Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Αλλά τα βράδυα...



Και τι είμστε λοιπόν? Ένα αστείο... Μια φάλτσα συγχωρδία...

Τίποτα, χωρίς αύριο, χωρίς χθες... μόνο το σήμερα μας σώζει...

Χθές ήσουν καλά. ΧΘΕΣ. Αύριο;

Χθες ήσουν νεκρός. ΧΘΕΣ. Αύριο;

Αύριο δεν σε θυμάται κανένας.

Είμαστε σαν τους φάρους στο λιμάνι. Εκεί την μέρα. Και το βράδυ μας βλέπουν μέχρι που κάνουμε ένα κενό... ένα σκοτάδι... και εκεί όλα έχουν τελειώσει.

Γιατί έτσι; Γιατί; Σκατά ρε... Γιατί πάντα έτσι ήταν.

Και τι χρωστάς εσύ να ξυπνήσεις και να δεις το θέαμα. Τίποτα...

Και γιατί αύριο θα πρέπει να ντυθώ στα μαύρα; Δεν πρέπει... Όχι, σίγουρα δεν πρέπει. Εγώ το θέλω.

Και να σου πω και κάτι; Δεν γουστάρω να έρθω. Σίγουρα δεν γουστάρω να έρθω...

Αλλά θα είμαι εκεί.

Αλλά τα βράδυα τι όμορφα που μυρίζει η γη...

Δεν υπάρχουν σχόλια: