Μην ορκίζεσαι

Μην ορκίζεσαι

Μια ρωγμή φέγγει στα μάτια μας
μια ρωγμή άνοιξε μέσα μας
Μη μιλάς
τα λόγια δε γεμίζουν το κενό για μας
μην πεις πως μ' αγαπάς
Μια ρωγμή κι έπεσε η ζωή
στα μάτια μια ρωγμή και γίναμε εχθροί
Μη μιλάς
δεν έχει πια ταξίδια η νύχτα να με πας
Τα λόγια που ζητάς
φύγανε

Μην ορκίζεσαι
μην ορκίζεσαι μάτια μου
μη μ' αγαπάς
μην κάνεις τον κόπο
Τόσα όνειρα
που σκορπίσανε γύρω μου
δεν γυρνούν ξανά
απλά μ' έναν όρκο
Δε γυρνούν ξανά
τα όνειρα για μας
Δε γυρνούν ξανά
τα σύννεφά μας δύσανε

Μια ρωγμή ανάμεσά μας ζει
μια ρωγμή κι είσαι απέναντι
Μη μιλάς
οι άνθρωποι που φεύγουν
δε μιλάνε πια
κι ας θέλει η καρδιά
φύγανε

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Giuseppe Mango
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Βόλταρα πάλι χθες... Μπερμπάντεψα, σουρτούκεψα! Καλά ήταν!

Μέσα στο αμάξι ξεκινήσαμε πάλι τους μαραθώνιους... Πόσα χιλιόμετρα μετρήσαμε πάλι χθες? Έτσι, δίχως λόγο, δίχως προορισμό. Όπου μας βγάλει ο δρόμος, όπου φυσάει ο άνεμος που λέει και το τραγούδι.

Δεν σου μιλούσα. Απλά καθόμουν εκεί. Δίπλα. Σιωπή, μόνο το ράδιο μαζί με την μηχανή του αυτοκινήτου που μας γρατζούναγαν τα αφτιά.

Στα φανάρια μόνο γύρναγες και προσπαθούσες να δεις σε ποιούς γαλαξίες ταξίδευα. Δεν μπορούσες, το ξέρω.

Μόνο την Ελευθερά θυμάμαι από τα ταξίδια μου χθες. Μόνο αυτό το τραγούδι. Και ξέρεις ήθελα τόσο πολύ να βάλω τα κλάματα εκείνη τη ώρα. Δεν το έκανα, κρατήθηκα. Εγωισμός; Μην με ρωτάς δεν ξέρω να σου πω.

Πάλι βαριά ήμουν χθές. Δύσκολα μου έπαιρνες κουβέντα. Σαν να μην ήμουν εκεί, σαν να μην ήμουν εγώ. Ήμουν; Δεν ήμουν;

Σαν παιχνίδι που παίζουν τα παιδιά! Τυφλόμυγα; Κρυφτό; Που να ξέρω... Μεγάλωσα πια. Δεν παίζω πια.

Από παιδί δεν έπαιζα. Τα βαριόμουν τα παιχνίδια. Και τώρα τα βαριέμαι. Γρήγορα.

Αχ, τι όμορφη που είναι η πόλη το βράδυ. Είναι ρομαντική (σχεδόν) μόνο φωτάκια βλέπεις. Μικρά φωτάκια στο βάθος που σε κοιτάζουν και αδιαφορούν.

Δεν σου αρέσει η σιωπή... Νομίζω σε φοβίζει. Ίσως και να σε αγχώνει. Την έσπαγες συνέχεια. Τόσο άτσαλα.

Γιατί την πλήγωνες έτσι την σιωπή; Πλήγωνες κι εμένα μαζί.

Και πιο πολύ με πλήγωσε το μπλουτούθ σου. Ξέρεις τι λέω. Στο κινητό σου, το ακουστικό. Αυτό με χτύπησε άσχημα. Γιατί;

Τι σε ρωτάω; Εγώ σε πλήγωσα πρώτη με την σιωπή μου. Δεν πειράζει όμως. Την είχα ανάγκη ακόμα κι αν την έσπαγες έτσι άτσαλα.

Ποσό μου έχει λείψει η θάλασσα. Τι κι αν την έβλεπα συνέχεια χθες; Μου λείπει πολύ.

Και ξανά στο μυαλό μου η Ελευθερία. Για μας λέει; Τι χαζή ερώτηση εεε; Ε, και; Τι έγινε δηλαδή; Είμαι χαζή που και που... Πάντα χαζή. Δεν θα το άλλαζα ούτε αυτό.

Δεν μπορώ να καταλάβω όμως. Αλήθεια στο λέω ότι δεν μπορώ. Πως; Γιατί;

Ποιός φταίει; Τι φταίει; Έτσι γίνεται πάντα;

Και μετά μου λες πάλι Σ'αγαπώ... τι να σου πω; Σε κοιτάζω και σου λέω Ναι. Ούτε που καταλαβαίνω τι μπορεί να σημαίνει αυτό το ναι. Άτσαλο ναι.

Ναι. Ρωγμές βλέπω παντού. Ρωγμές. Δεν σε πιστεύω πια νομίζω. Ό,τι και να μου λες δεν σε πιστεύω. Ό,τι και να μου λες με πας πιο μακριά σου. Μάλλον μόνη μου πάω πιο μακριά σου. Γιατί; Αν το βρεις να μου το πεις.

Πάλι κρυώνω σήμερα. Παγώνω. Μάλλον παγώνει η καρδία μου. Μάλλον εξαπλώνεται ο πάγος και στην σάρκα μου. Μάλλον...

Μάλλον, ίσως, μπορεί, δεν ξέρω, γιατί... Όλα μαζί, σαν σαλάτα εξωτική. Θα φας εσύ; Εγώ τρώω μέρες τώρα. Την ίδια σαλάτα. Μέρες είπα; Είμαι και αστεία εκτός από χαζή. Είναι καιρός τώρα που την τρώω...

Δεν γυρνούν ξανά; Δεν έκλαψα χθες, ούτε σήμερα... Πάει καιρός από τότε που έκλαιγα. Χθες δάκρυσε ο ουρανός. Εκεί, στον γυρισμό. Θυμάσαι; Δάκρυσε... Δεν έγινε και τίποτα, μάλλον τυχαίο ήταν. Ξέρεις όμως εκείνη την στιγμή ανάσανα. Ανάσανα έστω και λίγο.

Όχι πως με πνίγεις, αλλά να... σπάς την σιωπή μου όταν την χρειάζομαι πιο πολύ.