Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Το δίσεκτο 2009

Πρωτοχρονιά με πυρετούς και αμυγδαλές. Εντάξει, έτυχε, κάπου θα κρύωσα ή καμία ίωςση θα είναι!

Δυό μέρες μετά των Φώτων, πήγαινα για κάτι φωτοτυπίες, έβρεχε κι όλας... Γλύστρισα, σκοτώθηκα σε κάτι σκάλες και κόντεψα να ρίξω και μια τζαμαρία που τελικά σταμάτησα πάνω της! Μια βδομάδα δεν μπορούσα να καθήσω.

Μετά από μια εβδομάδα έμαθα ότι η Ελένη που ήταν έγκυος το δεύτερο μωρό της το έχασε...

Δυο βδομάδες αργότερα έτρεχα στα νοσοκομεία... Πανικός γινόταν, έφυγα, τελικά βρήκα χειρούργο και με άνοιξε χωρίς αναισθησία στο ιατρέιο. Επίπονο τώρα που το σκέφτομαι, αλλά μονόδρομος.

Λίγες μέρες πιο μετά έπεσε η λατρεμένη μου ξαδέρφη στις χιονισμένες σκάλες, δύο εβδομάδες άδεια.

Τον ίδιο καιρό μπήκε η διπλανή μου στο νοσοκομείο αργά την νύχτα.

Ο Νικολής, μετά από πολύ καιρό που είχαμε να μιλήσουμε μου είπε ότι έπρεπε να κάνει μια επέμβαση. Αρκετά σοβαρή πιστεύω.

Μετά σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος, τροχαίο ετών 22.

Δυο μέρες μετά ο Γιάννης από τη σχολή και μαζί του και η μάνα του. Τον θάνατο της μάνας τον κρατούσαν κρυφό για τον πάτέρα και τον αδερφό του Γιάννη. Την έθαψαν 2 μέρες μετά τον Γιάννη.

Η Φωτούλα έπεσε και χτύπησε το πόδι της, τρέχαμε στο νοσοκομείο πάλι. Με πατερίτσες η μικρή...

Τράκαρε ο Μπούκος με τον Αλέξη, ο Γιάννης με τον Νικήτα και ο Δημήτρης. Άχρηστο το αμάξι του Γιάννη, ο Νικήτας με κολάρο και ράμματα στο πρόσωπο.

Μετά (Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη) ήρθε εκείνη η τρισάθλια ίωση με τον πυρετό. Ακόμα βήχω. Το πρωί υποθερμία και το μεσημέρι πυρετός.

Την Τρίτη έμαθα ότι η Βίκυ ετοιμάζεται για μια σοβαρή επέμβαση.

Την Πέμπτη ήρθε το ασθενοφόρο στη σχολή και έφυγα με την διπλανή μου για το νοσοκομείο. Παρακέντηση της είπαν...

Φύγαμε, ήρθαμε Αθήνα. Τράκαρα την Παρασκευή.

Μια εβδομάδα μετά τα 6μηνα του παππού μου.

Όσο όλα αυτά συνέβαιναν μάθαινα και άλλα... για την μάνα που έπεσε στις σκάλες και ήταν σε τραγική κατάσταση, για την μικρή που τραβάει τα ζορια της, την γιαγιά που ετοιμάζεται για μια σοβαρή επέμβαση και πολλά άλλα.

Δεν μπορώ παρά να πιστέψω ότι το 2009 είναι δίσεκτο και μας το κρύβουν.

Δεν έχει και τόση σημασία τι γίνεται. Σημασία έχει να μάθουμε να τα αντιμετωπίζουμε όσο μπορούμε καλύτερα. Ναι, και θα κλάψουμε, και θα χτυπηθούμε και όλα λίμπα θα τα κάνουμε αν χρειαστεί. Αλλά θα συνεχίσουμε να ζούμε, με τις πληγές μας για παράσημα. Με το κεφάλι μας ψηλά, με το χαμόγελο στα χείλη που θα έλεγαν και σε μια άλλη εποχή. Ναι, με το χαμόγελο στα χείλη!

Γιατί η ζωή είναι όλα αυτά και άλλα τόσα. Η ζωή δεν γίνεται να περιγραφεί ποτέ. Είναι αγώνας και δρόμος και πάντα θα προσπαθώ να είμαι καλά. Και να λέω "όλα καλά", και θα γίνουν, το ξέρω ότι θα γίνουν. Στο χέρι μου είναι.

Δεν λέω ότι τα ξεχνάω ή ότι δεν με στεναχωρούν, αλλά μαθαίνω να ζω με αυτά και τα αποδέχομαι όσο μου επιτρέπει η ανθρώπινη φύση μου. Και προσπαθώ να γελάω και να αγωνίζομαι για ένα καλύτερο επόμενο λεπτό στην ζωή μου!

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

ΠΕΤΑΩ ΛΕΜΕ ΑΠΟΨΕ!!!