Σκάλες

Έπιασαν υγρασία οι τοίχοι και μαυρίσαν. Μυρίζουν και κάπως παράξενα. Δεν είναι εντελώς μαύροι δηλαδή, πρασινομαύροι είναι μάλλον. Μυρίζει αρκετά εδώ κάτω. σχεδόν πιάνεται η ανάσα μου. Φταίει και η σκάλα. Φταίει και το τσιγάρο που αργοκαίει στα χείλη μου. Έιναι και οι μέρες τέτοιες που έχει πολύ ζέστη και το κάνει ακόμα πιο δύσκολο να βρεις μια καθαρή ανάσα.

Δεν μπορώ να δω τελικά αν τις ανεβαίνω ή τις κατεβαίνω. Κινούμαι στις σκάλες. Έίναι μεσημέρι έξω, μα εδώ είναι σκοτάδια. Χαχα, είναι σκοτάδι μάτια μου... πάντα σ'αυτή την πλάση...

Τι μάτια μου; Κόκκινα, θολά με σκιές αντί για εικόνες, με μια μόνιμη γυαλάδα που με τρομάζει ακόμα και εμένα την ίδια να την βλέπω στον καθρέφτη. Τι γυαλάδα... σαν να είναι ψεύτικα, σαν να σπαράζουν. Σαν να μου τύλιξες τα μάτια με διάφανη μεμβράνη. Ναι, αυτό νομίζω έκανες. Μάλλον δεν θέλεις να βλέπω πολλά. Μπορεί και εγώ να μην θέλω να βλέπω πολλά.

Βαφτίζω αυτό που θέλεις εσύ δικό μου θέλω.

Γιατί με άφησες όμως να έρθω μόνη μου σ'αυτές τις σκάλες. Μυρίζει σου είπα. Μυρίζει μούχλα και σπέρμα και υγρά κοινών γυναικών μαζί με αίμα. Όχι πως σε θέλω μαζί μου, αλλά δεν θυμάμαι γιατί ήρθα. Σιχαίνομαι και λιγάκι εδώ. Και για φαντάσου, εσύ ξέρεις τον δρόμο να με πας πίσω.

Γι'αυτό μου έβαλες τις μεμβράνες στα μάτια; Εντάξει σε ακούω κάπου στο βάθος, αλλά και σε καλύπτουν τα ποντίκια που σφάζονται μεταξύ τους και ο ήχος της κατσαρίδας που πάτησα. Σιχαίνομαι σου λέω. ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ ΓΑΜΩΤΟ...

Τώρα πια δεν ακούω τίποτα. Μόνο της καρδιά μου που χτυπά τόσο δυνατά. Θα σπάσει νομίζω. Νιώθω περίεργα. Πρησμένη και έχω να φάω μέρες. Τα αφτιά μου βουίζουν. Νιώθω μικρά τσιμπίματα στο πρόσωπό μου. Σαν να μουδιάζει. Κρυώνω ξαφνικά και όμως ιδρώνω. Τα γόνατα λυγίζουν. Θα πέσω το νιώθω. ΚΡΑΤΑ ΜΕ..

Δεν παίρνω ανάσα πια. Έπεσα. Χτύπησα την πλάτη μου στη σκάλα. Πόρνη σκάλα. Δεν μπορώ να κουνήσω τίποτα. Σαν ξύλο είμαι. Μα δεν φοβάμαι τώρα. Νιώθω τις κατσαρίδες να περπατάνε πάνω μου, στο πρόσωπό μου. Νομίζω ότι κάτι μπαίνει μέσα μου. Τα ρουθούνια μου τσούζουνε. Κρύο, έχει πολύ κρύο και πονάω πια. Φίδι είναι. Μαύρο, γυαλιστερό κι αυτό σαν τα μάτια μου που τώρα περπατάνε ζουζούνια και κατσαρίδες.

Όσο προχωράει μέσα μου πονάω και μετά μουδιάζω περισσότερο από πριν. Μου φάνηκε πως άλλαξε χρώμα και το δέρμα μου. Σαν να σκούρυνε κι αυτό. Όμως να, σε νιώθω είσαι εδώ. Μην γελάς μαζί μου. Ναι, νευρικό είναι το ξέρω. Φοβάσαι έτσι που με βλέπεις. Τον νιώθω τον φόβο σου.

Με εξοργίζεις. Γονάτισες δίπλα μου. Θέλεις να μου χαιδέψεις τα μαλλιά. Διστάζεις. Κάτι με καίει στα μάτια. Τι; Τι έχω; Αίμα... Αίμα δεν είναι; Το δικό μου αίμα μύριζε από την αρχή. Εγώ και εσύ μυρίζαμε έτσι; Μα πως... αφού... εμείς... ποτέ δεν...

Τίναξες την στάχτη σου. Χορεύοντας έπεσε στα χείλη μου. τράβηξες την τελευταία σου τζούρα και πέταξες το τσιγάρο σου στο πάτωμα. Έπεσε δίπλα μου. Σηκώθηκες όρθιος. Έπιασες το φτηνιάρικο σακάκι σου από την καρέκλα, το φόρεσες και έκανες να φύγεις.

Κοντοστάθηκες κοιτώντας με έτσι που ήμουν. Σήκωσες τον γιακά σου και κάτι είπες μέσα απ'τα δόντια σου. Μάλλον βλαστήμησες. Έφυγες.

Έχουν περάσει αιώνες από τότε και εγώ είμαι στο ίδιο σημείο. Ακίνητη στο πάτωμα γυμνή. Δεν κρυώνω πια, δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μυρίζω... μόνο τη στάχτη σου νιώθω ακόμα στο στόμα μου.

Δεν ξέρω τι έτος έχουμε τώρα. Δεν με αφορά. Μόνο νιώθω ένα μικρό γαργαλητό στις πλάτες μου. Δεν με ενοχλεί...