Καρδιά από πέτρες

Και πες μου εσύ ποιά είναι αυτή η πέτρινη καρδία. Εσύ που ξέρεις τόσα πες μου και ετούτο...

Καμία καρδία δεν είναι πέτρινη, τουλάχιστον καμία δεν ξεκίνησε ως πέτρινη. Ίσως αν κατάντησε πάτρινη να την ανάγκασαν να γίνει...

Όταν το κρύο είναι γεγονός και οι καρδιές κρυώνουν χρειάζονται κάτι να τις ζεστάνει.

Δεκέμβρης πλησίαζε και τότε... είχε κρύο, αλλά δεν υπήρχε ζέστη... Αντίθετα την βούτηξες εσύ στον πάγο.

Από μια λέξη πιάστηκες και το ίδιο και εγώ. Εσύ έκανες μια Χραπ και έκοψες τις πρυμάτσες. Με έστησες γυμνή μέσα στα χιόνια στα 50 μέτρα μακριά στεκόσουν, όπλισες την καραμπίνα σου και σημάδεψες την καρδιά μου. Την μεριά με τις καμήλες και τις κανέλες. Αίματα γέμισαν παντού...

έπεσα αναίσθητη στο παγωμένο χιόνι. Άναψες ένα τσιγάρο και έφυγες νιώθωντας ίσως ηδονή -δεν μπορώ να ξέρω... Εγώ έμεινα στο χιόνι για ώρες, μέρες... με το αίμα να τρέχει στο χιόνι και να γίνεται κόκκινος πάγος.

Σιγά σιγά πάγωσε και η δική μου. Έγινε σαν κρύσταλος, παγωμένη.

Εσύ δεν ήρθες ποτέ να μου δώσεις το χέρι σου να σηκωθώ ξανά.

Άλλος ήρθε -τυχαία, και με ζέστανε, μια έδωσε μια αγκαλιά -που τόσο χρειαζόμουν, μου έδωσε και ρούχα. Η καρδιά μου άρχισε και πάλι να ζεσταίνεται... αλλά τώρα είχε αρχίσει να λιώνει. Έπρεπε να την βουτήξω στο χώμα για να γίνει πέτρινη.

Νέα μου, μου λες γιατί δεν είχες...

Πότε ενδιαφέρθηκες και με ρώτησες τα νέα μου; Το τηλέφωνό μου ήταν πάντα σιωπηλό απο σένα... Μόνο κοντά στο Πάσχα, θυμάσαι που σου ήρθε ένα μήνυμα και ρωτούσε αν είσαι καλά; Σε σκεφτόμουν, αλλά απουσίαζες.

Νέα μου, λοιπόν φρόντιζα να μαθαίνεις όσα και όταν εγώ επέλεγα.

Πες μου γιατί όσες φορές προσπάθησα να έρθω σε επαφή μαζί σου πάντα μου έκλεινες την πόρτα;

Δεν ξέρω πια τι κάνεις και που είσαι. Έχω να σε δω κοντά ένα χρόνο και άλλο τόσο -σχεδόν- να τα πούμε.

Δεν με πειράζει, ήταν το πείσμα μας και ο εγωισμός μας που μας έφερε εδώ. Μην ξεχνάς ότι μοιάζουμε πολύ και σε πολλά.

Συχνά βλέπω σημάδια σου στον δρόμο, παντού γύρω μου. Εσύ όμως πουθενά.

Είδες μια φωτογραφία με μια καρδία.

Τυχαία τα βότσαλα βαλμένα σε αυτή τη σειρά. Ο φακός άλλο προσπαθούσε να συλλάβει. Δεν το ήξερα παρα μόνο την ημέρα που εμφανίστηκαν οι φωτογραφίες. Τότε είδα με έκπληξη την πέτρινη αυτή καρδιά...

Τυχαίο; την ίδια ημέρα σε πήρα τηλέφωνο, μέσα στο μεσημέρι. Δεν περίμενα να το σηκώσεις ούτε αυτή τη φορά, αλλά το σήκωσες -ίσως καλύτερα να μην το σήκωνες. ένιωσα άσχημα που σε ενόχλησα και ας μου είπες ότι δεν ενοχλώ -δεν σε πίστεψα. Μου φανέρωσε ότι μου έλεγες ψέματα ο τρόπος που μιλούσες...

-Γιατί σε κάλεσα;
-Γιατί σε νοιάζομαι, γιατί θέλω να ξέρω ότι είσαι καλά.

Μπορεί απ'έξω να είναι πέτρινη, αλλά απο μέσα έχει ακόμα αίμα να τρέχει καυτό... όσο απέμεινε και δεν κύλησε στο χιόνι.

Να είσαι καλά θέλω μόνο.

"Κλεισ' τα μάτια σου και κοίτα,
ξέχασε την αλφαβήτα,
μην μετράς τι είναι πρώτο,
χάσε τον Βορρά, τον Νότο.
Αν την γύμνια σου φορέσεις
και των άλλων συγχωρέσεις
το σκοτάδι θα φωτίσει
και η σιωπή θα τραγουδήσει..."