Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

H Γκαντεμόσαυρα

Καλά τα έλεγα χθες τελικά...

"Αν έχει καλό καιρό αυριό θα βάλω το μαγιό μου και θα πάω στη θάλασσα"

Ξύπνησα λοιπόν σήμερα το μεσημέρι (μην σπάσουμε και την παράδοση των διακοπών) με
όρεξη!

Σήμερα θα κάτσω να διαβάσω! 3 μαθήματα δίνω την εβδομάδα που έρχεται...

Λοιπόν, τι χρειάζομαι...

Τα βιβλία και τις σημειώσεις μου. Στυλό, μολύβι και τετράδιο για επι τόπου σημειώσεις από το βιβλίο. Τα γυαλιά μου (αστιγματισμός...). Μουσική που θα μπορέσει να με χαλαρώσει για να διαβάσω. Αυτά για αρχή!!

Ξεκινάω κι εγώ σαν παιδί! Να τα βιβλία, τα τετράδια, τα στυλό, τα μολύβια, οι σημειώσεις. Τα γυαλιά μου που είναι;;;;

Ψάξε να τα βρεις... Τι στην αποθήκη κοίταξα (έχω να φορέσω περίπου 6 μήνες...), άδειασα όλα μου τα συρτάρια, κοίταξα κάτω από τα κρεβάτια, στο σπιτάκι του σκύλου... Τα βρήκα τελικά... Στο γραφείο τα είχα, δίπλα στα σιντί!

Να βρώ την ύλη τώρα... Μήνυμα στον "Ζαφείρη" για πες την ύλη... Μήνυμα και στην "Γοννίδης"... Θέλετε να σας πω; (Θέλετε, δεν θέλετε εγώ θα σας πω)

1ο μάθημα: 2 φορές έχει γίνει παράδοση και αυτή με παρενθέσεις, προίκα μας 4 κεφάλαια! Έτσι για να έχουμε!

2ο μάθημα: 3 κεφάλαια (βαρβάτο μάθημα) με ατμολέβητες, κ.λ.π....

3ο μάθημα: Ύλη κατά βούληση;; Δηλαδή;; Διαβάστε παιδιά και κάτι θα βάλουμε!!!

Όλε!!!

Γαμώτο... Κι αυτή η μουσική στο ράδιο μου αποσπά την προσοχή... Θα σκαρφαλώσω μια στιγμή στο πατάρι να βρω τις κασέτες του καιρού εκείνου...

Να το πρώτο τηλέφωνο, σκαρφαλωμένη στο πατάρι να ψάχνω τις κασέτες με το ένα χέρι και στο άλλο το κινητό...

Να και οι κασέτες...

Πάμε πάλι στο δωμάτιο!

Εεεε, όχι ρε παιδία δεν είναι δυναμόν...

Χθες το βράδυ άλλαξα σεντόνια και ο σκύλος μου έχει ξαπλάρει φαρδύς πλατύς... "Κατέβα ρε τρόμπα!!" του είπα με τις κασέτες στις τσέπες σαν πιερότος του παλιού καιρού. Τίποτα αυτός με κοίταζε με το σπινθηροβόλο βλέμμα της γελάδας!

Το κατέβασα αγκαλίτσα και τον έβαλα στο κρεβάτι του. Σεντόνια!!!

Άλλαξα και τα σεντόνια!

Άντε να κάτσουμε να διαβάσουμε τώρα! "Ήρθα μικρούλα μου! Είχα πάει στην θεία και μετα.... μπλα, μπλα,μπλα...." Η μαμά μου ήρθε σπίτι (σκρουντ). Να, πετάγεται και η θεία μου που κοιμόταν στο σαλόνι... (Λόγω δουλειάς και επειδή είναι μακριά το σπίτι της της κάνουμε το κρεβάτι, μην είστε πονηρά μυαλά βρε!)

Δώσε κι εκεί άλλη μισή ώρα καθυστέριση!

ΝΤΡΙΝ, ΝΤΡΙΝ, το τηλέφωνο πάλι.

Η νύφη μου (ωσονούπω)! μπλα, μπλα, μπλα, μπλα... "Άγχος έχω μωρέ με τα μαθήματα..." (έλεγα κι ξαναέλεγα εγώ...) και δώστου πάλι... μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...

Το κλεισαμε! Άντε να διαβάσω επιτέλους! Ρε γαμώτο μου, μετά από τόσες ώρες και τόσες παρεμβολές μόνο όρεξη για διάβασμα δεν έχω. Κάτσε, θα πάω να κάτσω με τα βιβλία μου στο κρεβάτι που είναι δίπλα στο παράθυρο, μπας και με το πράσινο τοπίο μου έρθει η όρεξη!

Κάτσε να ανοίξω πρώτα το παράθυρο, μην πάω και χτυπήσω και κανένα κεφάλι...

ΜΠΟΥΜ

Έπεσε η κουρτίνα, το κουρτινόξυλο και η βάση του κουρτινόξυλου που θα έπρεπε να είναι βιδωμένη στον τοίχο βρέθηκε σε μια τροχία (μόλις λίγα εκατοστά από το κεφάλι μου) στο πάτωμα!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!

Τρέχω στο σαλόνι στην μάνα μου...

-"Μαμά πείραξες καθόλου την κουρτίνα μου;"
-"Όχι παιδί μου!!"
-"Και εκείνα τα κρικάκια που ήθελες να πάρεις... Δεν τα πήρες τελικά;;"
-"Τα πήρα, σήκωσα τη μια μεριά του κουρτινόξυλού σου και τα πήρα!"
-"Ναι, αλλά ξέρεις μου ήρθε στο κεφάλι σήμερα!"
-"Α."


Όχι, σας προκαλώ να μου απαντήσετε! Όχι προκαλώ, ΑΠΑΙΤΩ, εσείς πως θα διαβάζατε μέσα σε αυτόν τον χαμό;;;;;;;

ΈΛΕΟΣ ΠΙΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ;;;;

ΑΣ ΦΥΣΗΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΠΑΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ!

Through the glass - Stone sour




I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has past
Oh, God it feels like forever
But no one ever tells you
That forever feels like home
Sitting all alone inside your head

How do you feel?
That is the question
But I forget
You don't expect an easy answer

When something like a soul
Becomes initialized
And folded up like paper dolls and little notes
You can't expect the bitter folks
And while your outside looking in
Describing what you see
Remember what your staring at is me

Cause' I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has past
All I know is that it feels like forever
And no one ever tells you
That forever feels like home
Sitting all alone inside your head

How much is real
So much to question
An epidemic of the mannequins
Contaminating everything
And if that came from the heart
It never did, right from the start
Just listen to the noises(Now I'm more, instead of voices)

Before You tell yourself
It's just a different scene
Remember it's just different from what you've seen

I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has past
Now all I know is that feels like forever
And no one ever tells you
That forever feels like home
Sitting all alone inside your head

Cause' I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has past
Now all I know is that it feels like forever
And no one ever tells you
That forever feels like home
Sitting all alone inside your head

And it's the stars... the stars... that shine for you
And it's the stars... the stars... that lie to you

I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has past
Oh, God it feels like forever
But no one ever tells you
That forever feels like home
Sitting all alone inside your head

Cause' I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has past
All I know is that it feels like forever
But no one ever tells you
That forever feels like home
Sitting all alone inside your head

And it's the stars... the stars... that shine for you
And it's the stars... the stars... that lie to you
And it's the stars... the stars... that shine for you
And it's the stars... the stars... that lie to you

Oh, when the stars... Oh, when the stars... they lie

Τρίτη 29 Απριλίου 2008

Mαρόκο

Στο Μαρόκο έχω βρεθεί αρκετές φορές. Κυρίως Μοχαμεντία, αλλά και Καζαμπλάνκα.

Το τραγουδάκι αυτό ήταν από τα αγαπημένα του DJ σε εκέινο το μπαρ στην Μοχαμεντία που συχνάζαμε πίνοντας ατελείωτα ποτάμια αλκοόλ.

Το φωτογραφικό υλικό δεν είναι όλο δικό μου, η οικογένεια με τις εκδρομές της όμως συμβάλαν και πάλι...

Όμορφος τόπος το Μαρόκο. Όμορφος ακόμα και για τις λίγες ώρες που μπορεί να έμεινα εκεί. ΑΝΑΤΟΛΗ... Απλά ΑΝΑΤΟΛΗ!!

Βέβυλος - Βαβυλώνα




ΒΕΒΗΛΟΣ

Αυτά που σου φτιάξαν ρε μπούλη με στοργή
εγώ τα κοίταγα να λιώνουνε στη γη
όταν εσένα σε τυλίγανε με χάδια
εγώ είχα μάθει να παλεύω στα σκοτάδια
και ρωτάς γιατί μισώ τόσο και τους δυο μας
γιατί δε μοίρασαν καλά ρε τ’ όνειρό μας
κι έτσι βολεύτηκες κι εγώ τραβήχτηκα μακριά
είχες το φάρμακο μα εγώ ήθελα την γιατρειά
εσύ είχες φίλους και παιχνίδια κι όλα ωραία
είχα ένα σκύλο τον ίδιο αλήτη για παρέα
πήγες σχολείο το μόνο που ζήλευα από σένα
ήσουν εντάξει εγώ τα ’χα χαμένα
φώναζες πατέρα φώναζα αφεντικό
εσύ είχες πάντα δίκιο εγώ ήμουν το κακό
και μου ζητάς να κατεβάσω τη φωνή μου
εγώ που πρώτα απ’ όλα είχα σκοτώσει τη ζωή μου

Γράψε στ’ αρχίδια σου τους φλώρους και συνέχισε να λες
ό,τι γουστάρεις και κάνε ρε ότι θες
σπάστα όλα και γάμα τους το σπίτι
βγάλ’ τους κι όλα όσα χαρήκανε απ’ τη μύτη
γίνε εφιάλτης γίνε ένα όνειρο κακό τους
γκρέμισε κάθε τι καλό τους και δικό τους
μα σκέψου λίγο αν τ’ αντέχει η ψυχή σου
κι αν δεν έχασες τελείως το παιχνίδι της ζωής σου



Ρε κάνε μου τη χάρη τις συμβουλές σου αλλού
εγώ χαίρομαι τη λόξα του μυαλού σου του θολού
τώρα λοιπόν μη μου τα λες αλλιώς
εσύ που κι απ’ την τρέλα είσαι πιο τρελός
μπορεί να ’μαστε αδέρφια μα λόγος δε σου πέφτει
να μιλάς για κάποιον που θα σε βγάλει ψεύτη
εγώ την είδα έτσι κι έτσι θα τελειώσω
και ό,τι βρεθεί μπροστά μου ξανά θα βεβηλώσω
τώρα για εξηγήσεις νομίζω είναι αργά
γουστάρω που θα φύγω μ’ αυτούς σιγά σιγά
βλέπεις στη ζωή πάντα φεύγανε παρέα
όσα γκρεμίσαμε και φτιάξαμε ωραία.

Είμαι στο τέλος δε θέλω να γλιτώσω
είμαι ένας Βέβηλος θέλω να σε πληγώσω
πως μου ζητάς να κατεβάσω τη φωνή μου
εγώ που έχω σκοτώσει πρώτα απ’ όλα τη ζωή μου
Είμαι στο τέλος δε θέλω να γλιτώσω
είμαι ένας Βέβηλος θέλω να σε πληγώσω
πως μου ζητάς να κατεβάσω τη φωνή μου
εγώ μαλάκα δε χαρίζω την ψυχή μου.

Η εικόνα δεν χαρίζει κάτι. Στην προκειμένη περίπτωση όμως ό στίχος είναι καθόλα ανατρεπτικός και επαναστατικός. Σαν μια μπουνιά στο στομάχι. Δυνατός στίχος, λίγο "χυδαίος" ίσως για κάποιους. Αλλά βαθύς στίχος.

Την Βαβυλώνα την έμαθα από σπόντα πριν από χρόνια. Ο Βέβυλος (το τραγούδι) δεν ξέρω γιατί αλλά σημαίνει πάντα κάτι πολύ περισσότερο για εμένα. Ξυπνάει μέσα μου το μικρόβιο της επανάστασης μάλλον.

Δεν είναι κακό... Η Πρωτομαγιά είναι προ των πυλών.

Και όπως λέει και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου: "Πρώτη του Μάη, δεν είναι αργία, είναι απεργεία, γιορτάζει η εργατειά"

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Epitaph - King Crimson



Τι τραγούδι κι αυτό;;

Ύμνος.



Σαν στριμένo άντερο που είμαι δεν βρήκα κανένα βίδεο που να με εκφράζει 100% γι'αυτό και αυτή την φορά έχουμε 2 βίδεα!

EPITAPH

The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams.
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams.
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams,
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams.

Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back
And laugh.
But I fear tomorrow I'll be crying,
Yes I fear tomorrow I'll be crying.

Between the iron gates of fate,
The seeds of time were sown,
And watered by the deeds of those
Who know and who are known;
Knowledge is a deadly friend
When no one sets the rules.
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools.

Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back
And laugh.
But I fear tomorrow I'll be crying,
Yes I fear tomorrow I'll be crying.

Υ.Γ.: Για αυτό το βίδεο υπεύθυνος είναι ο Pavlos και οι μουσικές του! Pavlos, σε ευχαριστώ για το έρεθισμα!

Κυριακή 27 Απριλίου 2008

Η αβάσταχτη αλαφρότητα του είναι μου!

Ονομάζομαι Χαλαρουίτα.

Ετών 24,5 (Προσοχή το κόμμα 5 είναι που κάνει την διαφορά)

Άγαμη (αλλά όχι και το άλλο που έχει την ίδια ρίζα αλλά κατάληξη -τη).

Φωτογραφία έχω βάλει ένα ψάρι! Τον Μιχάλη (έτσι νομίζω ότι μου το είπαν κάτι γεροναυτικοί). Ο Μιχάλης ήταν (κάποτε) ένα πεινασμένο ψαράκι. Μέσα στην πείνα του λοιπόν προσπάθησε να φάει ένα μικρότερο ψαράκι. Ο άνθρωπος όμως τους τσάκωσε στα πράσα... Έτσι έχουμε έναν Μιχάλη με την μπουκιά στο στόμα.

Ζωή και Θάνατος.

Την Ζωή την γνώρισα στα Χανιά πρωτοχρονιά του 2005.

Τον Θάνατο τον γνώρισα στον τοίχο μιας καφετέρειας που πήγαινα με την παλιοπαρέα μετά το σχολείο. Πολλά χρόνια πριν... Θα πρέπει να ήταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '90.

Θέλω
Απόψε
Να
Αγκαλιάσω
Το
Όνειρο
Σφιχτά

Αυτό έγραφε στον τοίχο. Έτσι τον γνώρισα τον Θάνατο, στον τοίχο πίσω από το τραπέζι μας.

Θυμάμαι όταν ακόμα ήμουν πιτσιρικάκι. Ο αδερφός μου (7 χρόνια μεγαλύτερος) πήγαινε σχολείο. Κλάμα... και φασαρία κάθε πρωί... "Γιατί να πηγαίνει μόνο ο αδερφόςμου και όχι και εγώ; Θέλω και εγώ να πάω στο σχολείο!". Και πήγα τελικά! Ο τότε διεθντής με συμπόνεσε και με γράψαν χαριστικά στο ΠΡΟΝΗΠΙΟ! Τι χαρά κι αυτή!!

Στα διαλείμματα δεν έπαιζα με τα άλλα παιδάκια (τα βαριόμουν αφάνταστα...) παρά καθόμουν στο πεζούλι με την κυρία Φανή (η νηπιαγωγός μου, καταπληκτικός άνθρωπος) και μιλάγαμε.

*Βασικά σας είπα ψέματα... Την ζωή την γνώρισα πολύ πιο πριν από το 2005. Την γνώρισα και αυτή αλλά και το άγγιγμα του θανάτου στην γέννησή μου. Είχαμε (μαζί με την μαμά) μπει αισίως στον 10ο μήνα. Με τους γιατρούς να λένε ότι δεν γίνεται τίτοτα πια. Ότι ή θα χαθεί το μωρό ή ακόμα υπάρχει κίνδυνος να χαθεί και το μωρό και η ματέρα του... Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, μόνο να περιμένουν να χαθεί ο μωρό.

Τους την έφερα όμως!! Και το μωρό και η μαμά του ζήσαν. Εκεί μπορώ να πώ ότι ένιωσα (αν και δεν θυμάμαι τίποτα) τις δύο όψεις του νομίσματος.

Πάντα κωλόφαρδο παιδάκι ήμουν! Και μου αρέσει αυτό! Δεν λέω ότι είχα τα πάντα στο πιάτο. Συνήθως τρώω πολλά χαστούκια μέχρι να γίνει αυτό που θέλω. Πέφτω, τρώω τα μούτρα μου, ματώνουν τα γόνάτά μου, αλλά σηκώνομαι ΠΑΝΤΑ και το τέλος πετυχαίνω αυτό που θέλω. Τύχη το λέω αυτό. Τύχη για πολλούς και δίαφορους λόγους.

Τύχη γιατί μαθαίνω να γίνομαι πιο σκληρή με τον εαυτό μου... Ίσως αυτό να είναι τύχη. Τέλος πάντων, μια φορά τον στόχο μου τον πετυχαίνω.

Περίεργο τυπάκι η Χαλαρουίτα. Την μια είναι έτσι, την άλλη... γιουβέτσι! Μπορεί από μια και μόνο σκέψη (ποτέ χωρίς βάση σκέψη) να τα τινάξει όλα στον αέρα. Έτσι, χωρίς να δώσει ποτέ λόγο σε κανέναν, εξαφανίζεται.

Σίγουρα θα μπορούσε να είναι σκουληκίαρης. Θα μπορούσε να είναι το τέλειο πρότυπο του φαλλοκράτη άνδρα... Αλλά είπαμε... κοριτσάκι η Χαλαρουίτα.

Είναι πολύ Καφρούλα κατα βάθος. Είναι ξέρετε σαν τα τυπάκια "Αγάπη μου πάω για τσιγάρα, θέλεις κάτι;" και τελικά ποτέ δεν επιστρέφουν. ΘΕΑΤΡΙΝΑ, μεγάλη θεατρίνα.

Αλλά και έχει και άλλα κακά... Οι δικοί της φίλοι και αγαπημένοι είναι υπεράνω όλων. Δεν αντέχει να τους βλέπει να μην γελάνε. Για χάρη τους γίνεται ο μεγαλύτερος καραγκιόζης που υπήρξε ποτέ. Μόνο να μην της καρφωθεί στο μυαλό ότι τρέχει κάτι στα κλέφτικα...

Απλά θα εξαφανιστεί... Ποτέ ξανά δενθα της μιλήσετε. Με την απορροία θα μείνετε. "Τι έγινε; Έκανα κάτι; Έπαθε κατί; Λες να πέθανε;"

Επίσης βαριέται πολύ εύκολα. Αν κάτι δεν την γεμίζει το βαριέται πολύ άνετα. Αυτός είναι και ένας λόγος που δεν θέλει να κάνει πολλά πράγματα.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι βρίσκει εξαιρεικά ενδιαφέρον και παραγωγικό το μεσοδιάστημα φθοράς και αφθαρσιάς. Είναι σαν να κάνεις ένα απέραντο μακροβούτι και να βγαίνει στην επιφάνεια την στιγμή που δεν έχει ούτε για δείγμα οξυγόνου...

Ανάσταση...

Γουρούνι μέχρι αηδίας η κοπελιά. Δεν χαμπαριάζει μπορεί να μιλάει με λεπτομέριες για το αποχετευτικό σύστημα καιπαράλληλα να καταβροχθίζει τα κοψίδια με καταπληκτική ευκολία και λαιμαργία.

Της αρέσει να πειράζει τον κόσμο. Και να χαμογελάει στον κόσμο. Ξέρετε, δοκιμάστε το μια μέρα, να χαμογελάτε απο καρδιάς στον κάθε άνθρωπο που συναντάτε μπροστά σας! Ξέρετε πολλοί θα σας περάσουν για διανοητικά καθυστερημένο, υπάρχει ενδεσόμενοόμως να βρείτε έστω και έναν άγνωστο να σας ανταποδώσει το χαμόγελο. Δεν έχει άλλο αυτό το αίσθημα που σας χαμογελάει ένας άγνωστος...

Πολύ περιέργο τυπάκι, δεν νομίζετε; Έχει φτιάξει τον δικό της μοναδικό κώδικα και πολλές φορές είναι εκεί μα δεν υπάρχει. Απλά είναι στη κοσμάρα της. Και μεταξύ μας πολύ το γουστάρει αυτό πολλές φορές. Μερικές φορές της έρχεται αναγούλα από όλα αυτά που αντικρύζει γύρω της. Εμετικές φυσιογνωμίες της ανάβουν πολύ άσχημα τα λαμπάκια.

Αυτά για αρχή, αν μου έρθει και κάτι άλλο θα υπάρξει συνέχεια.

Υ.Γ.:Αν σας ενόχλησε αυτό το κείμενο... Πάρτε φόρα και... "αερίστε" μου τα... μήδεα λαχνήεντα μου!

Με εκτίμηση και σεβασμό Χαλαρουίτα!

Σάββατο 26 Απριλίου 2008

Tις ώρες του δειλινού




Τις ώρες του δειλινού που αποκοιμιέται η ψυχή πιάνω με χρώμα κόκκινο σε κύκλο να κλείσω τη ζωή μου.

Πως να τυλίξες με κόκκινη μπογιά το μαύρο;

Θα χαθεί στο απόλυτο τίποτα...

Κι αν γίνει άσπρο;

Θυμάμαι που μου είχαν πεί ότι όταν το μάτι σου κολλήσει κάπου και αρχίσεις να τα βλέπεις όλα άσπρα θέλεις να ξεφύγεις από κάτι.


Άσπρά ή μαύρα λοιπόν;

Τι βλέπω τώρα;

Τι βλέπω τώρα;

Βλέπω εσένα και κλείνω τα μάτια να μην βλέπω κανένα...

Δεν θέλω κανένα. Θέλω μόνο εμένα.

Στην μέση του πουθενά με τιπότα μες στην καρδιά...

Τα μάτια να έχω ανοιχτά και χρώματα γυρώ μου να έχω πολλά...

Να παίζουν τα παιδιά κάπου μακριά και αχός να έρχεται καθώς θα φεύγω μακριά...

Και θα φύγω μακρία στο είπα;

Σαν κάτι να ξέρω σαν κάτι να υποπτέυομαι πως δεν φεύγω για να σε ξεχάσω μα για να μπορώ να έρχομαι...

Δεν θυμάμαι ποιό ήταν το συγκρότημα που το τραγουδούσε αυτό...

Ξέρω μόνο ότι έχει κολλησει στο μυαλό μου.

Αυτό και το άλλο του Μαλάμα. Κι αν έχασα τον δρόμο μου σαν ξέμπαρκο καράβι φυσά αέρας στα πανιά φεύγει κι αυτό το βράδυ...

Και πως φεύγει με μια αιμοραγία στην ματία;

Με πέτρα στην καρδιά.

Και πάλι Μάλαμας... Πετάω πέτρες στον γυαλό κι αυτές γυρίζουν πίσω...

Όλα με πνίγουν εδωμέσα...

Όλα όσα είναι γύρω μου, όλα όσα βλέπω και όλα όσα δεν βλέπω.

Παίζω και γελώ και την πίκρα μου στα μάτια την κοιτώ...

Τρέχουν και φεύγουν οι στιγμές...

Τρεχώ κι εγώ μαζί τους.

Από την άλλη...

Να τους ξεφύγω μην με πιάσουν γιατί με ψάχνουν ζωντανή για να με αποτελειώσουν.

Το μυστικό βαρύ και τρέχουν οι σταθμοί.

Τέλμα.

Έλος.

θέλω να τρέξω να πετάξω να χαθώ όμως φοβάμαι τι θα γίνει αν γυρίσω, λένε οι Πυξ-Λαξ.

θέλω να πάρω το μαχαίρι και να το καρφώσω πολλές φορές με βία στην άτιμη την μοίρα.

Πως μου τις άναψε τέτοιες πληγές χωρίς καμία τύψη;

Έκανε και τσιγάρο μετά.

Γέλαγε κι όλας.

Τι παροπίδες;

Χαχαχα!!

Αλλο'γω!

Χαχαχα!!

Άλογο...

Άλογο που τρέχει μακριά κι η σκέψη...

Και ήρθε πάλι εχθές παλία πληγη, βαθιά πληγη..

Μου τρώει το μυαλό ο δράκος που ακοίμητος ξερνάει τις φλόγες μέσα μου.

Κουνάει πονηρά την ουρά του μέσα στα σπλάχνα μου.

Και γοερά γελά κάθε φορά που τα παιδία μου σκοτώνει.

Κι εσύ γελάς, θαρρείς τρελάθηκα!

Και εγώ γελάω γιατί αλήθεια τρελάθηκα.

Και δεν το ποτάμι πίσω δεν γυρνά.

Χαχαχα!!

Και ο Αχέρωντας στέκει πάντα εκἒί καμαρωτός και περνάει απέναντι τα παιδιά του Μορφέα.

Χαχαχα!!

Τι πλάκα κι αυτή...

Μην με κοιτάς στα μάτια γιατί θα τρελάθείς κι εσύ.

Πρόσεχε.

Κουνάει και το καράβι, θα έπεσε σε καιρό.

Τι καλά! Λες να μας πάρει μαζί της η αδερφή του Αλεξάνδρου?

Να παίζουμε με τα δελφίνια στην ατελείωτη υγρασία του ποτέ;

Και αλήθεια με ματώνει αυτή η σιωπή, μα να μιλήσω δεν μπορώ γιατί το στόμα μου είναι γεμάτο πέτρες και χαλίκια και για φαντάσου, έτσι θα πάω πιο γρήγορα στον πάτο.

Και τι ζάλη είναι αυτή καθώς νομίζω ότι η καρδιά μου πάει και να σπάσει...

Και τι να πεις για τα παιδία; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα...

Χαχαχα!!

Εγώ πότε θα γίνω παιδί ξανά; Να μάθω όσα δεν έμαθα, να βρω όλα αυτά που μου ξεφύγαν.

Να τρέξω, να παίξω, να γελάσω.

Να μη με νοιάζει αν θα ξαποστάσω και στα πόδια μου φτερά να βγάζω.

Να γελάς θέλω και να είσαι καλά.

Ναι, μόνο αυτό...

Και τι αστείο.

Τραγελαφικό.

Κι εσύ που δεν ξέρεις σαν την μέλισσα στο άνθος έτρεξες. Κατευθείαν...

Και πες μου γιατί να τρέχουν τα πάντα και η μονάδα στην μέση να μηδενίζεται είς το πηλίκο;

Τι τέλεια διαίρεση κι αυτή; ΜΗΔΕΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΗΛΙΚΟΝ!

Άψογα.

Και εσύ ψάχεις για το φακιόλι στο κεφάλι μου κι τη γαλάζια μπούργκα...

Με μάτια κόκκινα απ'την αγρύπνια στο πάτωμα μόνιμα να κοιτάω.

Ποτέ στα μάτια... Ποτέ με ακούς!!!!

Δεν ακούς που σου φωνάζω ότι με πνίγεις με τα ίδια σου τα χέρια;

Νύχτα θα σαλπάρω, να ξεφύγω από την παρακμή...

Δίχως μπούσουλα, δίχως χάρτη, δίχως πανιά και δίχως όλα αυτά που μου κόβουν την λαλιά.

Και για φαντάσου, μια φορά πήγες να τα καταφέρεις... Θυμάσαι;

Τότε που σε κοίταζα στα μάτια και έβγαζα σπίθες. Εσύ κρατούσες την πέτρα στο χέρι σου. Σε κοίταξα και σου είπα "ΡΙΧΤΗΝ ΑΝ ΤΟΛΜΑΣ." σου έδειξα το μέτωπό μου και σου είπα "ΝΑ ΕΔΩ ΝΑ ΤΗΝ ΡΙΞΕΙΣ. ΑΝΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΡΙΧΝΕΙΣ ΑΦΟΥ ΤΟΣΟ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ;"

Αλήθεια, γιατί δεν την έριξες;

Έπρεπε να την πετάξεις...

Βαθιά πληγή, παλιά πληγη...

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

B.D. Foxmoor - Μήνυμα στο Μπουκάλι



Τους στίχους δεν θα τους γράψω αυτή τη φορά. Είναι εκεί... στο βίντεο.

Με βρήκαν και οι στίχοι και το τραγούδι και μία όμορφη, πρωινή (ναι, για μένα πρωινή ήταν), γλυκιά "σφαλιάρα".

Αιτία ήταν ένας στίχος, σαλεμένος στίχος. Αυτός ο στίχος "Τυφλή να γίνω και κουφή και τίποτα να μην νιώθω πια."

Θα μπορούσα να τον αλλάξω τώρα. Δεν θα το κάνω όμως. Τα λάθη πρέπει να τα θυμόμαστε. Και ήταν λάθος. Και δίκιο είχες όταν μου τα είπες...

Γειά χαρά, σε βρήκα τυχαία ψάχνοντας κάτι άλλο. Ξέρεις, είναι λίγο επιπόλαιο να κάνεις ευχές τύπου "να ήμουν τυφλή και κουφή" κλπ. Ο,τι και να σε πληγώνει, τέτοιες ευχές να μην τις κάνεις ούτε γι' αστείο!"Να μην τους ακούω" λες τώρα εκ του ασφαλούς - μα έχεις ποτέ αναρωτηθεί πως θα ήταν πραγματικά η ζωή αν δεν άκουγες; Πέρνα μια βόλτα από το μπλογκ μου αν εξακολουθείς να έχεις την περιέργεια.Νομίζω πως, την επόμενη φορά που θα σου τύχει κάτι, θα το σκεφτείς διπλά και τριπλά πριν πεις ξανά κάτι τόσο επιπόλαιο.Η ακοή σου, όπως και η όρασή σου και όλες σου οι αισθήσεις δεν είναι δεδομένες - καλύτερα να αισθάνεσαι τυχερή που τις έχεις. Γιατί εμείς πχ που δεν ακούμε, θα θέλαμε πολύ να ακούμε, ακόμα και τα άσχημα πράγματα.Σε χαιρετώ και σου εύχομαι καλό Πάσχα...



Μου αρέσει όταν τα ακούω έτσι. Ίσως πάλι εγώ στην θέση σου να μου έριχνα ένα μπινελικάκι ζεστό ζεστό, έτσι για να στρώσω βρε αδερφέ!

Ξέρετε, θα σας πω μια ιστορία, νομίζω ότι θα σας αρέσει.

Πάνε χρόνια από τότε... Βράδυ ήταν, κοντά 12 το βράδυ. Περίμενα στην στάση το τελευταίο λεωφορείο για το σπίτι μου. Στην στάση περίμενε και μια κοπέλα με ένα μπαστουνάκι στο χέρι πτυσόμμενο.

Το μπαστουνάκι με έβαλε σε σκέψεις (μόνο το μπαστουνάκι, τίποτα άλλο, ούτε μαύρα γυαλιά ούτε τίποτα άλλο). Της έπιασα κουβέντα. Στην ηλικία μου ήταν (λίγο πιο μεγάλη αλλα της γενιάς μου). Τι είχαμε να χάσουμε; Δυο κοπέλες μόνες σε μια στάση που περιμένουν λεωφορείο. Το ίδιο λεωφρείο περιμέναμε και οι δυο.

Κουβέντα στην κουβέτα μου είπε ότι δεν έχει την αίσθηση της όρασης. Αλλά κινούνταν κανονικά στον δρόμο και με τα λεωφορεία και στο Πανεπιστήμιο ήταν και πήγαινε παντού με τα λεωφορεία.

Το ίδιο όνομα είχα με αυτή την κοπέλα. (Είναι αρκετά σπάνιο το όνομά μου... το όνομά μας)

Ξέρετε τι θυμάμαι; Θυμάμαι που γύρισα στο σπίτι και δεν σταματούσα να μιλάω για αυτή την κοπέλα που την θαύμασα τόσο. Για μέρες μιλούσα για αυτή την κοπέλα.

Αν λυπάσαι τέτοιους ανθρώπους είσαι καμμένο χαρτί. Να τους ΘΑΥΜΑΖΟΥΜΕ πρέπει. Ναι, τέτοια άτομα καταφέρνουν πράγματα που δεν τα χωράει ο νους. Που σε εμάς μοιάζουν το τέλος του κόσμου. Σε εμάς που τα έχουμε όλα δεδομένα και που στην πρώτη δυσκολία ντυνόμαστε χήρες και αρχίζουμέ τις μεμψιμοιρίες.

ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

Me gustas tu!! (mucho)



Manu Chao

Έρχετα στο Rockwave, πραγματικός πειρασμός...

Τιμής ένεκεν το Λατίνου φίλου μας!

Χμμμ...

Πως μπορώ διαδικτυακά να συνενοηθώ με έναν Ισπανόφωνο;;;

ΘΑΛΑΣΣΙΝΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!

Που είσαι μεγάλη αδερφή;;;;

Αχ, λατίνοι....

Αχ....

Προς το παρόν αφού η Θαλασσινή μας είναι απούσα... θα προσπαθήσω στα αγγλικά και με το Systran υπο μάλης!

Me gusta la maniana me gusta!! (Manu Chao)

Δευτέρα 21 Απριλίου 2008

Zάχαρη και μέλι...

Τα καρπούζια του Βαγγέλη... Το σλόγκαν του πλανόδιου καρπουζοπώλη της γειτονιάς μου!

Τι καλύτερο από ερωτήσεις;; Χωρίς σωστές και λάθος απαντήσεις... Κάτι σαν γκάλοπ ίσως, αλλά πάλι καμία σχέση...

Το βρήκα στο μενού της διάταξης! Θα το δοκιμάσω εγώ! Αμέ!! Γιατί τι έχω εγώ;; Είχε και το ταμπελάκι ΝΕΟ επάνω!! Γιατί όχι;;

Τι θέμα όμως... Τι ερώτηση να κάνω...

Το βρήκα!!!


Πόσα καρπούζια χωράνε κάτω από την ίδια μασχάλη;


Πιθανές απαντήσεις:

  1. Ένα
  2. Δύο
  3. Άπειρα
  4. Δεν τρώω καρπούζια καρδιά μου!
  5. Τι εννοείς καρπούζια;

Ας το αναλύσουμε λίγο...

  1. Ένα, κλασική απάντηση. Ίσως η αναμενόμενη απάντηση. Κατά τα γνωστά εξ απαλών ονύχων.
  2. Δυο, για τους πιο απαιτητικούς. Τους "τεννίστες" μας! Τους τύπους του διπλού ταμπλό!
  3. Άπειρα, εδώ έρχονται οι αχόρταγοι φίλοι μας! Οι "τα θέλω όλα δικά μου", οι "τα θέλω όλα"!
  4. Δεν τρώω καρπούζια καρδιά μου, ο άσχετος τύπος, ίσως να είμαι άδικη... Μπορεί να είναι αλεργικός...
  5. Τι εννοείς καρπούζια; , αααααα ρε πατέρα με τις ατάκες σου! Εδώ ο τύπος είναι ή πολυ έξυπνος ή πολύ... κουκουρούκου! Δηλαδή ή έχει βρει το νόημα και πουλάει παντού τρελίτσα ή είναι έμφυτη η τρελίτσα οπότε καλό θα ήταν να δει κάποιον ειδικό...

Πολλοί φίλοι και περαστικοί (το πολλοί είναι σχήμα λόγου) 3 δηλαδή πάνε κατα πόδας των κλασικών ποιητών, 1 φίλος ή περαστικός είναι πιο... αλάνι, 3 φίλοι μας είναι ακόμα πιο αλάνια και αχόρταγοι, ευτυχώς δεν έχουμε αλεργικούς στην παρέα μας (χρειάζονται κάποια έξτρα προσοχή...) και τέλος 3 φίλοι μας είναι έμποροι και πουλάν τρελίτσα!

Άρα έχουμε 3 απαντήσεις σε ισοψηφία... Δεν βγάζουμε κυβέρνηση με αυτή την φηφοφορία...

Αν όμως θα έπρεπε μια απάντηση να περάσει την τελική γραμμή τότε σίγουρα (χωρίς προκατάληψη- και εγώ αυτό ψήφισα, εντελώς αντικειμενικά σας το λέω) τότε σίγουρα το νήμα θα έσπαγε από τους εμπόρους τις παρέας μας!

Να βγάλουμε κι εμείς τίποτα... Κλέφτες θα γίνουμε;

Τίποτα

Να σκεφτώ...

Πως σκέφτονται; Τι κάνεις για να σκεφτείς; Πως παίρνεις μια απόφαση;

Αποφάσεις πάντα στο πόδι παίρνω. Κάτι μέσα μου με σπρώχνει να αποφασίζω. Αυτό αποφασίζει, όχι εγώ, ποτέ εγώ...

Ή αυτό το κάτι μέσα μου είμαι εγώ;

Είμαι δεν είμαι...

Ήμουν και θα είμαι...

Και τι αλλάζει;

Αλλάζει κάτι;; Πες μου εσύ που ξέρεις θαρρείς τα πάντα...

Χθες σε είδα. Μιλήσαμε... Τι είπαμε;; Για πες μου...

Λέγαμε, λέγαμε... Βαριά τα μάτια μας. Και η φωνή μας πνιγμένη. Εκεί δίπλα, μέσα στο λιμάνι ριγμένη.

Άρχισε να βρέχει...

Όχι, δεν τρελάθηκα δεν μιλάω για τον ουρανό...

Για τη θάλασσα λέω. Πάλι για αυτήν.

Σε μυρίζω σήμερα. Παντού γύρω μου. Μάλλον το μπλουζάκι μου θα είναι.

Δεν ξέρω... Μπορεί...

Ξέφυγα πάλι εεε;;

Θα μου πεις πως σκέφτονται; Πως αποφασίζουν; Πως τα μετράνε; Άβακα να μου πάρεις για το Πάσχα... Να μάθω να μετράω... Ξανά από την αρχή να μάθω τους αριθμούς...

Τα δάκρυα της λιακάδας



Φίλιππος Πλιάτσικας

Η καμήλα



Μετά απο ένα χρόνο πάλι οι δυό μας! Πόσο καιρό είχαμε να κάτσουμε και να τα πούμε όπως παλιά; Ευτυχώς που πήρες εκείνες τις μέρες άδεια και ήρθες εδώ. Πόσα χρόνια πάνε τώρα; Νομίζω δέκα χρόνια...

Δέκα χρόνια φίλες. Τι έχεις ακούσει κι εσύ... Σάββατο βράδυ, η διάθεση πεσμένη. Η κάθεμία μας τα δικά της. Τα έχουμε βάλει κάτω και ξερνάμε αλήθειες. Κάποια στιγμή η αναλαμπή! "Πάμε έξω!!"

Ξεκινάμε κι εμείς! Μέσα στο αμάξι να βγούμε Κηφισίας, αλλάξες τον σταθμό στο ραδιόφωνο. Καψουροτράγουδα έπαιζε... Αλλαγή τραγουδιού και μπαίνει η καμήλα!! Τσίτα η μουσική, γέλια, χοροί μέσα στο αμάξι και δίπλα ο πιτσιρικάς στο πίσω κάθισμα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά να μας χαιρετά!!

Κατάλαβε το παιδί, κι εμείς στρουμφοχωριά είμαστε και μάλιστα μεγάλα!

Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

The fairytail gone bad



This is the end you know
Lady, the plans we had went all wrong
We ain’t nothing but fight and shout and tears

We got to a point I can’t stand
I’ve had it to the limit; I can’t be your man
I ain’t more than a minute away from walking

We can’t cry the pain away
We can’t find a need to stay
I slowly realized there’s nothing on our side

Out of my life, Out of my mind
Out of the tears we can’t deny
We need to swallow all our pride
And leave this mess behind
Out of my head, Out of my bed
Out of the dreams we had, they’re bad
Tell them it’s me who made you sad
Tell them the fairytale gone bad

Another night and I bleed
They all make mistakes and so did we
But we did something we can never turn back right

Find a new one to fool
Leave and don’t look back. I won’t follow
We have nothing left. It’s the end of our time

We can’t cry the pain away
We can’t find a need to stay
There’s no more rabbits in my hat to make things right

Out of my life, Out of my mind
Out of the tears we can’t deny
We need to swallow all our pride
And leave this mess behind
Out of my head, Out of my bed
Out of the dreams we had, they’re bad
Tell them it’s me who made you sad
Tell them the fairytale gone bad



Ήρθε η στιγμή για δες
γίναν κρυφοί εφιάλτες οι ευχές
να τι μας έμεινε μόνο
οργή και μίσος
Φτάνει ως εδώ δε μπορώ
αγγίζω το τέρμα αλλάζω ουρανό
μέσα μου έχω ανοίξει πανιά και φεύγω

Πώς να κλείσουν οι πληγές
πώς να ζήσουμε στο χθες
ένα τίποτα μας δένει αγκαλιά

Μη μ΄ακουμπάς μη με κρατάς
μη μ΄αγκαλιάζεις με πονάς
για εγωισμό μη μου μιλάς
αυτός μας έλιωσε
Μη με ποθείς μη προσπαθείς
στα όνειρα θα πληγωθείς
πες πως εγώ ήμουν η αφορμή
το παραμύθι τέλειωσε

Τόσο καιρό συγχωρώ
στα λάθη αφήνομαι κι ας πονώ
θα πάψει ο χρόνος τη καρδιά να σημαδεύει
Φύγε μακριά μην αργείς
όσα πρόσωπα κι αν αλλάξεις
όλα τέλειωσαν βρες αλλού να ψάξεις

Πώς να κλείσουν οι πληγές
πώς να ζήσουμε το χθες
άλλα θαύματα δεν κάνω δεν γεννάω φωτιές

Μη μ΄ακουμπάς μη με κρατάς
μη μ΄αγκαλιάζεις με πονάς
για εγωισμό μη μου μιλάς
αυτός μας έλιωσε
Μη με ποθείς μη προσπαθείς
στα όνειρα θα πληγωθείς
πες πως εγώ ήμουν η αφορμή
το παραμύθι τέλειωσε

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Δεν είναι αρκετό.



Δυο μέρες μόνο - Δήμητρα Γαλάνη

Και ξέρεις και κάτι άλλο;



Manic Street Preachers featuring Nina Persson-Your Love Alone Is Not Enough

Και όλα αυτά γιατί;



Σε θέλω εδώ - Γιώργος Καραδήμος, Δήμητρα Γαλάνη

Για όλα αυτά και γιατί σε θέλω για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που μπορείς να γίνεις. Και επειδή δεν μου φτάνει μόνο ένα Σαββατοκύριακο και αυτό λειψό, και γιατί η αγάπη μας δεν είναι αρκετή για αυτό. Ίσως θα είναι καλύτερα να...



Φεύγω - Νίκος Παπάζογλου

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

Σάλεμα

Θέλω να σκάσω σαν παραφουσκωμένο μπαλόνι και τα κομμάτια μου να βάψουν με το μαύρο της ψυχής μου τα πάντα γύρω μου.

Θέλω να κλάψω για να πάψω να σκέφτομαι όλα αυτά που μου τρώνε τα σωθικά.

Θέλω να χαθώ από όλους και από όλα, μα όλο εδώ γυρίζω πάλι...

Τυφλή να γίνω και κουφή και τίποτα να μην νιώθω πια.

Σαν να κάνω για πάντα μια βουτιά στα αιώνια νερά.

Σαν να πετώ πολύ ψηλα.

Σαν να μην σας δω ποτέ ξανά.

Σαν να θέλω να κάνω ένα ταξίδι σε χώρα άγνωστη για με. Ίσως Ασία... Να μιλώ κινέζικα με τα μάτια μου μισόκλειστα, ίσως Αφρική λευκή ανάμεσα στους μελαμψούς.

Τι να σου πω... Κάπου που να μην ξέρω και που να μην ξέρουν. Κάπου να είμαστε όλοι ίδιοι. Κάπου να ηρεμήσει το μέσα μου θεριό.

Ψέματα σας λέω... Δεν θα ηρεμήσει έτσι το μέσα μου θερίο. Αλλιώς θα ηρεμήσει, το ξέρω μου το'πε θαρρώ πριν από πέντε μέρες. Δεν πρέπει να φύγω εγώ, άλλοι πρέπει να φύγουν από εδώ. Να πάνε αλλού, μακρία από εδώ. Να μην τους ακούω...

Και τότε ίσως μπορεί να ηρεμήσω, αλλά αξίζει τον κόπο?

Τι είνα αυτό που μας προστάζει να πάμε μπρός; Και πίσω να κοιτάμε και γλυκόπικρα δάκρυα στα μάτια; Άλλες πάλι φορέ; κοιτάμε πίσω και βλέπουμε την ζωή μας, δική μας μα τόσο ξένη συνάμα.

Βαρέθηκα πια. Πάω να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα να κάνω. Πάω να κλείσω τις πόρτες και τα παράθυρα και εκει μέσα στην υγρασία του καπνού να βρω εμένα και να μείνω με εμένα.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει...



Φυσάει κόντρα
Active Member

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ'άγρια πετούμενα δεν βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής τη σιγή.
Και εδώ απ'τον τόπο που έζησα τη φυγή,
ρίχνω αλάτι στην βαθία τους πληγή,
τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει.

Γυρνάω τον κόσμο πουθενά δε βλέπω ξένο όπου μένω.
Γυρνάω πίσω κι απ'όποιον συναντήσω μαθαίνω.
Δίνω, παίρνω, ανασαίνω απ'τα χρώματα πληθαίνω,
απ΄τα αρώματα μαγεύομαι και ταξιδεύω.
Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο,
φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο.

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη,
γκρεμίζω ουρανούς.

Λυτρώνω μάνες και γιούς.
Κάνω την γλώσσα μου την πορφυρένια
ατόφιο μολύβι.
και την ψυχή μου ένα απέραντο από στίχους καλύβι.

Ρίχνω το κάστρο σας,
φτύνω του άστρου σας την κόγχη.
Γίνομαι άυρα αλμυρή και στερνοβρόχι.
Πάρε τα όχι και ξεκούρνιασε από αυτή τη γωνία,
που στο κοφάρι πετάξαν τα κλεμμένα με αφθονία,
η άρνησή μου στομωμένη (πυρωμένη), λύσου καημένη.

Γίνε κλωστή στην ανέμη τυλιγμένη,
να σου δώσω μια να γυρίζεις για πάντα,
και πάντα κράτα μου αγάντα,
μέχρι να βρουν απάγκιο όσι ζουν σε φυγή.
Καινούργια αρχή και σε καλό να τους βγεί.

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ'άργια πετούμενα δεν βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής την σιγή.
Και εδώ απ΄τον τόπο που έζησα την φυγή,
ρίχνω αλάτη στην βαθιά τους πληγή.
Τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει.

Σε καλό θα μου βγεί κι ας τρίξουν οι σκαρμοί μου,
έχω μαζί μου, σ'αυτό το σάλεμα που κάνεις ψυχή μου
την αυταπάρνησή μου, το μαγικό ραβδί μου,
κάνω τα αδύνατα να ξεπερνάνε τη φωνή μου.


Τιμή μου λίγα μου βήματα σκίζουν τη λάσπη.
Πάρε τα χνάρια μου αντί για χάρτη.
Και στα μπαγκάζια σου μην στριμώξεις ντροπή,
ούτε σιωπή.

Υστερόγραφο: Δεν πιστεύω στην τύχη,
όταν τα ψέματα πεθαίνουν,γεννιούνται ωραίοι στίχοι
και γλυκαίνουν το μίσος στους ιχνανθρώπους,
ή τους πετάνε για πάντα στους πανέρημους τόπους.

Λόγια κρυμμένα μου, θρυμματισμένα μου,
κάνατε απόσβεση σε όσα είχα μέσα μου.
Σύξυλη μπέσα μου μπροστάστην βρώμικη ιστορία,
μύθος απέθαντος και ωμή αλλήγορία.

Περιγελάστε με, δειλοί ξεχάστε με
πετάξτε με φυτίλι και ανάψτε με
μέσα στην πλάνη σας ένα όνειρο ατόφιο θα εκραγεί,
ζωής κραυγή και σε καλό να μου βγεί.

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ'άγρια πετούμενα δεν βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής την σιγή.
Κι εδω απ'τον τόπο που έζησα την φυγή,
ρίχνω αλάτι στην βαθιά τους πληγή,
Τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγεί.

ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΟ ΝΑ ΜΑΣ ΒΓΕΙ...

Πιο ζώα κι από τα ζώα...

Έχω ξεφύγει πια από την φάση που θα μπορούσε κάποιος να με αποκαλέσει παιδί. Προ πολλού.

Κι αν το άσμα που μου έρχεται στο κεφάλι είναι πραγματικότητα ("...Πως να κρυφτείς απ'τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα. Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά όταν ξυπνούν στις 2 η ώρα..."), τότε αλήθεια δεν θα ήθελα να γίνω ποτέ ξανά παιδί.

Κάτι τέτοιες ώρες ντρέπομαι για αυτά που ξέρουν τα παιδία του κόσμου. Ντρέπομαι για τα έργα του ανθρώπου. Ντρέπομαι για αυτά που θα μπορούσα να έχω κάνει και τελικά δεν έκανα ποτέ μου.

Ντρέπομαι ακόμα γι'αυτά που ξέρω οτι θα γίνουν.

΄Οταν περπατάω στον δρόμο βλέπω τα παιδιά να παίζουν στον δρόμο και χαμογελάω. Αυτό μέχρι χθες... Σήμερα δεν μπορώ να τα δω. Τα ντρέπομαι...

Συγνώμη, αλλά δεν θέλω να κάνω παιδιά. Να κάνουν τι; Να ζουν μέσα σε πολέμους, να μην έχουν νερό να πιούνε, να ξέρουν πως να σκοτώνουν, να μην γνωρίσουν ποτέ τους την ζωή και την αγάπη; ΟΧΙ, δεν θέλω να κάνω παιδιά για να μου φέρνουν τα χάπια μου στα γηρατειά μου. ΟΧΙ, δεν θέλω να ικανοποιήσω τον εγωισμό μου κάνοντας παιδιά.

Αν υπήρχε ένας λόγος που θα ήθελα να κάνω παιδιά αυτός θα ήταν για να ζήσουν καλύτερα απο ότι ζήσαμε εμείς. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει τα παιδιά μας να γίνουν αυτό που δεν γίναμε εμεις. Απλά, να ζήσουν σε έναν καλύεερο κόσμο απ'ότι εμείς. Να ζήσουν ΖΩΗ και όχι καθημερινότητα και ρουτίνα και άγχος και... και... και...

Γι'αυτό σου λέω ότι θέλω να φύγω. Δεν τον αντέχω αυτόν τον κόσμο. Βαπορι και πάλι βαπόρι... Να ξυπνάς και να κοιμάσαι με τον φόβο άλλων "θεριών". Να ζείς όμως πιο "καθαρά". Ίσως τολμώ να πω και πιο ανθρώπινα μέσα στην απάνθρωπή σου μοναξιά.

Αλλά και πάλι ξέρω τι θα μου πεις. "Η φυγή δεν είναι λύση!". Το ξέρω ότι δεν είναι λύση... ΑΠΟΓΝΩΣΗ είναι.

Εδώ και 7 χρόνια έχω στο σπίτι έναν σκύλο. Τον μάζεψε ο αδερφός μου από κάποιο νησί. Αδέσποτος ήταν. Τριγυρνούσε στην δουλεία του και έψαχνε λίγο νερό και λίγο φαγητό. Αν τον χαίδευε και κανένας... Δεν ήθελε και τίποτα άλλο. Κάθε πρωί του έβαζε σε ένα μεγάλο καθαρό τασάκι γάλα, να φάει κάτι το ζωντανό... Του αγόραζε κόρνμπίφ, του έβαζε νεράκι... Κάθε πρωί ο "μούργος" τον περίμενε στην είσοδο, όταν σχολούσε ο αδερφός μου ο σκύλος καθόταν στον χώρο και εκτελούσε αυτοβούλως χρέη φύλακα.

Το συμβούλιο έγινε και η απόφαση ήταν να έρθει στο σπίτι ο σκύλος. Τον πήγε λοιπόν στον κτηνίατρο για τα εμβόλια. Του έβαλε και μια αλυσιδίτσα στον λαιμό. Ο σκύλος μόλις άκουσε την αλυσίδα άρχισε να τρέμει και να κλαίει. Του έβγαλε την αλυσίδα και του αγόρασε ιμάντα.

Τον φέραμε σπιτι. Ένα πρωινό η μαμά πήρε την σκούπα να σκουπίσει. Ο σκύλος μόλις είδε το κοντάρι της σκούπας κοκκάλωσε και πάλι άρχισε να κλαίει.

Το συμπέρασμα; Το σκυλάκι αυτό που και ένστικτο φύλακα έχει και τελικά μας βγήκε και σκύλος ράτσας κάποιον είχε "ενοχλήσει" και αυτός ο κάποιος θεώρησε σωστό να τον ματσουκιάσει. (Μιλάμε για ένα σκυλάκι μικρόσωμο.) Να του σπάσει ένα δόντι και να το κάνει να φοβάται τα πάντα γύρω του.

Το σκυλάκι αυτό είναι (όπως συνηθίζω να λέω) ο "γιός" μου. Δεν μετανιώνω ούτε ένα λεπτό που έχω έναν τέτοιο γιο.

Και μου ζητάς να χαμηλώσω την φωνή μου; Αυτοί που πρώτα απ'όλα έχουν σκοτώσει την ζωή μου...

Πες μου τώρα εσύ που ξέρεις τα πολλά και ο νους σου κατεβάζει... Ο σκύλος είναι πιο ζώο από τον "άνθρωπο" ή ο "άνθρωπος" από τον σκύλο;

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Όταν ο άνθρωπος γίνεται πιο ζώο κι από τα ζώα...



Αίσχρό βίντεο. Απάνθρωπο. Δεν έχω νιώσει πιο άσχημα για την ανθρώπινη φύση μου.

Στο όνομα της τέχνης βάψαν τα χέρια τους με αίμα.

ΟΤΑΝ Η ΤΕΧΝΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΤΗΝΩΔΙΑ

Θερμή παράκληση προς όλους να υπογράψουν.

******

Το 2007 ,ο Guillermo Vargas Habacuc, ένας ξεφτιλισμένος 'καλλιτέχνης' , πήρε ένα αδέσποτο σκυλί, το έδεσε με ένα κοντό σχοινί
στον τοίχο μιας Γκαλερύ 'τέχνης' και το άφησε να πεθάνει αργά απο την πείνα και τη δίψα. Για αρκετές μέρες, ο δημιουργός αυτής της απίστευτης βαρβαρότητας και οι επισκέπτες αυτής της Γκαλερύ 'τέχνης' στάθηκαν απαθείς θεατές της αγωνίας του δύστυχου ζώου,μέχρι που τελικά πέθανε από την εξάντληση αφού πρώτα βίωσε μια επίπονη, παράλογη και αδιανόητη δοκιμασία.

ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΡΑΓΙΚΟ ???

Δεν είναι μόνο αυτό: η αξιότιμη Biennale κεντρικής αμερικής πήρε την αισχρή απόφαση , οτι η κτηνωδία που έκανε αυτό το υποκείμενο πρόκειτε για τέχνη , και κάλεσε τον Guillermo Vargas Habacuc να επαναλάβει την κτηνωδία του επισήμως στην Biennale του 2008.

ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ!!!

Υπογράψτε εδω: http://www.petitiononline.com/13031953/petition.html, δε χρειάζετε να πληρώσετε, ούτε να υπογράψετε, αξίζει τον κόπο, να απαιτήσουμε το υποκείμενο αυτό να μην χρίζει καμίας εκτίμισης ούτε να αποκαλείται καλλιτέχνης για τη βάναυση πράξη του, και για την ευχαρίστισή και την απάθειά του με τον πόνο του άλλου..

Είναι πολύ εύκολο, δεαρκέι μόνο 10 δευτερόλεπτα και είναι αξιόπιστο!


ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΕΙΛΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΠΑΦΕΣ ΣΑΣ.

(*Αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως από το φόρουμ Homa Educandus)

Μπορούμε να αντιδράσουμε όμως, ψηφίστε κι εσείς εναντίον του ..."αρτίστα"
εδώ: http://www.petitiononline.com/13031953/petition.html

ΜΑΝΑ ΤΑ ΑΣΠΡΟΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΓΙΑΚΟΥΜΗ

Τρίτη 8 Απριλίου 2008

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΑΡΗ

Η ζωή

Έψαξα πολύ
μα τελικά
το βρήκα.

Πως η ζωή
δεν είναι όμορφη...
ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΜΟΡΦΗ!

Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Silence Delirium



Δεν φαντάζεσι πόσο πολύ έχω χαρεί που... με βρήκες!
Εις μνήμη των χρόνων που φάγαμε στα ίδια θρανία και στις... τουαλέτες!

Τσιγάρο... Θυμάσαι τις εφόδους? Από την Μαθηματικό? Εσύ σκαρφάλωνες και εγώ όρθια να φαίνονται τα πόδια μου αν έσκυβε κανένας!

Πωπω, τεκέ το είχαμε κάνει και φωνάζανε οι καθηγητές... Χαμπάρι εμείς!

Πως άλλαξες από τότε... Κι εσύ κι εγώ έχουμε αλλάξει πολύ από τότε.

Με τον Κ.Φ., τον Γ.Τ., την Μ.Κ. που ήταν η στάνταρ κομπανία... Σε θυμάμαι να μιλάς με τον Κ. και τον Γ. για το Silence.

Αλήθεια, ξέρεις τι απέγιναν ο Κ. και ο Γ.; Η Μ. τελείωσε δασκάλα. Διορίστηκε φέτος σε ένα δημοτικό στην Ηλεία. Κοινούς... γνωστούς αποκτήσαμε στην μετά-λυκειακή πορεία μας, και ήρθαν έτσι τα πράγματα και τα ξαναείπαμε!

Και πιο απίθανο; Είμαστε και "συναδελφάκια" (όπως έλεγε και ένας καταπληκτικός "Μπάρμπας" που είχα!)!

Όπως και να έχει πρέπει να κανονίσουμε να τα πούμε και από κοντά το συντομότερο δυνατόν!

Υ.Γ.:Δεν μου είπες, θέλεις να σου "κρατάω" τίποτα από κάτω? Κανένα Ζουμερό για παράδειγμα?

Να έχεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο και από Δευτέρα κανονίζουμε να τα πούμε κι από κοντά!

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

H ΤΡΑΤΑ



Είναι μια τράτα ολόχρυση

με σουρωτήρι πάτο,

στο σκότος πλέει αβύθιστη

με πλήρωμα φευγάτο.



Αντί πανιά πουκάμισα

και για κουπιά τα χέρια.

Ψαρεύει αναστεναγμούς

και τους πουλάει στ' αστέρια.



Ωρέ, η βάρκα μας, γκιόσα!

Ωρέ, η κουρελού, γκιόσα!

Ρε, πότε εδώ και πότε αλλού,

μες στα πελάγη του ουρανού.

Ωρέ, πότε εδώ και πότε αλλού,

η βάρκα μας η κουρελού.



Χιλιάδες μάτια την κοιτάν,

καρδιές την προσκυνάνε

κι όσοι παραλογίζονται

πού πάει τη ρωτάνε.



«Πηγαίνω μεσοπέλαγα

με τα άλμπουρα της νίκης,

για να χτενίσω τα λυτά

μαλλιά της Βερενίκης».



Ωρέ, η βάρκα μας, γκιόσα!

Ωρέ, η κουρελού-γκιόσα!

Ρε, πότε εδώ και πότε αλλού,

μες στα πελάγη του ουρανού.

Ωρέ, πότε εδώ και πότε αλλού,

η βάρκα μας η κουρελού.



Φεγγάρι, παλιοφέγγαρο,

φεγγάρι μεταξένιο,

τη νύχτα κάνεις φωτεινή

και μένα αλλοπαρμένο.



Οι πρώτοι και καλύτεροι

σε ψάχναν στα ρυάκια

κι εγώ από τη Λάρισα

σου στέλνω τραγουδάκια.



Ωρέ, η βάρκα μας, γκιόσα!

Ωρέ, η κουρελού, γκιόσα!

Ρε, πότε εδώ και πότε αλλού,

μες στα πελάγη του ουρανού,

Ωρέ, πότε εδώ και πότε αλλού

η σελήνη μας η κουρελού.


Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

Όρνεο




Τις είχα ακούσει καιρό τώρα τις κραυγές σου. Όρνεο τις Λαχέσης, σε είδα πως πετούσες πάνω μου διψασμένο για τροφή και για ποτό.

Γιατί δεν πήγες στο Μαυροπόταμο να μάθεις ότι πως είμαι τσακωμένη με τον γεροβαρκάρη;

Γιατί δεν ρώτησες την Άτροπο; Την βρήκα τις προάλλες... και με έστειλε στην Κλωθώ και στην Δήμητρα μα και στην Γαία...

Δεν σε φοβάμαι, στα μάτια σε κοιτώ και σου γελώ.

Όσο κι το πολεμάς το ραντεβού μας θα αργήσει...

Μεσά στην άνοιξη θα σβήσει το όνειρό σου το κρυφό και νύφη σου δεν βγαίνω από εδώ.

Το μαύρο το πέλπο το έβαλα και δεν μου πάει...

Τώρα πια όταν το βάζω να φοβάσαι όρνεο που κράζεις την απειλή. Να φοβάσαι για σένα... Όλοι να φοβάστε σαν με δείτε με το πέπλο... Να φύγετε από την στράτα μου και να κρυφτείτε στα πιο βαθειά πηγάδια, με την ελπίδα ποτέ να μην σας βρω.

Μα σας το λέω να το ξέρετε πως και στην άβυσσο της κολάσεως το τομάρι σας να κρύψετε και κάτω από τον πιο μεγάλο βράχο να θαφτείτε θα σας βρω.

Είναι η μυρωδιά της σαπίλας που με τραβάει κοντά σας και μου γυρνάν τα σωθικά κοντά σας σαν βρεθώ.

Θωμά είσαι σπίτι...





Θωμά με έφτιαξες για τα καλά σήμερα!

Να είσαι καλά παλικάρι μου, και να μην μας ξανατύχει κάτι τέτοιο!!

Και οι δύο να είμαστε καλά!

Τρίτη 1 Απριλίου 2008

Συνήθεια δίχτυ

Ήρθε χαρά στον ύπνο πως έκλεισα έναν κύκλο
αυτόν που με βασάνιζε σα φυλακή στον ξύπνιο

Bρήκα αετό στο δρόμο μου και φίδι βιαστικό
ξέχασα την καρδιά μου κι έχασα την κυρά μου

Aγάπη που με μπέρδεψες σε μια συνήθεια - δίχτυ
κρατάω την κλωστή κι αρχίζω απ' την αρχή

Kι αν έχασα το δρόμο μου σαν ξέμπαρκο καράβι
φυσάει αέρας στα πανιά φεύγει κι αυτό το βράδι

Όνειρο ήταν μάτια μου μα μού 'μεινε ο καημός
Tαξίδι μου στον ίσκιο δρόμο να κάνεις ίσιο.


Στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

ΜΕΣΑ ΣΟΥ



Διπλανούλα μου ευχαριστώ, μου έφτιαξες την διάθεση με το άσμα σήμερα!!

Και είπαμε, δεν έχω χρόνο για το μωρό πίνω Μαρτίνια και παίζω με τα πιπίνια!!