι; Δεν μοιάζει με παιχνίδι...
Ανασαίνω καθαρά σήμερα. Και χθες... Δεν λέω, αλλά το κεφάλι μου θέλει να σπάσει.
Είμαι μαζόχα μάλλον... Ναι μεν θέλω να είμαι καλά και να περνάω καλά, αλλά δεν θέλω να πληγωνω και κανέναν... Δεν γίνεται όμως έτσι...
Είχα επιλογές. Δύο επιλογές.
1.Να συνεχίσω να καταπιέζω τον εαυτό μου.
2.Να σε πληγώσω.
Διάλεξα το 2, το ξέρω ότι έκανα καλά. Καλύτερα τώρα. Ο χρονος είναι εις βάρος μας. Καλύτερα τώρα. Έκανα καλά, αλλά δεν μου αρέσει που σε πλήγωσα.
Θα μου πεις, έτσι γίνεται πάντα. Δεν βγαίνεις από πόλεμο χωρίς πληγές. Άλλοι περισσότερες, άλλοι λιγότερες. Άλλοι σοβαρά τραύματα, άλλοι γρατζουνιές.
Όλα αυτα γιατί όμως;
Γιατί... Γιατί ότι κι αν γίνει δεν σβήνουν τα παλιά. Γιατί ήσουν ο καλύτερος φίλος μου. Γιατί σε νοιάζομαι. Και αν το θέλεις και αλλιώς, σε αγαπάω. Αλλά με μια αγάπη διαφορετική. Διαφορετική από το "Σ'αγαπώ" που μου έλεγες.
Μου ζήτησες συγνώμη σήμερα. Δεν σου εχω απαντήσει. Ούτε θα σου απαντήσω σύντομα. Πρέπει να φύγουμε... Να χαθούμε λίγο, να σβήσει όλο αυτό μέσα μας.
Θέλω να είσαι καλά και να προσεχείς τον εαυτό σου.
Χθες σου είπα ότι δεν θα επικοινωνήσω πότε ξανά μαζί σου. Δεν σου είπα "προς το παρόν". Ήθελες να το ακούσεις. Δεν θα μας βγάλει πουθενά όμως.
Εξαφανίζομαι. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι είμαι εδώ αν χρειαστείς κάτι. Σαν το κολλητάρι σου. Σαν αδερφή σου.
Το ξέρουμε καλά και οι δύο ότι δεν το βλέπεις έτσι. Οσο κι αν το θέλεις, οσο κι αν το θέλω. Δεν το βλέπεις έτσι.
Πάλι Αρβανιτάκη στο ράδιο... "Μένω εκτός"
Δεν είναι τυχαίο. Τόση φόρτιση... Και το τραγούδι...
Καλή σου νύχτα και να προσεχείς. Οι σκέψεις μου θα τριγυρνούν κάπου εκεί κοντά. Αν μπορείς να τις ακούσεις αυτα θα σου λένε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Δεν έριξες φαρμάκι ηθηλεμήνα.Ο χρόνος σαρώνει στο περασμά του,κάθε απολογία είναι περιττή.Κακό δεν έκανες.Να μείνεις να δώσεις τι?Συμπόνοια?Λύπηση?Να αδειάζουν οι θέσεις να έχει χώρο όταν έρθει αυτό που ονειρευόμαστε να κάτσει,και στην δική σου την μεριά και στην άλλη...
Η αγάπη είναι μέσα μας.Δεν σβήνει αν είναι αληθινή,ναί,αλλάζει μορφές,μα ριζώνει.
Φιλιά!
Κοίτα να δεις Χαλ , άμα τα πράγματα έρχονται έτσι , δεν ξέρω αν ΄, το πρώτο που επιθυμεί να ακούσει η άλλη πλευρά είναι , αυτό το " θα είμαι δίπλα σου , σαν αδερφή σου" Συγνώμη που στο λέω αλλά κι εμένα να μου το λέγανε θα έλεγα δε πα να ....ξέρεις τώρα.
Άμα είναι να τελειώσει κάτι άστο να τελειώσει, το να χρυσώνεις το χάπι μόνο θυμό φέρνει.Γιατί μοιάζει σα να αφήνεις μια πόρτα ανοιχτή, εκτός κι αν θές να την αφήσεις. Ίσως την επομένη άμα οπως λέει και η Χριστίνα έρθει αυτό που ονειρευόμαστε , τότε και φίλη και αδερφή μπορείς να γίνεις. Άσε τον άλλον να απολάυσει τον πόνο του , κι ο πόνος αξίζει να τον νοιώσουμε άμα είναι να βρει η αγάπη λύτρωση.
Christina noe: Ηθελημένα το έριξα το φαρμάκι. Όταν καταπιέζεις τον ευατό σου δεν υπάρχει λόγος να κάθεσαι κι άλλο, αρά ήθελα και το έριξα το φαρμάκι! Οι θέσεις άδειες είναι, τουλάχιστον στην δική μου μεριά...
Ξέρεις, αυτό εννοούσα σαν μαζοχισμό... Την συμπόνοια, αλλά από απόσταση συμπόνοια.
Φιλιά και φιλία καλή μου Christina noe!
Θαλασσινή: Καλή μου Θαλασσνούλα, χάρηκα που σε ξαναείδα στα διαδικτυακά δρόμενα! Πόρτες δεν θέλω να αφήνω ανοιχτές και δεν νομίζω ότι το κάνω. Αυτο με την αδερφή και το κολλητάρι εν είναι τυχαίο και δεν ξεπήδηξε από το μυαλό μου. Είναι η μόνη υπόσχεση που δώσαμε πριν αρχίσουμε κάτι. Ναι, συμφωνώ με την απόλαυση του πόνου, αλλά καταστάσεις και γεγονότα με κάνουν να ξέρω ότι χρειάζεται αυτό το "θα είμαι εδώ σαν κολλητάρι σου και σαν αδερφή σου".
Υ.Γ.: Θαλασσινή μου ήρθε μια πρόσκληση από σένα ή ό,τι θυμαμαι χαίρομαι;;
Φιλάκια πολλά και σε σένα και στα μπουμπούκια σου! Πώς τα πήγατε στην έκθεση?
Κάποιες φορές προτειμάμε να πληγώσουμε τους άλλους από το να πληγωθούμε οι ίδιοι!δεν ξέρω αν είναι πάντα για καλό αυτό.Αν όμως κάτι σταματήσει να μας κάνει ευτυχισμένους σίγουρα πρέπει να φεύγουμε και να μην καταπιέζουμε τους ευατούς μας.
Και να θυμάσαι πάντα πρέπει να προχωράμε μπροστά αντιμετωπίζοντας με χαμόγελο την ζωή.
Φιλιά
Ανώνυμε νομίζω ότι έχεις χάσει λίγο το θέμα.
Αν έχεις όρεξη να τα χώσεις να πας στο Υπουργείο και να κάνεις ότι γουσταρεις. Εδώ όμως δεν μου αρέσουν τέτοιες ιστορίες και γενικά τέτοιες συμπεριφορές και γι'αυτό πήρες κόκκινη και διαγραφή!
Δημοσίευση σχολίου